De loop der seizoenen voert allerhande mogelijkheden en veranderingen in haar zog mee
Gisteren heb ik een 4-tal terra cotta potten gevuld met rijke potaarde.
Gisteren heb ik de aarde bezaaid met enkele soorten zaad : gemengde sla, rucola sla, en klaprozen, mijn favoriete bloem.
Gisteren heb ik de eerste stappen gezet, via een mini-tuintje, naar wellicht een tuin zoals mijn vader in gedachten had
Toen ik zachtjes een rijtje trok in de verse aarde, om nadien de zaadjes in te laten vallen,voelde ik de zachte hand van mijn vader weer om mijn kleine kinderhand van indertijd.Voel je de grond die klaar is, die wacht om nieuw leven te laten groeien?
Weet je nu waarom we deze grond bemesten, extra voeding geven?Waarom we goed moeten zijn voor deze grond?
Gisteren begreep ik de verbondenheid die vader voelde met de vruchtbare grond.De grond die hem de mogelijkheid bood om te voorzien in een deel van het voedsel voor zijn gezin.Aardappelen, erwten en bonen, sla, tomaten, asperges, wortelen
De verbondenheid, zelfs de eerbied die hij betoonde ten opzichte van de natuur, want de natuur geeft en neemt
Nadat ik de zaadjes netjes had bedekt met een laagje aarde,heb ik het geheel besproeid met water.
Waarschijnlijk niet voldoende, want vannacht heeft een flinke regenbui voor extra nattigheid gezorgd.Over hulp van bovenaf gesproken
En nu maar wachten, voor het eerst vol ongeduld alleszins wat dit betreft, op het
kiemen der zaadjes
In de vele bomen die in de nabijheid van onze woning staan woont een hele vogelpopulatie : merels, mussen, verschillende soorten vinken, duiven
Binnenkort zal ik eens solliciteren of ik deel mag uitmaken van een van hun fluitende gezelschappen
Vraagt het ene zaadje aan het andere : wat ga jij doen vandaag?
Antwoordt het andere : eerst kiemen, en dan groeien graag!
Vogeltje 1, vogeltje 2, vogeltje 3, en terug vogeltje 1, 2, 3 en zo voort.Ieder om beurt.
Na een tijdje probeerde ik ook mijn zegje te doen, als vogeltje 4.
Aanvankelijk schudden de gevleugelde diertjes benieuwd en vol onbegrip hun kleine hoofdjes Wie was die vreemde eend in de bijt?
Maar ik hield rustig vol.Probeerde hun vertrouwen te winnen
Wat me enkele dagen later ook lukte.
Was het omdat mijn geluidje intussen aanvaard werd door het triootje, of was het een combinatie van dat geluidje en het feit dat ik inmiddels een vertrouwd deel was geworden van hun leefomgeving?Ik heb het nooit geweten, maar ik mocht mee fluiten! En uiteindelijk was dat mijn betrachting geweest.Tenslotte waren de 3 musketiers uiteindelijk ook met 4!
-Het is toch fijn om overdag zulke werkjes te kunnen opknappen, hé?
Mijn vader was klaarblijkelijk in de wolken dat ik meer en meer tijd doorbracht in onze hof.
-Ja, soms is dat wel prettig, maar eigenlijk doe ik het niet zo graag
-Awel jongen, ooit komt er een tijd dat ook jij graag dit werk doet! Geloof me maar!
Ik durfde op een beleefde manier mijn gedacht tegen mijn vader zeggen, en geregeld deed ik dat ook.Vooral als ik het niet eens met hem was.
Maar die keer, en ik herinner het me nog alsof het gisteren was, zweeg ik.
Waarom?Waarschijnlijk omdat ik zo zeker was dat hetgeen hij stelde NOOIT zou gebeuren, dat ik het verloren moeite vond om te reageren.
Jaren heb ik de karweitjes opgeknapt.
Jaren, tot ik het huis van mijn ouders verliet om een eigen zelfstandig bestaan te gaan leiden.Om een eigen familie te vormen. Om aan een eigen thuis te bouwen.
Vaak nog heb ik aan de woorden van mijn vader gedacht.Woorden die inmiddels reeds een ouderdom van ongeveer 30 jaren hebben bereikt.
Woorden die, schijnbaar onbewust, me confronteerden en confronteren met mijn eigen cirkel van leven.Jarenlang was de kans dat de voorspelling bewaarheid zou worden, nihil.Op een bepaald ogenblik opperde mijn gevoel dat die kans misschien toch ooit aanwezig zou kunnen zijn.Om ogenblikkelijk neergebliksemd te worden!NOOIT zou ik in een eigen moestuin gaan werken.
- Volgende keer moet je erop letten dat je de staken ietsjes meer tegen mekaar laat aanleunen, of moet je oppassen dat je wat minder takjes van de besstruiken afrukt
En dan weten dat er geregeld wel een takje opzettelijk sneuvelde, als ik me weer eens, door mijn eigen onoplettendheid, bezeerd had aan een of andere doorn.
-Ja vader, en mag ik dan nu gaan?
-Tuurlijk, ga maar fijn spelen, en vergeet niet morgen je werk naar behoren uit te voeren, goed?
-Ja vader
Ondertussen repten mijn korte beentjes zich over het immer groene gras, tussen de grazende koeien, naar mijn speelgenoten, om te gaan sjotten.Of om binnen op mijn kamer knusjes te gaan lezen.In boeken over dappere ridders en mooie jonkvrouwen, over sporters, over figuren van velerlei pluimage die allen één ding gemeen hadden!
In mijn dromen kwamen ze tot leven, en via mijn dromen belandde ik in hun leefwereld.
Een totaal ander bestaan dan dat waarvan ik overdag deel uitmaakte.
De hof had ook zijn prettige kantjes.
Zo dwaalde mijn aandacht geregeld af naar de toeschouwers die steevast aanwezig waren als ik mijn karweitjes opknapte.
Naar de vogeltjes die me, vanuit de rijen bomen en heggen die de moestuin omringden, kwetterend gadesloegen. Heggen en bomen die een waar schild vormden rond de gewassen, waardoor er haast een natuurlijk microklimaat werd gevormd.Met een verhoging van de groeimogelijkheden tot gevolg.
Dwaalde mijn aandacht naar de aardwormen, de miertjes en allerhande andere grondbewoners die aan mijn voeten hun eigen gangetje kropen en gingen.Die, op hun beurt, hun dagelijkse karweitjes uitvoerden.Zouden zij ook een vader hebben die opdrachten gaf?
Urenlang heb ik naar de vogeltjes zitten luisteren.Verloor ik alle besef van plaats en tijd.Voelde ik me één met de natuur, met de wolken die hoog boven me dreven.
Luisterde ik naar het wisselend en lispelend fluisteren van de wind die de groene volle bladeren aan de bomen in één harmonieuze beweging deed leven, deed dansen.
Koesterde ik me aan de warmte die de zon naar de grond straalde, onderging ik op een heel bewuste wijze het groeiproces dat in de natuur plaatsvond.Het proces dat van alle tijden was en is.
De vogeltjes die op het eerste gehoor maar wat door mekaar zaten te fluiten
Maar als ik mijn aandacht toespitste op hun geluidjes, dan merkte ik dat er een verband zat tussen hun kreetjes Alsof er daadwerkelijk een gesprek gevoerd werd.
Als mede - orkestleider van een kroostrijk gezin verscheen hij iedere dag pas rond 6 uur in mijn leefwereld.Nooit plots, altijd op zijn eigen, zachte manier.
-En, jongen, is het je gelukt om de karweitjes die je van mij mocht (MOCHT!!!) doen, op te knappen?
Die hekelkarweitjes die mij remden in mijn gang en verlangen naar absolute vrijheid!Het geheel opgaan in een gelukzalig gevoel
Die karweitjes waarvan me indertijd de pedagogische bedoeling geheel ontging.
Die karweitjes, stoorzenders van een optimale verlofperiode.
Mijn vader had een grote hof, zo noemden we dat vroeger.
Tegenwoordig heet dat moestuin.
Mijn vader heeft in zijn jonge jaren 2 keer een hof gemaakt.
Eénmaal maakte hij mijn moeder het hof,zijn meest geslaagd initiatief achteraf gezien, een éénmaal legde hij een hof aan,vol groenten, planten
En net daar, in wat voor hem zijn favoriete vrijetijdsbesteding betekende, lag mijn obstakel der obstakels
Onkruid wieden, indertijd nog geplaatst onder de noemer schoffelen,bessen plukken,aardappelen uitdoen,erwten en bonen plukken, maar ook de voorbereidende werkzaamheden als daar zijn de tuin omspitten en bemesten
Ik had het genoegen om aanwezig te mogen zijn bij alle fases die een hof te doorlopen heeft.Het genoegen, althans in de ogen van mijn vader.
Zelf vond ik het maar verspilling van kostbare lees- en speeltijd.
Maar indertijd was vaders wil nog wet!
En als ik dan s avonds bevestigend kon antwoorden op de vragen die hij me stelde, dan wist ik dat de volgende opdracht er automatisch zat aan te komen
-Dat heb je goed gedaan.Dan mag je morgen het volgende doen
Ondertussen waren wij onder ons beidjes al kuierend in onze hof aanbeland, en kon mijn vader zich vergewissen van mijn vervulde activiteiten.Die meestal ook niet geheel door hem werden goedgekeurd
Mijn herinneringen aan die tijd baden in een weldoend zonlicht.
Warm en vertederend zoals enkel goede herinneringen zich in een geheugen kunnen opstapelen.
De tijd bood ook de gelegenheid om alles in een ander ritme te ervaren.
Wellicht het gepaste ritme?
Aan iedere maatschappij is een ritme gekoppeld.
Een ritme waartegen die maatschappij het best kan functioneren.
Trager betekent extra luxe.Sneller betekent creatie van stressituaties.Impliceert een afvalrace, de zwakkeren zullen het eerst afvallen, gevolgd door de net iets sterkeren of minder zwakkeren, hoe je verkiest, en zo maar door
Zonlicht overgoten herinneringen, omkaderd door een leeflandschap met vele gezonde en pure ingrediënten!Gekruide nostalgie
Beekjes waarin de visjes moeiteloos hun baantjes konden trekken, en waarin ze tijdens de zomermaanden het gezelschap kregen van joelende kinderen.
Beekjes waarvan het water indertijd zelfs drinkbaar was!Kopje onder betekende in het ergste geval dus een scheut gezond water binnenkrijgen.Enkele fatale ongevallen niet te na gesproken.Maar waar leven heerst ligt de dood op de loer.
Het huis waarin ik mocht opgroeien lag temidden van landerijen, velden, bossen, een babbelend beekje Neen, geen kabbelend, ons beekje voerde benevens water ook verhalen aan van wat er boven in de loop gebeurde.Ons babbelend beekje Waar vind je ze tegenwoordig nog?
Nu nog beschouw ik het als een absoluut voorrecht om op deze plek te zijn opgegroeid.
De zomervakantie was voor mij de periode die het meest aanleunde bij de verlangens die mijn eigen karakter koesterde.Weg de druk van de school, zalig genieten van hetgeen de mooie natuur te bieden had.
