Gegroet beste bloggers,
ik verneem via Ria dat er verschillende personen bij haar naar mijn toestand hebben gevraagd, dus geef ik hier een beetje info van wat de laatste weken gedaan is voor mijn behandeling.
Bij de regelmatige controles die ik om de veertien dagen moet doen, is er vastgesteld dat ik goed blijf reageren op de behandeling. Bij de voorlaatse controle zijn er terug allerlei testen gedaan en kreeg ik terug een infuus met een beenversterkend middel. Bij de testen bleek dat alles normaal reageert op de behandeling en dat er zelfs waarden in het bloed beter zijn dan verwacht. Bij de laatste controle, verleden maandag 6/11/06 werd bevestigd dat alle waarden voldoende zijn om over te gaan tot de laatste stap, namelijk de transplantatie van de bloedplaatjes. Hier dienen we te wachten tot wanneer er een plaats vrijkomt op de speciale afdeling met afzonderingskamers. Volgens mijn dokter sta ik als tweede op de lijst, dus het is mogelijk dat ik vroeger wordt opgeroepen dan de voorziene datum van 20/11/06.
Voor deze transplantatie van mijn eigen bloedcelplaatjes is het noodzakelijk dat ik drie weken in quarantaine wordt gezet, om alle kans op besmetting te voorkomen, gezien ik door de behandeling geen enkele weerstand tegen ziektes meer zal hebben.
Dus dat zullen vermoedelijk wel drie zware weken worden, maar ik zie er naar uit om te starten. Hoe vlugger de behandeling kan doorgaan, hoe groter de kans op welslagen.
En ik weet dat ik op alle mogelijke steun kan rekenen, zowel bij familie, als bij vrienden, als bij jullie mijn blogvrienden.
Ik laat jullie iets weten wanneer ik binnen geroepen wordt en ik zal trachten  regelmatig verslag uit te brengen van het verloop van de behandeling, voor zover ik daartoe in staat zal zijn natuurlijk, want ook voor mij is het raden wat er gaat gebeuren tijdens de quarantaine.
Ziezo, tot daar de info die ik thans kan geven. Verdere info zal volgen.
Groeten van Maatje

08-11-2006 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

 

Ondertussen was een plaatselijke Tv ploeg ons komen gezelschap houden en die mannen volgde ons op de voet,
voor een flapuit zoals ik een echte ramp, zonder nadenken iets uit mijn botten slaan, met de camera op mijn gezicht moet kunnen dachten die mannen dus ik sta er schoon op,
twee pampers nodig gehad voor de slappe lach die we kregen en die mannen maar verder filmen

Bij iedere maaltijd kregen we nog steeds het liedje “ik hou van U” te horen waardoor we wisten dat er in die richting moest worden gewerkt

Zondag tegen 15 uur moest alles binnen zijn Terug naar zaterdagavond, er was een fakkeltocht voorzien en op het strand een heksenverbranding daarna nog een heksendisco avond met hapjes

Wel vrienden, ik heb me goed vermaakt het eten was lekker de drank overheerlijk, de fakkeltocht en verbranding ondanks de harde wind en wat regen iets om opnieuw te doen,

 


En van de discoavond gaan we beter zwijgen, Travolta tot en met K3 kunnen hier nog een puntje aan zuigen, we hebben onder ons 4 de boel gesloten hoe laat? Zou het niet meer weten, weet alleen dat we zondag zijn gaan uitwaaien aan het strand…. was nodig.

 

De oplossing voor de valiezen van de stad Wenduine was:

Hoe schoon de zomer wel kan zijn Zonder zorgen en zonder regen.

Uit het liedje van "Ik hou van U"


Natuurlijk de schiftingsvraag die zal de wedstrijd bepalen en dat weten we binnen 14 dagen

Drie dagen om nog eens over te doen en een echte aanrader voor iedereen.

07-11-2006 om 11:00 geschreven door miekemous(ria2)

,,Oei, ook mijn dochter valt niet op een man"

Moeder en dochter zijn allebei lesbisch. Vandaag is dat de normaalste zaak van de wereld, vroeger lag dat heel wat anders. ,,Ik weet nog dat ik de telefoon nam om me in te schrijven voor een lesbienneweekend. Ik stierf. Plots wordt je naam gelinkt met lesbisch zijn'', vertelt Maggy (58).

Iedereen weet het. An (25) en haar moeder Maggy (58) zijn lesbisch. Toch willen ze liever niet herkend worden in de krant. ,,Ik wil niet dat ik de stempel lesbisch krijg telkens als ik ergens binnen stap. Ja, ik ben An en lesbisch, maar ik ben nog zoveel andere dingen.'' Haar moeder knikt. Zo voelt zij zich ook.

Maggy, u was een getrouwde vrouw met twee kinderen. Wanneer wist u dat u lesbisch was?

Maggy : ,,Toen ik 20 was, woonde ik samen met een vriendin. Daaruit is een lesbische relatie ontstaan. Het klinkt vreemd, maar ik zag daar geen lesbische relatie in. Binnenin dacht ik wel: samen met een vrouw kinderen krijgen, zou ideaal zijn. Maar het kon niet. Ik had een grote kinderwens en het hoorde nu eenmaal dat je trouwde en kinderen kreeg. Ik werd ook verliefd op mijn man, maar heel diep van binnen voelde ik dat er een probleem was. Ik kon het niet benoemen. Tot negentien jaar later een vriendin op bezoek kwam en vertelde over haar twijfels. Ze dacht dat ze lesbisch was. Ik zei haar: ,,Dat ik lesbisch ben, is duidelijk, bij jou is dat niet zo." Plots had ik het gezegd. Ik was lesbisch. Zomaar, ik floepte het eruit..

Wat zeiden uw man en uw familie?

Maggy : ,,Heel vreemd, hij zei dat het voor hem ook duidelijk was. Dat ik anders naar een vrouw keek dan naar een man. Hij heeft zich erbij neergelegd. Aan mijn ouders kon ik het niet meer vertellen, ze waren gestorven. Maar ik weet zeker dat ze uiteindelijk blij waren geweest. Mijn geluk was het hunne. Mijn kinderen waren triest door de scheiding."
Ik verborg het ook niet. Het is iets natuurlijks. Mijn kinderen stelden voortdurend vragen. Ook seksuele."

An (lacht) : ,,Dat weet ik niet meer. Ik weet nog dat ik het op school alleen vertelde aan mijn beste vriendinnen. Maar een taboe was het niet.

Op mijn achttiende wist ik zeker dat ik net als mijn moeder was. Ik las stiekem boekjes en foldertjes over lesbisch zijn..
An : ,,Mijn mama was op vakantie en ik stuurde haar een sms'je dat ik verliefd was. En dat ik het zou uitleggen via mail."

Maggy : ,,Toen wist ik het heel zeker. Ik was blij voor mijn dochter. Maar om eerlijk te zijn, mijn eerste reactie was toch 'oei, mijn dochter valt niet op een man'. Je wil niet dat je kind gediscrimineerd wordt. Dat is niet makkelijk voor een moeder. Trouwen en kinderen krijgen blijft de normale maatschappelijke gang van zaken."
Ook kindjes krijgen is niet evident. Niet alle gynecologen hebben begrip voor een lesbisch koppel. Sommigen vragen nog altijd of je toch niet eens probeert seks te hebben met een man..

Hoe reageerde uw vader? Niet makkelijk als naast je vrouw, ook je dochter lesbisch is.

An : ,,Ik was bang voor zijn reactie, maar ook dat viel goed mee. Gelukkig maar."


Uit het ZZZip-onderzoek, uitgevoerd door de Universiteit Gent, blijkt dat jonge lesbiennes vaak meer depressies en zelfmoordneigingen hebben.

Maggy : ,,Ik had op mijn 20ste ook zwarte gedachten. Had iemand mij in mijn omgeving een duwtje gegeven, me gezegd dat ik misschien lesbisch was, dan had dat toch veel miserie bespaard. Ik ben zelfs naar een dokter geweest en die zag het probleem niet. Ook nu nog leggen dokters te weinig de link met het lesbisch zijn..
Ik geloof niet dat je door je opvoeding lesbisch wordt. Het moet ergens in je genen zitten."

Meer info: www.nieuwsblad.be/links
 zaterdag is voor de twintigste keer Lesbienndag gevierd.

06-11-2006 om 09:22 geschreven door miekemous(ria2)

Natuurlijk wille jullie het 22 letterwoord weten, niet gevonden het was niet echt gemakkelijk ook, wij hebben  het trouwens ook niet gevonden, en toch staat en stond het onder onze neus geschreven.

Laten we eens teruggaan naar het begin van het verhaal de heks “Winduna”

Wat weten we van haar ? Ze was oud en lelijk en woonde aan de rand van het lekkerbekkenbos

Wat weten we nog? Ze hield niet van complimentjes dat maakt haar boos alleen scheldwoorden streelde haar ijdelheid.

Wat nog meer? Ze steelde valiezen van de reizigers van Wenduine, die ze dan verborg in haar huisje.

Ze had een trouwe compagnon die als ze weg was haar spullen bewaakte, en waar ze krabcocktails voor maakte.

Het beestje had een naam weten jullie nog?

Goed daar gaan we dan

1^ste tip was onze witte neus, dus de eerste letters zijn ” wit “

De 2^de tip was: het komt enkel in de lente, wat komt er in de lente “De zwaluw”

Tip 3 was het moeras met daarbij iets van een vliegtuig, wat heeft een vliegtuig ja natuurlijk vleugels

Al een beetje een gedacht? Eerlijk wij toen ook niet

Nu komt het.

Hoe noemde de trouwe metgezel van de Heks?

“WITVLEUGELMOERASZWALUW”

Ziezo, ons 22 letterwoord, simpel toch als je het weet, maar daarmee was de kous niet af

Volgende opdracht was er ook nog

Hoeveel dieren zitten er verborgen in het woord

“Witvleugelmoeraszwaluw”

Ik geef jullie er twee cadeau

Leeuw en Zwaluw

Wij vonden er 42 stuks maar voor de liefhebbers er zijn er 104 en waarschijnlijk meer zei de Baas van het hotel.

Dus zoeken maar dames en heren veel succes.

05-11-2006 om 09:56 geschreven door miekemous(ria2)

De nacht in het bos

Na een lekker avondmaal was de boswandeling voorzien rond 21 uur voor en na het eten kregen we een tip en deze begon steeds met het liedje “Ik hou van U “van de groep Noordkaap.

Goede jas en schoenen aandoen was de opdracht, en pampers aandoen was aangeraden, zei de baas. Mensen met hartklachten en kleine kinderen bleven beter in het hotel.

Samenblijven op het pad met de gids was de voorwaarde.

Bon, dat beloofde..

Met een 30 tal personen waren we 5 minuten later aan de rand van het bos, onderweg werd al goed gelachen met de wildste fantasieën wat er zoal in het bos te verwachten was.

Niet echt gerust begonnen we aan onze tocht, pikdonker, geen licht, echt griezelig, nog voor geen 100.000 fr. zou ik dit alleen hebben gedaan. De pret zat er gelijk in toen er een flauwe  plezante ons onverwachts op de schouder kwam tikken. Het gegil van mijn vriendin deed ons barsten van het lachen.

Plots, uit de verte, klonk het gehuil van de heks en uit het donker kwam een pompoen te voorschijn. De gids vroeg rond de pompoen te staan en stil te wezen, zijn zaklamp ging uit en het bos leek plots nog donkerder dan ervoor.

Uit de verte kwam een zwak licht met een stem die we niet echt verstonden, een griezelige gedaante kwam op ons af en zei dat we met onze vinger iets aan onze neus moesten wrijven, een klein potje ging rond, best akelig als je niet weet wat dat witte spul was, ik dacht plakkaatverf, wat door de geest ook gelijk werd bevestigd, algemeen gelach iedereen met een witte neus en de tip was” het komt alleen in de lente”.

Onze volgende halte was aan een moeras, waarin ook weer een pompoen stond. We moesten naast elkaar op het pad blijven, maar ja dat hadden we niet gehoord, te veel aan het gieren van het lachen geweest, dus wij het sop in. Gelach alom en wij…. veel begrepen we er in het geheel niet van, alleen dat onze schoenen goed vuil waren en wie niet echt goede schoenen aanhad ook de broekspijpen.

Opnieuw het akelige geluid van de heks en plots was heel het bos in vuur en vlam, echt prachtig om zien, overal vuur op de grond en in de struiken.

De heks zei iets van een staart en vliegtuig, ze was moeilijk verstaanbaar. Enfin niet veel wijzer en na een wandeling van één en half uur terug naar het hotel.

We hebben de pamper nodig gehad, niet van de schrik, nee, gewoon van lachen alleen.

Met de tips moesten we een 22 letterwoord vinden.

Wie zoekt zal ook hier vinden, eens zien wie het kan??? Doen jullie mee?

Morgen de uitslag

03-11-2006 om 10:09 geschreven door miekemous(ria2)

Halloween weekend aan zee

Zoals beloofd een verslag van drie dagen spoken en heksen zoeken aan zee

Onze eerste avond start met een verhaal over een heks Winduna

Winduna. Het lieve oude vrouwtje van Wenduine aan zee

Er was eens een heel oud vrouwtje. Ze was ongeveer 300 jaar oud. Altijd zei ze tegen de mensen dat ze oud geboren was en dan ook altijd oud zal blijven.

De echte waarheid is dat ze een schepsel is van een boze bosgeest.

Niemand kende haar echte naam, maar noemde haar de boze heks van het lekkerbekkenbos Winduna

Alle bezoekers van Wenduine waren bang van haar omdat ze valiezen kwam stelen van de gasten die ze dan verborg in het akelige Lekkerbekkenbos waar ze woonde

Als Winduna op stap was, werd haar buit bewaakt door heer trouwe metgezel, de witvleugelmoeraszwaluw.

Zij vond dat eigenaardig genoeg een compliment, de mensen dachten haar te pesten en te kwellen, maar zij dacht verkeerd en ieder verwijt streelde haar ijdelheid en daar werd ze alleen maar sterker door

Pas als je haar een echt complimentje wou geven dan kwam ze kwaad en verloor ze volledig haar zelfbeheersing en werd heel onzeker

Een Wenduinse handelaar had dat in de gaten en besloot om voorgoed af te reken met de dekselse heks

De man organiseerde een heel groot megafeest op het strand met daarbij een groot kampvuur

Alle inwoners en bezoekers waren van de partij

Hij wist dat Winduna ieder avond krabben kwam zoeken op het strand van Wenduine daarmee maakte ze heerlijke krabcocktails voor haar trouwe medegezel de witvleugelmoeraszwaluw

En toen de heks voorbij het kampvuur passeerde zei hij: “Hallo lieve vrouw niemand kent je naam niemand weet wie je bent maar voor mij ben je echter een hele lieve mooie vrouw”

De heks werd woedend en riep heel angstig:

“Duiveldeduiveldeduif, ik veroordeel deze man onmiddellijk tot de bliksemdood en laat hem knisperen in de tongen van het vuur”

De man bleef kalm en danste rond het vuur en zong; “ik hou van u ik hou van u ik hou van u geef me een kus geef me een kus lalalalalalalalal lalalala

De macht van Winduna verzwakte en de toverspreuk hielp niet zolang de man zijn liefde aan de heks verklaarde

Winduna haar angst veranderde langzaam in een schaterlach ze lachte zo hard dat ze haar zelfbeheersing verloor en kierewiet van de liefdesverklaring en pure ontreddering en waanzin door het gezang van de man op de brandstapel sprong

Ze branden volledig op en een zoete geur van gebraden heksenvlees verspreide zich op het strand

Wees op je goede als je in Wenduine verlof neemt de op wraak beluste witvlugelmoeraszwaluw dwaalt nog steeds boven Wenduine

Onze opdacht was zoek tot en met zondag in de winkels in Wenduine de gestollen reiskoffers  op ieder koffer staat een naam en alleen de rode letters waren geldig

Daarin zit de tip voor de wedstrijd

Morgen deel twee

De nacht in het bos.

02-11-2006 om 09:26 geschreven door miekemous(ria2)

01-11-2006 om 10:25 geschreven door miekemous(ria2)

31-10-2006 om 18:42 geschreven door miekemous(ria2)

De Christelijke Impuls Het Christelijk feest van Allerheiligen en ook Allerzielen is een loutere kerstening van het Keltische Samhain. Ongewoon is dit trouwens niet. Heel wat christelijke feesten kenden één of meer prechristelijke voorlopers. Daar is niets verkeerd mee.
Het mag een kunst van het Christendom genoemd worden om op de bestaande realiteit, handig in te spelen en ze te integreren in de eigen entiteit Allerheiligen werd vroeger op verschillende data gevierd, afhankelijk van de streek.
Een veel voorkomende datum was 13 mei, maar onderinvloed van vooral de Ierse Kerk, die de heidense praktijken van Samhain wilden doen vergeten, werd Allerheiligen verplaatst naar 1 november.
Het was de paus Gregorius IV (827-844) die in 835 daarvoor tekende en het was Lodewijk de Vrome (814-840) die er wat later een verplichte rustdag van maakte. Zodoende verspreidde Allerheiligen zich over de toenmalige wereld en dit is meteen ook de verklaring waarom Samhain en Allerheiligen zo dicht bij elkaar liggen, wat de datum betreft. In de 3^de en 4^de eeuw nam de Kerk enorm in ledenaantal toe.

Men probeerde de grote massa, de toenmalige heidenen, te bekeren. Wanneer bleek dat dit niet zo eenvoudig was als gedacht, gooide men het over een andere boeg. Het bestaande feest van Samhain werd behouden, maar werd gevierd in naam van de Kerk.
Dat gebeurde niet zonder slag of stoot. De snelle verspreiding en impact van het Christendom deden de mensen hun gewoontes zomaar niet vergeten. Zij bleven op de vooravond van Allerheiligen, Samhain en Pomona gedenken. Dat had ook wel een sinister gevolg.
Er groeide argwaan tegen de Kerk, die geleidelijk aan reageerde en stelde dat de goden, godinnen en andere spirituele krachten van de traditionele religies duivelse misleidingen waren, dat de spirituele praktijken van de Kelten wel echt waren, maar dat het toch manifestaties van de duivel bleven.
Later in de Middeleeuwen werd dit nog versterkt door Samhain te associëren met heksen, zwarte katten, boze geesten en vleermuizen.  
Het geloof in die geesten ebde bij de Kelten echter stilaan weg, hoewel de tradities nog deels in ere werden gehouden.
Dit bleef zo tot de Kerk een nieuwe dimensie aan het feest gaf. Voor de Kerk was het niet een feest van alle doden, zoals dat voor de Kelten wel het geval was, maar alleen het gedenken van de zaligmakende doden, van de gelovige gestorvenen. De Kerk verkoos dus om enkel de heilige mensen te vereren, die een voorbeeldig leven achter de rug hadden.
Het originele feest van de heidense God van de dood werd op die manier een herdenken van de Christelijke dood.

Het werd dus een gedenkdag voor alle heilige gestorvenen, in België en Nederland werd die dag ‘Allerheiligen’ genoemd, in Engeland ‘All Hallows’ of ‘Hallowmas Later werd 2 november, bij ons ‘Allerzielen’ genaamd, in Engeland ‘All Souls’, door paus Johannes XIX (1024-1032) ingesteld om het lot van de arme zielen te herdenken en voor hun zielenheil te bidden.

Met dit gebed hoopte men de zielen uit het vagevuur te verlossen. In de praktijk was Allerzielen voor het gewone volk een mogelijkheid om hun geliefde doden te eren. De meeste graven werden versierd, er werden lampjes gebrand en ondanks protest van kerkelijke zijde zetten sommigen er ook eten en drinken neer.

Hieruit is in sommige streken de gewoonte gegroeid om op Allerzielen brood uit te delen aan de armen.
 Ook ontstonden zielenbroodjes zoals krakelingen, zoolgebakjes en gevlochten broodjes… Deze lekkernijen vinden we ook terug tijdens Halloween. Het is opvallend hoe sterk dit vereren via offers verbonden is met onze Germaanse en Keltische voorouders.

Ook zij brachten offers voor hun ronddolende doden. Er werd gevierd met vuurstapels, en parades van mensen verkleed als heilige, engel of duivel De Kerk kon er in elk geval niet voor zorgen dat de mensen hun roots vergaten en op 31 oktober bleven de mensen de mix van het Pomona- en het Samhainfeest trouw vieren.

Naarmate de tijd verstreek, vermengden de gebruiken van de verschillende feesten zich en de avond voor Allerheiligen die de Engelsen aanvankelijk ‘Eve of All Saints’ of ook wel ‘All Hallow’s Eve(ning)’ noemden, verbasterde tot ‘Hallowe’en’ en tot slot tot Halloween

Het klinkt misschien cru, maar met stellige zekerheid mag er vanuit gegaan worden dat mochten de Verenigde Staten er niet geweest zijn, Halloween nooit meer geworden was dan wat lokale Angelsaksische folklore. Halloween was overal zo goed als dood en vergeten tot er in de laatste helft van de 15^de eeuw er iets gebeurde dat de overleving en de groei van dit heidense winterfeest heeft gered. In 1492 landde namelijk Columbus in de ‘Nieuwe Wereld’.

Met het ontdekken van Amerika en de belofte van geloofs- en gewetensvrijheid werden zij die geloofden in de druïdische traditie plots opnieuw aangemoedigd om hun oude praktijken nieuw leven in te blazen.

Maar het was echter een aardappelhongersnood die alles definitief in beweging zette. In de jaren 1840 zette een grote aardappelschaarste miljoenen Ieren en Schotten het mes op de keel. Het was sterven of emigreren naar Amerika. Miljoenen mensen kozen voor dit laatste.

Met zo een grote instroom van mensen waren er voldoende impulsen en middelen aanwezig om de feestdag van de druïden, weliswaar op vreemde bodem en in een andere levensruimte, nieuw leven in te blazen. Halloween kreeg de naam ‘Oidche Shamhna’ (= nacht van Samhain) toebedeeld en de oude tradities werden onderhouden.
Net zoals de Keltische religie de gewoontes van de Romeinse bezetters had overgenomen, paste de Keltische Samhainovertuiging zich weer aan de nieuwe omgeving aan.
De toenmalige Amerikanen namen de meeste Keltische praktijken gewoonweg over zoals bijvoorbeeld de bonfires, trick or treat, bobbing for apples… en legden er hun eigen accenten in.

De pompoen als vervangmiddel voor de raap bij de Jack-o'-Lanterns is daar een goed voorbeeld van. Vandaag de dag wordt Halloween op 31 oktober gevierd met zoetigheden, pompoenen (cf. Pomona), zwarte katten, magie, kwade geesten (cf. Samhain), spoken, skeletten en doodskoppen (cf. Allerheiligen).

Het is een feest waarbij kleine kinderen als spoken worden verkleed en met uitgesneden pompoenen als lantaarns langs de huizen gaan en vragen om een traktatie of dreigen met een grap (Trick or treat)

Ook is er een stijgende belangstelling voor de aankleding en versiering van feest en feestgangers waarneembaar die haar inspiratie vindt in zo groot mogelijke griezeligheid. Hoe griezeliger, hoe beter!

De laatste decennia heeft Halloween vanuit Amerika zich stilaan over heel West Europa verspreid, vooral onder invloed van griezelfilms, televisieseries en de commercie. Daarbij wordt de vermeende heidense achtergrond sterk benadrukt.

Het feest wordt voorgesteld als een Keltisch feest van 2000 tot 5000 jaar oud en is uitgegroeid tot een gezellig familiegebeuren.
 
ik wens ieder van jullie een gezellig en griezel Halloween, ik ga er een paar dagen van onderuit op een echt Halloween weekje als ik het overleef krijgen jullie het verslag

31-10-2006 om 11:24 geschreven door miekemous(ria2)

Klaasje, een boerenzoontje, komt beneden voor zijn ontbijt.
Zijn moeder vraagt hem of hij zijn klusjes al heeft gedaan.
"Nog niet", zegt Klaasje. "Dan krijg je nog geen ontbijt", zegt zijn moeder.
Dus Klaasje is helemaal chagrijnig.
Hij gaat de kippen voeren en geeft een kip een schop.
 Dan gaat hij de varkens voeren en geeft een varken een schop.
Dan gaat hij de koeien melken en geeft een koe een schop.
Dan komt hij weer binnen.
Zijn moeder geeft hem een kom droge havermout.
"Waarom krijg ik nu geen eieren en spek? En waarom geen melk in mijn havermout?" vraagt Klaasje verontwaardigd.
"Wel, ik zag je een kip schoppen, dus je krijgt geen eieren voor een week.
En ik zag je een varken en een koe schoppen, dus krijg je ook geen spek en melk voor een week", zegt zijn moeder streng.
Klaasje baalt nog meer.
Dan komt zijn vader binnen, schopt de poes opzij en gaat zitten aan Het ontbijt.

Kijkt Klaasje lachend naar zijn moeder en zegt: "Vertel jij het hem Of zal ik het doen?"

30-10-2006 om 19:02 geschreven door miekemous(ria2)

de en 4^de eeuw nam de Kerk enorm in ledenaantal toe. Men probeerde de grote massa, de toenmalige heidenen, te bekeren. Wanneer bleek dat dit niet zo eenvoudig was als gedacht, gooide men het over een andere boeg. Het bestaande feest van Samhain werd behouden, maar werd gevierd in naam van de Kerk. Dat gebeurde niet zonder slag of stoot.
De snelle verspreiding en impact van het Christendom deden de mensen hun gewoontes zomaar niet vergeten. Zij bleven op de vooravond van Allerheiligen, Samhain en Pomona gedenken. Dat had ook wel een sinister gevolg. Er groeide argwaan tegen de Kerk, die geleidelijk aan reageerde en stelde dat de goden, godinnen en andere spirituele krachten van de traditionele religies duivelse misleidingen waren, dat de spirituele praktijken van de Kelten wel echt waren, maar dat het toch manifestaties van de duivel bleven.

Later in de Middeleeuwen werd dit nog versterkt door Samhain te associëren met heksen, zwarte katten, boze geesten en vleermuizen. Het geloof in die geesten ebde bij de Kelten echter stilaan weg, hoewel de tradities nog deels in ere werden gehouden. Dit bleef zo tot de Kerk een nieuwe dimensie aan het feest gaf. Voor de Kerk was het niet een feest van alle doden, zoals dat voor de Kelten wel het geval was, maar alleen het gedenken van de zaligmakende doden, van de gelovige gestorvenen.

De Kerk verkoos dus om enkel de heilige mensen te vereren, die een voorbeeldig leven achter de rug hadden. Het originele feest van de heidense God van de dood werd op die manier een herdenken van de Christelijke dood. Het werd dus een gedenkdag voor alle heilige gestorvenen, in België en Nederland werd die dag ‘Allerheiligen’ genoemd, in Engeland ‘All Hallows’ of ‘Hallowmas’. Later werd 2 november, bij ons ‘Allerzielen’ genaamd, in Engeland ‘All Souls’, door paus Johannes XIX (1024-1032) ingesteld om het lot van de arme zielen te herdenken en voor hun zielenheil te bidden.

Met dit gebed hoopte men de zielen uit het vagevuur te verlossen. In de praktijk was Allerzielen voor het gewone volk een mogelijkheid om hun geliefde doden te eren. De meeste graven werden versierd, er werden lampjes gebrand en ondanks protest van kerkelijke zijde zetten sommigen er ook eten en drinken neer. Hieruit is in sommige streken de gewoonte gegroeid om op Allerzielen brood uit te delen aan de armen.
Ook ontstonden zielenbroodjes zoals krakelingen, zoolgebakjes en gevlochten broodjes… Deze lekkernijen vinden we ook terug tijdens Halloween Het is opvallend hoe sterk dit vereren via offers verbonden is met onze Germaanse en Keltische voorouders. Ook zij brachten offers voor hun ronddolende doden. Er werd gevierd met vuurstapels, en parades van mensen verkleed als heilige, engel of duivel. De Kerk kon er in elk geval niet voor zorgen dat de mensen hun roots vergaten en op 31 oktober bleven de mensen de mix van het Pomona- en het Samhainfeest trouw vieren.
Naarmate de tijd verstreek, vermengden de gebruiken van de verschillende feesten zich en de avond voor Allerheiligen die de Engelsen aanvankelijk ‘Eve of All Saints’ of ook wel ‘All Hallow’s Eve(ning)’ noemden, verbasterde tot ‘Hallowe’en’ en tot slot tot Halloween.
 
Het klinkt misschien cru, maar met stellige zekerheid mag er vanuit gegaan worden dat mochten de Verenigde Staten er niet geweest zijn, Halloween nooit meer geworden was dan wat lokale Angelsaksische folklore. Halloween was overal zo goed als dood en vergeten tot er in de laatste helft van de 15^de eeuw er iets gebeurde dat de overleving en de groei van dit heidense winterfeest heeft gered. In 1492 landde namelijk Columbus in de ‘Nieuwe Wereld’. Met het ontdekken van Amerika en de belofte van geloofs- en gewetensvrijheid werden zij die geloofden in de druïdische traditie plots opnieuw aangemoedigd om hun oude praktijken nieuw leven in te blazen.

Maar het was echter een aardappelhongersnood die alles definitief in beweging zette. In de jaren 1840 zette een grote aardappelschaarste miljoenen Ieren en Schotten het mes op de keel. Het was sterven of emigreren naar Amerika. Miljoenen mensen kozen voor dit laatste. Met zo een grote instroom van mensen waren er voldoende impulsen en middelen aanwezig om de feestdag van de druïden, weliswaar op vreemde bodem en in een andere levensruimte, nieuw leven in te blazen. Halloween kreeg de naam ‘Oidche Shamhna’ (= nacht van Samhain) toebedeeld en de oude tradities werden onderhouden.

Net zoals de Keltische religie de gewoontes van de Romeinse bezetters had overgenomen, paste de Keltische Samhainovertuiging zich weer aan de nieuwe omgeving aan. De toenmalige Amerikanen namen de meeste Keltische praktijken gewoonweg over zoals bijvoorbeeld de bonfires, trick or treat, bobbing for apples… en legden er hun eigen accenten in. De pompoen als vervangmiddel voor de raap bij de Jack-o'-Lanterns is daar een goed voorbeeld van. Het Keltisch Samhain werd zo een beetje het Amerikaanse Halloween. Vandaag de dag wordt Halloween op 31 oktober gevierd met zoetigheden, pompoenen (cf. Pomona), zwarte katten, magie, kwade geesten (cf. Samhain), spoken, skeletten en doodskoppen (cf. Allerheiligen).

Het is een feest waarbij kleine kinderen als spoken worden verkleed en met uitgesneden pompoenen als lantaarns langs de huizen gaan en vragen om een traktatie of dreigen met een grap (Trick or treat).  Ook is er een stijgende belangstelling voor de aankleding en versiering van feest en feestgangers waarneembaar die haar inspiratie vindt in zo groot mogelijke griezeligheid. Hoe griezeliger, hoe beter!

De laatste decennia heeft Halloween vanuit Amerika zich stilaan over heel West Europa verspreid, vooral onder invloed van griezelfilms, televisieseries en de commercie. Daarbij wordt de vermeende heidense achtergrond sterk benadrukt. Het feest wordt voorgesteld als een Keltisch feest van 2000 tot 5000 jaar oud en is uitgegroeid tot een gezellig familiegebeuren.

30-10-2006 om 18:54 geschreven door miekemous(ria2)

Deel 3

Dodenfeest

Samhain was ook de tijd van de dood. Dieren werden geslacht en het was een tijd waarin veel oudere stamgenoten aan de dood bezweken omdat de koude zijn intrede deed. Zo evolueerde Samhain langzaam tot een dodenfeest. Eigenlijk begon Samhain als een jacht- en oogstfeest, maar geleidelijk aan kwam er de herinnering bij aan diegenen die hen gedurende de 12 laatste maanden verlaten hadden. Meer nog, deze component werd hoe langer hoe belangrijker, in die mate zelfs dat hij als hoofdelement naar voren werd geschoven. 

De Kelten waren er heilig van overtuigd dat de grenzen tussen de wereld van de mens en de ‘Andere Wereld’ op die bewuste nacht geopend werden, zodat allerhande geesten op aarde konden ronddolen.  Zij meenden dat er tijdens die nacht een barst in de tijd ontstond, dat de ‘Andere Wereld’ zeer nabij was. De dunne band tussen de twee werelden verdween. Gedurende dit interval was de normale orde van het universum opgeheven. De grenzen tussen de natuurlijke en supernatuurlijke orde waren tijdelijk veranderd, een magisch moment waarop de wetten van tijd en ruimte opgeheven waren. Zo kon de spirituele wereld zich vermengen met deze van de levenden. De deuren van de ‘Andere Wereld’, stonden open. Er bestonden dus geen duidelijke grenzen tussen de wereld van de levenden en die van de doden en klaarblijkelijk vielen die helemaal weg tijdens het grote Samhainfeest. 

Hierdoor waren de Kelten er van overtuigd dat de doden op die nacht naar de aarde terugkeerden. Het lag voor de hand dat door de naderende winter, de arme, huiverige, hongerige geesten van de kale akkers en bladloze bomen naar de beschutting van het vertrouwde huis dreef. Het gaat vooral om de terugkomst van de afgestorvenen van het laatste jaar. Deze zouden een lichaam zoeken om in te wonen. Bijgevolg trokken de doden op aarde rond op zoek naar levenden, met als enig doel hen in bezit te nemen. Men geloofde dat dit hun enige hoop was om het leven na de dood te kunnen bereiken.

Ook geloofden ze dat alleen de slechte geesten terugkwamen. De oude Keltische druïden waren er namelijk van overtuigd dat op Samhain, Satman, de God van de dood, de menigte van slechte geesten tevoorschijn riep. De doden zouden vernieling en rotzooi komen veroorzaken onder de levenden omdat zij jaloers waren op hen en daarom grappen probeerden uit te halen. Ook konden de doden verschillende vormen aannemen. Het waren alleen de slechte geesten die de gedaante van een dier, de slechtsten die van een kat, toebedeeld kregen en voor de nodige angst en kwelling onder de levenden zorgden. Die geesten, waarvan ooit gezegd werd dat ze wild en krachtig waren, waren nu slecht en ze hadden iets kwaads in zich.  

Hoewel sommige van onze voorouders helemaal niet verrast waren door de terugkomst van de overledenen, was de overgrote meerderheid van de toenmalige bevolking er toch niet gerust in. Erger nog, zij waren er bevreesd voor. Het was duidelijk dat de levenden niet in hun nopjes waren om in bezit genomen te worden door geesten die naarstig een lichaam zochten om tijdelijk in te verblijven. Hun enige doel was die te sussen en te bedaren om op die manier stoutmoedige grappen en kwellingen in de kiem te smoren. Of het hen zo onaangenaam mogelijk te maken zodat ze wegbleven. Wat dat laatste betreft opteerden sommige voor een koele ontvangst. In functie daarvan werden in de nacht van 31 oktober de vuren in de huizen gedoofd, zodat het er koud was en de geesten aanvoelden dat ze ongewenst waren. Tegelijkertijd werden toverformules opgezegd om over meer kracht te beschikken. Verkleden en vermommen hoorde ook tot de mogelijkheden. De levende hoopte zo dat de doden dachten dat hij/zij één van hen was. Vermomd nam men deel aan een soort van dwaaltocht. Men trok naar de rand van het dorp om de kwelgeesten buiten het dorp te houden. Het maken van lawaai was ook een van de mogelijke ingrediënten. Men had er alles voor over om zo destructief mogelijk over te komen.

Andere overledenen wachtte een heel wat aangenamere thuiskomst. Allereerst mochten zij rekenen op een verlichte ontvangst. Er werden voor hen in elk huis en elke kamer kaarsen gezet om hen naar hun vroegere woonst te leiden. Daarenboven werden ze gunstig gestemd met eten en drinken. Er werd een plaats aan tafel of bij het vuur voorzien. Als voedsel werden vooral zoetheden en cakes geserveerd, terwijl wijn hun dorst moest lessen. Soms werd ter ere van hen een avondmaal gehouden, met levenden en doden rond dezelfde tafel, waarbij niet gesproken werd. De levende gasten hielden zich stil uit eerbied voor de dode, maar ook om zich te bezinnen over de dood als een belangrijk deel van de levenscyclus.  

Ook de druïden droegen hun steentje bij. Zij geloofden ook dat tijdens de nacht van Samhain geesten op aarde ronddoolden en dat de God Samhain legioenen van duivelse geesten op de been bracht. Daarom ontstaken zij 'bonfires' om die geesten angst in te boezemen. Het gewone volk daarentegen bootste de geesten na en trok van deur tot deur, verkleed in griezelige kostuums en gewapend met uitgeholde bieten, de latere Jack-o’-Lanterns, om te bedelen voor kleine gaven zoals stukjes fruit, koeken en ander voedsel, de latere Trick or Treats. Men geloofde dat offergaven hen zouden vrijwaren van plagerijen door de geesten.   

29-10-2006 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

Vermits de Kelten een agrarisch volk waren, waren hun feesten steeds heel sterk seizoens- gebonden. Ze moesten de goddelijke machten gunstig stemmen met het oog op een gezonde veestapel en oogst. Bovendien duidden ze de gang van de seizoenen aan en ook de tijdstippen waarop de mensen na hard labeur aan verkwikking en verpozing toe waren. Samhain was de laatste oogstperiode van het jaar en alle gewassen moesten geoogst worden. Vruchten die na die dag nog aan de bomen hingen, mochten niet meer worden geplukt. Elk gewas dat nog op de velden stond, werd als taboe beschouwd. Het was een offer voor de natuurgeesten en ongeschikt voor huiselijke consumptie. Men was er van overtuigd dat de Puca, een nachtelijk creatuur, sommigen hebben het over elfen, de vruchten en gewassen zouden vernietigen of besmetten.

 Maar voor de Kelten als herdersvolk was dit niet alleen een tijd om te oogsten, maar ook om te slachten. De kuddes moesten van de velden gehaald worden om tot aan de lente in de stallen te leven. Het was een hele karwei om het vee van de zonnige zomerweiden in de bergen naar de lagergelegen dorpen te brengen. De kuddes werden uitgedund en enkel de sterkste kweekdieren werden gespaard. De rest van het vee werd geslacht en fungeerde als voedsel voor de lange winterperiode die voor de deur stond.

Tijdens het oogstfeest werden vuren aangelegd in het dorp en meestal een stropop verbrand, die vooral in de lente- en zomerfeesten een rol speelde. Tijdens Samhain kon men jammer genoeg niet de winter verdrijven maar de koude kon toch nog een tijdje op afstand worden gehouden. Daarvoor diende het grote vuur dat ’s avonds ontstoken werd. Het verbranden van de stropop erin had niet alleen betrekking op het verjagen van de koude, maar betekende ook het doorgeven van de vruchtbaarheid. Het stro was datgene wat nog overbleef van de vorige oogst en om de vruchtbaarheid hieruit los te maken, werd een deel van dat stro verbrand. Hierbij  werden de geesten van de overledenen beschouwd als hoeders van de vruchtbaarheid in de wintertijd. Het winterfeest stond vanzelfsprekend ook symbool voor de afsluiting van het oogstseizoen en het aanleggen van de wintervoorraad. Het was ook het moment dat de doden herdacht werden. Deze periode werd ook vaak gebruikt om te divineren of te orakelen om zo zaken van levensbelang te weten te komen.

Dodenfeest

Samhain was ook de tijd van de dood. Dieren werden geslacht en het was een tijd waarin veel oudere stamgenoten aan de dood bezweken omdat de koude zijn intrede deed. Zo evolueerde Samhain langzaam tot een dodenfeest. Eigenlijk begon Samhain als een jacht- en oogstfeest, maar geleidelijk aan kwam er de herinnering bij aan diegenen die hen gedurende de 12 laatste maanden verlaten hadden. Meer nog, deze component werd hoe langer hoe belangrijker, in die mate zelfs dat hij als hoofdelement naar voren werd geschoven. 

De Kelten waren er heilig van overtuigd dat de grenzen tussen de wereld van de mens en de ‘Andere Wereld’ op die bewuste nacht geopend werden, zodat allerhande geesten op aarde konden ronddolen.  Zij meenden dat er tijdens die nacht een barst in de tijd ontstond, dat de ‘Andere Wereld’ zeer nabij was. De dunne band tussen de twee werelden verdween. Gedurende dit interval was de normale orde van het universum opgeheven. De grenzen tussen de natuurlijke en supernatuurlijke orde waren tijdelijk veranderd, een magisch moment waarop de wetten van tijd en ruimte opgeheven waren. Zo kon de spirituele wereld zich vermengen met deze van de levenden. De deuren van de ‘Andere Wereld’, stonden open. Er bestonden dus geen duidelijke grenzen tussen de wereld van de levenden en die van de doden en klaarblijkelijk vielen die helemaal weg tijdens het grote Samhainfeest. 

Hierdoor waren de Kelten er van overtuigd dat de doden op die nacht naar de aarde terugkeerden. Het lag voor de hand dat door de naderende winter, de arme, huiverige, hongerige geesten van de kale akkers en bladloze bomen naar de beschutting van het vertrouwde huis dreef. Het gaat vooral om de terugkomst van de afgestorvenen van het laatste jaar. Deze zouden een lichaam zoeken om in te wonen. Bijgevolg trokken de doden op aarde rond op zoek naar levenden, met als enig doel hen in bezit te nemen. Men geloofde dat dit hun enige hoop was om het leven na de dood te kunnen bereiken.

28-10-2006 om 00:00 geschreven door miekemous(ria2)

Halloween heeft een zeer rijke en tevens ver in het verleden reikende geschiedenis. Het mag worden beschouwd als één van de oudste feestdagen tot op heden, met wortels die duizenden jaren teruggaan. Eigenlijk is Halloween een combinatie van 3 feestelijkheden, ‘Samhain’ (Kelten), ‘Pomona’ (Romeinen) en ‘Allerheiligen & Allerzielen’ (Christendom), die elk doorheen de eeuwen heen hun stempel hebben gedrukt op dit winterfeest. Tot slot vertel ik nog iets meer over de verdere evolutie van dit feest tot op vandaag de dag. De Keltische Impuls Halloween vond zo een 2000 jaar geleden zijn bakermat bij de Kelten, meer specifiek bij de oude druïden, de toenmalige Keltische priesters, die leefden in wat nu Engeland, Frankrijk, Schotland en Wales word genoemd. De moderne versie van deze feestdag vandaag de dag is nog steeds ondergedompeld in de tradities, mythes en legendes van het oude Keltische volk. Zij waren voornamelijk een landbouwers- en herdersvolk en magie had een centrale plaats in hun cultuur. De Kelten kenden veel natuurmythen en hun religieus streven was vooral gericht op een vreedzaam samenleven met de natuur. Daarmee hing het geloof aan lokale goden, landgeesten, elfen, dwergen, heilige bronnen, bomen en stenen nauw samen. Elfje De Kelten vierden hun nieuwjaar, dat Samhain werd genoemd, op 1 november. Dit feest markeerde het einde van het seizoen van de zon en het begin van het donkere en koude seizoen. De Keltische nieuwjaarsavond begon op het moment dat het nieuwe jaar aanving met de donkere fasen van het jaar, vergelijkbaar met een nieuwe dag die voor hen begon vanaf zonsondergang. Op dezelfde wijze werd in vele culturen het begin van de winter beschouwd als de aanzet tot het nieuwe jaar. Met een feest, dat soms meerdere dagen kon duren, vierden ze het einde van het seizoen van de zomer, het wegkwijnen van de kracht van de zon. De aanvang van een nieuw jaar werd gevierd als een omwenteling in hun leven, een hernieuwing van het rad van het leven. Zo werd Samhain het belangrijkste feest. In een cultuur met een lineair concept over de tijd, zoals de onze, is nieuwjaarsavond een mijlpaal op een lange weg die gaat van geboorte tot dood. Bijgevolg maakt het nieuwjaarsfeest gewoon deel uit van die tijd. Voor de oude Kelten lag dit evenwel anders. Zij hadden een cyclische opvatting over de tijd. In zo een kader representeerde een nieuwjaarsavond een punt buiten de tijd, een fase waarin de natuurlijke orde van het universum weer overging in de primordiale chaos, om zichzelf voor te bereiden op het herstel van een nieuwe orde. Samhain fungeerde dus als een nacht die buiten de tijd bestond. Zo een nacht behoorde noch tot het ene noch tot het andere jaar. De Kelten geloven immers dat alle keerpunten, zoals de tijd tussen de ene dag en de andere, de ontmoeting van de zee en het strand of de overgang van het ene naar het andere jaar, mochten worden beschouwd als magische periodes. De jaarsverandering was de krachtigste van al die keerpunten. Oogstfeest Oogstfeest & Slachtfeest Vermits de Kelten een agrarisch volk waren, waren hun feesten steeds heel sterk seizoens- gebonden. Ze moesten de goddelijke machten gunstig stemmen met het oog op een gezonde veestapel en oogst. Bovendien duidden ze de gang van de seizoenen aan en ook de tijdstippen waarop de mensen na hard labeur aan verkwikking en verpozing toe waren. Samhain was de laatste oogstperiode van het jaar en alle gewassen moesten geoogst worden. Vruchten die na die dag nog aan de bomen hingen, mochten niet meer worden geplukt. Elk gewas dat nog op de velden stond, werd als taboe beschouwd. Het was een offer voor de natuurgeesten en ongeschikt voor huiselijke consumptie. Men was er van overtuigd dat de Puca, een nachtelijk creatuur, sommigen hebben het over elfen, de vruchten en gewassen zouden vernietigen of besmetten. Maar voor de Kelten als herdersvolk was dit niet alleen een tijd om te oogsten, maar ook om te slachten. De kuddes moesten van de velden gehaald worden om tot aan de lente in de stallen te leven. Het was een hele karwei om het vee van de zonnige zomerweiden in de bergen naar de lagergelegen dorpen te brengen. De kuddes werden uitgedund en enkel de sterkste kweekdieren werden gespaard. De rest van het vee werd geslacht en fungeerde als voedsel voor de lange winterperiode die voor de deur stond. Tijdens het oogstfeest werden vuren aangelegd in het dorp en meestal een stropop verbrand, die vooral in de lente- en zomerfeesten een rol speelde. Tijdens Samhain kon men jammer genoeg niet de winter verdrijven maar de koude kon toch nog een tijdje op afstand worden gehouden. Daarvoor diende het grote vuur dat ’s avonds ontstoken werd. Het verbranden van de stropop erin had niet alleen betrekking op het verjagen van de koude, maar betekende ook het doorgeven van de vruchtbaarheid. Het stro was datgene wat nog overbleef van de vorige oogst en om de vruchtbaarheid hieruit los te maken, werd een deel van dat stro verbrand. Hierbij werden de geesten van de overledenen beschouwd als hoeders van de vruchtbaarheid in de wintertijd. Het winterfeest stond vanzelfsprekend ook symbool voor de afsluiting van het oogstseizoen en het aanleggen van de wintervoorraad. Het was ook het moment dat de doden herdacht werden. Deze periode werd ook vaak gebruikt om te divineren of te orakelen om zo zaken van levensbelang te weten te komen. Dodenfeest Samhain was ook de tijd van de dood. Dieren werden geslacht en het was een tijd waarin veel oudere stamgenoten aan de dood bezweken omdat de koude zijn intrede deed. Zo evolueerde Samhain langzaam tot een dodenfeest. Eigenlijk begon Samhain als een jacht- en oogstfeest, maar geleidelijk aan kwam er de herinnering bij aan diegenen die hen gedurende de 12 laatste maanden verlaten hadden. Meer nog, deze component werd hoe langer hoe belangrijker, in die mate zelfs dat hij als hoofdelement naar voren werd geschoven. De Kelten waren er heilig van overtuigd dat de grenzen tussen de wereld van de mens en de ‘Andere Wereld’ op die bewuste nacht geopend werden, zodat allerhande geesten op aarde konden ronddolen. Zij meenden dat er tijdens die nacht een barst in de tijd ontstond, dat de ‘Andere Wereld’ zeer nabij was. De dunne band tussen de twee werelden verdween. Gedurende dit interval was de normale orde van het universum opgeheven. De grenzen tussen de natuurlijke en supernatuurlijke orde waren tijdelijk veranderd, een magisch moment waarop de wetten van tijd en ruimte opgeheven waren. Zo kon de spirituele wereld zich vermengen met deze van de levenden. De deuren van de ‘Andere Wereld’, stonden open. Er bestonden dus geen duidelijke grenzen tussen de wereld van de levenden en die van de doden en klaarblijkelijk vielen die helemaal weg tijdens het grote Samhainfeest. Hierdoor waren de Kelten er van overtuigd dat de doden op die nacht naar de aarde terugkeerden. Het lag voor de hand dat door de naderende winter, de arme, huiverige, hongerige geesten van de kale akkers en bladloze bomen naar de beschutting van het vertrouwde huis dreef. Het gaat vooral om de terugkomst van de afgestorvenen van het laatste jaar. Deze zouden een lichaam zoeken om in te wonen. Bijgevolg trokken de doden op aarde rond op zoek naar levenden, met als enig doel hen in bezit te nemen. Men geloofde dat dit hun enige hoop was om het leven na de dood te kunnen bereiken.

27-10-2006 om 20:18 geschreven door miekemous(ria2)

 
http://prinslana.skynetblogs.be./

Ook mijn lieve zus 53 was er dicht bij  50.002 jammer net iets te laat. 
ga maar eens zien naar haar blogje,een toffe dame met het hart op de juiste plaats, een verre vriendin die steeds klaar staat voor een woord van troost of een helpende hand.
 
http://blog.seniorennet.be/zus53/


Ik  dank alle bloggers voor de plezante reacties op dit blog en ik zou zeggen tot schrijfs
 Ria en Maatje

26-10-2006 om 22:42 geschreven door miekemous(ria2)

Wie is mijn 50.000 ste bezoeker ???

Laat je naam en site achter in het gastenboek aub

50.000 bezoekers moet je verdienen, ik dank iedereen die hier op mijn blogjes was

En hoop dat jullie het even plezante vonden als ik.

26-10-2006 om 10:37 geschreven door miekemous(ria2)

Zoals ik al heb geschreven heb ik mijn wicca naam van mijn grootvader Adolf

Grootvader was een man die een zeer grote indruk nagelaten heeft op mijn leven en wereld.

Pas acht was ik toen hij stierf, maar zijn zwarte ogen in het graatmagere gezicht staan nog scherp voor mijn geest, en zijn levenswijze doet me met bewondering nog steeds opzien naar die man.

Hij woonde aan de rand van Gent in wat ze toen een “city” noemde een steegje met arme werkmanshuisjes 10 aan beide kanten en in het midden de gemeenschappelijke grondwaterpomp en het wc.

Wc kon je het niet echt noemen een gat boven een put met een plank, blauwe deur die nooit op slot ging, en een geur die er mocht zijn vooral op warme dagen.

Van Oma mochten we als kinderen daar niet naar wc, uit schrik er in te vallen dus gingen we op de nachtemmer achter het gordijn die dan maar moest worden uitgedragen

Ook Oma ging op de emmer uit schrik iets op te doen, zoals ze het zei.

Grootvader we noemde hem Pepe Dolf was een man waarvan ze zeiden” t’s ne rare hij doet aan toverij, sommige waren bang van hem andere benaarde hem met veel ontzag.

Pepe was een man ver zijn tijd vooruit, die geloofde in reïncarnatie van de geest, was helderziende,en kaartlegger, die kruiden verzamelde om er siroop van te maken, die zijn medebewoners maar al te graag kwamen halen als ze weer eens geen geld voor de dokter hadden en verkouden waren.

Mijn grootvader was een leerrijke man die hele dagen in zijn boeken zat te lezen en te schrijven, toen in die jaren het boedisme hier stilaan bekent geraakt was hij een van de eerste om zich te verdiepen in hun geschriften.

Hij kende als geen ander het middel om via zijn kruiden en handopleggingen de medemens gerust te stellen en te helpen.

Eindelijk waren heel de familie aan grootvaders kan nogal raar volk voor hun tijd, allemaal kunstenaars waaronder de ooms van mijn vaders de gekende kunstenaars en beeldhouwer Gustaaf en Karel van de Woestyne.

In die wereld ben ik als kind dan opgegroeid Pepe zijn lieveling en kleine volgeling, hij leerde me de kunst de natuur echt te zien, een boom was niet zomaar een boom maar een levend wezen, iedere boom had een figuur je kon er je beste fantasie in kwijt en bloem was niet zomaar een bloem maar een teken van de natuur, dat het goed ging met de wereld.

Hij leerde me ook te geloven in je eigen gave, in je kunnen, in je denken, jij nam me mee naar bos leerde me de verschillende planten en kruiden kennen.

Als 5 jarige wist ik welke paddenstoelen goed of slecht waren, hoe je vlindersiroop moest maken, hoe je, je leven ten dienste kon stellen voor je medemens onbaatzuchtig en vrijblijvend

Denk daarom ook dat mijn beroepskeuze om in de verzorging te gaan daardoor is beïnvloed.

Hij leerde me Esperanto praten en op mijn 6^de kon ik al samen met vader en Pepe een aardig woordje meepraten tot groot ongenoegen van ons ma en oma, maar dat waren onze kleine geheimpje waar geen mens iets mee te maken had.

Pepe stierf vrij jong en onverwacht, we waren die middag nog op bezoek geweest kerngezond was hij, pannenkoeken van boekweitmeel met chocolademelk gehad, amper 59 jaar mijn leermeester veel te vroeg weg, Esperanto is er nooit of nimmer nog gesproken vader wou het niet meer hebben, Hij stierf op Allerzielen nu 50 jaar geleden net zoals hij had gezegd: ik zal sterven op een dag die je nooit meer zal vergeten.

Veel ben ik in de loop der jaren wel vergeten, het verschil van de paddenstoelen zie ik al lang niet meer, Esperanto nog een paar woordjes de rest is weg, maar een ding weet ik zeker ieder kind moest het geluk hebben een Pepe te hebben die “ne rare” was die één was met zichzelf met de natuur en met het leven.

Dit probeer ik terug te vinden als Wicca en in mijn dagdagelijks leven.

Geschreven Miekemuis, wicca naam Anifloda

26-10-2006 om 10:22 geschreven door miekemous(ria2)

Bier drinkende varkens Britse delicatesse

De meeste zwijnen leiden een hondenleven, maar niet de Kurobuta-varkens in het Britse Worcestershire. Op 'Lucie's boerderij' krijgen ze van het koppel Craig en Margery Walsh dagelijks een Budweiser te drinken en mogen ze drie keer per week het zwembad in om een paar lengtes van vijfentwintig meter te zwemmen.

24-10-2006 om 09:55 geschreven door miekemous(ria2)

22-10-2006 om 21:11 geschreven door miekemous(ria2)

Ik ben dus een heks nee niet zo eentje die kan toveren of met de bezem door het huis gaat vliegen, die zwarte kaarsen brand en levende dieren opeet, die halve nachten in een zwarte pot magische woorden staat te prevelen maar toch, ben ik een heks mijn wicca naam is Anifloda naar mijn grootvader Adolf.(ina) (Wicca is de moderne benaming voor heks)

Het is een levenswijze die ik van mijn grootvader heb meegekregen, liefde voor de natuur het eens zijn met de natuur,

Nu is het zo of je geloofd er in of je denk flauwe kul, maar voor sommige is deze levenswijze bittere ernst en heel hun leven staat in teken van de heks zijn

Moet nu ook eerlijk toegeven dat ik waarschijnlijk in een vorig leven meer heks ben geweest dan het de laatste tijd het geval is maar toch blijft het heks zijn een stukje van mijn wereld

Graag had ik jullie wat wijzer gemaakt in deze wereld.

*WIE OF WAT ZIJN HEKSEN EIGENLIJK*

Een heks is in ieder geval geen krom, oud, lelijk, ·op een bezem vliegend oud vrouwtje.
Moderne Heksen zijn heel gewone mensen.
Heksen kunnen zowel mannelijk als vrouwelijk zijn.

Witchcraft is voor iedere heks verschillend, voor de een één religie en voor de ander een levenswijze.
Er zijn heksen die in een God en Godin geloven, voor deze heksen is hekserij een religie.

Voor andere heksen is hekserij een levenswijze, leven dichtbij en met de Natuur, werken met natuurlijke materialen zoals kruiden, wierook en kaarsen.
Leven met jezelf en geloven in jezelf, je eigen kunnen en de magie en de kracht die de natuur je geeft. Dit is voornamelijk mijn slogan

Wij geloven eerder in de krachten van de Natuur dan in de geschiedenis van de traditionele Godsdiensten.
Wij geloven in respect voor ieders geloof en denken en zullen ons geloof nooit aan anderen opdringen.

Heksenvervolgingen en verbrandingen waren een manier
om de angst voor het Onbekende (of de Onbekenden) te verjagen.
De geschiedenis heeft ons al lang geleerd, dat de
mens bang is van wat hij of zij niet kent.

Heksen zijn echter GEEN sekte, net zomin als het christendom of de Islam.
Wij geloven in de kracht van de Natuur, en in het
feit dat al wat er gebeurd, goed of kwaad, steeds iets is waar je zelf voor verantwoordelijk bent.

Vandaar de enige "Heksenwet": Houd de Wet van drie in ere
uw daden zullen driemaal keren Leer de Wet en leer ook goed
dat wat je zaait, je oogsten moet, op het heksencredo kom ik later terug

Wij geloven dat al wat je doet in het leven, goed of kwaad, driemaal op jezelf terugkomt (in dit leven of in een van de volgende levens).

AANBIDDEN HEKSEN DE DUIVEL?

Nee, heksen aanbidden geen duivel
Het beeld wat veel mensen hebben van de duivel is een Christen beeld
En heksen zijn geen Christenen
Wij zijn ook geen satanisten
Heksen doen niet aan zwarte magie
Heksen gebruiken of offeren geen kinderen of dieren
bij hun rituelen
Heksen doen niemand pijn, maar heksen geloven in karma

HEKSEN HEBBEN IEDER HUN EIGEN REDEN OM HEKS TE ZIJN

Sommigen zijn het om in iets te geloven en voor hen bieden de traditionele Godsdiensten niet wat ze nodig hebben
Sommigen voelen zicht vooral aangesproken door de magie en mystiek die deze religie met zich meebrengt.
Sommigen hebben er geen idee van dat ze het al zijn zonder het te weten of te willen