ALEXANDER.
Luciano Pavarotti is niet meer. Verwisselde op 6 september 2007 deze wereld voor het operagebeuren van de eeuwigheid. Hij zal er met open armen verwelkomd worden en zijn gezang zal nog vele horizonten kleuren.
In de schaduw van het leven nam ook Alexander Vishnikin afscheid van het aardse bestaan. Zonder veel ophef, zonder het kleinste krantenknipsel
Maar zijn artistiek talent tooit muren van mensen die oog hadden voor de kunst van het hart. Zijn onvolprezen schilderwerken wekten bewondering, weekten emoties los
De wil om te slagen werd echter gefnuikt door het karakter van onwillige varkensharen in de penselen die hij beroerde
Of toch veeleer door het gebrek aan flexibiliteit dat hij tentoonstelde tengevolge van zijn sterk veranderde levensomstandigheden
Van gerespecteerd legerofficier tot ongewaardeerde asielzoeker.
Alexander is niet meer. God hebbe zijn ziel, en de hemel heeft er een opmerkelijke kunstenaar bij!
Alles heeft zijn tijd, en voor alles is er een tijd.
Zo ook dient er plaats gemaakt te worden voor momenten van besef.
Zoals het besef dat eens de tijd die je nog rest, normaliter korter is dan de tijd die je reeds achter de rug hebt. Momenten waarop je kunt terugblikken, rekeningen kunt maken. Geen afrekeningen, neen, veeleer situatieschetsen van de watertjes die je tot dusver doorzwommen hebt. Van beekjes over kanaaltjes tot riviertjes. Om nog maar te zwijgen over de zee! Want daarin zal uiteindelijk alles uitmonden
Ik herinner me alsof het gisteren was.
De twee vriendelijke dames die me gebeld hebben met de vraag of ik even tijd kan maken. Voor klanten maakt men altijd tijd! Zeker voor hen.
De begroeting is beleefd hartelijk.
De gast die hen vergezelt blinkt uit door afstandelijkheid!
Kil, gemiddelde postuur, kalend, zonder vertellende blik in de ogen.
Dit is dus Alexander. Nog jong, hooguit een jaar of 28.
Officier in het leger van een der Oostbloklanden.
Meermaals gedecoreerd, maar gevlucht uit zijn heimat omwille van het feit dat hij orders van de hogere legerleiding weigerde uit te voeren. Waarvoor begrip kon worden opgebracht! Meer dan begrip zelfs, maar dat doet hier niet terzake.
Gevlucht met zwangere levensgezellin. Stateloos, bezitloos, bijna haveloos, zij het wat kleren en een plat koffer van herinneringen die hier, in onze samenleving, weinig interesse konden wekken.
|
