xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vogeltje 1, vogeltje 2, vogeltje 3, en terug vogeltje 1, 2, 3 … en zo voort.  Ieder om beurt.

Na een tijdje probeerde ik ook mijn zegje te doen, als vogeltje 4.

Aanvankelijk schudden de gevleugelde diertjes benieuwd en vol onbegrip hun kleine hoofdjes…   Wie was die vreemde “eend” in de bijt?

Maar ik hield rustig vol.  Probeerde hun vertrouwen te winnen…

Wat me enkele dagen later ook lukte.

Was het omdat mijn geluidje intussen aanvaard werd door het triootje, of was het een combinatie van dat geluidje en het feit dat ik inmiddels een vertrouwd deel was geworden van hun leefomgeving?  Ik heb het nooit geweten, maar ik mocht “mee fluiten”! En uiteindelijk was dat mijn betrachting geweest.  Tenslotte waren de 3 musketiers uiteindelijk ook met 4!

-         Het is toch fijn om overdag zulke werkjes te kunnen opknappen, hé? 

Mijn vader was klaarblijkelijk in de wolken dat ik meer en meer tijd doorbracht in onze hof.

-         Ja, soms is dat wel prettig, maar eigenlijk doe ik het niet zo graag…

-         Awel jongen, ooit komt er een tijd dat ook jij graag dit werk doet! Geloof me maar!

Ik durfde op een beleefde manier mijn gedacht tegen mijn vader zeggen, en geregeld deed ik dat ook.  Vooral als ik het niet eens met hem was. 

Maar die keer, en ik herinner het me nog alsof het gisteren was, zweeg ik.

Waarom?  Waarschijnlijk omdat ik zo zeker was dat hetgeen hij stelde NOOIT zou gebeuren, dat ik het verloren moeite vond om te reageren.

Jaren heb ik de karweitjes opgeknapt.

Jaren, tot ik het huis van mijn ouders verliet om een eigen zelfstandig bestaan te gaan leiden.  Om een eigen familie te vormen. Om aan een eigen thuis te bouwen.

Vaak nog heb ik aan de woorden van mijn vader gedacht.  Woorden die inmiddels reeds een ouderdom van ongeveer 30 jaren hebben bereikt.

Woorden die, schijnbaar onbewust, me confronteerden en confronteren met mijn eigen cirkel van leven.  Jarenlang was de kans dat de “voorspelling” bewaarheid zou worden, nihil.  Op een bepaald ogenblik opperde mijn gevoel dat die kans misschien toch ooit aanwezig zou kunnen zijn.  Om ogenblikkelijk neergebliksemd te worden!  NOOIT zou ik in een eigen moestuin gaan werken.