In V-vlucht

        En in haar hoofd ligt de ochtend nog te slapen.
        Achter de horizon van blauw geloken ogen.
        Verteerd verlangen.

        Ik schrijf lente over wit. Bloesem woorden open.
        Draag haar adem op mijn ontsloten handen.
        Vederlicht vermoeden.

        Tot aan de dageraad. Beklim ik de kim van haar bestaan.
        Zij licht haar anker. Vaart verrukt mijn haven in.
        Vermetel vertrouwen.

Pp

Uitgelezen licht


Ochtenddonker. Een dwaallicht in de zomer.
Ik tik en het wordt lamplicht.
Daar staat hij dan. Lichtbaken in volle glorie.
Een staande leeslamp.

Een ranke vuurtoren
voor de grijze uren van deze dag.
Onder zich laat hij het licht stromen.
Het bidt ingetogen.

M'n handen verzamelen
z'n stralen over de bladen.
Baden in een bundel.
Letters golven over het papieren strand.

Zee van zinnen.
Ze deinen in m'n hoofd.
Ik blader van ebbe naar vloed.
De bellettrie van waden door het blauw.



Pp

 

Opengevouwen water

 

Ik luister graag
naar het bidden
van de zee

Zie hoe zij wierook
in haar woorden weeft
en druppels paternosters

Bewonder hoe ze soms
blauw ingetogen beeft
dan weer opstandig beukt

Tegen de ingedutte dijk
die ijdeltuit, met schamper schuim
en losgebroken golven

Hoe zij knielt
in haar ebbe
en
vurig verlangt
in haar vloed




Pp

 

Dag vreemde man

Neem nu vandaag. Of morgen.
Lente of winter.
Telkens ben ik een ander man.

Soms kijk ik in de spiegel.
Om te zien wie ik ben.
Ik vertrouw hem niet.

Ik schrijf woorden.
Om ze nadien te lezen.
Misschien ontdek ik zo wel, wie ik ben.

Ik kijk in de ogen.
Van een geliefde. Spiegel me.
In haar verlangen.

Soms herken ik me.
In de vreemdeling die ik ben.
Ik groet hem vriendelijk.

~Uvi~

 

        Blauwe dichter

        Wijl ik nog hoop verzamel op een morgen,
        badend in de leegte van geluid.
        Trekt de ochtend reeds van leer
        met kinderstemmen op een fiets.

        In mijn handen dobberen dichters
        over een blad. Letters in wit water.
        Voor anker in de haven van gedichte dagen
        met averij geslagen door herinnering.

        Als de avond zal ontwaken, wil ik slapen
        in de armen van hun goddelijk gestamel.
        Onder de blauwe wasem van hun inkt
        en in het maanlicht ontmaagd ik dan de Muze.

Pp