xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In het kleine cafeetje dicht bij de begraafplaats zitten we met z’n negenen aan een tafeltje.  Een laatste afscheid aan Alexander.  Althans vandaag, echter niet in gedachten.  Want gedachten blijven, gaan nimmer roemloos ten onder.

Een van de Russische dames opent haar handtas en tovert er waarachtig een hoop netjes verpakte pannenkoeken uit.  En een aantal servetten, en bruine suiker.

Oekraïne gecombineerd met Orthodox geloof in een drankgelegenheid in Hasselt.

Om stil van te worden.  Verrijkende ervaring.

Even moet ik terugdenken aan eerdere momenten van vandaag.

Toen we wachtten aan het graf, en de werkers bezig waren de open ruimte terug op te vullen.  Eerst met gewone aarde, nadien met zwarte aarde. Om gras en planten die er, voorlopig, op zouden geplant worden een betere toekomst te bieden.  Voor gras en planten geldt er geen asielbeleid bedenk ik…

Hoe één van de dames ons allen een stukje wit brood toereikte.  Als een soort hostie.  Het brood dat gebroken wordt en genuttigd bij het laatste afscheid.

Micha die mij gadeslaat als ik het kleinood van amper enkele centimeters doorsnede  aanneem en in mijn mond laat smelten.  Een eerbetoon aan het gebeuren.

-         Normaal wordt het brood gedompeld in wijn.  Dan smaakt het iets beter.  Nu is het gewoon droog.

Waarna hij zich terug omkeert en de nabijheid van het centrum van de situatie opzoekt.

Zichzelf zoekt, want tenslotte is hij het nauwst verwant met Alexander, zíjn vader, zíjn vriend, zíjn maat.

Lea is een en al kranigheid.  Samen met Philo een dame om op te bouwen.

Om te vertrouwen.  Om de toekomst van een nieuwe wereld in handen te geven.

Een wereld van verdraagzaamheid, van oprechtheid. Lea en Philo, de 2 engelen.

De pannenkoeken smaken wonderwel.  Kikkeren op. 

Geven een weldoende “fond” aan lichaam en aan gedachten.

Er wordt gesproken over het goede en veilige bestaan in ons Belgen land.

Over de problemen van asielzoekers.  Waarom die lange wachttijden?

De aanwezigen mogen allen blijven. Hebben de nodige officiële papieren, maar refereren naar lotgenoten die dat geluk niet mogen ervaren. 

-         Ken je dat koppel, zijn al 7 jaren hier en weten nog niet of ze al mogen blijven of niet! Dat is toch geen leven!  Zij moeten toch ook verder kunnen… Een nieuw en volwaardig bestaan opbouwen.

En oh ja, ze hebben allen taalcursussen gevolgd, want als je in België wilt blijven moet je toch ook de taal kunnen spreken. Dat is toch logisch!