xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

- Volgende keer moet je erop letten dat je de staken ietsjes meer tegen mekaar laat aanleunen, of moet je oppassen dat je wat minder takjes van de besstruiken afrukt …

En dan weten dat er geregeld wel een takje opzettelijk sneuvelde, als ik me weer eens, door mijn eigen onoplettendheid, bezeerd had aan een of andere doorn.

-         Ja vader, en mag ik dan nu gaan?

-         Tuurlijk, ga maar fijn spelen, en vergeet niet morgen je werk naar behoren uit te voeren, goed?

-         Ja vader…

Ondertussen repten mijn korte beentjes zich over het immer groene gras, tussen de grazende koeien, naar mijn speelgenoten, om te gaan sjotten.  Of om binnen op mijn kamer knusjes te gaan lezen.  In boeken over dappere ridders en mooie jonkvrouwen, over sporters, over figuren van velerlei pluimage die allen één ding gemeen hadden!

In mijn dromen kwamen ze tot leven, en via mijn dromen belandde ik in hun leefwereld.

Een totaal ander bestaan dan dat waarvan ik overdag deel uitmaakte.

“De hof” had ook zijn prettige kantjes.

Zo dwaalde mijn aandacht geregeld af naar de toeschouwers die steevast aanwezig waren als ik mijn karweitjes opknapte. 

Naar de vogeltjes die me, vanuit de rijen bomen en heggen die de moestuin omringden, kwetterend gadesloegen. Heggen en bomen die een waar schild vormden rond de gewassen, waardoor er haast een natuurlijk microklimaat werd gevormd.  Met een verhoging van de groeimogelijkheden tot gevolg.

Dwaalde mijn aandacht naar de aardwormen, de miertjes en allerhande andere grondbewoners die aan mijn voeten hun eigen gangetje kropen en gingen.  Die, op hun beurt, hun dagelijkse karweitjes uitvoerden.  Zouden zij ook een vader hebben die opdrachten gaf?

Urenlang heb ik naar de vogeltjes zitten luisteren.  Verloor ik alle besef van plaats en tijd.  Voelde ik me één met de natuur, met de wolken die hoog boven me dreven.

Luisterde ik naar het wisselend en lispelend fluisteren van de wind die de groene volle bladeren aan de bomen in één harmonieuze beweging deed “leven”, deed dansen.

Koesterde ik me aan de warmte die de zon naar de grond straalde, onderging ik op een heel bewuste wijze het groeiproces dat in de natuur plaatsvond.  Het proces dat van alle tijden was en is. 

De vogeltjes die op het eerste gehoor maar wat door mekaar zaten te fluiten…

Maar als ik mijn aandacht toespitste op hun geluidjes, dan merkte ik dat er een verband zat tussen hun kreetjes… Alsof er daadwerkelijk een gesprek gevoerd werd.