Alexander 4.
Ik kom nog net op tijd om de laatste 5 minuten mee te volgen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Prachtig ingetogen muziek. Russisch onverstaanbaar voor mij, maar emotie behoeft geen vertaling.
Enkele mensen die aanwezig zijn herken ik. Oude getrouwen die vanaf het begin dat Alex hier aankwam aan zijn zijde stonden.
Warme handen beroeren de kist waarin Alex geborgen ligt.
Woordenloze afscheidsgebaren. Als om hem nog eenmaal hun genegenheid te laten aanvoelen. Enkele Russische omas prevelen woorden van smart omwille van dit te vroege afscheid. Vaarwel Sasja, de hel heb je hier op aarde gehad. Nu verdien je de hemel. Sasja, zijn koosnaampje
Even later staan we met zijn allen buiten.
Onder een feilloos blauwe hemel.
Hemelsblauw. Het blauw van de milde hoop. Zíjn hoop.
Het blauw dat steeds prijkte boven de bergtoppen die zo vaak en zo typisch opdoken in zijn prachtige schilderijen.
Want achter die bergtoppen daar ligt het land waar ik wil leven, waar alles goed is om te zijn. Het land van de hoop, het land van mijn verlangen.
Ik herinner me nog duidelijk hoe hij me die kleurkeuze ook heeft uitgelegd.
Vandaag kleurt de hemel zíjn blauw. Alsof hij voor één keer het penseel van de Grote Kleurenmeester heeft mogen overnemen
We wandelen in stilte naar de vlakte van de eeuwige graszoden.
Waar zijn lichaam terug zal opgaan in de vruchtbaarheid van Moeder Aarde.
Even vóór de kist in de kille aarde glijdt worden er nog enkele mooie woorden uitgesproken. Door zijn vriendin, en door een van zijn begeleidsters die er voor hem waren vanaf het eerste uur. Één van zijn engelen
Dan zegt plots iemand : proficiat Sasja. Waarna ook de anderen gelukwensen uitspreken. Even kijk ik onbegrijpend rondom mij. Waarop mijn buurvrouw me toefluistert : Alexander viert vandaag zijn verjaardag. 14 september
Dan wordt de kist stilletjes toevertrouwd aan de wachtende aarde.
Mischa weent zachtjes. Hem resten enkel herinneringen aan zijn vader.
Herinneringen die stilaan zullen verglijden in de plooien van de vorderende tijd.
Maar herinneringen die nooit zullen verdwijnen. Hij heeft talenten van zijn vader geërfd.
Alex heeft zijn kunsten geschilderd in de genen van zijn dierbare zoon. Van zíjn Mischa. Even later vertelt mijn buurvrouw me dat ook Mischa die nauwgezette schildertechnieken beheerst. Net zoals Alexander ons ermee verrast heeft. Indertijd
Kleine Mischa met de zachte ogen en de vriendelijke stem. Beleefde jongen.
Welopgevoed. Met een zachte vorm van begrip in zijn jonge ogen. Duidelijk observerend. Deze intense momenten voor immer in zich opnemend.
