Hoe verloopt nu de genezing van mijn beenbreuk? Wel, op de medische controle 1 (31-07-09), zei men mij er 6 weken niet op te steunen. Op controle 2 (04-09-09), bleek dit plots 12 weken te zijn. Daar vervloog dus mijn goede hoop op stappend revalideren. Op controle 3 (18-09-09), vrijdag laatst, klonk het zelfs zo: U minimaliseert uw breuk, mijnheer. Er is een zichtbaar stukje los bot te zien, en dat moeten we op zijn plaats houden, tot er voldoende kalk aangemaakt is. Het is op de goede weg, geduld. Er kwamen wel 3 extra weken bij zonder steun. De volle 12 weken zonder steun op het been, doemen op als een demon. De volgende controle is op 9 oktober.. Mijn kaarsjes branden al! Nu moet je weten dat ik een hyperkinetisch persoon ben, zowel fysiek als geestelijk. Gekluisterd zijn aan stoel, zetel en bed ( dat laatste duurde ongeveer 4 weken lang), is voor mij een marteling. Ik doe normaal elke dag mijn routine reeks oefeningen uit mijn eigen dansmethode, wat nu onmogelijk is. Het enige wat ik intussen kan en mag doen, is mijn enkel en knie mobiliseren, en vanaf nu ook gaan zwemmen (oplettend dat er niemand op mijn been springt, of er tegenaan trapt). Gelukkig kan en mag ik me zelf revalideren!
Intussen heb ik wat ervaring opgedaan met rolstoelgebruik in Brugge. Het is iets wat ik er niemand aanraad te doen. Geen enkel voetpad ligt plat, terwijl ze meestal te smal zijn, en vol uitstekende stenen. Ze hellen allemaal hopeloos teveel af naar de straatkant, zo dat je er alle moeite mee hebt om je in een rechte lijn voort te bewegen. Je duwt het ene wiel en remt op het andere, tientallen meters lang, tot je kramp krijgt. Als er al iemand is die je durft aan te kijken als je weer eens aan de sukkel bent, reken dan niet op actieve hulp: zelfzorg is de betere formule voor iemand met een handicap. Het eindigt bij hoofdafwendend mededogen, of een juridisch onzekere verzekeringsneurose. Anders gezegd: trekt uw plan. Nu weet ik waarom er zo weinig rolwagen gebruikers in het straatbeeld te zien zijn. Als er liften zijn voorzien voor gehandicapten, dan zijn die vaak buiten gebruik, of gewoon ontregeld. Het kon wel beter voor een wereldstad als de onze. Maar, wie ben ik? Zondag, autoloze dag. k Zou hebben kunnen gaan genieten van de vele optredens die er waren, doch dat deed ik niet. Gewoon in de zon gezeten op onze binnenkoer, bij de vijver en de visjes. Het idee omver gelopen te worden met mijn krukken, gaf me het negatieve impuls om de straat op te gaan. Je geraakt geïsoleerd, jawel!
Wat bij dit alles toch wel positief klinkt, is de zorg die nogal wat vriendinnen op zich hebben genomen voor mij. Vaak oud leerlingen uit mijn danslessen. Ze doen boodschappen voor me, hangen mijn was op, stofzuigen, doen een toffe babbel, maken eten, helpen afwassen, en zijn een voor een lief en vol medeleven, zonder kneuterig te doen, of medelijden te hebben. Ik ben nu al 8 weken thuis. Het lijkt vakantie, maar dat is het helemaal niet. Je bent afhankelijk van anderen om door je organisatie heen te geraken, je hoofd denkt voortdurend aan de verdere gevolgen van het ongeval, je slaap is grondig verstoord, en je gemoed gaat vaak over in weemoed. De kans dat ik ooit nog zal dansen zoals ik dat tot nu toe nog wel kon, wordt met de week kleiner. Men rekent op een jaar om mijn hele lijf weer op zijn plooi te krijgen, en dit wil gewoon zeggen, normaal te functioneren, dagdagelijks, gewoon. Zeilen zal ik nog wel kunnen, al zal ik geen boten meer afduwen, wat dan de gevolgen ook mogen zijn. De passie voor de zee zal me evenwel nooit verlaten.
Wat me in het gehele plaatje wel erg tegenvalt, is de houding van mijn ex-vriendin. O ja, ze kwam me al eens bezoeken, zo heel even toch. Ze bracht me ook al spullen die hier nu vreselijk in de weg staan, en bracht me er toe pakken boeken bij een collega van het werk te gaan stapelen. Een uitgelezen moment, zon beenbreuk ! Mijn papa wist het me lang geleden al te zeggen: uit een olievat kan je geen wijn tappen. Afstand maakt de geest nuchter, de ziel bevrijd en het hart verblijd .
Er is moed nodig om bang te zijn, want angst is een slechte raadgever. Diep in mij gemoed wordt ik echter onzeker over het mogelijks hervatten van mijn functie in de Brugse musea. Ik kan me niet nog een maand uitstel laten voorschotelen door de artsen. Natuurlijk zullen ze voor een vlekkeloos herstel opteren, maar ik ben een economisch begrip, en uiteraard vlot vervangbaar. Maar, ik beklaag me niet, want er is vertrouwen in de waardering die men voor mij heeft op de werkvloer en de leiding.
Als ik het over mijn catharsis heb, dan zal het zeker het doorworstelen van deze beenbreuk zijn. Catharsis, een gebeuren waar je je doorheen moet bijten, om dan een beloning te krijgen onder de vorm van een beter leven, of een wijzer mens te zijn geworden. Mijn leven is geen mooi geplaveid pad, maar eerder een trillende bodem met nu en dan een stevige eruptie, die anderen vaak doet schrikken. Er wordt me wel eens opgemerkt, dat ik in de loop der jaren geen toegevingen heb gedaan, om me in te passen in het breedbeeld van de gemiddelde aardbewoner en zijn ambities. Juist! Waarom zou ik dat doen? Is eigenheid geen rijkdom? Is een eeuwig zoeken naar authenticiteit een vloek? Is openheid een ziekelijke aandoening? Eerlijkheid Fout? Naar mijn bescheiden mening niet. Het doet je blijkbaar wel in een minder goed daglicht verschijnen bij heel wat mensen. In alle kuddes lopen er op de rand . Je hebt er een beter zicht op het gevaar, en je kan nog wegspurten zonder vertrappeld te worden door die dol geworden opgejaagde massa, die we, jawel, het mens-dom noemen. Ik ben niet bijzonder, niet uitzonderlijk begaafd, niet uit op erkenning anders dan gewone waardering, niet aandachtsziek, ook niet mediageil of zo, neen, ik ben gewoon wie ik ben, te pakken of te laten. Ik heb geen TV, en dan? Abnormaal? Ja? Moet ik duizenden liters melk zien uitgieten om te beseffen dat er hongersnood is in de wereld? Ik zie me zelf vaak sterven, omdat ik weet dat dit mijn eindbestemming is! Ben ik nu ongelukkig? Neen, want dit zit in mijn zijnsweten vervat, en dat is correct. Dat moet ik zien!
Mocht je toch twijfelen of dit door een man geschreven is, nog even dit: we zijn de twee, of we nu man of vrouw zijn. Vrouwen weten zonder te zien en geloven ook wat ze weten. De doorsnee man moet de dingen bewezen zien. Ze weten duidelijk minder . Mag ik het op het androgien zijn in mezelf houden, de goeie mengeling van meer vrouwelijke intuïtie en meer mannelijke doelgerichtheid. Mag ik? Dank je wel, trouwe bezoeker!!
In deze levensfase gaat het bij mij om vertrouwen, overgave, geduld, blijheid en een niet te doven enthousiasme. Jawel, ik kijk elke dag verlangend opwaarts naar Het Licht.
Ik zit voor minstens 12 weken thuis met een volledig gebroken rechter onderbeen, ( 5 vingers boven de enkel). Het gebeurde tijdens de invaart van de rivier Deben,net oostelijk voorbij Harwich gelegen. Er stond door de springtij een enorme stroming die een zeer grillige onderstroom meebracht, oncontroleerbaar op sommige plaatsen, omwille van de vele zandbanken die er zijn. We hadden voldoende diepte om in het midden te blijven, maar de scipper wilde de stuurboordkant op (wellicht foute kant ). We zeilden, en al hadden we dik 5.5 Bf op zee, daar was er bijna geen wind meer. Geen motor aan (foute beslissing). Dirk stond aan het roer, met weinig ervaring in zo'n situaties (foute inschatting.) We stuurden elk een uur het roer, al nam ik het al eens over van de anderen. Scipper, Erik, laat me meestal doen, maar nu mocht het niet. Ok, kat uit de boom kijken en tellen hoe lang het duurt tot het misgaat. Ja, dat dacht ik echt. We stevenden af, met een stroomsnelheid van dik 9 Knopen, op de neus van een boot aan een meerboei, aan lager wal nog wel. Eerst neus op neus, dan zwenkte onze boot naar bakboord, Dirk verloor de controle, we dreven verder naar die neus toe met onze rechter zij - achterkant, ik stapte op uit de kuip, zette mijn rechter voet over de reling en was klaar om met alle macht de preekstoel van die boot te pakken en het gevaarte af te houden, want we zouden met die snelheid een serieus gat slaan in onze eigen boot. Preekstoel geënterd, volledig met al mijn kracht de bootboeg afduwend, hoor ik plots een luide "krak!". Ik roep zomaar: "mijn been is gebroken", zet mijn voet over de reling, stap door de kuip, en ga liggen op de bakboordbank. Mijn been heeft een wonde die bloedt, aderlijk, niet erg groot, maar ik voel pijn komen. Ik roep nog eens: "mijn been is gebroken", terwijl iedereen aan boord verdwaasd naar me kijkt, doch bezig blijft om onze boot met fenders te beschermen. We liggen stil (het roer hangt in de ankerketting van de andere boot, blijkt later). Intussen vaart er een kleine overzet voorbij met toeristen, een soort reddingssloep. Ze hebben wat verdachts gemerkt en komen langszij, vragend of er een probleem is. Ik roep: ja, ik heb een gebroken been en moet onmiddellijke medische hulp krijgen. De man neemt zijn gsm en belt. 7 minuten later staat er een ambulance op de slipway van Felixstowe. Ik lig wel 500 m daar vandaan op onze zeilboot. Dezelfde overzet brengt een verpleger aan boord, die de wonde ontsmet en stelpt, en me lachgas tegen de nu wel heel erge pijn geeft. Ik onderga maar weiger flauw te vallen. Het gas doet wonderen (zolang je het inademt toch..). Er komt een serieus uitgeruste RIB-boot nabij met 6 stoer uitgedoste redders, die met zijn 2 overstappen, me in een speciale schelp leggen en fixeren, overbrengen op hun boot, foto's nemen en weg snellen naar de overkant en de ambulance. Veel bekijks, de ambu in, wat vragen, lachgas met volle teugen, een sirene, en een 20 minuten later, lig ik op de spoed van het Ipswich Hospital, gelegen aan t einde van de Orwell rivier, de noordelijk splitsing, eens je Harwich binnen bent. We voeren vorig jaar tot in Pin Mill. Het is me daar bekend. Heel mooi, ja, zelfs schilderachtig mooi. Heel poëtisch !
Een verhoor, lachgas recht van de fles, papieren, Europ Assistance opgebeld (Dirk was met me meegereden. Ik was van de kaart, geloof me). en wachten tot ze de RX namen. Dat laatste gebeurde vrij snel maar was moordend pijnlijk. Digitale RX, om van te snoepen. Gezien de lengte van mijn haar, kreeg ik geen kam... . Ok, so far, so good, nog dag aan Dirk en hop naar een orthopedische afdeling. Een heel lange dolle rit, wat me deed beseffen dat ik in een heel groot ziekenhuis was opgenomen. Het is verbonden aan verschillende universiteiten en hier erg bekend voor zijn zeer goede bijscholingen voor chirurgen, werd me in het AZ alhier verteld. Na wat nieuw papierwerk ga ik op een kamer van 6 personen, en met mijn volume was het er meteen vol... . Ik had niet echt veel oog voor mijn zieke medemensen, maar enkele horizontale vuurtorenblikken verrieden me dat die best zouden meevallen. Ik krijg katheders, spuiten, baxters, bloedafname ( met tapt graag bloed in Engeland!), polsbandje, enkelbandje, berg kussens op bed, een halsgebonden reuzeslabbekleedje met de kleurdruk only hospital use . Ik zie me er zeker niet mee over straat lopen, met mijn hele kont bloot! Veel bewegend personeel die het "wonder uit België", even komen bespieden. Ze vallen over mijn familienaam (zonder beenbreuk gelukkig), en schrijven ze fout op, Hubert is voor hen heel ongewoon, en Huub is dat nog meer. Enfin, geen nood, want iedereen - en daar loopt veel personeel rond, moet je echt zien - noemt je "doll", "sweethart", "love", "angel", en al wat lief is. Grappig, maar het deed me wonderlijk veel deugd in dit bittere crisis moment. Uiteindelijk lig ik, geboekt als Hubert Durdeyn in een veel te hoog staand ziekenbed. De pijn is dragelijk, maar ik krijg dan ook suikergoedmorfine. Na een tijd kom ik wat tot me zelf en dut in, mijn been is alleen gespalkt in een opblaasspalk, ruglig de regel, en ongemak noodzaak. Een urinefles moet me over mijn schockplassen heen helpen, en winden laat er iedereen... , gênant, maar het went, en is pas dragelijk als je na enkele dagen het concert kunt helpen opfleuren. Wij Belgen hebben andere toonaarden, ontdek ik bij elke scheet opnieuw. Voorlopig rust roest, tandenbijten, indutten en wachten op wat verder komt. Tegen de avond gaan ze me opereren. Dat werd me in spoed al duidelijk gemaakt. Ok, benieuwd hoe ver men in mijn mooie lijfje durft te snijden, ik heb trouwens al meer dan pijn genoeg. Geen eten, geen drank, wel drugs. Het doolt in mijn hoofd, het brandt in mijn been, het klopt in mijn voet. Neen, erg gezond lijkt het me niet. Ik verlaat even de aarde en het verhaal.
Rond 20.30u wordt ik opgehaald met bed en al. Een mooie Indische anesthesiste komt me eerst vragen aan wat ik allergies ben, zegt me wat men zal doen, en geeft me onmiddellijk zuurstof via een masker. We gaan op grootte hoogte vliegen, denk ik maar. We gaan de lange weg terug van komen, we draaien enkele deuren open, en ziedaar 6 blauwe smurfen die op me toestappen om me binnen luttele minuten lid te maken van "verdwaasdenland". Ik krijg nog meer zuurstof en moet heel diep in- en uitademen. Het draait wat in mijn hoofd, maar, ik ben glashelder alert. De mooie dame buigt zich over me heen, prikt in mijn katheder, zegt: "tot straks", ik krijg een koude arm, hoofd, benen, en ... . Uren later lig ik op kamer, zelfde bed, zelfde alles, alleen vrij donker. De pijn is doenbaar, al heb ik een ander been naar ik meen. Ik probeer het niet te vatten, richt me op mijn adem, center me diep in laten zijn wat is, en ga een duistere nacht in, die me niets over de zee of zeilen vertelt, maar enkel over pijn. Ik ontwaak, beetje gesluierd nog, in het zelfde alles, waar met grote drukte elkeen van ons tot zijn eigen realiteit word teruggebracht. O ja, elk uur kwam men mijn bloedruk en hartslag meten in het duister, iets aanbieden tegen de pijn, met de liefdevolle indringendheid van een lange Engelse traditie (be gentle..). Half murw, is het me gelijk wat ze verder met me doen. Ik kan het zeilen lange tijd vergeten en ben danser af. Iets weent in mij, maar er komen geen tranen. Zondag, rustdag. De dag begint met een kleinigheid om te eten, ik zeg wel, een kleinigheid. Stel dat ik overgeef en stik na zo'n roemrucht gebeuren: een zielige dood, toch? Het gaat er verder erg hiërarchisch opgebouwd aan toe: iemand voor de bloedruk en hartslag, elk uur zo wat te nemen, halfdood of halflevend, kom op met die bloedruk. O, wée, als ge er geen hebt... . Alles wordt op heel gesofisticeerde documenten bijgehouden, zo iets als O x O bij ons... of digitaal: 1 en O.. Allicht heel modern en bedrijfszeker. Ik verstond er dagen later niets van toen ik ze mocht inkijken. Die Belgen toch... . Om verder te schetsen hoe wie wat doet, wel, simpelweg elk onderdeel door iemand anders. Onze verpleegkundigen zijn werkelijk manusjes doet al, tot op de slavenarbeidsonwettelijk grens af. Ja, echt. Go to England, my sisters! En dan zwijg ik nog over de vele afwisselingen van de wacht. Heb ik me bonte schare van personeel gezien! Internationaal en multicultureel is hier doodgewoon. Een tulband brengt je waswater, een neger je eten, een arabier je drank, een , en ga maar door, en eerlijk gezegd, het heeft wat, want wat is meer mondiaal dan menselijke ellende...? Maar, weerom, iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, al neemt niemand ook maar het geringste van een andere zijn verantwoordelijkheid of taak over. De bushaltediscipline is goed gedrild. Die zondagdag dus rustte ik, zoals God dat ook deed.
De chirurg kwam langs en na een handdruk wist ik dat hij echt wel een goeie was. Heel knappe kerel trouwens. Ja, getrouwd, dat wel dames... . Morgen maandag, wordt ik opnieuw totaal verdoofd, snijdt men de open wonde netjes bij (debrideren) en maakt men alles steriel, goed verpakt in een nieuwe gips. Zijn er nu dus problemen, op dit geëigende moment? Neen dus... ! De avond gaat in, na twee bezoekbeurten per dag, die 60 minuten mogen duren en met een handbel geopend en gesloten worden. De klank ervan kondigt eerder de kerstman aan dan bezoektijd. t Werkte tijdens de tweede wereldoorlog, zal nu zeker ook nog wel kabaal genoeg maken... . Tradities, ja, ze kennen er wat van. Het werd weerom een heel duistere nacht, met bijna niets aan slaap door de pijn, de stijve gewrichten, de andere geforceerde spieren en gewrichtsbanden, de psychologische naschok, en de zorg voor twee moeilijke medezieken (de ene reutelde alsof hij elk ogenblik ging sterven, dus hield ik hem in de gaten, en de andere kroop voortdurend uit zijn bed, met het risico te vallen en zijn heupen te breken). Ik belde de nursery zodra mijn zorgengrens zijn maximum had bereikt. Gemiddeld zon 3 tot 7 keer per nacht. Ach ja, mijn leed verzacht mijn verantwoordelijkheid niet.. k Ben gewoon zo. En zo zijnde, werd ik de maandag voor de middag opnieuw naar het Theatre (operatiekwartier) gebracht, totaal verdoofd en verder bijgewerkt naar bot en vlees. Terug op kamer tegen de middag, kreeg ik in de late namiddag, instructies om met krukken te lopen, trap op, trap af.. Theorie en praktijk durven elkaar eens tegenspreken .Helse pijn, geen ommekeer. Trap af gaf zich niet voor trap op, gewoon, lekker afzien. Na weer een nacht van waken en verstijven, van filosoferen en innerlijke sussende gebeden, kwam de dag van het nieuws van het ontslag uit het ziekenhuis. Ik was er nu drieen een halve dag. De verzekering wilde eerst weten of ik mocht vliegen, dan, of ik met krukken kon lopen op een trap, om met de zekerheid af te sluiten dat ik geen infecties had op de wonden. In de loop van de dag werd beslist me de woensdag op te halen vanuit België tegen 14.00 u locale tijd. Die dag had ik liever uitgesteld gezien, want thuis zit ik alleen, woon ik in een verder gelegen achterpand van een huurcomplex met binnenkoer, moet ik een heel gevaarlijke trap op, terwijl geen enkele buur ook maar iets van hulp zou aanbieden. Allemaal heel eigengereide jonge mensen die er wonen, met meer oog voor plezier dan voor miserie. Terecht misschien. Er is trouwens zoveel te beleven op deze wereld. Ze zijn niet onaardig, doch flodderen de deur uit en in, als duiven in een til.
De woensdag zat ik daar na de middag dan te wachten in de ontslagruimte, kreeg nog een broodje met kaas en een glas water, en wachtte, plaste, wachtte, plaste en wachtte, tot het zweet me uitbrak van ongemak. De ambulanciers zochten me eerst een uur lang onder de naam Derdeyn, maar er was alleen een Durdeyn in huis, dus niet de juiste !? Uiteindelijk werden ze van de spellingsfout op de hoogte gesteld, kwamen ze bij mij terecht, maar waren zelf uitgehongerd, dus vroegen ze me of ze nog vlug iets konden gaan eten. Ja, natuurlijk! Wat heb je aan twee autobestuurders die zweven van de schele honger, laat staan hallucineren van de dorst ? We reden weg om 15.45u en kwamen in Brugge aan om 21.20u. Blauwe zwaailichten hebben daar overal voorrang, zelfs in de chunnel, gewoon met het vrachtverkeer mee. Ik was wel tamelijk uitgeput van de rit en moet opmerken dat die ambulance niet echt gemaakt is om zo iets uit te voeren. Je danst redelijk flink op en neer, de bochten zijngewoon pijnlijk voor elke vorm van breuk, maar ik kon naar buiten kijken, wat enige compensatie voor geleden leed kon veronderstellen.
Ik heb de crash overleefd, en als een katachtige met zeven levens, ben ik me indachtig, dat er me nu nog maar twee resten. Enige zuinigheid met dit gegeven is me dus geraden. Toch ben ik nooit slordig geweest en heb ik nooit gemorst met mijn levensinhoud. Ik kroop al 5 keer door het oog van de naald! Ik zal ook geen hokje wagen: te delicaat onderwerp .
Ik zal nog zeilen, dat weet ik zeker. Hopelijk ook nog dansen, al valt dit niet meer zo heel precies in te schatten. De droom weer te kunnen gaan afstand lopen is er ook nog, toch is het ook niet zo aan te raden met een stuk staal van 30 cm in je scheenbeen, nog gezwegen van de vier vijzen die daar zitten te koteren in je botweefsel. Juist, dat mag daar na 9 à 11 maanden uit, heeft men me weten te vertellen. Maar, weerom door je kniepees laten snijden, gaten maken om die vijzen te pakken te krijgen, spoelingen en drains, antibiotica, en revalidatie om je knie opnieuw aan de oude vertrouwde gebruikerstaal aan te passen. Moet je daarvoor 60 jaar zijn geworden? Niet de dagen tellen, wel de inhoud, zegt men me. Precies, de inhoud . Mijn levensboek begint aardig dik te worden van al die anekdotes.
Ik zeg je dit, het is niet gek weg te geven dat wat je niet kunt verliezen . Life is all it is.
Hier al een tip van de sluier opgelicht. Je mag het verhaal al een beetje zelf proberen samen te stellen. Geen wedstrijd, geen prijzen te winnen, wel een toets misschien voor je fijngevoeligheid, dat bijzondere ellebogengevoel, die intuïtieve precisie, dat verloren gegane zijnsweten... . Blijven oefenen!
I am sailing, healing my soul.... Felixstowe 25-07-2009 13.30h
Beste bezoeker, je hebt na een lange stilte een zeker recht op enige informatie. Hoe verging het me verder, na een pijnlijke relatiebreuk? Ik groeide er bijna uit, had werk in de Brugse musea, spaarde mijn compensatieverlof op om, zoals elk jaar, met mijn vriend Erik naar Engeland te gaan zeilen, en zo geschiedde... . Wel, heb geduld (het leven is maar dat...., wachten op....) en je zal het relaas met eigen ogen kunnen lezen op deze blog. Ach, ja, ik was maar weer eens heel alert, en het kwam ten goede, maar toch erg verkeerd uit. Ja, ik zie je wenkbrouwen al fronsen... . Wel, je zal het zeker niet hebben kunnen raden. Tot dan, en dank voor je blijvende interesse. Het leven is een kantwerk: de gaten, zeg maar de ruimte is wat de essentie is. De materie toont alleen waar het ons wezenlijk om te doen is in dit bestaan, ruimte, bewustzijn in zijn niet zichzelf beschouwelijke dimentie, als vol-ledigheid, Zijn.
Vandaag, jawel dinsdag 05-05-2009, ben ik terug aan het werk als zaalwachter in het mooie Brugse Groeninge museum, voor de tentoonstelling over Karel de Stoute, die bijzonder leerrijk en heel mooi is. De dagen zijn lang, want vol van drukte en oplettendheid. Je wandelt vele honderden meters, maar het is boeiend, want het gaat over kunst en geschiedenis, en er is volk, heel veel volk, die begeleid geboeid komen kijken, en om heel eerlijk te zijn, het is meer dan de moeite waard! Als danser choreograaf en bewegingspedagoog is kunst me niet vreemd, maar de link naar geschiedkundig erfgoed is daarom niet altijd gelegd. Dit is super klasse, geloof me!! Komen dus. Ok, dat is dat. Ik sta dus weerom rechtop, zoals het een danser betaamd (hoe oud hij, zij ook is...). Ik ben ook uit een zeer diep dal geklommen, en na een erge, bijna louter vormelijke koude douche, terug tot de innemende ware en enige echte levenszin teruggekeerd. Ja, mijn eigen uitdrukking van Mind in-Tens(t)ion ofte: 'Zijns essentiële intuïtief intentionele uitdrukkingsoriëntatie' heeft me er doorgetrokken, verheven tot waar ik (wij allen!) thuishoren: het Zijn, en wel het louter zijn, of :laten, dat wat is dat wat het is zoals het is, en je domme denken over wie je wel hoort te zijn als copie van je denken, even achterwege te laten (liefst zo veel mogelijk...), en merk op, je zal je plots minder storen aan dat wat vorm is en vaak helemaal niet blijkt te zijn dat wat het voorstelt, beter nog, er komt vredige stilte in je bestaan, terwijl je alles scherper begint waar te nemen, wat je alleen maar tot eerlijker en veel juistere besluiten doet komen, dan al de vormelijk bepaald gecompliceerde en gewoon aan tijdelijke vergankelijkheid gebonden denkspinsels, die je voortdurend door je hoofd laat schieten, alsof dit een kermiskraam is, een stomme attractie... . Lieve mensen, ik ga bvb al weken lang naar een vriend uit de zeilclub die na een operatie aan de buikaorta op intensieve ligt. Het kost me tijd en moeite, en hij betert niet echt sterk, en toch, zegt mijn 'weten' dat dit zinvol en billijk is, want zijn 'Zijn' is dit van ons allen, en ook dit van het heelal en van elke moleculaire samenhang, en hij kan overleven, hij kan blijven, vormelijk zijn, wat me elke dag een kaars doet branden, maar ik geloof dat , niet de kaars werkt, maar wel het Intentionele, de echtheid van Zijn, en ook dit zal de zgz crisis die we nu kennen, tot een goed nieuw begin brengen, want deze vernieuwde vorm van alert zijn uit de stilte van het enige en ware Zijn, brengt ons tot de waarheid waar we allemaal deel van uit maken: de ruimte, de absolute leegte waarin alles vervat is, en altijd al was en altijd zal blijven. Och, ach, wie ben ik voor deze taal, die vooropstelling, die mijmering vanuit het diepe dal, die reflectie over to be or not, ja, wie ben ik. Vooral steeds minder een ik, en naar ik hoop een beter louter 'Zijn'. Straks zal men mijn bankrekening niet vragen als ik sterf. Straks zal men me alleen toetsen in welke mate ik hier en nu aanwezig was. Mindfulness noemt dat tegenwoordig, en ook dit, zo goed als het is, is weerom vormelijk bepaald, want ergens toch op gewin uit... . Eenvoud is de redding van deze bijzondere emisschien wel uitverkoren planeet. Wij als mensen, moeten ons enorm bewust worden van het impact dat wij als 'vervuilers' verder zullen hebben op de vernieling van eigen bestaan, want dit kan meteen onze eigen ondergang betekenen. De natuur heeft ons al altijd getoond hoe het gaat, hoe het kan en moet. Wij, en alleen wij leggen het volle gewicht in de schaal. Of we ditals voldoende hebben beluisterd en nagevolgd is maar de vraag... . Wij maken het schone weer niet uit, maar we doen wel of we daartoe in staat zijn. Laten we de bosbrand die we zelf hebben aangestoken niet alleen blussen, maar al meteen de heraanplanting daadwerkelijk uitvoeren, want dit is onze enig kans op onze verdere bewustwordingsmogelijkheid en -roeping! Ok, wie ben ik, juist, wie ben ik.... . Die die is dat wat is zoals het is, niets meer, en niets minder. Roemloze stilte, eindeloze ruimte, ijl zoals het Zijn slechts is. Morgen zien we verder, omdat we al blij zijn dat we gisteren hebben overleefd, onbewust dat dit alles fictie is. Alles is Hier en Nu, Dit Moment, al het overige is illusie, gedachtenspinsel, vormelijk concept. De diepe duik, in het ijskoude onwerkelijke, doet je soms tot je ware beginselen terugkeren... ! Denk niet, maar doe, doe niet, maar laat het zijn wat het is, dus dat wat jij ook Bent... . Vrede zij met u...! Voel, ervaar, zie, laat toe, laat los, onderga, adem vrij en diep, wordt bewust dat je het bewustzijn zelf bent! De roos kijkt niet naar de lelie om te zien of die mooier is... . Met wat zijn we in Godsnaam bezig elke dag? Wat liegt men ons elke dag voor? Ga voor de Waarheid, niet voor de schijn! Stop de illusie en LEEF: laat zijn wat is dat wat het is zoals het is, ja ook als het negatief is. Positief denken is niet met alleen met het 'profijtelijke' bezig zijn, maar het besef, dat zijn zowel alles wat zgz postief is is, maar ook al wat negatief is, dus alleen een evenwicht is, de ballans tussen positief en negatief of, de vol-ledigheid van Zijn!!! Mens, wat doet men het ons moeilijk maken. Hou er mee op, met zijnsbeschadigend denken en verlangen naar altijd iets anders. Vrede is meer dan geluk, liefde meer dan genegenheid, innerlijke rust en stilte meer dan warmte. Ga voor Waarachtigheid, of simpelweg 'ZIJN'!
beste bezoeker, je vraagt je het af, waarom verschijnen er geen mooie foto's meer op mijn blog...? Wel, ik heb geen internet thuis. Ik bespaar op al wat ik kan, en doe dit verstandig. Of ik daardoor echt iets misloop in het leven? Neen, ik kan bijzonder goed weerstaan aan de trucjes van de reclame... . Misschien is het plaatsen van mijn foto's ook een onbewuste vorm van reclame voor me zelf, en dat is niet mijn bedoeling. Waar ik dan wel op het net kan, is er geen mogelijkheid om via een geheugenstick iets over te brengen op de PC in gebruik. Begrijpelijk, want dat zou virussen binnen kunnen brengen. Of er dan geen foto's meer gaan komen? Jawel, maar gun me de tijd om alles op een rijtje te krijgen in mijn nieuwe bestaansvorm, en dan komen die er wel weer. Ik schrijf intussen wat meer dan dat ik foto's neem, en dit zul je zeker ook te lezen krijgen. Ik hoop dat je het boeiend genoeg vindt om me nog even te blijven volgen in mijn menselijk groei. Dank! Fijn moment van 'Zijn' gewenst.
En de wever zei: 'spreek tot ons over kledij', en hij antwoordde: 'Uw kleren verhullen veel van uw schoonheid, maar toch verbergen zij het onschone niet. En hoewel gij in uw kleren de vrijheid der afzondering zoekt, zult ge bemerken, dat zij een harnas en een kluister zijn. Hoe zou ik wensen dat gij de zon en de wind met meer van uw huid en met minder kledij tegemoet kon treden. Want de adem der levens is in het zonlicht en de hand van het leven in de wind. Sommigen zeggen: 'het is de noorderwind die de kleren die wij dragen geweven heeft'. En ik zeg: 'ja, het was de noorderwind'. Maar schaamte was zijn weefgetouw en verslapping der spieren zijn doel. En toen zijn arbeid beëindigd was, lachte hij in het woud. Vergeet niet dat kuisheid een schild is tegen het oog van de onreinen. En wanneer de onreinen niet meer zullen zijn, wat zou kuisheid anders wezen dan een kluister en een bezoedeling van de geest? En vergeet niet dat de aarde het heelijk vindt uw blote voeten te voelen en de wind ernaar hunkert met uw haar te spelen'.
Kahlil Gibran -De Profeet 1883-1937-
Ik ben af en toe bewegend naaktmodel voor kunstschilders. Mijn specialiteit is absurd traag bewegen en dit in herhaling. Het is gegroeid uit mijn levenshouding Mind in-Tens(t)ion, als een bewegende meditatie. Mijn lichaam is mijn instrument, en dat is kunstig en kundig. Het maakt mij niet meer mij, maar wel meer zijnde. Bewustzijn van dit bewustzijn is de kern.
Je leeft, je laat je wil het leven leven. Je eist, je staat, je gaat te vaak over de schreve. Je zegt het niet, je praat, je verhaalt iets zelden open. Je pocht, je straalt, je vriendschap wil je kopen. Je vloekt, je baalt, je 'zinnen' lijken nu wel paarden. Je wankelt, je slaat, de deuren hard en vol met haat. Je droomt, je draalt, je prins, prinses wil maar niet komen. Je hakkelt, je staart, je wereld vertraagt en is veel slomer. Je zoekt, je vindt, maar 't ligt op de verkeerde plaatsen. Je handelt, je bent, je snakt naar hechte waarden. Je hengelt, je bengelt, je krabt je door je wilde wolleharen. Je groeit, je stoeit, je wil een lief en ook wel paren. Je lacht, je weent, je hebt het nooit zo gemeend. Je djengelt, je sms't, je vingers bij je oren, zodat je niets mist. Je graaft, je draaft, je denkt: 'alleen de snelste kan winnen'. Je bent, je wordt, je innerlijke rijkdom moet je nog ontginnen. Je wordt, je mag, je zelf nog heel pijnlijk tegenkomen. Je zal, je moet, je trots vinden in het ontplooien. Je leeft, je laat, je eerste zelfzijn stuwen als een woeste zee. Je zoekt, je vindt, je eindelijke rust en alles zit je mee. Je eist, je staat, je weet nu wat te zeggen en te zwijgen. je zegt,je duidt, je weet nu iets te geven voor het krijgen. Ik zeg je dit: 'dit is door iedereen te vrezen', Laat ons hopen.., het tegendeel bewezen... .
Als het kind, nog kind was, liep het met hangende armen, zag het een gracht als beek, een beek als een stroom, en was een plas de zee... .
Als het kind, nog kind was, wist het niet dat het kind was, alles had een ziel bij hem, en alle zielen waren gelijk.
Als het kind, nog kind was, had het over niets een eigen mening, had het ook geen vaste gewoonten, zat het altijd in kleermakerszit, liep het vanuit het staan, had het een krul in zijn haar, en maakte het geen gezichten, bij het fotograferen... .
Als het kind, nog kind was, kwam de tijd met de volgende vragen: waarom ben ik zoals ik ben, en waarom ben ik niet zoals jij? Waarom ben ik hier, en waarom ben ik niet daar? Wanneer begon de tijd, en waar eindigt de ruimte? Is dit leven onder de zon, niet slechts een droom? Is wat ik zie, hoor en ruik, niet slechts de schijn van, een wereld voor de wereld? Bestaat het kwade wel degelijk, en ook mensen die echt boosaardig zijn? Hoe komt het dan dat ik, die ik ben, die niet was voor ik die werd? En wat, als ik, in mijn ik die ik word, ik mezelf niet meer ben...?
Je bent ingebroken in mijn ziel, toen. Je wist niet wat je er zou vinden. De jaren hebben ons ontmaskerd. Nu, begrijp je me, maar, niet meer je zelf... . Het regent in onze zielen... . Vanuit die aanblik, doet alles spijn. Zelfs als ik naast je zit, en jij ergens achter me, hoop ik dat je mij ontwaart. Jouw pijn, mijn pijn. Jaren van verloochening. Wie zijn wij geworden...? Waar wilden wij, werkelijk naartoe...? Wie, wat, droeg ons tot daar...? Zullen zij ons blijven volgen...? Nu we eerder heel alleen zijn, kijken we vooral uit naar bezoek. De bezoeking van toen wordt vaag. De leegte is werkelijkheid geworden. Jou ziel heeft me indringend beroerd. Jouw zijn in ruil voor het mijne. Er rest me nog de blauwdruk ervan, maar ook het gemis en diep verdriet... . Wat biedt ons de toekomst? We zijn eindigend, vluchtig, vlugger dan verwacht... . Alles leek indringender, dan het werkelijk was... . Gemis, vul je niet met "negeren", tekort, ook niet met "ontdoen". Zin, in de betekenis die we er samen zouden aan geven... . Volwassenheid: zijn door loslaten... . Laten betsaan zoals zij, hij is. 'Zijn', omdat alleen dat liefde is. Jij, jij blijft voor mij een uniek 'liefdeswezen', de mooiste ooit: mijn herinnering... .
Een maand voorbij, een gecomprimeerde tijd wat emoties betreft, een eeuwigheid in de materieel aardse zin. Hoe ik me voel vond ik het best vertaald in een gedicht van Broodhaers.
Ik ben een boom van groei afaan ben ik van blad tot blad bekeken Toen heeft iemand een luis ontdekt op een van mijn bladeren Nu word ik omgehakt
Het is me de uitdaging wel opnieuw zin te moeten geven aan je leven, met een steeds weerkerende gedachte als: "het liefdeleven tot nog toe heeft geleerd, met liefhebben doe je niets verkeerd". Dat blijkt ergens niet meer op te gaan. De moderne tijd heeft andere waardeschalen. De oppervlakte wordt steeds groter, de diepgang vaak als benauwelijk beschouwd. Dat zal allicht een zeer persoonlijk gevoel zijn, maar recente gebeurtenisssen tonen toch aan wat oppervlakkigheid met zich kan meebrengen, als een verdekte vorm van een intens verlangen naar inhoud en diepgang, die voor de een of andere reden niet ingevuld of aangereikt wordt. Dan ontstaan echte drama's, waarbij enige bezinning zeker op zijn plaats is. Mijn persoonlijk drama is dit van een moeten loslaten en aanvaarden, gemengd met onzekerheid, een zekere mate van onredelijkheid, de smaak van verlies en ongeloof. Wat ik allemaal al in mijn leven heb bedacht om een beter en mooiere mens te zijn, wordt nu in vraag gesteld, moet ik nu eens te meer zien gestalte te geven, en uit te dragen in vormen van vriendschap en vertrouwen. Ik zal mijn best doen me aan die afspraak te houden. Ik ga mijn syllabus over mijn bewegingsleermethode "Mind in-Tens(t)ion" uitwerken en aanbieden aan wie daar baat kan bij hebben. Het is Mindfulness, maar met lichaamsbesef als uitganspunt. Misschien is dit dan toch mijn ding, dat waar ik al zo enorm veel jaren mee begaan ben, doch nooit helemaal juist mee naar buiten kwam. Ik hoop dat jullie me blijven volgen, dat we samen verder onze levens zin geven en inhoud, en dat we altijd toch de voorkeur geven aan vergeven en begrijpen, dan aan oordelen en misprijzen. Dank voor uw aandacht.
Beste lezer-bezoekers, vrienden, bekenden en of passanten,
Het is weer zo ver, het is weer kerst en nieuwjaarke zoete... . Temidden van al het feest gedruis, of wat er gezien de vele soorten crisissen zal van overblijven, hou ik er toch aan u allen vredige gevoelens toe te wensen, een vrolijk tikkend goed hart, en een hoofd dat zich geen zorgen maakt over onbenullige problemen. Als alles opdroogt, zie je de bergen die onder de oceaan verborgen liggen. Missschien is de gehele wereldwijde crisis gewoon een soort natuurverschijnsel om ons terug tot de essentie te brengen... . Ik wens u allen geluk en gezondheid, geloof en vertrouwen, rust en vreugde, genot en blijheid. Moge 2009 verrijkend zijn en nieuwe creatieve wegen openen voor ons allen.
Ik heb me weer eens aan mijn PC gezet, om even nog maar iets te schrijven. Een tijd geleden werd ik gevraagd om model te zijn voor een beeldhouwwerk. Ik zou echter afgegoten, of beter, afgeplaasterd worden op mijn voor- en achterkant, om dan als afgietsel met beide hoofdzijden tegen elkaar, gemonteerd te worden op een oude houten ladder. Het moest een evocatie worden op de eerste wereldoorlog met zijn vele duizenden slachtoffers. Het eindresultaat heb ik zelf niet gezien, al is het intussen reeds tentoongesteld geworden. Toen ik daar lag, naakt en op een eerder killig oppervlak enkel met een wit doek bedekt, had ik niet door dat het een werkje van uiterste voorzichtigheid en strikt stil liggen zou worden. Je ligt daar en men plaatst zwachtels op je, doordrongen met een speciale soort plaaster, om zodoende elk detail te kunnen weergeven van je huid en lichaamsvormen. Dan wordt dit verstevigd met dikkere pleister, om uiteindelijk dit geheel stabiel te verankeren aan lange houten latten, die ook weerom met een nog dikkere plaasterpasta aan het vormmodel gehecht worden. Dan kom je stilaan van die moule los door te bewegen, en ik verzeker je, het is hier en daar vrij pijnlijk, vooral als je haartjes erin blijven plakken. Ik had me, zo dacht ik althans, vrij goed over mijn gehele lichaam geschoren. Maar al gaat het mesje nog zo snel..., de plaaster achterhaalt het wel... . Wat ik bijzonder vond eraan was, dat ik heel onbeweeglijk moest zien te blijven, en ook mijn adem enorm sterk onder controle moest weten te houden. Ik ken mijn lichaam vrij goed en weet het ook zich naar mijn geest te doen voegen. Toch is een uur een lange tijd, en dit telkens voor één kant. Je moet zen worden, en dat was er nu percies zo bijzonder aan. Uiteindelijk waren de meester beeldenmakers verbaasd dat ik zo roerloos blijven kon. Voor mij is de grootste kunst van bewegen dan ook die van het niet bewegen. Er is geen zichtbare beweging meer, maar elke spier is in actie om binnen de juiste verhouding aan spierspanning tussen strek- en buigspieren, je gehele lichaam schijnbaar onbeweeglijk te houden. Ik moet toegeven dat ik zelf ook wel trots was dat ik dit dermate gecontroleerd kon volhouden. Het is een hele inspanning, maar het werkt ook erg bevrijdend. Mijn eigen lesmethode is daar trouwens op gericht. Bij welke bewegingsopbouw ook, vraag ik altijd de adem perfect gelijkmatig te houden, zoals ze dat van nature doet, en de inspanning aan die gelijkmatigheid aan te passen en niet omgekeerd. Die attitude noem ik "centering", al werk ik ook rond een vorm van pure fysieke centering, of bewustwording van de invloed van de zwaartekracht die op ons inwerkt, en hoe je daar het best mee omgaat. Uiteindelijk is elke beweging een veelvoud van dit soort gecenterd zijn, zoals de afwijking tegenover het Noorden op een scheepscompas. Dit Noorden en die centering houden je bewustzijn gaande, en zo kom je dan ook niet meer doelloos in beweging, en, of leer je een niet bewegen ook ervaren als voluit bewegen. Het is een binnen deze yoga, bewogen jezelf zijn. Steeds nieuw, nooit af, als een dans vanuit de Metaconcentratie. Actieve relaxatie! Een rustpunt in het te overhaaste dagelijkse bestaan.
Gisteren zondag,was ik in onze zeilclub om foto's te nemen van de Laser - apero wedstrijd. Na het windstille uitstel, ging elke zeiler de strijd aan met zich zelf, om op de juiste wijze het parcours af te leggen, de nodige boei te ronden aan de juiste kant, om daarna na te genieten van de deugddoende inspanning, bij een glas Cava en een inkomende sunset. Ik, wilde en de zon vangen, en een meeuw! Toen ik de foto nadien bekeek op mijn PC, moest ik even blozen. Photoshop mocht in de kast blijven (liefst van al), het was me gelukt. Zie nu toch zelf... .
Ik wil even een stukje uit een gedicht van een vriend dichter, Dirk De Bosschere aanhalen:
De zon taant, wind wakkert aan en wolken pakken samen koele dagen in tot vroege avonden.
Dank je wel, Dirk!
Kom even binnen bij je zelf en geniet van dit moment... .
luchtmacht. We gaan ook nog even tot aan het clubhuis, waar we een voorlopige code krijgen, omwille van het late uur van inkomen.
We ruimen op, kuisen zowaar zelfs, omdat morgen Eriks vader aan boord komt om met ons mee te varen naar Brugge. Dat dit samenvalt met de verjaardag van onze captain is dan ook een treffer. We gaan naar bed op een gezegend uur, en werden door Wouter aangemaand, met ons drieën buiten in de kuip te slapen. Zo geschiedde . Hoofdkussen nat, rugzijde slaapzak nat, T-shirt klam, geen manoeuvreerruimte. Erik op een bank, Wouter op de kuipbodem, ja waarlijk, ik voel me als een bangelijke hond in een porseleinenwinkel.Maar, de nacht was bijzonder, de lucht heerlijk en fris, de geluiden vrij aangenaam, kortom, het leek me allemaal doenbaar . Bij het ochtendkrieken nam ik wat fotos van de opkomende zon. Licht is iets heel belangrijk in mijn leven, en daar is een reden voor, die ik hier niet verder uit de doeken doe. Ze is heel verreikend voor wie er voeling kan mee hebben. Ze kan ook belastend zijn, vandaar. We lagen op een leuke plaats, met naast ons twee indrukwekkende dames, op een al even indrukwekkende boot die, zo bleek achteraf, voor hen moeilijk hanteerbaar was. Erik heeft hen zowaar van plaats verwisseld omdat ze met de wind geen raad wisten. Goed buurt-man-schap . Zoals voorzien kwamen vader Piet en zijn vriendin Monique zich melden voor de overtocht naar Brugge (BZYC). Waar we geen rekening hadden mee gehouden, was de angst die Monique had voor onzekerheid, water en wiebelende pontons. Om een lang verhaal heel kort te maken werd Monique met alle mogelijke afleidingsmiddelen aan boord gebracht, bewogen tot de afvaart, gesmeekt enig begrip te hebben voor een doorvaart, en een kundig humeur aan de dag te leggen, teneinde Zeebrugge zonder kleerscheuren (lees: nat pak) aan te doen. Wouter en ik hebben voor de nodige animo gezorgd. Lopend van voor naar achteren, in de voorpreekstoel zittend zwengelen, over boord kijkend met duikeend allures, kletsend ten honderd uit, arcordeon spelend (ja, Wouter speelde er elke dag op aan boord!), en buitenboord zwiebelend, tot en met aldus, op het water wandelend (waarover we het Olympisch comité willen aanspreken in de toekomst ). Er werd enorm gelachen, ja zelfs gejubeld, tot tranen toe.Dit is allemaal op film vastgelegd voor het nageslacht. Met wat sterk water erbij zal het langer bewaren en eens zo hilarisch zijn. Beware for copying it! Wouter en ik hebben er alle rechten op. Trouwens, je moet de juiste schoenen aan hebben, het exacte kleur T-shirt, de gepaste broek en liefst heel erg graag nat worden. Je kan ook in de leer komen, tegen royale betaling natuurlijk. Voor deze kunst van eigen bodem mag wat opgehoest worden, nietwaar ! Enfin, we kwamen goed aan in Brugge. Het doorsteekkanaal was een en al verlatenheid, met enkel een onstabiel varende rivierbootin ons zog. De beide bruggen van Dudzele gingen als vanzelf open, wat erop wijzen kan dat men zeezeilers toch weet te waarderen.Dr.No is ook niet nieuw op deze wateren. Bij aankomst was in onze club net aanvang genomen met de locale wedstrijd 18 uur zeilen. Dit zou lopen van 18.00 uur tot de volgende dag 12.00 uur. Wij, genoten aan boord, van een dronk op de fijne reis, met de familie van Erik en enkele vrienden. De avond was vervult met disco muziek en minder duidelijke spreektaal, daar het bier weelderig werd gesmaakt. Ik danste me nog een blaar of twee, na de heerlijke BBQ. Toen gingen we even horizontaal, om wat te rusten .Na 6 dagen onder helling kan dat deugd doen! De nacht was korter dan gewoonlijk, de ochtend frisser dan verwacht, de wind slapper dan ooit, en al had men de avond voorheen de wedstrijd hiervoor ook al stilgelegd, toch waren de weergoden niet bereid deze goddelozen meer Beauforts toe te kennen dan ze eigenlijk verdienden. Maar de ochtendstond was schitterend, de zon volop van de partij, de feestvreugde alom. Die laatste nacht aan boord was de zegel op een belevenis die je moeilijk onder woorden kan brengen. Een ervaring die je weerom rijker maakt als mens en sociaal wezen. Een geschenk dat je, je leven lang koestert om zijn open eerlijke waarde, omwille van de mensen die je dit hebben aangereikt. Ik heb geleerd dat ook jonge mensen heel erg wijs kunnen zijn en zeer besluitvaardig. Ik heb weerom geleerd dat ik iets weet, maar nog heel veel kan en moet leren. Ook is het duidelijk dat vriendschap iets is waar aan gewerkt moet worden, maar dat dit dan weerom een steeds grotere meerwaarde aan vreugde en voldoening biedt. Ik zeg Erik en zijn vrouw Kristine, zijn zoon Wouter en dochter Anneleen, dan ook: dank je wel voor zoveel zeer zinvolle zeemijlen.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 75 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
Beste bezoeker, je hebt na een lange stilte een zeker recht op enige informatie. Hoe verging het me verder, na een pijnlijke relatiebreuk? Ik groeide er bijna uit, had werk in de Brugse musea, spaarde mijn compensatieverlof op om, zoals elk jaar, met mijn vriend Erik naar Engeland te gaan zeilen, en zo geschiedde... . Wel, heb geduld (het leven is maar dat...., wachten op....) en je zal het relaas met eigen ogen kunnen lezen op deze blog. Ach, ja, ik was maar weer eens heel alert, en het kwam ten goede, maar toch erg verkeerd uit. Ja, ik zie je wenkbrouwen al fronsen... . Wel, je zal het zeker niet hebben kunnen raden. Tot dan, en dank voor je blijvende interesse. Het leven is een kantwerk: de gaten, zeg maar de ruimte is wat de essentie is. De materie toont alleen waar het ons wezenlijk om te doen is in dit bestaan, ruimte, bewustzijn in zijn niet zichzelf beschouwelijke dimentie, als vol-ledigheid, Zijn.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).