|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
ALZHEIMER.
Hoe eenvoud uit het ene hart het andere kan raken
Zoals in die schrijnende reportage van vanavond op TV.
Een vrouwtje in een bejaardentehuis.
Op het eerste zicht nog te jong om er te verblijven als vaste klant.
Omringd door vriendelijk en behulpzaam verplegend personeel.
Zij.
Constant zoekend naar de persoon die ze ooit zelf eens was. Ooit
Een zoektocht waaraan nimmer een einde kan gebreid worden.
Verloren lopend door de enkele gangen van het verdiep dat door anderen werd afgebakend als haar territorium. Die enkele gangen als waren het de laatsten die haar restten. Amper enkele paden, en toch een waar doolhof creërend in haar brein, of hetgeen overblijft
Angst spreekt uit haar ogen. Wie ben ik, en waarom ben ik hier ?
Breng me toch terug naar waar ik thuishoor. Naar mijn verleden, toen Ik nog Ik was.
Hoe komt het toch dat jullie niet weten wat voor mij Is ?
En dan, zo tragisch, als een dolk door ware emoties : Er zit iets in mijn tas
Ik weet niet wat, maar ik ben bang, o zo bang !
Tranen bewijzen het verscheurend proces in haar hart
Het is iets wat er eerst niet in zat.
Maar ik ken het niet, en ik ben zo bang
Dan, samenzwerend :
Ik denk dat het de dag van gisteren is
!!!
Het tasje halsstarrig tegen haar aan gedrukt om de laatste voeling met het verleden
niet te verliezen
En o zo bang, met radeloze ogen, gedirigeerd door het laatste besef.
O zo bang want wat was is niet meer
Zij ???
|
