k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
In de wereld van vandaag is er die enorme ellende overal. geen een bericht is nu nog positief mensen komen mensen gaan,maar altijd blijf je in de koude staan waar vind je nog de rust, een vredig hart als je niet bidden kan,als je de Heer niet hebt gevonden ik dank mijn ouders,die mij hebben gegeven, "de Heer" Zo vind ik nog de rust,om verder te leven,om liefde te kunnen geven.
Nauwelijks is hij weg of rondom ons herbegint het gevecht.De Belgen keeren terug met een auto-machienegeweer en veegen heel de straat schoon.DeDuitschers vluchten buiten de stad, maar verschillende onzer wachten,terwijl ze beschutting zoeken,houden ons in bedwang en dwingen ons onder het vuur te blijven. Drie burgers worden naast ons gedood. Eindelijk vluchten de laatste Duitschers op hun beurt en wij keren terug naar huis.Kort daarop treedt een groep van een tiental paters en broeders uit hun huis en worden op geweervuur ondhaald; ze moeten het burgergasthuis binnenvluchten.Terwijl ze zich daar bevinden , treed een hooger efficier binnen en vraagt een onder hen, al draagt deze ook den Roode Kruisband,of hij ook aan het gevecht deelgenomen heeft en verklaart:"Wij erkennen het Roode kruis in Belgie niet".Wij willen hier even aanstippen,dat , telkens wij onzehoedanigheid van Roode-Kruis-ambulancier hebben willen doen gelden,onze woorden steeds onthaald werden op misprijzend glimlachen en op aanmerkingen, die duidelijk aantoonden dat zij er niet het gerinste belang aan hechtten. Daarna verbiedt de officier aan onze paters en broeders nog buiten het hasthuis te komen,doet hun tellen door een lager officier en zegt tot den apotheker van het gasthuis dat--zo er bij zijn terugkeer een ontbreekt-- hijzelf zal doodgeschoten worden.Twee uur daarna krijgen zij bevel de Belgische gekwetsten uit het gasthuis naar het damianusgesticht over te brengen,daar het gasthuis voor de Duitsche gewonden meest voorbehouden worden.Onder de gewonden, die onze paters aldus moesten heenbrengen,was een stervende,die bezweek toen hij in de ambulance aankwam.ook in dit verslag lezen wij,hoe Duitschers gewonden afgemaakt hebben,en wel als volgd:"Verschillende soldaten,die bij ons verpleegd werden,hebben uitdrukkelijk verklaard dat,toch zij op het slagveld gevangen genomen waren,een Duitsche majoor hem op de grond deed neerzetten,den eene tusschen de beenen van de andere en zijn mannen bevel gaf hen dood te schieten:"Toten Sie die Schweine".Veertien op twintig werden gedood, zes ontsnapten.De ontsnapten, welke bij ons werden verpleegd,moesten naar Duitschland.Wij hebben hen weergevonden in het kamp van Sennelager, bij Paderborn". word vervolgd
De moorderijen in dinant: ( foto stadhuis van Aarschot )3
Om 9 uur een dienst en allen woonden ze bij.Pater Jozef die den dienst verrichtte,noodigde de mannen tot de H. Kommunie.Hij wees er op,hoe de dood loerde.De dood was aan de poort der abdij zelf.Een officier kwam in het klooster en gebood de mannen zich te verzammelen.Angstig vroeg men zich af wat er zou gebeuren.De menschen waren onder den indruk van den tijd.Aan het einde van den dienst was er achter in de kerk een gemompel geweest:"De Duitschers zijn daar" Men hoorde buiten de ware voedstappen en korte bevelen.Toen de menigte zich naar buiten begaf,wachte de vijand,en de officier riep :'De mannen hier? De vrouwen daar?'.Sommige vrouwen wilden hun man bij zich houden."Men zal ze geen kwaad doen, heb geen vrees", hernam de overste.De vrouwen werden naar de poort der abdij teruggedreven.Ze begonnen te weenen,riepen de namen van man,zoon,broeder,vader, want een angstig gevoel benauwde hen. Ze moesten in de abdij,en de deur werd achter hen gesloten.Sommigen had men van hun echtgenoot moeten wegsleuren.Een officier van het 178't regiment had den abt ontboden en hem gezegd:'Men heeft uit uw abdij op one troepen geschoten.Als ge ons binnen de twee uur geen 60000 frank brengt, steken we uwgebouwen in brand.De Witheeren konden met veel moeite 15000 frank verzamelen. Dit heeft hun abdij gered.Bij groepen van dertig tot veertig werden de mannen,die aldus onverhoeds overvallen waren geworden, voor een witten muur geleid.En onmiddelijk knalden schoten en vielen de ongelukkigen neer.In de kerk hoorden de vrouwen de fusillade ,Ze gilden, riepen, jammerden,tegen de muur.Om vijf uur melde de aankomst van den vijand.De grijze stroom nadert op den weg van Hersselt Men hoort het gedaver; het gedaver zijner artillerie op de steenen.Zes verkenners wagen zich tot bij den spoorwegbarreel . Kommandant Gilson grijpt zelf een geweer en schiet er drie neer.De overigen werpen zich verschrikt in een gracht. De gansche voorhoede verschijnt nu en stelt zich ten Westen en ten Oosten van de weg op.De onzen houden zich schuil,deantwoorden klaart deofficier,dat de majoor beweerd gezien te hebben hoe uit een huis drie geweerschoten werden gelost.Bij elke ontkenning antwoordt hij steeds het zelfde:"Der Major hat es gesagt".Een hooger officier, die te paard voorbij trekt,wordt door den officier,die ons heeft aangehouden,eerbiedig om bevelen gevraagd.Hij krijgt bevel om dood te schieten.Daar wij van onze onschuld blijven getuigen en hem verklaren, dat de terugtrekkende Belgische troepen ons huis omringden en van daarachter schoten,stemt hij er eindelijk in toe,na twintig minuten te hebben onderhandeld den general te gaan spreken. wordt vervolgd
'Werd zondag 25 Augustus.Namen viel, en de Franschen tusschen Samber en Maas kregen bevel om terug te trekken.Reeds 's morgens vroeg rukte het Duitsche leger naar de Maas op,(De aanval van von Hausen dien wij vermeld hebben.)De eenige honderden Franschen, aan den linkeroever,konden tegen de beweging niets doen,en zagen hoe de vijand Dinant bezette.Voetvolk van het 182é en 187é (Saksische) regiment rukte de stad binnen langs de wegen van Spontin en Celles,door de reu St-Jacques en de reu Ste-Croix.Om 6 uur s' morgens bestormden de Duitschers de wijk "Fonda de Leffe".Ze tierden als duivels, stormden in de huizen en sleepten de gezinnen Jacquet,Verhulst,Grandjean,Mijotte en anderen buiten."Ge hebt op onze troepen geschoten,Francs-tireurs I" Zo klonk het I De mannen werden heen geleid en kinderen volgden weenend.Ze zagen hoe de ongelukkigen tegen de zagerij neergeschoten werden.De duitschers rukten verder,verbrijzelden deuren en ramen,vuurden op de mannen die wilden vluchten,en dooden anderen voor de oogen van hun gezin.De famillieGodanne verloor 10 leden,De jongste zoon, slechts 10 jaar oud,kreeg eerst genade ,maar een onderofficier joeg hem ook naar de muur.Zijn moeder bemoedigde hem."Moed, mijn jongen" riep ze."Vertrouw op God. Wij zullen elkander in den hemel wederzien." Hij wendde zich een laatste maal naar zijn moeder en antwoorde;" Ja mama tot weerziens ,in den hemel I"Hij viel, door een kogel getroffen,bij het lichaam van zijn vader,dat van zijn broer en die van zes andere verwanten.Dan was daar den blinde Pirt .hij werd omgebracht met zijn zoon.Daar is dan het geval van het gezin Fondair, uit de wijk "Fonds de Leffe" . Het bestond uit vader, moeder en vijf kinderen. Men verwachtte binnen enkele weken het zesde....De Duitschers schoten de vader en de twee zonen neer.Een kindje van drie jaar was uit de armen van den vader gerukt en in het water geworpen. De moeder redde het,met gevaar van haar eigen leven.Dan werd ze met de twee overblijvende kleinen naar de abdij gejaagd,want hun oudste dochter,zeventien jaar oud, kreeg een kogel toen ze wilde vluchten,.Men vond later haar verminkte lijk in den kelder van het afgebrande huis.H.Naus werd gefusilleerd in aanwezigheid zijner vrouw. Deze moest insgelijke naar de abdij, en bij haar terugkeer zag ze hoe het lijk van haar echtgenoot in tweeèn was gesneden.En zo duurden de moorden voort.Veel mannen en vrouwen bevonden zich dus gevangen in de abdij der Witheere.. wordt vervolgd
Wij hebben gezien,dat de franschen zich den 21'Augustus bij dinant op den linkeroever der maas terugtrokken.Twee Ulhanen,de een na de ander,kwamen die middag de stad verkennen.Om negen uur s' avonds daalde een auto met een tiental Duitsche soldaten de weg van de Sorinne af.Een honderdtal soldaten volgden,en de vijand bleef te midden der rue St-Jacques staan.Toen gebeurde er iets vreeselijks.Eensklaps sprongen soldaten huilend en razend weg,wierpen bommen in keldervensters spoten benzine in de huizen,strooiden brandpastillen en vuurden door ramen en deuren.De bevolking verdook zich of vluchte jammerend heen.Weldra stond er een aantal woningen in lichte laaie en hoorde men gewonden kermen.De bende verdween dan.Auguste Georges,werkman der gastafabriek was gefusilleerd.Soher ontving zeven bajonetten steken.De beenhouwer Cleda was door kogels in een been en de dij gewond.De boerin Petit en haar dochtertje waren eveneens gekwetst.De moeder bezweek en het kind moest het rechterbeen afgezet worden.De werkliedenhuizen-La Cité "vlamden, en uit het vuur hoorde men de noodkreten van de famillie Michel ( vier leden) en van den timmerman Georges.Deze ongelukkigen werden levend verbrand.In den nacht troepten de bewoners aan den oever van de Maas samen (Quai de la). Meuse).De brug mocht niet betreden worden.Om 7 uur des morgens begonnen de Fransche soldaten vluchtelingen in bootjes over te halen.s' Middags waren er aldus 2500 Dinanteezen aan de andere zijde,maar het hoofdkwartier verbood toen nog meerdere personen over te brengen.Op de rechter oever bleven nog altijd 3000 inwoners.'s Zaterdags lag Dinant daar verlaten.Een nieuw treurspel,veel afschuwelijker nog dan hetgeen zich reeds afsgespeeld had, bedreigde de gedoemde stede.word vervolgd
Aan allen die mij een bezoek brengen wens ik een vredevol nieuwe jaar met een goede gezondheid,in het nieuwe jaar 2006. Maak er een goed jaar van vreugde en gezellig samenzijn van,laat het niet aan je hart komen en leef je leven zoals je t zelve wenst,en als t nekeer tegenslaat zet je verstand op nul en herbegin vol levensmoed. Ik heb een kaarsje laten branden voor allen die van goede wille zijn. Een goede vriend?
Ben ik nu niet mooi t is feest en vanavond wil ik zingen,van vrolijk kerstmis en een gelukkige nieuwe jaar aan alle blokkers ,aan jullie een dikke zoen ,Van moestie? het jongste spruitje.
Nauwelijks is hij weg of rondom ons herbegint het gevecht.De Belgen keeren terug met een auto-machienegeweer en veegen heel de straat schoon.DeDuitschers vluchten buiten de stad, maar verschillende onzer wachten,terwijl ze beschutting zoeken,houden ons in bedwang en dwingen ons onder het vuur te blijven. Drie burgers worden naast ons gedood. Eindelijk vluchten de laatste Duitschers op hun beurt en wij keren terug naar huis.Kort daarop treedt een groep van een tiental paters en broeders uit hun huis en worden op geweervuur ondhaald; ze moeten het burgergasthuis binnenvluchten.Terwijl ze zich daar bevinden , treed een hooger efficier binnen en vraagt een onder hen, al draagt deze ook den Roode Kruisband,of hij ook aan het gevecht deelgenomen heeft en verklaart:"Wij erkennen het Roode kruis in Belgie niet".Wij willen hier even aanstippen,dat , telkens wij 
Om 9 uur een dienst en allen woonden ze bij.Pater Jozef die den dienst verrichtte,noodigde de mannen tot de H. Kommunie.Hij wees er op,hoe de dood loerde.De dood was aan de poort der abdij zelf.Een officier kwam in het klooster en gebood de mannen zich te verzammelen.Angstig vroeg men zich af wat er zou gebeuren.De menschen waren onder den indruk van den tijd.Aan het einde van den dienst was er achter in de kerk een gemompel geweest:"De Duitschers zijn daar" Men hoorde buiten de ware voedstappen en korte bevelen.Toen de menigte zich naar buiten begaf,wachte de vijand,en de officier riep :'De mannen hier? De vrouwen daar?'.Sommige vrouwen wilden hun man bij zich houden."Men zal ze geen kwaad doen, heb geen vrees", hernam de overste.De vrouwen werden naar de poort der abdij teruggedreven.Ze begonnen te weenen,riepen de namen van man,zoon,broeder,vader, want een angstig gevoel benauwde hen. Ze moesten in de abdij,en de deur werd achter hen gesloten.Sommigen had men van hun echtgenoot moeten wegsleuren.Een officier van het 178't regiment had den abt ontboden en hem gezegd:'Men heeft uit uw abdij op one troepen geschoten.Als ge ons binnen de twee uur geen 60000 frank brengt, steken we uwgebouwen in brand.De Witheeren konden met veel moeite 15000 frank verzamelen. Dit heeft hun abdij gered.Bij groepen van dertig tot veertig werden de mannen,die aldus onverhoeds overvallen waren geworden, voor een witten muur geleid.En onmiddelijk knalden schoten en vielen de ongelukkigen neer.In de kerk hoorden de vrouwen de fusillade ,Ze gilden, riepen, jammerden,tegen de muur.Om vijf uur melde de aankomst van den vijand.De grijze stroom nadert op den weg van Hersselt Men hoort het gedaver; het gedaver zijner artillerie op de steenen.Zes verkenners wagen zich tot bij den spoorwegbarreel . Kommandant Gilson grijpt zelf een geweer en schiet er drie neer.De overigen werpen zich verschrikt in een gracht. De gansche voorhoede verschijnt nu en stelt zich ten Westen en ten Oosten van de weg op.De onzen houden zich schuil,deantwoorden klaart deofficier,dat de majoor beweerd gezien te hebben hoe uit een huis drie geweerschoten werden gelost.Bij elke ontkenning antwoordt hij steeds het zelfde:"Der Major hat es gesagt".Een hooger officier, die te paard voorbij trekt,wordt door den officier,die ons heeft aangehouden,eerbiedig om bevelen gevraagd.Hij krijgt bevel om dood te schieten.Daar wij van onze onschuld blijven getuigen en hem verklaren, dat de terugtrekkende Belgische troepen ons huis omringden en van daarachter schoten,stemt hij er eindelijk in toe,na twintig minuten te hebben onderhandeld den general te gaan spreken.
Ons nele gehuld in prachtig brandglas.
Ziede hij mij geerne mee muziek,
Zie ze ne keer stralen mooi zo mooi het 5e kleinkind in de reeks
