|
TE LAAT.
Ze zitten dagen bij elkander, zwijgend stil
Hun samenzijn kent weinig vreugd, is doods en kil
Ze beseffen nu vol spijt dat ze hebben nagelaten
Om tijdens hun leven over hun gevoelens te praten
Hoe ze ook willen, hoezeer ze ook hopen
In hun beider ogen blinkt het treurend zeer
De deur naar elkanders hart krijgen ze niet meer open
Er is geen weg terug, het lukt niet meerÂ…
|
