Bewegingsfluisterende gedachtendans Welkom op mijn Blog over: "Mind Talks" en "Body Blues" of: "dansende kleuren"... .
30-06-2010
Loslaten...
Loslaten
Ik laat je los, mijn liefje, maar je loopt niet weg. Ik laat je zomaar gaan, en je komt steeds terug. Ik geef je alle vrijheid, en je blijft dicht bij mij. Ik zeg jou: 'ga nu toch!', en je smeekt om tijd, tijd die ik je niet kan geven, omdat jouw vrij-zijn overwint.
Wat je loslaat, bindt, uit een verlangen, dat, gevat in het heel - zijn, denkt als: éénsgezind.
Valentijn, de dag van de geliefden. Mooier is, elke dag te zien als die waar we elkaar in vreugde en liefde kunnen ontmoeten, waarderen en steunen. Akkoord, we zijn mensen, en de druk op ons 'ingepast' leven is enorm toch kunnen we, in de stilte van ons hart, voldoende energie vinden om even maar, elke dag iemand te verblijden. De volgende tekst schreef ik aan mijn beste vriend en vriendin, naar het besef van onze samenhorige verscheidenheid, maar toch één in onze inzet. Een 'licht' gedicht veeleer.
Rimpels, lichtflikkering. Rimpels op het water, gekraakt zonlicht, gebroken lichtlijnen. De wind draait, verandering van, rimpelingsrichting... . Het water, blijft wat het is... . Geen wind, geen gemis aan rimpeling. Ik, kijk recht in, het zonlicht, door niets verblind, dan blijheid en vrede, om wat is... .
Reeds enkele tijd loopt er een tijdelijke tenstoonstelling over 'Vondelingen' in het Brugse Memling museum, in de prachtige grote zolderverdieping. Ze is opgezet door beeldend kunstenaar Lieve Van Stappen. Het moge geweten zijn, maar ook nu in onze moderne tijden, zijn er wanhopige moeders die hun boreling te vondeling leggen, soms met zeer dramatisch gevolgen voor het kind. Het feit op zich dat je vondeling bent, tekent je voor de rest van je leven. Het waarom zij, niet in de warmte van hun moeders schoot konden opgroeien, moet een prangende vraag blijven bij dergelijke kinderen, als ze al het geluk hadden in leven te blijven. Het gegeven greep me zo aan, dat ik er een gedicht over maakte. Er staat namelijk een symbolische kleine kinderkist op een witte cirkel met daarvoor een foto van een kinderkleedje dat aanspoelt op het strand. Bezoekers kunnen daar ook een klein aandenken kwijt of een briefje met een tekst. Ik heb er mijn witte teddybeer neer gezet, die het kistje in zijn armen neemt, en op het kistje mijn gedicht gelegd in kruisvorm. Zo blijf ik betrokken bij deze kinderen. Ik kom uit een gezin van zes kinderen, maar kan me goed voorstellen wat vondeling zijn moet betekenen. Ook nu komt het in onze maatschappij voor. Gedenk, o, mens... !
Enkele weken terug,kregen we in de zeilclub het bericht dat een van onze vrienden, bestuurslid en zeilmonitor, betrokken was in een auto accident rond het Gentse. De bestuurster bleef vrij ongedeerd, de passagierster voorin, werd aan de nekwervels gekwetst en geopereerd, en stelt het goed. Mijn vriend Maarten, moest op intensieve blijven tot op heden, met een klaplong, enkele gebroken nekwervels en letsels aan het ruggemerg. Zijn toestand was heel kritisch, en is nu nog zorgwekkend, maar helemaal niet levensbedreigend meer. Het meest erge is, de vraag of alle bewegingsmatige functies ten volle zullen hertstellen. Hij is jong en in goede conditie. Dat geeft hoop. Hij is heel gedreven en trots, wat hem nu volledig uit het lood slaat, want hij weet intussen zeer goed wat zijn toestand op dit ogenblik is. Het wordt een lange weg van revalidatie, van geloof en doorbijten, vaak van pijn en uitputting, van droefnis en vertwijfeling, maar, een weg die hij moet en zal gaan, en die velen bereid zijn mee te gaan met hem. Het eindpunt is niet belangrijk, maar elke stap die wordt gezet. Maarten, beste vriend, ik schreef je een gedicht. We lezen het met zijn allen, om je moed te geven, kracht om over dit gebeuren heen te komen, kracht om te geloven in vriendschap, genegenheid, sportieve doorzetting en warme hulpvaardigheid.
Je hebt zo van die dagen, dat je te vroeg op bent omdat je vreest te laat te komen. Zo'n dag dat men je iets belangrijks gaat mededelen, en je ergens een beetje twijfels hebt. Een dag, met gietende regen en stormwind, waar je willens nillens doormoet, terwijl je warme bed zo uitnodigend vraagt bij haar te blijven. Maar, dan ga je door de regen, adieu warme wol, de twijfel achterna, met open ogen vragend om de zekerheid van iets. Dit is mijn dag! Bij mijn nieuwe medische controle, kreeg ik het zeer positieve nieuws, dat de verkalking van mijn gebroken been perfect is. De pijn in mijn knie, die af en toe ergerlijk naar voren treedt, is zenuwpijn, omdat men door alles heen heeft gesneden en heel diep, om de naald van 30 cm in mijn scheenbeen te steken. Dit is wellicht iets dat zal blijven hinderlijk aanvoelen, al kan ik het leren rekenen tot mijn tweede natuur. Alles went... . Ik mag dus gaan lopen en ook licht springen. De progressie daarvan zal afhangen van mijn eigen pijndrempel en toename van mijn conditie. Die is al bij al vrij goed gebleven, al kan je 2 maanden van een bijna volledige imobiliteit niet als gunstig ervaren. Maar, de kat kwam weer de volgende dag... . Zo vlug brengt men me niet van streek. Dus, deel twee van hertsel is aangevat. Alles doen om weer te kunnen dansles geven en te dansen (hedentijdse toneeldans. Al is een dansje voor de leute ook een stapje naar wat meer..). Ik kreeg ook een schriftelijke bevestiging dat mijn arbeidscontract in de musea verlengd is tot eind december 2010. Dat betekent ademruimte, levensruimte, tijd voor herordening. Zonder de steun van mijn enorme goede vriendinnen en vrienden, had ik misschien afgehaakt, en zitten tobben en kniezen, uitgeblust en diep gekwetst. Neen, ik ben scheppend, vol goeie moed, vol verlangen mijn medemens een hart onder de riem te steken. Ik heb een artikel in het Engelse 'Practical Boat Owner' van december, en zelfs de orthopedische hoofdchirurg die me opvolgt, was er van onder de indruk. Ik kreeg een dikke pluim voor mijn eigen revalidatie aanpak, en mijn moedig optreden tijdens de dramatische sequentie op de river Deben. Ik ervaar het als een kans om nog beter aan me zelf te werken. Alleen uit ervaring valt er te leren wie we wezenlijk zijn, wie ik Ben. Ik ben niet bitsig maar dankbaar. Al is niet elke dag er een van rozegeur en maneschijn. Ik geloof in de waarde van vriendschap, vertrouwen en liefde. December vorig jaar, dook ik ineen onder de druk van een vorm van vernedering en afwijzing. Juli, dook ik ineen onder de goedbedoelde hulp die in een drama omsloeg. Nu, zijn we weer een jaar verder, en mijn ziel zegt me: 'je bent op weg, mijn vriend, op de weg die jij moet gaan om geluk te brengen en te ontvangen'. Alles is OK, Alles IS! Ik zag zaterdag een prachtige regenboog net voor ik bijna in een enorme regenbui was gedoken om naar mijn moeder te gaan in Bredene a/z. Ik nam vlug enkele foto's. Het spectrum van het licht is wonderlijk. Toch, weet ik dat het ware Zijn, wit licht is. Alle kleuren zijn er in vervat, al zien we dat zo niet. Die regenboog getuigt van de rijkdom die wij als mens, 'wetend' in ons dragen. Laten we kleur bekennen, kleur aanbrengen in onze harten, kleurrijk leven en kleur schenken aan wie triest en vermoeid is. Intussen is het donker en klettert de regen striemend tegen het raam. Een immense bliksem met een hevige donderslag. Een wind die jaagt en zucht onder haar eigen kracht. Sacraal, levendig leven. Zijnsvormelijkheid in zijn meest natuurlijke verschijning. Wonderlijke zijnsexplosie.
Ik had intussen het genoegen, mij in te zetten voor een toneel voorstelling, geschreven door frank Adam en geregisseert door Dirk Van den broeck. Het is eigenlijk een opera, maar in deze uitvoering werd het een soort boxwedstrijd. Er komt ook dans in voor, waar ik dus aan heb meegewerkt. De eerste repetities stond ik nog op twee krukken, enkele weken later had ik nog één kruk nodig om deftig rechtop te lopen, en nu, loop ik al 3 weken zonder enige kruk. Het is me nu zelfs mogelijk alle dansen voor te dansen, al durf ik toegeven dat het niet altijd pijnloos is. De beenbreuk geneest zoals de natuur het nodig acht. Maandag ga ik op medische controle. Ik hoop stilaan te mogen gaan lopen en licht te kunnen springen. Mijn eigen revalidatie ('Mind in-Tens(t)ion') wierp goeie vruchten af, wat in de toekomst zeker ook het geval zal zijn. Het zit voor een heel groot percentage tussen de oren. Je kan plantrekken, trunten, zeuren en wat nog meer, alleen de eigen inzet en het vaste geloof in beterschap, brengt ook de juiste genezing met zich mee. Dokters zijn fantastische mensen, maar als wij niet meewerken, dan is hun kennis en kunde vaak een halve maat voor niets. Het zelfhelend vermogen van ons lichaam is zeer groot. Gun het zijn volle toedracht door positief in het leven te staan. Positief is welliswaar niet enkel het goede zitten af te smeken, maar de vol-ledigheid van de situatie, het gebeuren of de waarnemingen toelaten in je diepste Zelf. Het wonder, ben je dus ook zelf. Wij zijn scheppende wezens! Ons toneel, kwam scheppend tot stand. Het grote succes dat het kende, is iets wat geschapen wordt tijdens de aanblik, het aanhoren en ondergaan van de productie, of beter, het proces, terwijl het proces telkens opnieuw zijn waarachtigheid krijgt door het eigen scheppen van elke deelnemer-acteur-danser. Er ontstaat niets als je het slechts uitvoert of louter brengt. De waarheid, zit in het scheppende karakter dat iets in zich draagt. Daarom zeg ik, ik wil niet enkel genezen, maar ik ben genezing. Ik weet dat het werkt en heilzaam is voor ieder die met me in contact komt. Leven is Zijn! Dank U wel. En die dipjes? Die schep je ook zelf! Alé hop, kop op!
Het is de weerspiegeling en niet het direct zichtbare dat de geest verruimt. Zo zie ik de kwaliteiten van het menszijn. Mijn zinnelijkheid is niet die van de nadering van de slaap, maar van inzicht in het enorme wonder van ons bestaan. Ja, er is iets dat ons beschermt en waakt...!
Ok, wat leerde me de tijd die aan me voorbij ging? Wel vooreerst dat ik in mijn vorige relatie het gevoel had nooit thuis te komen. Het gaf me nooit de voldoening die ik ervan verwachtte. Het is me nog steeds een raadsel waarom. Het was een plaats waar ik naar uitkeek, maar ze bleef onverschillig voor mijn aanwezigheid en trok zich wenig aan van mijn bestaan. Ik kon, zo weet ik nu, er evengoed niet zijn, het maakte niets uit voor wie het huis beheerde, deelde en bewoonde. Er is intussen niets veranderd, behalve dat wat alles verandert. Ik ben er niet meer welkom. Ik voel me als een eiland waarvan men de bewoners verwijderd heeft. Ik heb echter nooit iemand iets geweigerd. Men kon, als men wist wat men deed, een storm riskeren, of zich blootstellen aan humeursveranderingen die men normaal ver uit de weg zou gaan. Ik weet intussen dat je een eiland maar leert kennen als je de zee er rond bevaart en bestudeert. Ik, heb weer zicht op de oceaan! Mijn alleen zijn maakte dat ik me niet meer moest verontschuldigen voor mijn bestaan. Alleen zijn krijgt betekenis in contrast met sociale omgang. Daar ben ik me nu steeds meer van bewust. Eenzaamheid kan ook een vernauwende staat zijn. In mijn denken ga ik nooit voorstellingen maken over hoe dingen gaan aflopen voor ze zich duidelijk aan me voordoen. Ik schep zelden een helder beeld van het geheel. Ik ga op mijn intuïtie af, mijn instinct de gelegenheid gevend om zich al tastend een weg te zoeken in het ledige, erop vertrouwend dat er ergens uit het schijnbare niets, iets zal komen opdagen. Ik ben vertrouwd met deze impulsieve vorm van denken, met de aanvaarding van de verwarring die ermee gepaard gaat. 'En verder', is de drijvende kracht van het leven, een onvermogen om vooruit te denken, een soort onverzadigbaarheid. Misschien de bron van enige creativiteit bij mij. Het is opnieuw in me werkzaam, alsof ik een hele tijd bewusteloos was voorheen. Rusteloze levensdrang is wat me leidt. Zo is ook mijn blog... . De zon staat aan de kim, alles licht op, alles is helder.
Ik ben weer onder zeil! Vandaag, begon ik opnieuw aan mijn taak als supoost in de musea in Brugge. 7 uur op de been, zonder morren, al deed het bij momenten niet zo veel deugd in mijn voet, knie en genageld been. Ik hield vol en weet dat ik het nu verder aankan. Er is nog heel wat tijd nodig om mijn gebroken rechter onderbeen weer als een normaal been te voelen, maar de start naar het hervatten van een gewoon leven is gegeven. Ik ben weer onder zeil. De collega's waren bezorgd, doch konden vaststellen dat ik geen watje ben. Ik mocht vanaf nu zonder krukken lopen en volop steunen op het gekwetste been, wat dan bij deze meteen ruimschoots is gebeurd. Ik heb weer twee benen. Geloof me, stilzitten is niets voor mij. je wordt daar zo vlug oud van... . Ik fiets weer als gewoon, wat me meteen mijn onafhankelijkheid teruggeeft en de horizont weer opentrekt. Ik dank allen die me tot op dit punt hebben gebracht.
Ik druk mijn geluk uit in dit klein gedicht:
Ik neem je in mijn armen, zacht, wachtend op een teken van geluk, en zoen je teder op elk plekje tevredenheid, met kusjes als waterdruppeltjes, in een stralende zon, openspattend in een spectrum van puur Zijn... .
Ik mag steunen, op mijn eigen doorzettingsvermogen...
Toen ik deze morgen voor de spiegel stond, viel het me op, dat mijn haren steeds grijzer aan het worden zijn. Gisteren, bij de medische controle in het AZ St. Jan in Brugge, kreeg ik mijn vignet voor mijn consultatie: het was grijs en n° 01. Grijs, dacht ik toen ook. Die zetten je gewoon in de wachtlijst volgens je haarkleur. Neen,maar echt, de vergrijzing is ernstige vormen aan het aannemen. Teken van een zorgelijk leven, zegt men. Persoonlijk vind ik het best charmant, zon grijs koppeke. Teken van een beetje denkwerk over het bestaan, zo vat ik het op. Dit voorbije jaar kreeg ik anders mijn lading te verwerken miserie wel. Kerstavond zal voor mij nooit meer de boodschap hebben die ze zou moeten in zich dragen. Er zijn vriendschappen die liefdesbreuken overleven. Tot nu toe had ik het enorm geluk dat mijn vorige relaties zich in dit klimaat ophielden. Bij mijn laatste ziet het er anders uit. Liefst uit het oog, en liever uit het hart. Hoe hard kan het leven mensen maken. Met een gesloten hart op een nieuwe liefdesrelatie afgaan, laat je die gesloten houden, en wellicht doodbloeden. Jaloezie, om het bestaan van goede vriendschapsbanden met de vorige partners? Was het dan niet zo voor je nieuwe levensgezel (lin) zelf, dan misschien voor de behoudensgezindeschoon- ouders of, andere mede-in-de-pap-brokkelaars. Ik weet het niet en wens het eigenlijk ook niet meer te weten te komen. Over and out! Ik ben gedumpt, so, done!!
Dus, ik word grijs! Gelukkig is het weefsel van mijn ziel nog niet door eelt aangetast, bijna niet. Grijs, is normaal een schemerzonekleur. Mijn grijs wordt zilverwit met de jaren: mooi!
Dus, ik ging op controle, gisteren. Nummertje 01. Dr. De Groote - hoofdchirurg orthopedie - kon me het blijde nieuws melden, dat ik mooi wat kalk had aangemaakt rond de breuken. Alles zat nog, zoals bij de vorige consultatie, behoorlijk op zijn plaats. En ja, ik moet fietsen, zwemmen, en zonder krukken in huis rondlopen. Voor de langere uitstappen, één kruk, bakboord! Trappen doen, veel en rechtop. Over twee weken mag ik ook die ene kruk naar de hoek verwijzen. Misschien kan ik ze verkopen op kapaza, voor het goede doel? Bij het verschijnen van een relaas over mijn ongeval in The Practical Boat Owner in december, is er misschien een passionele ziel die mijn gips wil hebben (mooi gedecoreerd met namen en data, enz..). Misschien zijn het wel geluksbrengers? Voor mij is hun ter zijde mogen leggen een ware opluchting. Maar.. . Deze morgen kreeg ik het benauwelijk gevoel dat de komende uitdaging, zonder die krukken te lopen, een veel indringender opgave zou kunnen betekenen, dan leren lopen met die dingen in de beginfase. Mijn voet doet aardig pijn. Mijn knie zegt me dat het vochtig en koud is. Mijn scheenbeen herbergt een lang stuk metaal en vijzen, en die, die willen hun aanwezigheid graag aan me kwijt bij het stappen op twee gewone benen. Mijn vreugde van gisteren sloeg vandaag om in een bijna depressie. Ok, ik had een zoveelste repetitie met een deel van een toneelgroep, waar ik enkele dansen voor zou maken. Natuurlijk ga ik dan niet met mijn krukken die dingen gaan aanbrengen. Mijnheertje staat bij tijd en wijlen op zijn beide benen, en stapt en draait en toont, en opnieuw, enz . Fout? Neen! Me zelf pijnigen doe ik niet graag, al is mijn pijndrempel door het jarenlange lichaamswerk wel behoorlijk hoog geworden. Pijn is de rode lap voor mij luiheid. Heel uitdagend. Maar iets is sterker: passie! Dat is het wat me de das om doet op zon momenten. Ik betaal vandaag de rekening voor mijn passievolle invulling van de repetitie. Is het niet beter te vergaan in de volle kracht van een storm, dan te zinken bij windstilte op plat water, door de inslag van een verloren en leeg gevlogen F16 ? Energiek eindigen maakt de overgang krachtiger en zekerder.Als je die keuze kunt maken natuurlijk.
Goed, mij is duidelijk dat ik nog veel lastige dagen zal hebben, zeker als ik als zaalwachter terug aan de slag ga op 1 november. Toch kijk ik er naar uit. Dat stappen is oefening, dat oefenen maakt beter, dat beter worden brengt me terug wat ik nu kwijt ben, en dat wat ik terug kan krijgen zal rijker en eerlijker zijn, dan dat wat ik had voordien. Dat is dansen met mijn ziel!
De bekroning op het afzien, zal een zoveelste overtocht naar Engeland zijn, naar de plaats van het gebeuren, die prachtige rivier Deben, en een bezoek aan Walderingfield, de locale zeilclub, vol sympathieke mensen, en enthousiaste ouders van zeilende jongeren. Het is mijn wens ook tot in Ipswich Hospital te geraken, om daar het personeel te bedanken voor hun goede zorgen. Ze hebben me verwend met hun vriendelijkheid.Best painkiller!!! Intussen hebben oude vriendschappen die mijn leven opnieuw zijn binnengekomen, er nu een nieuwe glans aan gegeven, met een zeer dankbaar gevoel in mijn hart, voor deze wonderlijke mensen. Het mogen dan bijna allemaal vrouwen zijn, dat geluk doet me zo veel goed, En dus, mag ik niet zitten zeuren over wat pijn. Het is een randverschijnsel van een lang genezingsproces, waar de beenbreuk blijkbaar bij nodig was. Sailing, healing my soul !
Dank schatten, die me tot op de huidige vordering gebracht hebben. Iets breken van die aard, doet verdomd veel pijn. Het breken van je hart al evenzeer. Maar, ik leef en mag die liefde beleven!
Bedankt, allemaal! Laat ons in die vriendschap gewoon verdergaan met elkaar.ZOEN!
Hoe verloopt nu de genezing van mijn beenbreuk? Wel, op de medische controle 1 (31-07-09), zei men mij er 6 weken niet op te steunen. Op controle 2 (04-09-09), bleek dit plots 12 weken te zijn. Daar vervloog dus mijn goede hoop op stappend revalideren. Op controle 3 (18-09-09), vrijdag laatst, klonk het zelfs zo: U minimaliseert uw breuk, mijnheer. Er is een zichtbaar stukje los bot te zien, en dat moeten we op zijn plaats houden, tot er voldoende kalk aangemaakt is. Het is op de goede weg, geduld. Er kwamen wel 3 extra weken bij zonder steun. De volle 12 weken zonder steun op het been, doemen op als een demon. De volgende controle is op 9 oktober.. Mijn kaarsjes branden al! Nu moet je weten dat ik een hyperkinetisch persoon ben, zowel fysiek als geestelijk. Gekluisterd zijn aan stoel, zetel en bed ( dat laatste duurde ongeveer 4 weken lang), is voor mij een marteling. Ik doe normaal elke dag mijn routine reeks oefeningen uit mijn eigen dansmethode, wat nu onmogelijk is. Het enige wat ik intussen kan en mag doen, is mijn enkel en knie mobiliseren, en vanaf nu ook gaan zwemmen (oplettend dat er niemand op mijn been springt, of er tegenaan trapt). Gelukkig kan en mag ik me zelf revalideren!
Intussen heb ik wat ervaring opgedaan met rolstoelgebruik in Brugge. Het is iets wat ik er niemand aanraad te doen. Geen enkel voetpad ligt plat, terwijl ze meestal te smal zijn, en vol uitstekende stenen. Ze hellen allemaal hopeloos teveel af naar de straatkant, zo dat je er alle moeite mee hebt om je in een rechte lijn voort te bewegen. Je duwt het ene wiel en remt op het andere, tientallen meters lang, tot je kramp krijgt. Als er al iemand is die je durft aan te kijken als je weer eens aan de sukkel bent, reken dan niet op actieve hulp: zelfzorg is de betere formule voor iemand met een handicap. Het eindigt bij hoofdafwendend mededogen, of een juridisch onzekere verzekeringsneurose. Anders gezegd: trekt uw plan. Nu weet ik waarom er zo weinig rolwagen gebruikers in het straatbeeld te zien zijn. Als er liften zijn voorzien voor gehandicapten, dan zijn die vaak buiten gebruik, of gewoon ontregeld. Het kon wel beter voor een wereldstad als de onze. Maar, wie ben ik? Zondag, autoloze dag. k Zou hebben kunnen gaan genieten van de vele optredens die er waren, doch dat deed ik niet. Gewoon in de zon gezeten op onze binnenkoer, bij de vijver en de visjes. Het idee omver gelopen te worden met mijn krukken, gaf me het negatieve impuls om de straat op te gaan. Je geraakt geïsoleerd, jawel!
Wat bij dit alles toch wel positief klinkt, is de zorg die nogal wat vriendinnen op zich hebben genomen voor mij. Vaak oud leerlingen uit mijn danslessen. Ze doen boodschappen voor me, hangen mijn was op, stofzuigen, doen een toffe babbel, maken eten, helpen afwassen, en zijn een voor een lief en vol medeleven, zonder kneuterig te doen, of medelijden te hebben. Ik ben nu al 8 weken thuis. Het lijkt vakantie, maar dat is het helemaal niet. Je bent afhankelijk van anderen om door je organisatie heen te geraken, je hoofd denkt voortdurend aan de verdere gevolgen van het ongeval, je slaap is grondig verstoord, en je gemoed gaat vaak over in weemoed. De kans dat ik ooit nog zal dansen zoals ik dat tot nu toe nog wel kon, wordt met de week kleiner. Men rekent op een jaar om mijn hele lijf weer op zijn plooi te krijgen, en dit wil gewoon zeggen, normaal te functioneren, dagdagelijks, gewoon. Zeilen zal ik nog wel kunnen, al zal ik geen boten meer afduwen, wat dan de gevolgen ook mogen zijn. De passie voor de zee zal me evenwel nooit verlaten.
Wat me in het gehele plaatje wel erg tegenvalt, is de houding van mijn ex-vriendin. O ja, ze kwam me al eens bezoeken, zo heel even toch. Ze bracht me ook al spullen die hier nu vreselijk in de weg staan, en bracht me er toe pakken boeken bij een collega van het werk te gaan stapelen. Een uitgelezen moment, zon beenbreuk ! Mijn papa wist het me lang geleden al te zeggen: uit een olievat kan je geen wijn tappen. Afstand maakt de geest nuchter, de ziel bevrijd en het hart verblijd .
Er is moed nodig om bang te zijn, want angst is een slechte raadgever. Diep in mij gemoed wordt ik echter onzeker over het mogelijks hervatten van mijn functie in de Brugse musea. Ik kan me niet nog een maand uitstel laten voorschotelen door de artsen. Natuurlijk zullen ze voor een vlekkeloos herstel opteren, maar ik ben een economisch begrip, en uiteraard vlot vervangbaar. Maar, ik beklaag me niet, want er is vertrouwen in de waardering die men voor mij heeft op de werkvloer en de leiding.
Als ik het over mijn catharsis heb, dan zal het zeker het doorworstelen van deze beenbreuk zijn. Catharsis, een gebeuren waar je je doorheen moet bijten, om dan een beloning te krijgen onder de vorm van een beter leven, of een wijzer mens te zijn geworden. Mijn leven is geen mooi geplaveid pad, maar eerder een trillende bodem met nu en dan een stevige eruptie, die anderen vaak doet schrikken. Er wordt me wel eens opgemerkt, dat ik in de loop der jaren geen toegevingen heb gedaan, om me in te passen in het breedbeeld van de gemiddelde aardbewoner en zijn ambities. Juist! Waarom zou ik dat doen? Is eigenheid geen rijkdom? Is een eeuwig zoeken naar authenticiteit een vloek? Is openheid een ziekelijke aandoening? Eerlijkheid Fout? Naar mijn bescheiden mening niet. Het doet je blijkbaar wel in een minder goed daglicht verschijnen bij heel wat mensen. In alle kuddes lopen er op de rand . Je hebt er een beter zicht op het gevaar, en je kan nog wegspurten zonder vertrappeld te worden door die dol geworden opgejaagde massa, die we, jawel, het mens-dom noemen. Ik ben niet bijzonder, niet uitzonderlijk begaafd, niet uit op erkenning anders dan gewone waardering, niet aandachtsziek, ook niet mediageil of zo, neen, ik ben gewoon wie ik ben, te pakken of te laten. Ik heb geen TV, en dan? Abnormaal? Ja? Moet ik duizenden liters melk zien uitgieten om te beseffen dat er hongersnood is in de wereld? Ik zie me zelf vaak sterven, omdat ik weet dat dit mijn eindbestemming is! Ben ik nu ongelukkig? Neen, want dit zit in mijn zijnsweten vervat, en dat is correct. Dat moet ik zien!
Mocht je toch twijfelen of dit door een man geschreven is, nog even dit: we zijn de twee, of we nu man of vrouw zijn. Vrouwen weten zonder te zien en geloven ook wat ze weten. De doorsnee man moet de dingen bewezen zien. Ze weten duidelijk minder . Mag ik het op het androgien zijn in mezelf houden, de goeie mengeling van meer vrouwelijke intuïtie en meer mannelijke doelgerichtheid. Mag ik? Dank je wel, trouwe bezoeker!!
In deze levensfase gaat het bij mij om vertrouwen, overgave, geduld, blijheid en een niet te doven enthousiasme. Jawel, ik kijk elke dag verlangend opwaarts naar Het Licht.
Ik zit voor minstens 12 weken thuis met een volledig gebroken rechter onderbeen, ( 5 vingers boven de enkel). Het gebeurde tijdens de invaart van de rivier Deben,net oostelijk voorbij Harwich gelegen. Er stond door de springtij een enorme stroming die een zeer grillige onderstroom meebracht, oncontroleerbaar op sommige plaatsen, omwille van de vele zandbanken die er zijn. We hadden voldoende diepte om in het midden te blijven, maar de scipper wilde de stuurboordkant op (wellicht foute kant ). We zeilden, en al hadden we dik 5.5 Bf op zee, daar was er bijna geen wind meer. Geen motor aan (foute beslissing). Dirk stond aan het roer, met weinig ervaring in zo'n situaties (foute inschatting.) We stuurden elk een uur het roer, al nam ik het al eens over van de anderen. Scipper, Erik, laat me meestal doen, maar nu mocht het niet. Ok, kat uit de boom kijken en tellen hoe lang het duurt tot het misgaat. Ja, dat dacht ik echt. We stevenden af, met een stroomsnelheid van dik 9 Knopen, op de neus van een boot aan een meerboei, aan lager wal nog wel. Eerst neus op neus, dan zwenkte onze boot naar bakboord, Dirk verloor de controle, we dreven verder naar die neus toe met onze rechter zij - achterkant, ik stapte op uit de kuip, zette mijn rechter voet over de reling en was klaar om met alle macht de preekstoel van die boot te pakken en het gevaarte af te houden, want we zouden met die snelheid een serieus gat slaan in onze eigen boot. Preekstoel geënterd, volledig met al mijn kracht de bootboeg afduwend, hoor ik plots een luide "krak!". Ik roep zomaar: "mijn been is gebroken", zet mijn voet over de reling, stap door de kuip, en ga liggen op de bakboordbank. Mijn been heeft een wonde die bloedt, aderlijk, niet erg groot, maar ik voel pijn komen. Ik roep nog eens: "mijn been is gebroken", terwijl iedereen aan boord verdwaasd naar me kijkt, doch bezig blijft om onze boot met fenders te beschermen. We liggen stil (het roer hangt in de ankerketting van de andere boot, blijkt later). Intussen vaart er een kleine overzet voorbij met toeristen, een soort reddingssloep. Ze hebben wat verdachts gemerkt en komen langszij, vragend of er een probleem is. Ik roep: ja, ik heb een gebroken been en moet onmiddellijke medische hulp krijgen. De man neemt zijn gsm en belt. 7 minuten later staat er een ambulance op de slipway van Felixstowe. Ik lig wel 500 m daar vandaan op onze zeilboot. Dezelfde overzet brengt een verpleger aan boord, die de wonde ontsmet en stelpt, en me lachgas tegen de nu wel heel erge pijn geeft. Ik onderga maar weiger flauw te vallen. Het gas doet wonderen (zolang je het inademt toch..). Er komt een serieus uitgeruste RIB-boot nabij met 6 stoer uitgedoste redders, die met zijn 2 overstappen, me in een speciale schelp leggen en fixeren, overbrengen op hun boot, foto's nemen en weg snellen naar de overkant en de ambulance. Veel bekijks, de ambu in, wat vragen, lachgas met volle teugen, een sirene, en een 20 minuten later, lig ik op de spoed van het Ipswich Hospital, gelegen aan t einde van de Orwell rivier, de noordelijk splitsing, eens je Harwich binnen bent. We voeren vorig jaar tot in Pin Mill. Het is me daar bekend. Heel mooi, ja, zelfs schilderachtig mooi. Heel poëtisch !
Een verhoor, lachgas recht van de fles, papieren, Europ Assistance opgebeld (Dirk was met me meegereden. Ik was van de kaart, geloof me). en wachten tot ze de RX namen. Dat laatste gebeurde vrij snel maar was moordend pijnlijk. Digitale RX, om van te snoepen. Gezien de lengte van mijn haar, kreeg ik geen kam... . Ok, so far, so good, nog dag aan Dirk en hop naar een orthopedische afdeling. Een heel lange dolle rit, wat me deed beseffen dat ik in een heel groot ziekenhuis was opgenomen. Het is verbonden aan verschillende universiteiten en hier erg bekend voor zijn zeer goede bijscholingen voor chirurgen, werd me in het AZ alhier verteld. Na wat nieuw papierwerk ga ik op een kamer van 6 personen, en met mijn volume was het er meteen vol... . Ik had niet echt veel oog voor mijn zieke medemensen, maar enkele horizontale vuurtorenblikken verrieden me dat die best zouden meevallen. Ik krijg katheders, spuiten, baxters, bloedafname ( met tapt graag bloed in Engeland!), polsbandje, enkelbandje, berg kussens op bed, een halsgebonden reuzeslabbekleedje met de kleurdruk only hospital use . Ik zie me er zeker niet mee over straat lopen, met mijn hele kont bloot! Veel bewegend personeel die het "wonder uit België", even komen bespieden. Ze vallen over mijn familienaam (zonder beenbreuk gelukkig), en schrijven ze fout op, Hubert is voor hen heel ongewoon, en Huub is dat nog meer. Enfin, geen nood, want iedereen - en daar loopt veel personeel rond, moet je echt zien - noemt je "doll", "sweethart", "love", "angel", en al wat lief is. Grappig, maar het deed me wonderlijk veel deugd in dit bittere crisis moment. Uiteindelijk lig ik, geboekt als Hubert Durdeyn in een veel te hoog staand ziekenbed. De pijn is dragelijk, maar ik krijg dan ook suikergoedmorfine. Na een tijd kom ik wat tot me zelf en dut in, mijn been is alleen gespalkt in een opblaasspalk, ruglig de regel, en ongemak noodzaak. Een urinefles moet me over mijn schockplassen heen helpen, en winden laat er iedereen... , gênant, maar het went, en is pas dragelijk als je na enkele dagen het concert kunt helpen opfleuren. Wij Belgen hebben andere toonaarden, ontdek ik bij elke scheet opnieuw. Voorlopig rust roest, tandenbijten, indutten en wachten op wat verder komt. Tegen de avond gaan ze me opereren. Dat werd me in spoed al duidelijk gemaakt. Ok, benieuwd hoe ver men in mijn mooie lijfje durft te snijden, ik heb trouwens al meer dan pijn genoeg. Geen eten, geen drank, wel drugs. Het doolt in mijn hoofd, het brandt in mijn been, het klopt in mijn voet. Neen, erg gezond lijkt het me niet. Ik verlaat even de aarde en het verhaal.
Rond 20.30u wordt ik opgehaald met bed en al. Een mooie Indische anesthesiste komt me eerst vragen aan wat ik allergies ben, zegt me wat men zal doen, en geeft me onmiddellijk zuurstof via een masker. We gaan op grootte hoogte vliegen, denk ik maar. We gaan de lange weg terug van komen, we draaien enkele deuren open, en ziedaar 6 blauwe smurfen die op me toestappen om me binnen luttele minuten lid te maken van "verdwaasdenland". Ik krijg nog meer zuurstof en moet heel diep in- en uitademen. Het draait wat in mijn hoofd, maar, ik ben glashelder alert. De mooie dame buigt zich over me heen, prikt in mijn katheder, zegt: "tot straks", ik krijg een koude arm, hoofd, benen, en ... . Uren later lig ik op kamer, zelfde bed, zelfde alles, alleen vrij donker. De pijn is doenbaar, al heb ik een ander been naar ik meen. Ik probeer het niet te vatten, richt me op mijn adem, center me diep in laten zijn wat is, en ga een duistere nacht in, die me niets over de zee of zeilen vertelt, maar enkel over pijn. Ik ontwaak, beetje gesluierd nog, in het zelfde alles, waar met grote drukte elkeen van ons tot zijn eigen realiteit word teruggebracht. O ja, elk uur kwam men mijn bloedruk en hartslag meten in het duister, iets aanbieden tegen de pijn, met de liefdevolle indringendheid van een lange Engelse traditie (be gentle..). Half murw, is het me gelijk wat ze verder met me doen. Ik kan het zeilen lange tijd vergeten en ben danser af. Iets weent in mij, maar er komen geen tranen. Zondag, rustdag. De dag begint met een kleinigheid om te eten, ik zeg wel, een kleinigheid. Stel dat ik overgeef en stik na zo'n roemrucht gebeuren: een zielige dood, toch? Het gaat er verder erg hiërarchisch opgebouwd aan toe: iemand voor de bloedruk en hartslag, elk uur zo wat te nemen, halfdood of halflevend, kom op met die bloedruk. O, wée, als ge er geen hebt... . Alles wordt op heel gesofisticeerde documenten bijgehouden, zo iets als O x O bij ons... of digitaal: 1 en O.. Allicht heel modern en bedrijfszeker. Ik verstond er dagen later niets van toen ik ze mocht inkijken. Die Belgen toch... . Om verder te schetsen hoe wie wat doet, wel, simpelweg elk onderdeel door iemand anders. Onze verpleegkundigen zijn werkelijk manusjes doet al, tot op de slavenarbeidsonwettelijk grens af. Ja, echt. Go to England, my sisters! En dan zwijg ik nog over de vele afwisselingen van de wacht. Heb ik me bonte schare van personeel gezien! Internationaal en multicultureel is hier doodgewoon. Een tulband brengt je waswater, een neger je eten, een arabier je drank, een , en ga maar door, en eerlijk gezegd, het heeft wat, want wat is meer mondiaal dan menselijke ellende...? Maar, weerom, iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, al neemt niemand ook maar het geringste van een andere zijn verantwoordelijkheid of taak over. De bushaltediscipline is goed gedrild. Die zondagdag dus rustte ik, zoals God dat ook deed.
De chirurg kwam langs en na een handdruk wist ik dat hij echt wel een goeie was. Heel knappe kerel trouwens. Ja, getrouwd, dat wel dames... . Morgen maandag, wordt ik opnieuw totaal verdoofd, snijdt men de open wonde netjes bij (debrideren) en maakt men alles steriel, goed verpakt in een nieuwe gips. Zijn er nu dus problemen, op dit geëigende moment? Neen dus... ! De avond gaat in, na twee bezoekbeurten per dag, die 60 minuten mogen duren en met een handbel geopend en gesloten worden. De klank ervan kondigt eerder de kerstman aan dan bezoektijd. t Werkte tijdens de tweede wereldoorlog, zal nu zeker ook nog wel kabaal genoeg maken... . Tradities, ja, ze kennen er wat van. Het werd weerom een heel duistere nacht, met bijna niets aan slaap door de pijn, de stijve gewrichten, de andere geforceerde spieren en gewrichtsbanden, de psychologische naschok, en de zorg voor twee moeilijke medezieken (de ene reutelde alsof hij elk ogenblik ging sterven, dus hield ik hem in de gaten, en de andere kroop voortdurend uit zijn bed, met het risico te vallen en zijn heupen te breken). Ik belde de nursery zodra mijn zorgengrens zijn maximum had bereikt. Gemiddeld zon 3 tot 7 keer per nacht. Ach ja, mijn leed verzacht mijn verantwoordelijkheid niet.. k Ben gewoon zo. En zo zijnde, werd ik de maandag voor de middag opnieuw naar het Theatre (operatiekwartier) gebracht, totaal verdoofd en verder bijgewerkt naar bot en vlees. Terug op kamer tegen de middag, kreeg ik in de late namiddag, instructies om met krukken te lopen, trap op, trap af.. Theorie en praktijk durven elkaar eens tegenspreken .Helse pijn, geen ommekeer. Trap af gaf zich niet voor trap op, gewoon, lekker afzien. Na weer een nacht van waken en verstijven, van filosoferen en innerlijke sussende gebeden, kwam de dag van het nieuws van het ontslag uit het ziekenhuis. Ik was er nu drieen een halve dag. De verzekering wilde eerst weten of ik mocht vliegen, dan, of ik met krukken kon lopen op een trap, om met de zekerheid af te sluiten dat ik geen infecties had op de wonden. In de loop van de dag werd beslist me de woensdag op te halen vanuit België tegen 14.00 u locale tijd. Die dag had ik liever uitgesteld gezien, want thuis zit ik alleen, woon ik in een verder gelegen achterpand van een huurcomplex met binnenkoer, moet ik een heel gevaarlijke trap op, terwijl geen enkele buur ook maar iets van hulp zou aanbieden. Allemaal heel eigengereide jonge mensen die er wonen, met meer oog voor plezier dan voor miserie. Terecht misschien. Er is trouwens zoveel te beleven op deze wereld. Ze zijn niet onaardig, doch flodderen de deur uit en in, als duiven in een til.
De woensdag zat ik daar na de middag dan te wachten in de ontslagruimte, kreeg nog een broodje met kaas en een glas water, en wachtte, plaste, wachtte, plaste en wachtte, tot het zweet me uitbrak van ongemak. De ambulanciers zochten me eerst een uur lang onder de naam Derdeyn, maar er was alleen een Durdeyn in huis, dus niet de juiste !? Uiteindelijk werden ze van de spellingsfout op de hoogte gesteld, kwamen ze bij mij terecht, maar waren zelf uitgehongerd, dus vroegen ze me of ze nog vlug iets konden gaan eten. Ja, natuurlijk! Wat heb je aan twee autobestuurders die zweven van de schele honger, laat staan hallucineren van de dorst ? We reden weg om 15.45u en kwamen in Brugge aan om 21.20u. Blauwe zwaailichten hebben daar overal voorrang, zelfs in de chunnel, gewoon met het vrachtverkeer mee. Ik was wel tamelijk uitgeput van de rit en moet opmerken dat die ambulance niet echt gemaakt is om zo iets uit te voeren. Je danst redelijk flink op en neer, de bochten zijngewoon pijnlijk voor elke vorm van breuk, maar ik kon naar buiten kijken, wat enige compensatie voor geleden leed kon veronderstellen.
Ik heb de crash overleefd, en als een katachtige met zeven levens, ben ik me indachtig, dat er me nu nog maar twee resten. Enige zuinigheid met dit gegeven is me dus geraden. Toch ben ik nooit slordig geweest en heb ik nooit gemorst met mijn levensinhoud. Ik kroop al 5 keer door het oog van de naald! Ik zal ook geen hokje wagen: te delicaat onderwerp .
Ik zal nog zeilen, dat weet ik zeker. Hopelijk ook nog dansen, al valt dit niet meer zo heel precies in te schatten. De droom weer te kunnen gaan afstand lopen is er ook nog, toch is het ook niet zo aan te raden met een stuk staal van 30 cm in je scheenbeen, nog gezwegen van de vier vijzen die daar zitten te koteren in je botweefsel. Juist, dat mag daar na 9 à 11 maanden uit, heeft men me weten te vertellen. Maar, weerom door je kniepees laten snijden, gaten maken om die vijzen te pakken te krijgen, spoelingen en drains, antibiotica, en revalidatie om je knie opnieuw aan de oude vertrouwde gebruikerstaal aan te passen. Moet je daarvoor 60 jaar zijn geworden? Niet de dagen tellen, wel de inhoud, zegt men me. Precies, de inhoud . Mijn levensboek begint aardig dik te worden van al die anekdotes.
Ik zeg je dit, het is niet gek weg te geven dat wat je niet kunt verliezen . Life is all it is.
Hier al een tip van de sluier opgelicht. Je mag het verhaal al een beetje zelf proberen samen te stellen. Geen wedstrijd, geen prijzen te winnen, wel een toets misschien voor je fijngevoeligheid, dat bijzondere ellebogengevoel, die intuïtieve precisie, dat verloren gegane zijnsweten... . Blijven oefenen!
I am sailing, healing my soul.... Felixstowe 25-07-2009 13.30h
Beste bezoeker, je hebt na een lange stilte een zeker recht op enige informatie. Hoe verging het me verder, na een pijnlijke relatiebreuk? Ik groeide er bijna uit, had werk in de Brugse musea, spaarde mijn compensatieverlof op om, zoals elk jaar, met mijn vriend Erik naar Engeland te gaan zeilen, en zo geschiedde... . Wel, heb geduld (het leven is maar dat...., wachten op....) en je zal het relaas met eigen ogen kunnen lezen op deze blog. Ach, ja, ik was maar weer eens heel alert, en het kwam ten goede, maar toch erg verkeerd uit. Ja, ik zie je wenkbrouwen al fronsen... . Wel, je zal het zeker niet hebben kunnen raden. Tot dan, en dank voor je blijvende interesse. Het leven is een kantwerk: de gaten, zeg maar de ruimte is wat de essentie is. De materie toont alleen waar het ons wezenlijk om te doen is in dit bestaan, ruimte, bewustzijn in zijn niet zichzelf beschouwelijke dimentie, als vol-ledigheid, Zijn.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).
Ik ben een man en woon in Brugge (België) en mijn beroep is (ex-)danser en choreograaf (33% handicap door arbeidsongeval in een theater in 1992).
Ik ben geboren op 26/11/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Zijn en bewegen, digitale fotografie, zeilen, psychologie en filosofie.
Ik heb een heel intense passie voor alles wat met in beweging zijn te maken heeft. Na mijn licentie kinesitherapie, stapte ik in de danswereld en bouwde over de jaren heen, mijn eigen bewegingsleermethode uit. Ik geef avondles en stages.
Beste bezoeker, je hebt na een lange stilte een zeker recht op enige informatie. Hoe verging het me verder, na een pijnlijke relatiebreuk? Ik groeide er bijna uit, had werk in de Brugse musea, spaarde mijn compensatieverlof op om, zoals elk jaar, met mijn vriend Erik naar Engeland te gaan zeilen, en zo geschiedde... . Wel, heb geduld (het leven is maar dat...., wachten op....) en je zal het relaas met eigen ogen kunnen lezen op deze blog. Ach, ja, ik was maar weer eens heel alert, en het kwam ten goede, maar toch erg verkeerd uit. Ja, ik zie je wenkbrouwen al fronsen... . Wel, je zal het zeker niet hebben kunnen raden. Tot dan, en dank voor je blijvende interesse. Het leven is een kantwerk: de gaten, zeg maar de ruimte is wat de essentie is. De materie toont alleen waar het ons wezenlijk om te doen is in dit bestaan, ruimte, bewustzijn in zijn niet zichzelf beschouwelijke dimentie, als vol-ledigheid, Zijn.
Ik ben Hubert Derdeyn, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Onzia(mijn moeders familienaam).