Lezing 1 : ”Mensen aanzetten tot lezen + het ontstaan van een boek” Tijdens de lezing maken we kennis met de schrijver en zien we hoe een boek ontstaat, van in het hoofd van de schrijver tot wanneer de lezer het in zijn/haar handen heeft. We leggen ook uit wat de taken zijn van de verschillende personages, zoals de onderzoeksrechter, de commissaris, de procureur en de wetsdokter. We zien ook dat lezen en omgaan met taal aangenaam kan zijn door gebruik van komische woordspelingen. We doorlopen de boeken aan de hand van beelden/plaatsen waar de verhalen zich afspelen. We lezen ook enkele fragmenten uit mijn boeken voor en tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 1,5 uur. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Lezing 2 : “Plezante gezegden en spreekwoorden”:
Tijdens deze lezing hebben we vooral aandacht voor komische/grappige gezegden, spreekwoorden en uitdrukkingen. We bekijken ook kort de inhoud van mijn boeken. En tenslotte is er aandacht/tijd voor vragen en discussie. De lezing duurt ongeveer 60 a 75 minuten. Het is de bedoeling om dit te doen voor kleine groepen ( +/- 20 a 40 personen) (kan natuurlijk ook voor meer aanwezigen)
Blog van schrijver Ludo Geluykens. Hier kan je ook kennismaken met mijn nieuwe politiethriller 'AFPERSING' Kijk ook eens op www.ludogeluykens.be (zie favorieten rechts)
16-06-2014
Moord aan de balie 5
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vijfde deel van 'Moord aan de balie'.
3
26 april, Lier, politiekantoor.
Het nieuws over de moord op advocaat John Claes was voorpaginanieuws in zowat alle kranten. Sommigen haalden ook al verdachte zaken aan die de advocaat had behandeld en stelden onomwonden dat de moordenaar in één van deze zaken te vinden zou zijn.
“Het gissen naar de moordenaar is begonnen”, zei Paul.
“En dat zal niet meer stoppen tot we de echte moordenaars gevonden hebben”, antwoordde Bruno.
“Dan stel ik voor dat we daar zo snel mogelijk werk van maken”, zei Frans Peeters, die ondertussen ook binnengekomen was. “Wat staat er op het programma vandaag?”
“Ik wil op het advocatenkantoor van Claes eens gaan horen of ze de laatste tijd geen bedreigingen hebben ontvangen. Of misschien hebben ze daar wel een vermoeden wie de moord kan gepleegd hebben”, zei Somers. “En ik zou ook willen weten met welke zaken John Claes bezig was. Misschien vinden we daar wel de oplossing.”
“We moeten wel opletten dat we hier geen procedurefouten maken”, zei de hoofdcommissaris.
“Wat bedoel je?”
“Je kunt niet zomaar bij een advocaat binnenvallen. Zij hebben beroepsgeheim.”
“Ik mag toch wel een paar vragen stellen zeker? Ze moeten niet antwoorden als ze niet willen, hé.”
“Ja, dat is waar. Ik zal ondertussen met onderzoeksrechter Willy Janssen eens bekijken hoe we de dossiers kunnen raadplegen. Wie er daarbij aanwezig moet zijn”, besloot Peeters.
Somers en De Winter vertrokken naar het advocatenkantoor van John Claes, dat gelegen was aan de Britselei in Antwerpen. Onderweg namen ze contact op om te vragen of er aan het kantoor parkeergelegenheid was. Er waren blijkbaar enkele plaatsen voorbehouden voor klanten. Ze namen de autostrade in Wommelgem en reden zo via de ring van Antwerpen naar de Leien. Paul parkeerde de Golf naast een BMW 7. Ze meldden zich aan bij de blonde receptioniste en vroegen of ze iemand konden spreken die hen wat inlichtingen kon geven over de gang van zaken op het kantoor. De rondborstige blondine pleegde enkele telefoontjes en er verscheen een man in driedelig maatpak die hen vroeg om mee te komen. In zijn kantoor stelde hij zich voor als Bram Van Cleemput, de zakenvennoot van John Claes.
“Dus jullie beheren dit advocatenkantoor met twee?” begon De Winter.
“Klopt. Vroeger was John de enige eigenaar en werkte ik hier als advocaatmedewerker. Drie jaar geleden stelde hij mij voor om medevennoot te worden”, antwoordde Van Cleemput.
“Dus jij weet perfect welke zaken hier in behandeling zijn?” vroeg Somers.
“Ik ben op de hoogte van alle lopende zaken.”
“Kan je ons zeggen over welke zaken het zoal gaat?” probeerde Paul.
“Meestal gaat het om strafrecht, meer kan ik jullie niet zeggen. Beroepsgeheim.”
“Maar we moeten toch kunnen nagaan of de zaken waar jullie aan werken geen verband houden met de moord op je collega”, stelde Bruno.
“Dan zal je dat moeten aanlopen zoals het hoort. Met een bevelschrift en met de aanwezigheid van de juiste personen”, antwoordde de advocaat.
“Daar wordt druk aan gewerkt”, zei de commissaris. “Maar kan je ons niet ‘off the record’ zeggen of je misschien enig verband ziet met een of andere zaak? Zie jij iemand in staat om Claes te vermoorden?”
“Neen, ik zie niet onmiddellijk een moordenaar in onze directe omgeving.”
“Had hij op persoonlijk vlak met iemand problemen?” vroeg Paul.
“Hij had de laatste tijd blijkbaar wel wat problemen thuis, heb ik gehoord”, zei de vennoot.
“Ja, daar hebben we ook al van gehoord, maar we gaan er niet van uit dat zijn vrouw hem vermoord heeft”, zei hoofdinspecteur De Winter.
“Jij ziet dus niet echt een verdachte in de zaken die jullie behartigen?” vroeg Somers.
“Meneer, wij hebben alleen maar verdachten hier. Als er vijf mensen binnenkomen zijn dat vijf potentiële verdachten. Anders kom je niet naar een advocaat, hé”, antwoordde Van Cleemput.
Somers nam zijn BlackBerry en liet Van Cleemput de foto van de man in Hotel Felix zien. Hij zei dat hij hem niet kende. Bruno liet zijn kaartje achter voor het geval de advocaat zich nog iets belangrijks zou herinneren.
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vierde deel van 'Moord aan de balie'.
De commissaris zag dat de hotelmanager de foto van hun verdachte had doorgemaild en hij zette deze foto dan ook direct door naar een collega op het politiekantoor. Hij belde de agent op en vroeg om te kijken of het systeem de man herkende.
John Claes woonde in de Nieuwpoortstraat. Via de Mechelsestraat en Lisperstraat reed Paul naar de Voetbalstraat. Na vijf minuten parkeerde hij de Golf voor de deur van de woning van de advocaat. Mevrouw Claes verwachtte hen. Ze stelde zich voor als Hilde Van Oudenhoven. Ze gingen door de hal naar de zithoek. Het appartement van Claes besloeg de gehele verdieping. Op de andere verdiepingen waren dit twee verschillende appartementen. Er was een heel grote living met een aparte zithoek. De meubels in de woonkamer waren van zwaar eikenhout. De zithoek was gemaakt in dezelfde stijl als de meubelen van de living. Er was ook een grote open keuken waarin in het midden van de ruimte een kookeiland was voorzien. Ze woonden al zes jaar in dit appartement en waren tien jaar getrouwd. Ze hadden geen kinderen.
“Waarom was je man gisteren in Hotel Felix gaan slapen?” vroeg De Winter.
“Dat weet ik niet”, antwoordde ze.
“Mevrouw, we gaan hier geen spelletjes spelen hé. Je man gaat niet zomaar in een hotel logeren op vijf minuten van zijn appartement, als er niets aan de hand is. De waarheid graag, dat kan ons allemaal een boel tijd besparen”, bitste Somers.
“We hadden ruzie”, gaf mevrouw Claes ten slotte toe.
“En over wat ging die ruzie?” vroeg Paul.
“Over van alles.”
“Kan het iets preciezer?” vroeg Bruno.
“Over mijn moeder”, zei Hilde.
“Ja, en wat is het probleem juist?”
“Hij wilde niet dat mijn moeder hier zou komen inwonen”, antwoordde mevrouw Claes.
“Was het de eerste keer dat hij ergens anders ging slapen?” vroeg Paul.
“Ja.”
“Was het de eerste keer dat jullie ruzie hadden over je moeder?” vroeg Bruno.
“Neen.”
“Had je man vijanden?”
“Meneer, John is, euh, was advocaat hé. Dan kom je wel eens met mensen in aanraking die geen verlies kunnen verdragen.”
“Kan je enkele namen noemen?”
“Dan zal je eens in zijn dossiers moeten kijken, denk ik.”
“Dat zullen we zeker doen”, antwoordde De Winter. “Waar was jij gisterenavond?”
“Denk je dat ik mijn man vermoord heb?” vroeg de verontwaardigde echtgenote.
“Wij denken niets, wij gaan alleen maar alle pistes na”, gromde De Winter.
“Ik was hier thuis.”
“Alleen?”
“Ja, wat dacht je anders, met mijn minnaar?”
“Heb je die dan?” foeterde Somers.
De Winter voelde dat het uit de hand begon te lopen en rondde het gesprek af. Hij vroeg nog wel het telefoonnummer van haar moeder.
“We komen later nog wel eens terug”, besloot hij. “Voorlopig hebben we genoeg informatie.”
In de auto belde ze naar de hoofdcommissaris. Ze vertelden hem dat zij ook niet echt een goed gevoel hadden bij de ondervraging van mevrouw Claes.
“Ik denk dat ze iets verzwijgt”, zei Bruno. “En dat fabeltje van haar moeder, daar geloof ik ook al niet veel van.”
“Dat kan je wel checken bij die moeder”, antwoordde Frans Peeters.
“Ja, dat zullen we zeker doen.”
“Wat kan ik aan procureur De Backer melden? Hij wil straks een persconferentie geven”, zei de hoofdcommissaris.
“In deze omstandigheden zou ik niet te veel zeggen. Trouwens we weten ook nog niet veel. Vraag hem om een persbericht uit te sturen met de melding dat advocaat John Claes vannacht dood is aangetroffen in een hotel in Lier. Het onderzoek loopt. Meer zou ik nog niet zeggen”, besloot Bruno.
“Ik zal het hem voorstellen”, zei Peeters.
“Hebben de collega’s in het systeem nog geen match gevonden met de foto van onze verdachte?” vroeg Somers.
“Voorlopig niet, maar ze blijven zoeken”, antwoordde de hoofdcommissaris.
“Dat ziet er dan alweer niet goed uit, maar ik had er eigenlijk ook niets van verwacht. Het zou wat te gemakkelijk geweest zijn hé”, stelde Bruno.
“Nog even afwachten”, zei Peeters. “Misschien vinden ze toch nog iets.”
“Oké, chef. Tot later.”
Paul belde de moeder van Hilde Van Oudenhoven. Ze bevestigde dat er wel eens over gesproken was om bij haar dochter te gaan wonen, maar dat John daar problemen mee had.
“Je ziet het hé Polle, als je trouwt moet je goede afspraken maken. Geen schoonmoeder in huis. Zeg het maar tegen Betty”, lachte Bruno.
“Daarvoor is het nu te laat, dat had je vroeger moeten zeggen.”
“Gaan we nog iets drinken in De Solsleutel?”
“Neen, ik heb nog te veel werk met het trouwfeest”, antwoordde Paul.
“Dat is toch pas volgende zaterdag”, lachte Bruno.
“Ha, ha, ha. Trouwens, ben jij al helemaal klaar? Ik hoorde vorige week van Betty dat je nieuwe pak nog niet af was.”
“Aha, de vrouwtjes zijn weer aan het kletsen geweest. Morgenavond is mijn kostuum klaar, helemaal op maat gemaakt”, zei Bruno
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het derde deel van 'Moord aan de balie'.
De receptioniste kon hen wel meer inlichtingen geven. John Claes had gisterenavond ingecheckt. Hij had een kamer gevraagd voor twee dagen. Vanmorgen hadden ze hem niet gezien bij het ontbijt.
“Waarom heeft hij een kamer genomen? Hij woont hier toch in de buurt”, zei Paul.
“Het is niet onze gewoonte om aan de klanten te vragen waarom ze een kamer nemen”, antwoordde Brigitte.
“Ja, ja, dat begrijpen we wel. Het was ook maar een vraag. Je weet nooit dat de man iets had gezegd hé”, gromde de commissaris.
“Hoe laat heeft hij ingecheckt?” vroeg Paul.
“Zeven uur.”
Ze lieten de receptioniste aan de balie achter en gingen terug naar de plaats delict. Er was veel volk in kamer eenentwintig, de mannen van de technische recherche, de wetsdokter en de hotelmanager waren nog allemaal aan het werk. Bruno riep Rik Pauwels, de wetsdokter naar buiten.
“Al een idee van het uur van overlijden, Rik?”
“Ik schat tussen tien en twaalf gisterenavond.”
“Doodsoorzaak?”
“Vermoedelijk een slag op het hoofd en daarna de keel overgesneden.”
“Wanneer heb je de definitieve resultaten?”
“Ik stuur ze zo snel mogelijk door, wellicht vanavond of anders zeker morgenvroeg.”
“Bedankt, Rik”, besloot de commissaris en hij liet de wetsdokter terug zijn werk doen.
Hoofdinspecteur De Winter had ondertussen Louis De Coninck, de man van de technische recherche, naar de gang geroepen.
“Kan je ons al iets vertellen, Louis?”
“Het blijkt geen roofmoord te zijn. Zijn bankkaarten en tweehonderd euro cash geld zitten nog in zijn portefeuille. Dat laten ze gewoonlijk niet zitten.”
“Heb je een idee waarmee hij vermoord is?”
“Een hard voorwerp, maar we vinden niets terug.”
“En heb je een mes of iets dergelijks gevonden?”
“Voorlopig niet. Het ziet ernaar uit dat de moordenaar alles netjes heeft meegenomen.”
“Morgen de definitieve resultaten? Of ben je vroeger klaar?”
“We doen ons best. Je ziet het verslag wel verschijnen, zodra het klaar is.”
“Bedankt, Louis”, besloot De Winter.
Ondertussen was Stefaan Faes, de hotelmanager, bij hen komen staan. Hij was nog behoorlijk onder de indruk. Hoe kon zoiets gebeuren in ‘zijn’ hotel?
“Kunnen we de opnames van de beveiligingscamera’s eens bekijken?” vroeg Somers.
“Natuurlijk, kom maar mee naar mijn kantoor.”
Ze begonnen met de beelden van de parking. Ze zagen dat advocaat John Claes om vijf voor zeven zijn auto parkeerde in de parking. Nadien kwamen nog enkele wagens de parking binnen gereden. Het was onmogelijk om vanuit deze beelden een mogelijke dader aan te duiden. Nu schakelde de hotelmanager over naar de beelden van de hotelbar. Om half negen zagen ze John Claes de bar binnenkomen. Hij zette zich aan een tafeltje, bestelde iets bij de serveerster. Die bracht hem een trappist. Bruno herkende het glas. Het was een Westmalle. Na een kwartier kreeg hij gezelschap van een man die zich kennelijk aan hem voorstelde. Er volgde een handdruk en de man zette zich bij aan het tafeltje. Ook hij bestelde iets bij de serveerster, die hem vervolgens een glas water bracht. De twee bleven een uur in gesprek waarbij de man zo nu en dan iets noteerde in zijn iPhone. Rond half tien verliet John Claes de bar. De andere man dronk nog een water en omstreeks kwart voor tien verliet ook hij de hotelbar.
“Kunnen we zien waar ze naartoe gaan?” vroeg De Winter.
“Neen, in de gangen staan geen camera’s. Privacy van de klanten hé”, antwoordde Stefaan Faes.
“Kunnen we dan nog eens terug naar de beelden van de parking? Ik wil weten of deze man terug naar buiten is gegaan”, vroeg Somers.
Op de beelden van de parking was de man niet meer terug te vinden. Dus moest hij via een andere weg het hotel verlaten hebben. De hotelmanager schakelde over naar de beelden van de hoofdingang aan de receptie. Op deze beelden zagen ze dat de man, die een uur bij John Claes aan een tafel had gezeten om kwart na tien het hotel had verlaten.
“Ik denk dat we een verdachte hebben”, stelde commissaris Somers. “Kan je ons de beelden van deze man meegeven? Dan zullen wij hem eens door de molen draaien.”
De manager zette de beelden op een usb-stick.
“Ik zal de beelden van de parking en de andere camera’s er ook opzetten, die komen misschien nog van pas voor jullie”, zei de hotelmanager.
“Bedankt. Wil je me het duidelijkste beeld van de man ook doormailen?” vroeg Bruno. “Dan kan ik hem naar de specialisten doorzetten, dan hebben we sneller resultaat.”
“Dat zal ik dadelijk doen”, antwoordde Stefaan.
De speurders keerden met de lift terug naar de parkeergarage. Net op het ogenblik dat Bruno in de Golf wilde stappen, trilde zijn BlackBerry. Het was hoofdcommissaris Peeters.
“Ik ben net buiten bij mevrouw Claes. Volgens mij zat er een haar in de boter bij de familie Claes. Ik heb bewust niet verder gevraagd, omdat jullie daar toch nog naartoe zouden gaan. En jij leidt het onderzoek, dus het is aan jou om dat uit te zoeken.”
“We zullen er dadelijk naartoe rijden, we zijn hier voorlopig klaar”, antwoordde Somers.
“Ik heb het adres doorgemaild naar je BlackBerry, houden jullie mij op de hoogte?” besloot Peeters.
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het tweede hoofdstuk van 'Moord aan de balie'.
2
25 april, Lier, politiekantoor.
Het was de hele morgen al druk geweest op het politiekantoor aan het Paradeplein. Door het slechte weer waren er enkele ongevallen gebeurd en één ervan, op de ring rond Lier, was nogal ernstig.
Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter hadden in opdracht van hoofdcommissaris Frans Peeters een oud dossier doorgenomen. Een collega van Peeters had hierover inlichtingen gevraagd omdat hij dacht dat dit verband zou kunnen hebben met een dossier waar hij nu aan werkte.
“Het zou kunnen dat één van deze kerels betrokken is bij zijn zaak, maar hij moet eerst maar eens controleren of de daders van dit dossier al vrij zijn. Volgens mij hebben ze nogal zware gevangenisstraffen gehad”, stelde Somers.
“Dat moet hij dan zelf maar uitzoeken”, antwoordde Peeters. “Ik stuur hem deze informatie door en dan bekijkt hij het maar.”
“Amaai, zo kordaat”, zei De Winter.
“Ieder zijn job, hé Paul, volgens mij hebben wij voorlopig werk genoeg”, antwoordde de hoofdcommissaris.
“En dat zal nog niet beteren, denk ik”, zei Martine Verhaegen de managementassistente van Peeters. “Ik heb juist telefoon gekregen van Hotel Felix op het Zimmerplein. Ze hebben een man gevonden op één van hun kamers. Dood.”
“Vermoord?” vroeg Bruno.
“Volgens de hotelmanager lag hij in een plas bloed”, antwoord-de Martine.
“We zijn al weg”, zei Paul.
Ze passeerden nog langs Roger Wuytack, de planton, en vroegen hem om de collega’s van de technische recherche en de wetsdokter te verwittigen.
“Kunnen we daar eigenlijk parkeren?” vroeg Paul.
“Volgens mij is er een parking onder het hotel”, repliceerde Somers.
De Winter parkeerde de Golf op een van de parkeerplaatsen van het personeel. Met de lift bereikten ze de hal van het hotel. Ze legitimeerden zich aan de receptie en de receptioniste belde de hotelmanager op die onmiddellijk via de trap naar hen toe kwam.
“Stefaan Faes, hotelmanager.”
“Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter.”
“Volgen jullie?”
De hotelkamer was afgesloten. De manager had zijn voorzorgen genomen om te voorkomen dat iedereen even een kijkje kwam nemen.
“Wie heeft het lijk ontdekt?” vroeg Paul.
Marleen Van Rompuy, de schoonmaakster”, antwoordde de hotelmanager.
“Is zij nog aanwezig?”
“Ja, ze is in de keuken. Ze was nogal onder de indruk van het voorval.”
“Vraag je haar om niet weg te gaan? We willen haar dadelijk enkele vragen stellen”, zei Somers.
Nadat de speurders hun latex handschoenen en hun witte pakken hadden aangetrokken betraden ze de plaats delict. Ze zagen het slachtoffer liggen, voor het bed, badend in een plas bloed. Zijn gezicht was niet herkenbaar door het vele bloed. Stefaan Faes, de hotelmanager, was ondertussen terug en meldde dat de schoonmaakster op hen wachtte in de keuken.
“Heb je de naam van het slachtoffer?” vroeg commissaris Somers.
“Ja. Volgens de gegevens die hij invulde op de hotelfiche, zou het John Claes zijn”, antwoordde Stefaan.
“John Claes? De advocaat?” vroeg Somers.
“Dat weet ik niet.”
De Winter had ondertussen de identiteitspapieren gevonden in de jas van het slachtoffer. Het was inderdaad de bekende advocaat John Claes.
“Jonge, jonge, dat gaat nieuws worden”, zuchtte Somers.
“Zouden we al niet eerst eens onze chef verwittigen?” vroeg De Winter.
“Dat lijkt mij een goed idee, Polle”, antwoordde Bruno. “Wanneer het nieuws bekend is, zal hij al wel snel vragen krijgen van hogerhand.”
Ze belden de hoofdcommissaris op. Peeters schrok nogal van het nieuws, John Claes was dan ook een zeer bekende advocaat. Frans Peeters zou zelf het droevige nieuws aan de vrouw van de advocaat gaan melden.
Beneden aan de trap hoorden ze de stemmen van wetsdokter Rik Pauwels en Louis De Coninck van de technische recherche. Ze vertelden hen wat er gebeurd was en wie het slachtoffer was. De specialisten konden aan het werk. Bruno en Paul gingen op weg naar de keuken om met de schoonmaakster te spreken. Marleen Van Rompuy zat lijkbleek op een stoel, voor een open venster, zodat ze wat frisse lucht kon inademen.
“Wanneer heb je hem gevonden?” vroeg De Winter.
“Juist na de middag. Ik deed de deur open en zag hem liggen. Ik ben dan in paniek naar beneden gelopen om Brigitte te verwit-tigen.”
“Brigitte?” vroeg Bruno. “Wie is Brigitte?”
“De receptioniste.”
“Heb je iemand gezien in de kamer of op de gang?” vroeg Somers.
Voor informatie en het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het eerste hoofdstuk van 'Moord aan de balie'.
1
25 april, Lier, Zimmerplein.
Het was een donderdag zoals alle anderen voor Marleen Van Rompuy. Zij was sinds twee jaar werkzaam als schoonmaakster in Hotel Felix op het Zimmerplein in Lier. Het regende al vanaf dat ze uit bed gekomen was. Hierdoor waren de kinderen ook al niet in een te beste stemming. Nadat ze de meisjes had afgezet aan het Sint-Gummaruscollege was ze nog net op tijd gearriveerd op het werk. Ze mocht haar auto, een oude Ford Fiesta, in de ondergrondse parking van het hotel parkeren. De directie had hier vijf plaatsen voorzien voor het personeel. De lift bracht haar naar de receptie, waar Brigitte Hofmans verantwoordelijk was voor het onthaal van de klanten en ook moest controleren of het personeel op tijd begon. Een knipoog van Brigitte volstond om Marleen duidelijk te maken dat ze nog net op tijd was. Ze kleedde zich om en begon aan de ronde van de kamers. Zoals gewoonlijk begon de schoonmaakster met de kamers van de benedenverdieping. Hier logeerden de gasten die maar één nacht bleven. De gasten waren al allemaal uitgecheckt. De lijst, die na het ontbijt was ingevuld, lag op haar kar. Ze kon de kamers dus van voorafaan klaarmaken voor de nieuwe bewoners. Tegen twaalf uur was ze klaar met de tien kamers op het gelijkvloers. Het was de gewoonte dat alle personeelsleden samen de lunchten in de keuken van het hotel. De manager vond dat dit de sfeer onder de werknemers ten goede kwam, een paar broodjes en wat beleg moest de directie er maar voor over hebben. Er waren vandaag geen gasten voor het middagmaal. De meeste toeristen lunchten in een van de tavernes op het Zimmerplein of op de Grote Markt. Na de middag begon Marleen aan de eerste verdieping waar de gasten meerdere nachten verbleven. Op deze verdieping moest ze wat voorzichtiger zijn want sommige gasten durfden nog wel eens op de kamer blijven en dan werden ze natuurlijk niet graag gestoord. Ze klopte op de deur van kamer eenentwintig. Geen reactie. Ze nam haar sleutel en opende de deur. Ze schrok zich te pletter toen ze een man op de grond zag liggen met zijn hoofd in een grote plas bloed. Gillend liep ze trap af en strandde in de armen van Brigitte die ter hulp snelde.
“Wat is er gebeurd?” vroeg de receptioniste.
“Er ligt een man op de grond in een plas bloed op kamer eenentwintig”, stamelde de schoonmaakster.
Brigitte verwittigde onmiddellijk de hotelmanager.
De gemeente Ranst en uitgeverij Leesgenot nodigen u uit op de voorstelling van
“Moord aan de balie”
De nieuwe politiethriller van Ludo Geluykens
Programma
• 18.45 uur : deuren • 19.00 uur : verwelkoming • Meester Kris Luyckx, advocaat aan de balie van Antwerpen, leidt het boek in. • Mogelijkheid tot aankopen van boek (€ 19,90) • Aansluitend bieden wij u graag een drankje aan en signeert de auteur zijn nieuwste boek.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We
gaan verder met het zevende hoofdstuk van Losgeld voor een kind .
Gaan
we hier in Lier snel iets eten?
De
vraag van Sonja haalde hem terug uit zijn droom.
Zeg
het maar, ik heb tijd, antwoordde hij.
Hier
in de omgeving zal het nogal druk zijn, misschien kunnen we beter tot aan de
Pizza Hut rijden, stelde zij voor.
Ze
wandelden terug over de markt naar de auto en reden naar de Carrefour, waar de
Pizzahut ook gevestigd was. De commissaris vond nog een plaatsje op de parking
vlak voor het restaurant. Op zaterdag staat de grote parking hier de hele dag
vol met autos van gezinnen die hun wekelijkse inkopen komen doen in het
grootwarenhuis.
Nadat
ze door een meisje in opleiding naar hun plaats waren begeleid, bestelden ze
elk een driegangenmenu.
Wanneer
de dienster de soep voor Sonja had gebracht ging Bruno naar de saladbar om zijn
voorgerecht samen te stellen. Het viel de commissaris op hoe sommige mensen er
in slagen om op het kleine bordje voor het voorgerecht meer aardappelen en
groenten te scheppen dan dat hij op een groot bord zou krijgen.
Opscheppers,
dacht hij terwijl hij terug naar hun tafeltje liep.
Na
de saladbar en de pizza namen ze nog een koffie ennadien passeerden ze langs de kassa om te betalen.
De
rest van de dag bracht de commissaris door met een boek in de tuin. Het verhaal
van zijn boek bracht zijn gedachten weer bij het verdwenen meisje, Lotte.
Waar
zou ze nu zijn? Heeft iemand haar meegenomen? Is ze gewoon zelf gevlucht?
Een
hele resem vragen passeerde in zijn hoofd.
Zondagmorgen,
wanneer Bruno terug kwam van de bakker, zag hij dat de straat achter hun huis
afgesloten was voor het verkeer. Dat betekende dat er straks weer een
vinkenzetting was. Ranst is een van de weinige gemeenten waar men nog met de
vinken speelt, zoals men dat in de volksmond zegt.
Na
het ontbijt ging hij een kijkje nemen bij de vinkeniers.
Er
waren vijftig vinken die hun beste beentje voorzetten om zoveel mogelijk
liedjes te zingen. Bruno liet zich door een van de vinkeniers het reglement
uitleggen. De vinken moeten hun liedje helemaal uitzingen. Dat wil zeggen dat
je op het einde duidelijk suskewiet moet horen en dan mag er een streepje op
de lat gezet worden. Wanneer het liedje niet eindigt op suskewiet telt het
niet.
Sommige
vinken eindigen hun liedje op suskewrr, of iets gelijkaardigs, vertelde de
vinkenier. Dat noemen wij dan een Waal, dat zijn vinken die niet goed zijn om
aan de prijskampen mee te doen.
Allee,
dus bij de vinken is er ook een strijd tussen Walen en Vlamingen, lachte
Bruno.
In
feite is het hier nog erger, lachte de man. Hier mogen de Walen zelfs niet
mee doen.
De
winnaar van vandaag zou vijfhonderdzesentwintig liedjes zingen.
Na
de lunch hadden Bruno en Sonja afgesproken om samen met Tim en Els naar de film
te gaan. Ze kozen voor de film van het derde boek van Stieg Larsson.
Zoals
steeds was het zondagmiddag zeer druk in Metropolis. Heel wat Nederlanders
hadden alweer de weg naar Antwerpen gevonden. Gelukkig hadden ze online hun
plaatsen reeds gereserveerd. De spannende film duurde bijna drie uur. Omdat er
geen plaats meer was in het café aan de cinema, besloten ze om in De Pluymhoeve
nog iets te gaan drinken.
Ze
waren al op de ring van Antwerpen toen de telefoon van de commissaris rinkelde.
Met
Somers, goedemiddag.
Bruno,
Peeters hier. Ik hoor dat je in de auto zit, wanneer kan je me terugbellen?
Binnen
tien minuten ben ik thuis, antwoordde Bruno.
Oké,
bel me dan maar terug.
Bruno
duwde de telefoon uit.
Dat
ziet er niet goed uit, zei hij. Als hij het zo aan de telefoon niet wil
zeggen, zal het wel serieus zijn.
Tien
minuten later parkeerde Somers de auto op de oprit in Ranst. Hij controleerde
nog eens zijn berichten op de BlackBerry maar daar had Peeters niets
achtergelaten. Dus belde hij de hoofdcommissaris terug op.
Ben
je alleen nu? vroeg Frans.
Ja,
antwoordde Bruno. Wat is het probleem?
Vorige
nacht heeft er een man zelfmoord gepleegd in het Centraal Station van
Antwerpen. De man woonde in Vremde. Bij de controle van zijn appartement
vanmiddag is daar het lichaam van een meisje gevonden.
Lotte
Claesens? vroeg Somers.
Waarschijnlijk,
antwoordde Peeters. Ik heb onderzoeksrech-ter Willy Janssens, de wetsdokter en
de technische recherche al verwittigd. Die zijn al ter plaatse. Veel meer kan
ik niet vertellen: dat is alles wat ik momenteel weet.
Ik
bel de Polle en we gaan ter plaatse, zei de commissaris. Heb jij het adres?
Lindelei
in Vremde, het nummer heb ik niet.
Oké,
bedankt. Ik hou je op de hoogte.
Somers
belde De Winter op, die op bezoek was bij de moeder van Betty.
Kan
Betty je afzetten in Vremde?
Ja
hoor, geen probleem.
Dan
zien we elkaar daar binnen een kwartiertje, besloot de commissaris.
Paul
stond al te wachten voor de deur van het appartement in de Lindelei toen Bruno
aankwam.
Hoe
wist jij waar het juist was? vroeg de commissaris.
De
politiewagens stonden hier al en de oprit van het appartementsgebouw was al
afgezet met politielint, antwoordde De Winter.
Ze
vroegen aan de collegas, die buiten de nieuwsgierigen op afstand hielden, waar
ze juist moesten zijn. Het appartement waar het meisje gevonden was, bevond
zich op de eerste verdieping, boven de garage. Voor de deur stond iemand van de
technische recherche.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We
gaan verder met het zesde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .
6
27 september, Ranst.
Het
laatste weekend van september wilden Bruno en Sonja nog eens profiteren van een
weekendje zonder stress. Zaterdag stond de markt in Lier op het programma en
voor zondag hadden ze samen met de kinderen gekozen voor een film in Metropolis
in Antwerpen. Het weer zat mee: weervrouw Sabine had gisteren een zonnig
weekend voorspeld met temperaturen tot 25 graden. Meer moest dat niet zijn,
vonden de commissaris en zijn vrouwtje. Voor zijn looprondje van vanmorgen had
Bruno gekozen voor een vetloop, een lange duurloop op een redelijke snelheid.
Hij was om half zeven al uit bed geglipt en in alle stilte vertrokken. Het was
nog lekker koel en er hing een lichte ochtendnevel boven de weiden en tussen de
velden. Wanneer hij de eerste boerderijen passeerde, kwam het water hem in de
mond. De reuk van vers gebakken spek hing rond de hoeve. Dat zou me wel
smaken, dacht de commissaris. Hij maalde zijn kilometers af tussen de nog slapende
dieren in de wei. De paarden, de koeien, de schapen, allen lagen ze nog rustig
te genieten van hun nachtrust wanneer Somers ze passeerde. Na anderhalf uur zat
zijn loopsessie erop. Een kwartiertje later, na een snelle deugddoende douche
en een scheerbeurt, zat hij samen met Sonja buiten op het terras in een lekker
ochtend- zonnetje te ontbijten. De weekendeditie van de Gazet van Antwerpen was
ondertussen ook al gearriveerd en verdeeld. Het sportgedeelte voor Bruno en
voor Sonja het speciale deel, met de specifieke tips voor het weekend en de
meer vrouwelijke items.
Rond
elf uur vertrokken ze naar de markt in Lier. Bruno parkeerde de Mercedes op het
Paradeplein voor het politiekantoor. Het parkeerprobleem was nog steeds groot
in Lier, maar de commissaris had natuurlijk het voordeel dat hij op de
voorbehouden plaatsen voor de politie kon parkeren. Het politiekantoor was
gelegen op loopafstand van het centrum. Er heerste een gezellige drukte op de
markt en nadat ze de nodige levenswaren hadden aangekocht - Bruno was verzot op
de lekkere jonge kaas van één van de marktkramers -, strandden ze op het terras
met zicht op het stadhuis. Met een frisse drieëndertiger in de hand dwaalden de
gedachten van de commissaris terug naar de mooie momenten die hij hier enkele
jaren geleden had meegemaakt. Zijn favoriete voetbalploeg S.K. Lierse had toen
de titel behaald in de tweede afdeling. De promotie naar eerste klasse was toen
nogal hevig gevierd op de Grote Markt. In zijn verbeelding zag hij terug de
spelers op het balkon van het stadhuis staan terwijl een uitgelaten menigte van
supporters en andere Lierenaars hun vedetten toejuichten. Hij herinnerde zich
ook nog dat er overal bier in overvloed te verkrijgen was. Die nacht had Sonja
hem in bed moeten helpen.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vijfde hoofdstuk
van Losgeld voor een kind .
5
26 september, omgeving van Lier.
Het
was Frank die contact zocht met zijn kompaan in Vremde. Ze hadden afgesproken
om elkaar nooit bij de echte naam te noemen om het de politie niet te
gemakkelijk te maken. Aangezien de man van Vremde een Pool was noemde de
andere hem Waldek. En Waldek noemde zijn compagnon dan maar Frank, zoals in de
VRT-soap Thuis.
Waldek,
alles in orde daar?
Jawel
Frank, ze is rustig nu.
Ik
ga dadelijk bellen en die Ongena zeggen wat we willen.
Oké,
bel je me nadien nog terug?
Als
er niets speciaals is niet. Zo weinig mogelijk contact. Normaal gezien bellen
we dan maandag terug.
Oké,
tot maandag.
Frank
installeerde zich aan tafel met zijn gsm, waarop hij een stemvervormer had
aangesloten, en toetste de nummers in.
Met
Raymond Ongena.
Meneer
Ongena, wij hebben uw dochter Lotte. Wij willen tegen maandag
vijfhonderdduizend euro in cash geld: briefjes van honderd. De plaats van
overhandiging hoor je maandag. Geen politie of je dochter gaat eraan en dan mag
je je geld in je reet steken! Ik herhaal geen politie!
Raymond
wilde vele vragen stellen, maar hij hoorde een klik. Gesprek afgelopen.
De
General Manager van Meubelen Ongena begon te beven en te schokken. Hoe konden
de ontvoerders weten dat Lotte zijn dochter was? Hoe kon hij tijdens het
weekend aan vijfhonderdduizend euro geraken? Hij moest toch de politie
verwittigen, niet? Wie zat hierachter?
Hij
belde met Veerle om haar op de hoogte te brengen van het telefoontje.
Veerle
zat te huilen en te roepen aan de telefoon.
Wat
gaan die mannen met haar doen? We gaan ons Lotte nooit meer terug zien! Heb je
het geld al? Heb je al naar de politie gebeld?
Raymond
liet ze maar razen. Hij wist ook niet wat er moest gebeuren. Hij kon niet meer
logisch denken.
Ik
zal eerst met de politie bellen, zei hij. Daarna zullen we verder zien.
Hij
belde de politie en werd onmiddellijk doorverbonden met hoofdcommissaris Frans
Peeters.
Er
werd nogal wat gediscussieerd over het al dan niet betalen van losgeld. Peeters
wilde er niet van weten. Ongena wilde absoluut het geld overhandigen. Lotte was
hem meer waard dan dat geld.
Er
werd een compromis bereikt.
Raymond
zou op zoek gaan naar het geld. Peeters zou ondertussen alles nog eens
bekijken en maandag zouden ze dan samen beslissen wat er moest gebeuren en hoe
er verder gehandeld kon worden. De politie zou ondertussen niet meer
zichtbaar in de Hagenbroeksesteenweg verschijnen. Dat risico wilde de
hoofdcommissaris niet meer lopen.
Ongena
belde naar zijn financiële manager Michel Bosmans.
Michel,
ik moet tegen maandag vijfhonderdduizend euro hebben. Cash, in briefjes van
honderd.
Maar
Raymond, dat kan niet. Er is nergens nog een bank open. Maandagmorgen kan ik
wel proberen. Waarom moet dit nu tijdens het weekend?
Stel
geen vragen, ik heb geen antwoorden. Zorg dat je het geld bijeen krijgt. Bel de
bankdirecteuren maar op. Zet de banken maar het mes op de keel. Geen geld, dan
ook geen klant Ongena meer.
Michel
wilde nog reageren maar aan de andere kant lag de hoorn al terug op de haak.
Michel
Bosmans wist wat hij moest doen tijdens het weekend. Geld zoeken.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het vierde hoofdstuk
van Losgeld voor een kind .
4
26 september, Mechelen.
Raymond
Ongena, de tweeënvijftigjarige General Manager van Meubelen Ongena, gevestigd
in het Industriepark Noord in Mechelen, zat aan zijn gigantisch antiek eiken
bureau. Hij overschouwde de gebouwen van de meubelfabriek die hij zelf had
opgericht. In feite heb ik niet slecht geboerd, sprak hij in zichzelf. Zijn
gedachten gingen al naar het weekend. Hij zou zaterdag gaan golfen met de
Director van de ING-bank van Lier, zijn woonplaats. Zondag zouden zijn
schoonouders op bezoek komen. Niet zon prettig vooruitzicht, maar ja. Deze
bezoekjes beschouwde hij als verplichtingen zoals hij er wel meerdere had op
zijn werk.
Vanmiddag
had hij nog een bespreking met zijn financiële manager Michel Bosmans. Bosmans
was één van zijn eerste medewerkers en hij had zich opgewerkt tot zijn
rechterhand. Nog enkele financiële acties afronden en het weekend kon beginnen.
Het
rinkelen van zijn telefoon bracht hem terug in de wereld van vandaag.
Ongena!,
sprak hij nors in de hoorn van het toestel.
Raymond,
Veerle hier, ons Lotte is al van gisterenavond vermist. Ik kan het niet meer
aan. Kan je niet tot hier komen? vroeg de moeder van Lotte huilend.
Wat!
En dat kom je me nu pas vertellen? Waarom heb je me gisterenavond dan niet
gebeld? bulderde Raymond.
Omdat
je tegenwoordig toch geen tijd meer hebt voor ons, snikte Veerle.
Ik
kom onmiddellijk. Hij gooide de hoorn terug op het telefoontoestel, riep naar
Michel dat hun meeting naar maandag verplaatst werd en vertrok.
Veerle
was een van zijn eerste echte veroveringen geweest tijdens zijn huwelijk met
zijn eerste vrouw. Lotte was een ongelukje uit die relatie. Toen zijn
toenmalige vrouw Marina Van Campenhout hiervan had gehoord, had ze onmiddellijk
het ouderlijk dak verlaten met de kinderen, Tom en Sara. Het kostte hem nog
altijd maandelijks een bom geld aan alimentatie. Maar dat behoorde tot zijn
way of life, zoals hij dat onbezonnen noemde.
Na
twintig minuten stond hij op de stoep bij Veerle in de Hagenbroeksesteenweg.
Veerle
legde hem uit dat Lotte al sinds gisterenavond weg was en dat ze nog niets
hadden vernomen. Er waren al wel enkele tips binnengekomen maar de
onderzoeksrechter had er niet veel hoop op dat er iets bruikbaars tussen zou
zitten.
Kan
ik dan geen privéopsporingsdienst inschakelen? vroeg hij.
Laat
de politie en de mensen van Child Focus maar hun werk doen, antwoordde Veerle.
En
wat gaan die vandaag nog allemaal doen? wilde Raymond weten.
Binnen
tien minuten is Rudy Mertens terug hier. Hij is naar een vergadering met de
onderzoeksrechter, zuchtte de moeder van Lotte.
Rudy
had niet echt nieuwe gegevens bij. Er waren een paar tips binnengekomen maar
zoals gewoonlijk dacht iedereen dat ze de gezochte persoon ergens gezien
hebben. Er waren er zelfs bij die haar gezien hadden in de Ardennen, vertelde
Rudy.
Maar
dat kan toch, gromde Raymond. Iemand ontvoert ze en neemt ze mee naar zijn
buitenverblijf in de Ardennen.
Ja,
dat zou kunnen, antwoordde de consulent van Child Focus. Maar ze hadden haar
gisterenmiddag om vier uur daar gezien en volgens mijn gegevens zat Lotte toen
op school.
Er
was niet veel meer te vertellen. Het was nog steeds bang afwachten. Met de tijd
verdween ook de hoop op een goede afloop.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We
gaan verder met het derde hoofdstuk van Losgeld voor een kind .
3
26 september, Lier, politiekantoor.
Het
ging er vrolijk aan toe op het politiekantoor aan het Paradeplein in Lier.
Commissaris Bruno Somers en hoofd-inspecteur Paul De Winter zaten rustig te
keuvelen aan het bureau van Martine Verhaegen, de assistente van
hoofdcommissaris Frans Peeters. Ook Roger Wuytack, de planton, was mee
aangeschoven om de laatste dag van de week in te zetten met een kopje koffie.
Waar
zit onze chef eigenlijk? vroeg Paul. Het was inderdaad niet de gewoonte van
Peeters om als laatste te arriveren.
Die
zal denken dat het al weekend is zeker, lachte Bruno. Of heeft hij een dag
verlof?
Neen,
niet dat ik weet, antwoordde Martine.
En
aangezien hij alles tegen jou verteld zal dat dus niet zijn, zei Paul. We
zullen toch maar aan de slag gaan zeker? Chef of geen chef.
De
speurders zochten hun werkplek op en startten de computers. Het nakijken van de
mail was tegenwoordig het eerste dat op de dagelijkse to-do lijst stond. Er
waren geen dringende opdrachten binnengekomen tijdens de nacht.
Bruno!
Kom eens naar mijn kantoor, riep Frans Peeters die juist binnengekomen was.
En breng je gsm mee.
Ook
goedemorgen, zei commissaris Somers met de glimlach op zijn gezicht. Hij zag
dat de hoofdcommissaris niet echt in een opgewekte bui verkeerde.
Ja,
ja. t Is al goed. Ik heb het begrepen, ging Peeters verder. Het was een
zware nacht. Ik ben bijna de ganse nacht bezig geweest met een onrustwekkende
verdwijning. Vandaar.
Wat
was er dan aan de hand? wilde Bruno weten.
Frans
vertelde hem het ganse verhaal van de verdwijning van Lotte Claesens.
En
is ze nog steeds niet teruggevonden?
Neen.
Dat ziet er niet goed uit. We zullen maar afwachten en blijven hopen op een
happy-end, zuchtte Peeters. Kom binnen een uurtje maar terug met Paul,
daartegen heb ik denkelijk al wel nieuws van de onderzoeksrechter. Maar ik had
je eigenlijk geroepen om je dit te geven. Hij legde een BlackBerry op tafel.
Ik heb er twee mogen bestellen en deze zijn gisteren binnengekomen. Eén voor
jou en één voor mij.
Ola,
we gaan tegenwoordig mee met de tijd. Wat een vooruit-gang, lachte Somers.
Ja,
ja. Ze doen hun best. Nu de lonen nog wat aanpassen en dan hebben we geen reden
meer om te klagen, antwoordde Peeters.
Die
petitie voor de aanpassing van de lonen wil ik zeker mee ondertekenen.
Dat
dacht ik al, zei de hoofdcommissaris. Maar ja, dat zal niet voor vandaag
zijn. Ga jij de simkaart van je gsm even in de BlackBerry steken? Dan kan je je
oude gsm hier laten. Ik moet die terug binnenbrengen.
Bruno
stak de simkaart van het oude toestel in het nieuwe en startte zijn nieuw
speelgoed op.
Normaal
gezien zou alles in orde moeten zijn, sprak Peeters. Je zou je mailtjes nu
ook op je BlackBerry moeten krijgen.
Ik
zal dat eens allemaal gaan uittesten, zei Bruno en hij verdween uit het
kantoor van Peeters.
Hoofdinspecteur
Paul De Winter had zo zijn mening over het nieuwe toestel van zijn chef.
Konden
ze voor mij nu ook niet zoiets bestellen? vroeg hij.
Dat
zal niet hé, Polle, antwoordde Bruno. Het verschil in rang moet op alle
vlakken zichtbaar zijn.
Ja,
ja, straks brengen ze voor mij nog een telex, gromde Paul.
Breng
ze niet op gedachten, lachte de commissaris.
Na
een uurtje gingen de speurders naar het kantoor van Peeters voor de stand van
zaken in het dossier van Lotte.
De
hoofdcommissaris had in feite niets nieuws meer te vertellen. De
onderzoeksrechter had de affichecampagne opge-start en de affiches waren nu ook
effectief uitgehangen. Het nieuws van de onrustwekkende verdwijning van de
twaalfjarige Lotte was ondertussen ook al op radio en televisie geweest.
Het
was nu afwachten tot de tips binnenkwamen waarmee de onderzoeksrechter dan aan
de slag kon gaan.
Blijf
voor de rest van de dag maar stand-by, hier op kantoor, zei Peeters.
Voorlopig kunnen we niet veel meer doen dan wachten.
Toen
ze op de terugweg naar hun werkplek voorbij het kantoor van Martine gingen,
riep deze Bruno binnen.
Wat
is er allemaal aan de hand? vroeg ze.
Somers
vertelde haar het verhaal van de verdwijning.
Dat
moet zowat het ergste zijn wat je als ouder kan meemaken, zei de assistente.
Je
mag daar allemaal niet aan denken, want dan kan je gewoon niet meer normaal
leven, beaamde Bruno de opmerking van Martine.
Nu
ze toch binnen moesten blijven, gebruikten Somers en De Winter hun tijd voor
het opschonen van hun dossiers. Door de opvolging van de dringende zaken was
het de gewoonte geworden om de afgewerkte dossiers gewoon op elkaar in de kast
te leggen. Niet echt praktisch wanneer je ze vroeg of laat weer eens moest
inkijken.
Toen
de hoofdcommissaris in de late namiddag kwam melden dat er in de zaak Lotte
Claesens niet echt bruikbare tips binnenkwamen, besloten de speurders om er
vroegtijdig de brui aan te geven voor deze week.
Bruno
beloofde Frans dat hij regelmatig op zijn BlackBerry zou kijken om desgevallend
hulp te kunnen bieden bij de opsporing van het verdwenen meisje.
Zie
je nu hoe plezant dat het is om zon nieuwe hoogtechnologische middelen ter
beschikking te hebben? zei de commissaris tegen Paul.
Hum,
hum, was alles wat uit De Winter zijn mond kwam.
Zullen
we nog iets gaan drinken in De Solsleutel? stelde Somers voor.
Neen,
ik heb Betty beloofd om vandaag op tijd thuis te zijn, we moeten nog weg
straks, antwoordde Paul.
Sinds
je met Betty samenwoont, is je dorst geweldig afgenomen vind ik, lachte
Bruno. Het begint redelijk serieus te worden hé, Polle. Wanneer gaan jullie
trouwen?
Ha,
ha, ha, grijnsde De Winter. Maar eigenlijk heb je wel gelijk. Wij voelen ons
beiden goed in deze relatie. Het is eigenlijk de eerste keer dat ik zon goed
gevoel heb.
Tijd
om aan kindjes te beginnen, vriend, gierde Bruno.
Martine,
je kansen zijn nu voorgoed verdwenen. Je hebt de trein gemist, proestte Somers
het uit.
Er
zullen nog wel treinen komen zeker? antwoordde Martine met een lach. Ze wist
dat dit de beste manier was om dit gesprek te beëindigen.
Vergeet
er dan niet op te springen hé. Want daar komt het op aan. Je moet er durven
opspringen, bulderde de commissaris nu.
De
speurders verlieten het politiekantoor op weg naar huis, het weekend tegemoet.
Hopelijk
wordt het geen werkweekend, zuchtte Bruno. Ik hoop dat het meisje snel
gevonden wordt.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij
mijn favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We
gaan verder met het tweede hoofdstuk .
2
25 september, Lier, Hagenbroeksesteenweg.
Veerle
Desmet, de moeder van Lotte, had haar boodschappen gedaan in de Colruyt. De
aangekochte eetwaren waren in de kasten verdwenen en de flessen met frisdrank
in de garage gezet. De spaghetti stond op het vuur en de spaghettisaus was
klaar om in de microgolfoven opgewarmd te worden. Ze had het weer eens voor
elkaar! Wat een drukte toch als je alles alleen moet regelen. Haar man Roel
Claesens was enkele jaren geleden omgekomen bij een verkeersongeluk: hij was
met zijn wagen in het Albertkanaal terechtgekomen aan t Boothuis in Massenhoven.
Het was haar nog steeds niet duidelijk of dat nu een ongeluk was geweest of
zelfmoord.
Het
was ondertussen al kwart na zeven en Lotte was nog steeds niet thuis. Veerle
had al eens gebeld naar haar gsm, maar Lotte nam niet op.
Het
zal weer plezant zijn bij An, zuchtte Veerle. Die jeugd toch hé. Dat vergeet
de tijd en dan eens even iets laten weten hoort er ook al niet bij.
Om
half acht belde Veerle naar de moeder van An.
Is
Lotte nog daar?
Neen,
die is al ongeveer een uur geleden vertrokken, ant-woordde deze.
Dan
had ze toch al lang thuis moeten zijn, zei Veerle.
Misschien
is ze onderweg nog een vriendinnetje tegengekomen. De moeder van An probeerde
haar gerust te stellen.
Ja,
dat kan. Ik zal nog maar even afwachten.
Na
nog een half uur wachten begon Veerle zich toch stilaan ongerust te maken.
Waarom
neemt ze haar gsm niet op?
Waarom
laat ze niks weten?
Zou
ze misschien gevallen zijn? Of nog erger aangereden door een auto?
Ze
hield het niet meer uit. Ze nam de auto en ging op zoek. Ze reed de weg die
Lotte normaal zou nemen: eerst de Hagenbroeksesteenweg, dan via Hagenbroek
Noord naar de Handboogweg om ten slotte aan het huis van An aan het Hutveld uit
te komen.
Lotte
was nergens te zien.
Het
werd ook al donker.
Ondertussen
had ze al zeker twintig keer gebeld naar haar gsm, zonder reactie.
Ze
belde aan bij de ouders van An. Ook An had al meerdere keren geprobeerd om
Lotte te bellen, maar ook zij kreeg geen antwoord.
Zou
ik niet naar de politie bellen? vroeg Veerle.
Ja,
we moeten toch iets doen, antwoordde de mama van An.
De
politie van Lier werd verwittigd, die lieten weten dat ze iemand gingen langs
sturen.
Na
een half uur, Veerle was juist thuisgekomen, arriveerden de agenten aan de
Hagenbroeksesteenweg.
Hoe
lang is je dochter al verdwenen? vroeg de agent.
Ze
is om half zeven doorgereden aan het Hutveld in Ranst.
En
ze neemt haar gsm niet op? vroeg de tweede politieman.
Neen.
En ik heb de weg al terug gereden die ze normaal zou moeten doen en daar is
niets te zien, antwoordde Veerle.
Misschien
heeft ze een andere weg genomen. Of ze is bij iemand binnen gegaan, stelde de
agent.
Maar
dan zou ze mij toch verwittigen, snikte de moeder van Lotte.
Mevrouw,
normaal gezien kunnen wij nu nog niks doen. Officieel is dit nog geen
verdwijning, maar we zullen al eens beginnen met enkele andere mogelijke wegen
te gaan bekijken die ze misschien kan gevolgd hebben, probeerde de agent
Veerle te troosten. Mocht ze ondertussen thuis komen, laat het ons dan weten.
En
komen jullie dan daarna terug? Of wat gebeurt er dan? vroeg Veerle.
We
zullen zeker iets laten weten, antwoordde de agent.
De
agenten reden via alle mogelijke wegen van het Hutveld in Ranst naar de
Hagenbroeksesteenweg in Lier en terug.
Geen
Lotte te zien.
Geen
telefoon van de moeder van Lotte om te zeggen dat ze was thuis gekomen.
Het
was ondertussen al na tienen.
Dit
begint op een onrustwekkende verdwijning te lijken, zei de agent, die zelf ook
een dochtertje had, tegen zijn collega. Zullen we de hoofdcommissaris
verwittigen?
Ja,
laat ons dat maar doen. Maar misschien doen we dat beter van bij haar thuis,
dan kan de moeder de nodige gegevens doorgeven, antwoordde hij.
In
het huis van Lotte was de moeder ondertussen in paniek geslagen bij het horen
van de woorden onrustwekkende verdwijning.
De
agenten probeerden haar te troosten, maar dat lukte niet. Ze belden naar
hoofdcommissaris Frans Peeters en legden hem de situatie uit.
Ik
zal zelf contact opnemen met Child Focus en hen vragen om naar mevrouw te
bellen, zei Peeters. Jullie blijven daar om de situatie op te volgen.
Oké,
antwoordde Johan, de jongste agent.
De
hoofdcommissaris gaat Child Focus verwittigen, zij zullen je dadelijk
contacteren, zei hij tegen Veerle.
Zijn
woorden waren nog niet koud of de telefoon rinkelde al.
De
dame van Child Focus vroeg hoe oud Lotte was.
Twaalf
jaar, zei de moeder.
En
wat is er juist gebeurd? Hoe lang is ze al verdwenen?
Veerle
gaf in horten en stoten het ganse verhaal weer vanaf haar thuiskomst tot nu.
Aangezien
uw kind jonger is dan dertien jaar moeten we dit beschouwen als een
onrustwekkende verdwijning, besloot de dame van Child Focus.
En
wat gaat er nu gebeuren? Wat moet ik doen? Wat gaan jullie doen? Wat gaat de
politie doen? vroeg Veerle al huilend.
Ik
ga nu samen met hoofdcommissaris Peeters en de onder-zoeksrechter bekijken of
we een campagne met affiches kunnen opzetten, tenminste als jij hiermee
akkoord gaat?
Ik
ga met alles akkoord, als mijn dochter maar snel terug is, snikte Veerle.
Kan
jij dan ondertussen al een goede foto zoeken van Lotte zoals ze er nu uitziet,
en deze naar ons doormailen?
Dat
zal ik doen, besloot de bezorgde moeder.
Na
de bespreking tussen onderzoeksrechter Willy Janssens, hoofdcommissaris Frans
Peeters en Child Focus werd besloten om onmiddellijk een affichecampagne te
starten. Tegelijkertijd vertrok er een consulent van Child Focus naar Lier om
Veerle bij te staan gedurende de campagne.
Even
voor middernacht arriveerde Rudy Mertens aan de woning van de familie Desmet in
de Hagenbroeksesteenweg in Lier. De agenten lieten de verdere afhandeling van
de zaak over aan de consulent van Child Focus en keerden terug naar het
Paradeplein waar het hoofdkantoor van de politie van Lier gevestigd was.
Wat
gaat er nu allemaal gebeuren? wilde Veerle weten.
We
starten een affichecampagne op. Alle getuigenissen die via ons nummer 116 000
binnenkomen gaan rechtstreeks en integraal door naar de onderzoeksrechter,
antwoordde Rudy Mertens.
Waar
gaan ze die affiches dan hangen? En wie doet dat? Kan ik iets doen?
De
affiches worden vannacht nog verdeeld onder onze partners zodat deze
morgenvroeg allemaal ophangen.
En
waar gaan ze die dan hangen? vroeg Veerle.
Onder
andere bij Delhaize, Colruyt en Spar. De foto met de gegevens zal ook te zien
zijn op de schermen van de verdeelpunten van de Nationale Loterij. Er zullen
ook nog affiches hangen in de stations van de NMBS, in de voertuigen van De
Lijn en in de tankstations van Total.
En
op de televisie, kunnen ze daar niets uitzenden? vroeg de ongeruste moeder.
Ja,
er zullen via radio en televisie oproepen gedaan worden en we gaan ook via de
gsm-operatoren berichten uitsturen, besloot de consulent.
En
wat kan ik nog doen? Ik wil zelf iets doen! Nu!
We
zullen er eerst al eens voor zorgen dat de campagne kan starten, zei Rudy.
Heb je al een recente foto gevonden?
Mag
dat ook een digitale foto zijn?
Natuurlijk,
dat is nog gemakkelijker. Dan kunnen we hem doormailen. Als we moeten inscannen
verlies je altijd op de kwaliteit en de foto is het belangrijkste van de hele
campagne, gaf Rudy aan.
Veerle
vond een gepaste foto op de computer en deze werd dan ook onmiddellijk naar
Child Focus doorgestuurd.
De
affiches konden worden gedrukt dus de campagne kon starten.
Ik
zou toch nog eens graag zelf op zoek gaan, gaf Veerle aan.
Dan
gaan we toch samen de weg nog eens doen die Lotte zou moeten gevolgd hebben om
thuis te komen, zei Mertens.
Hij
reed met de bezorgde moeder nogmaals de weg die haar dochter met de fiets had
moeten afleggen. De lichten van zijn auto gaven af en toe een flikkering weer
in de omliggendevelden. Telkens
dachten ze dat het de weerkaatsing van een reflector van de fiets van Lotte zou
zijn. Maar het waren steeds weer stukjes blinkende steen of glas die de
weerkaatsing veroorzaakten.
Na
een uur gaven ze het op.
Alle
hoop werd vanaf nu gesteld op de affichecampagne.
Het
werd een eindeloze nacht voor de angstige moeder.
Voor
de persberichten en recensies van "Losgeld voor een kind" zie bij mijn
favorieten.
Voor
het aankopen van boeken zie "aankopen boek" bij mijn favorieten.
We gaan verder met het eerste hoofdstuk
.
1
25 september, Lier, Kanunnik Davidlaan.
Om
klokslag vier uur in de namiddag ging de bel van het Sint-Gummaruscollege in
Lier. De lessen zaten erop voor vandaag en de jeugd kwam uitbundig vanuit de
verschillende klaslokalen gestormd. Hier en daar slenterde er een enkeling
tussen de scholieren die zo snel mogelijk wilden ontsnappen. Lotte Claesens
had, zoals meestal op donderdag, afgesproken met haar beste vriendin An Goris.
Ze hadden de afspraak dat ze elke donderdag, wanneer de moeder van Lotte de boodschappen
deed, enkele uren doorbrachten op het Hutveld in Ranst waar haar vriendin
woonde. De twaalfjarige bakvissen hadden elkaar twee jaar geleden leren kennen
toen ze samen in dezelfde klas terechtkwamen. Sindsdien waren ze hechte
vriendinnen geworden, partners in crime zoals ze zichzelf vaak gibberend
noemden. Nadat ze uitbundig afscheid hadden genomen van de andere vriendinnen
namen ze hun fietsen en gingen op weg langs de Vest om zo via de
Hagenbroeksesteenweg en de Handboogweg naar An thuis te fietsen. Het was
vandaag een zonnige dag en de meisjes vertrokken dan ook met een lange sliert
volgelingen de Vest op. De luidruchtige rij fietsers werd kleiner naargelang de
afgelegde weg groter werd. Aan elke kruising van de weg sloegen er scholieren af
die het thuisfront bijna bereikt hadden. Na enkele stops, er moesten hier en
daar afscheidskussen gegeven worden, bereikten ze uiteindelijk de woning van
An.
De
fietsen gingen in het fietsenrek en de boekentassen vlogen op de grond: Tijd om
te ontspannen. An zette de radio aan en Lotte startte de computer op. Eerst
moesten de e-mailtjes gecontroleerd worden, daarna nog even snel Facebook
bekijken, want al die belangrijke berichten mochten toch niet verloren gaan. De
smsjes werden zelfs tijdens de lessen bijgehouden. Nadat ze dus wisten wat al
hun vrienden en vriendinnen gingen doen en al gedaan hadden, trokken ze naar de
kamer van An om hun eigen belevenissen van de laatste week in geuren en kleuren
uit de doeken te doen. An was gisteren na het paardrijden een jonge hengst
tegen het lijf gelopen en er waren zelfs al enkele tongkussen uitgedeeld. Lotte
had het een beetje gehad met het andere geslacht. De laatste witte ridder had
het te bont gemaakt. Ze had gezien dat hij ook een ander meisje had gekust, onaanvaardbaar
toch?
Ondertussen
was de mama van An ook thuisgekomen en ze had voor de meiden vers fruitsap
geperst.
Blijf
je eten? vroeg de mama aan Lotte.
Neen,
ik moet om zeven uur thuis zijn. Mama ging spaghetti maken, antwoordde het
meisje met een glimlach om haar lippen. Spaghetti was haar lievelingseten.
Dan
moet je niet te lang meer treuzelen, anders kom je te laat thuis en dan zal je
mama ongerust zijn.
Lotte
moest nog naar twee nieuwe nummers luisteren op de iPod van An. Daarna nam ze
haar boekentas en samen met haar vriendin ging ze op zoek naar haar fiets.
Tot
morgen hé!
Doei.
Lotte
vertrok vanaf het Hutveld naar de Handboogweg om zo via het Hagenbroek Noord
naar huis te fietsen. Ze woonde op de Hagenbroeksesteenweg in Lier.
Tijdens
het fietsen had Lotte, zoals zovele tieners tegenwoordig, de beide oortjes van
haar iPod in haar oren. De muziek was haar gezel tijdens het rijden. Ze had
juist de nieuwe hit van Kings of Leon gedownload en het was tijdens dit nummer
dat ze zo opging in de muziek van haar favoriete rockband dat ze niet opmerkte
dat er een grijze camionette naast haar kwam rijden. De camionette stopte vlak
voor haar. Uit de zijdeur sprong een man. Hij sleurde Lotte van haar fiets,
wierp haar in de laadruimte en gooide ook haar fiets naar binnen. Hij sprong
terug in de camionette en trok de deur dicht. De chauffeur vertrok en reed via
de Hagenbroeksesteenweg richting ring rond Lier.
Lotte
voelde de pijn van het neerkomen op de laadvloer van de camionette. Ze was zo
geschrokken dat ze niet onmiddellijk realiseerde wat er gebeurde. Ze zag een
man met lang haar, een baard en een zonnebril. Het meisje begon wild om zich
heen te trappen en te slaan met haar armen. De man nam haar armen en wrong ze
achter haar rug.
Auw,
je doet me pijn!, riep ze.
De
ontvoerder antwoordde niet. Hij bond haar armen vast zodat ze al veel minder
weerstand kon bieden. Lotte bleef roepen en tieren en met haar voeten stampen,
ze raakte haar ontvoerder daarbij op de borst. De man bleef stoïcijns kalm. Hij
bond ook haar benen vast.
Laat
me los, wat willen jullie? Ik heb pijn! riep ze.
De
ontvoerder zei nog steeds niets. Hij nam een zakdoek en stak die in de mond van
het meisje.
Het
werd stil in de camionette.
Nu
deed de ontvoerder ook nog een blinddoek voor haar ogen.
Het
was nu ook donker in de camionette.
De
chauffeur, die heel de tijd nog niets had gezegd, reed met een normale snelheid
op de ring rond Lier.
Niet
opvallen was zijn eerste opdracht.
De
ontvoerder die naast Lotte zat, had ondertussen haar gsm afgepakt. Hij gaf hem
aan de chauffeur die het zijraampje opende en het toestel in de middenberm
wierp.
De
camionette verliet de ring. De chauffeur nam de Antwerpsesteenweg om zo via
Boechout richting Vremde te rijden, waar zijn collega een appartementje huurde
in de Lindelei. Het appartement was gelegen boven de garage. De camionette
stopte voor de garage. De chauffeur opende de garagepoort en reed binnen. Lotte
werd door de tweede ontvoerder met de lift naar boven gebracht. De andere ontvoerder
vertrok onmiddellijk terug. Er werd niet gesproken tussen de ontvoerders.
Kennelijk hadden ze deze opdracht goed voorbereid en alle risicos
geanalyseerd. Ze wilden zich zo weinig mogelijk her-kenbaar maken voor
achteraf.
Eenmaal
boven op het appartement van de ontvoerder werd Lotte in een kamer opgesloten.
De man had wel haar handen en haar voeten losgemaakt. Hij deed haar blinddoek
af en nam de zakdoek uit haar mond.
Als
je je stil houdt mag alles eraf blijven, zei hij. Als je gaat roepen of gaat
trappen dan gaat alles terug aan, begrepen?
Lotte,
die ondertussen als een hoopje miserie op het bed tegen de muur zat, knikte.
Ik
zal je goed verzorgen, je moet niet bang zijn. Ik ga je geen pijn doen. Als je
naar het toilet moet, klop je maar op de deur, dan laat ik je op de gang naar
het toilet gaan, zei de ontvoerder. Hij verliet de kamer en sloot de deur af.
Lotte
barstte in tranen uit. Waar was ze terecht gekomen? Waarom hadden ze haar
meegenomen? Wat moest ze nu doen? Wat zou haar mama denken? Ze keek rond in de
kamer. Er stond een eenpersoonsbed, een klein tafeltje en een stoel. Dat was
alles. Het rolluik van het venster was naar beneden.
Na
een paar uur - ze kon de tijd niet schatten de ontvoerder had ook haar horloge
afgepakt - kwam de man de kamer binnen.
Ik
heb wat eten voor je gemaakt, zei hij. Als je nog iets wil hebben, vraag je
het maar.
Lotte
bekeek het dienblad dat haar ontvoerder voor haar op het tafeltje had gezet.
Opgewarmde pizza, een bus fruitsap en een plastic beker. De pizza was al in
stukken gesneden. Geen vork en geen mes. De ontvoerders namen geen risico. Hier
was over nagedacht.
Ze
probeerde om een stukje van de pizza op te eten maar het lukte haar niet. Ze
had geen trek. Ze wilde hier weg.
Ze
dronk een beetje fruitsap en ging terug op het bed zitten. Wat kon ze doen? De
ene huilbui volgde op de andere. Ze kon niet nadenken.
