xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ergens hangt er een wit/zwart schilderij tegen een muur.

Het toppunt van soberheid. 

In 1994 toen Alex en Jeanne nog maar enkele maanden hier vertoefden heeft Alex via dit schilderij uitgebeeld hoe hij zich voelde.

Een donkergrijze figuur vanaf de rug gezien.

Eenzaam tuurt de persoon naar de andere kant van het gebeuren.

Naar de profielen van de enkelingen die samen de massa vormen.

Naar zij die actief mogen en kunnen deelnemen aan de “samenleving”.

Die naarstig als mieren hun dagelijkse ding doen.

Met als ondersteunend kader de smalle profielen van de gebouwen.  Statig trots.

De donkergrijze figuur is alleen, eenzaam, erger nog : alleenzaam…

Alex in al zijn twijfels, onzeker van wat de tijd hem en zijn jonge gezinnetje zou brengen.  Ietwat angstig afwachtend op wat komen zou…  Uitwijzing of de verlossende formulieren om te mogen blijven?  En wat nadien? 

Jeanne die thuis op hem wacht, met de kleine Mischa, hun oogappeltje!

Vol verwachting, ná de verwachting…

De drang om een gezonde toekomst op te bouwen, maar tegelijkertijd dat vreselijke besef van onvermogen…  Altijd maar wachten.

-         Dat wachten maakt je zot!  Je weet niet wat het betekent om niet gewaardeerd te worden.  Wij zijn toch ook mensen!  Vanaf het moment dat mensen weten dat je een politiek vluchteling bent, een asielzoeker, word je met een vreemde en verdachte blik bekeken... Net of wij gegarandeerd niet deugen... 

Je strijd is gestreden, Alex.

Het kan je alleen maar beter gaan, dáár achter die blauwe horizon waar je nooit meer alleenzaam zal zijn en waar je wordt gewaardeerd om wie je bent!

Vaarwel Sascha, schilder de hemel!  Van jouw en van ónze verwachtingen…

En, dank je voor je zijn!