DROOGTE.

De natuur trekt langzaam maar zelfverzekerd een nieuw kleedje aan.

Jonge blaadjes in eindeloze pastelkleurtjes springen welgezind uit hun knopjes.

Het verse leven zet ook de vogeltjes aan tot nog meer levenslust.

De natuur wordt stilaan omgetoverd tot een professioneel kwetterend verhaal in diverse toonaarden en –hoogtes.

De ei-maand moet nog komen en toch…

Heeft de natuur zichzelf nog helemaal in de hand?

Vanmiddag neemt de weerman zelfs het woord “de grote droogte” in de mond.

Hij likt even iets nadrukkelijker aan zijn lippen als hij het heeft uitgesproken.

Onbewust?  Wie zal het zeggen?

Reeds 23 dagen is er geen regen meer gevallen.

En de vooruitzichten voor volgende week zijn somber.

Althans voor degenen die hopen op een frisse en noodzakelijke regenbui.

In deze tijd waar (bijna) alles te koop is, wordt er te weinig geluisterd en gekeken naar de tekenen van onze grote voedster, moeder-aarde.

In de tuin staan enkele jonge bomen te pronken.

Recht op, trots geheven kruin.

Dichte, groene bladeren massa.

Maar als je dichterbij komt, dan zie je dat de zich ontwikkelende blaadjes slapjes aan hun takje hangen.  Net nog getuigend van een nieuwe lente, maar gehuld in een ietwat moedeloos - ogend jasje…

De voorbije wintermaanden hebben veel nattigheid gebracht.

Hebben het grondwaterpeil weerom op een aanvaardbaar niveau getild.

Hierdoor kan de lente ongestoord en onverstoord de energiebron aanspreken om de jaarlijks weerkerende groei te bestendigen.

De blaadjes zijn echter de stille getuigen dat ook externe voeding, lees regenbesproeiing, een vereiste is om een harmonieuze ontwikkeling te verwezenlijken.

 Is dat zo ook niet met ons, mensen, bedenk ik net?

Een “gezonde” mens heeft benevens zijn eigen koesterend hart ook nood aan externe “bestuiving”.  Een welgemeend compliment, een positieve reactie, een zachte glimlach…

Iedere ketting dient op tijd en stond gesmeerd te worden.

Zo ook de ketting van het hart, de motor van het leven…

Onlangs hoorde ik iemand vertellen dat de geest immer jong blijft.

Zo heb ik het zelf nog nooit bezien, maar het lijkt me alleszins een te overwegen denkpiste.

En, mits de nodige bestuiving, zie ik die gedachte wellicht wel zitten.

Als die droogte ooit maar niet te lang blijft duren…