xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De loop der seizoenen voert allerhande mogelijkheden en veranderingen in haar zog mee…

Gisteren heb ik een 4-tal terra cotta potten gevuld met rijke “potaarde”. 

Gisteren heb ik de aarde bezaaid met enkele soorten zaad : gemengde sla, rucola sla, en klaprozen, mijn favoriete bloem.

Gisteren heb ik de eerste stappen gezet, via een mini-tuintje, naar wellicht een tuin zoals mijn vader in gedachten had…

Toen ik zachtjes een rijtje trok in de verse aarde, om nadien de zaadjes in te laten vallen,  voelde ik de zachte hand van mijn vader weer om mijn kleine kinderhand van indertijd.  Voel je de grond die klaar is, die wacht om nieuw leven te laten groeien?

Weet je nu waarom we deze grond bemesten, extra voeding geven?  Waarom we goed moeten zijn voor deze grond?

Gisteren begreep ik de verbondenheid die vader voelde met de vruchtbare grond.  De grond die hem de mogelijkheid bood om te voorzien in een deel van het voedsel voor zijn gezin.  Aardappelen, erwten en bonen, sla, tomaten, asperges, wortelen…

De verbondenheid, zelfs de eerbied die hij betoonde ten opzichte van de natuur, want de natuur geeft en neemt…

Nadat ik de zaadjes netjes had bedekt met een laagje aarde,  heb ik het geheel besproeid met water.

Waarschijnlijk niet voldoende, want vannacht heeft een flinke regenbui voor extra nattigheid gezorgd.  Over hulp van bovenaf gesproken…

En nu maar wachten, voor het eerst vol ongeduld alleszins wat dit betreft, op het

kiemen der zaadjes…

In de vele bomen die in de nabijheid van onze woning staan woont een hele vogelpopulatie : merels, mussen, verschillende soorten vinken, duiven…

Binnenkort zal ik eens solliciteren of ik deel mag uitmaken van een van hun fluitende gezelschappen…

Vraagt het ene zaadje aan het andere : wat ga jij doen vandaag?

Antwoordt het andere : eerst kiemen, en dan groeien graag!…