Door en door verbitterd klinkt hij niet, Leo Pauwels, maar hij wil zijn verhaal wel kwijt: ,Ze gaan hier weer van alles beloven, maar wat gaan ze doen? Maar toch wil ik komen luisteren. Ik wil weten welke richting het uit gaat. Ik heb nu een pensioentje van 1.088 euro per maand. Na aftrok van alle vaste kosten (huur, energie en ga zo maar door), hou ik 12 tot 13 euro per dag over ,om van te leven'. Heb ik daarvoor zo lang gewerkt? 31 jaar werkte ik bij de Broeders van Liefde als werkman. Dan door een hartziekte zonder werk geraakt en 12 jaar gestempeld. Gelukkig heb ik in de jaren zestig, zeventig wat kunnen sparen. Toen was het beter: alles was zo duur niet toen.'

'Vroeger was ik voor de katholieken, maar ik ben veranderd. De socialisten zitten er meer achter. Freya is een goeie. Niet omda ze schoon is, maar zij zit er achter aan. Kijk, zij mogen gerust veel verdienen hé, maar ze moeten er dan wel voor zorgen dat wij genoeg hebben om alles te betalen. Ook als we een ziek worden. Ik heb eens een arm gebroken, door te vallen in de stad. Dat heeft me bijna 700 euro aan ziekenhuiskosten gekost. Ja, ik heb een hospitalisatieverzekering; dus dat viel nog mee, maar je moet het wel eerst zelf voorschieten hé.'

'Dat ik nu 1088 euro pensioen heb, is dank zij de recente indexverhoging. Ik ben blij dat de socialisten blijven vechten om die index te behouden. Dat was duidelijk in Freya haar speech. En eigenlijk mag ik nog van geluk spreken: ik heb wat kunnen sparen. Had ik dat niet gedaan, dan was ik nu een sukkelaar hé. Mei is een schone maand. Niet voor die 1 mei dag alleen, maar dan heb ik nog een 500 tot 600 euro vakantiegeld. Dan is er wat meer dan 13 euro per dag over.'

Voor de opnamelocatie ging de VRT op zoek naar een stad met een modern gerechtsgebouw, waardoor Antwerpen en Gent favoriet waren. Het akkoord met Gent zou nu zo goed als rond zijn. Naast een financiële tussenkomst vroegen de VRT en productiemaatschappij Eyeworks ook een locatie waar de opnamestudio's gebouwd kunnen worden. De Lieven Bauwensgebouwen aan de Martelaarslaan zouden daarvoor worden gebruikt.

Het is al de derde keer dat Gent de gaststad is voor een langlopende misdaadreeks, na Flikken en Code 37. De serie komt ten vroegste in het najaar van 2013 op het scherm. 

 Vzw SIVI staat in voor de gebouwen van de Sint-Vincentenius a Paulo parochie. Dat gaat dan onder meer om de kring, de feestzaal, de zalen van de Nieuwe Welvaert en de pastorie. De vzw heeft recent geïnvesteerd in nieuwe verwarmingsinstallaties voor de zalen, en omdat koken geld kost, zijn er activiteiten nodig om de kas te spijzen.
De vzw mikt meteen hoog en wist Dana Winner te strikken voor een eenmalig concert in de Sivi kerk in de Maïsstraat. Dat begint om 20 uur. Kaarten kosten tussen 50 euro (vip) en 20 euro, en zijn te bestellen via pebri@hotmail.com of 0474/624.700.

Wie kans wil maken op een ticket moet ons gewoon in een mail naargentwint@gentenaar.be overtuigen waarom hij of zij recht heeft op een gratis ticket. En dan even afwachten.

 Alle info over dat optreden kan u hier vinden.

Met een spannende en geanimeerde thriller als zaterdag mag je als hartpatiënt zeker dubbel juichen als je ’t overleefd hebt. Maar ook het doelhout mag blij zijn dat het ongehavend uit 90 minuten voetbal is gekomen. Hoeveel keer kan je een deklat treffen in één match?

7 Gele kaarten, waaronder 2 vreemde voor Thijs en Jorgensen (de twee sterkhouders missen de match tegen Anderlecht) een offside goal, een kromme corner en een terechte uitsluiting van Hoefkens zullen de geschiedenisboeken ingaan. Want niet zozeer een verdiende overwinning van de Buffalo’s zullen de mensen onthouden, wel het feit dat de topclub Club Brugge hun titeldromen mocht opbergen na voor de zoveelste keer dit seizoen met de neus op de feiten te zijn gedrukt: het ontbreekt aan een constante.
 

Maar dat zal onze supporters worst wezen. Wij versloegen Club Brugge en brachten voldoende mentale weerbaarheid voor de dag om de criticasters de mond te snoeren. AA Gent mag dan zogezegd geen topclub zijn, maar we doen toch al mooi een aantal jaar mee bovenin die rangschikking. En ook al lijkt het hoogste schavotje op dit moment nog niet haalbaar (laat ons wel wezen, Anderlecht is en was oud-standing), de kloof met zij die een tweede en derde stek opeisen in de vaderlandse competitie is definitief overbrugd en dan mogen de concullega’s nog zo’n groot palmares kunnen voorleggen… ’t is ’t heden en de toekomst dat telt, niet de tijd waarin de dieren nog spraken. 
 

Winst tegen de aartsrivaal uit Brugge is niet alleen sportief een goede zaak. Ook extra sportief is het een boost die de club alleen maar ten goede kan komen als er straks opnieuw een kleine 10.000 abonnementen horen verkocht te worden. Maar daar denken we nu nog niet aan. Nu denken wij vooral aan het Europees ticket, verbonden aan de tweede of derde plaats. Want verdorie, wat heb ik ontzettend veel zin om nog eens met de hele Buffalofamilie op citytrip te trekken. 
 

Meer dan ooit: proud to be a Buffalo
 

Getekend: Buffaloman

Ja, hoe komt het dat de broers Walschaerts na hun voorstelling een tevreden publiek de schouwburg laten verlaten, terwijl ze lang niet de meest vrolijke boodschappen op dat publiek loslaten. Terwijl ze het al die jaren wel heel erg vaak over dezelfde thema's hebben: henzelf, hun relatie tot elkaar, hun relatie tot hun partner. Hoe komt het dat zoveel van hun voorstellingen uitverkocht zijn, enkel en alleen op basis van de titel van hun programma? Want over vorm en inhoud geven de twee broers vooraf nauwelijks iets weg, tijdens televisieprogramma's in interviews. 

Bij de broers Walschaerts heb je één zekerheid. De zekerheid van de verrassing. De zekerheid ook dat je op de meest onverwachte momenten op het verkeerde been gezet wordt. Zo ook bij Breken, hun nieuwe voorstelling, die, zoals ze vooraf zegden en bij de aanvang van het programma ook herhalen gaat over één vraag: hoe krijg je een volwassen man in een luciferdoosje?

Mich brengt het thema heel visueel aan, de broers praten er na de intro heel even over, en dan wordt het luciferdoosje opzij gezet. Waar blijven ze nu met dat thema en dat doosje, vraagt de toeschouwers na een paar nummers zich af, want de vraag die Raf en Mich het meest van al aan elkaar (en zichzelf) stellen is: Hoe is het?

Daar gaat het bij Kommil Foo dus wel vaker over. Niet over de actualiteit van de dag, niet over de aanslepende wereldproblemen. Maar over het binnenste van de mens. Over wat hem bezig houdt: liefde en het gebrek er aan, seks en het teveel en het tekort er aan.

Kommil Foo doet dat met liedjes, en met gesprekken, verhalen. Gesprekken, waarin de een vaak de echo van de ander is. Kommil Foo doet het ook met taal. Niet gekunsteld, maar wel raak. En met decorelementen. Ook hier verrast Breken: een ogenschijnlijk heel sober decor, een wit gordijn dat daar blijkbaar niets hangt te doen. Tot de broers het sprookje brengen van de koningin en de bult in het bos. Onwaarschijnlijk hoe ze hier met zo weinig alweer zoveel effect ressorteren.

Kommil Foo blijft na al die jaren ook zelf verwonderd over het eigen succes: ,Ongelooflijk hoe lang een publiek kan zitten luisteren naar twee gasten die niets te vertellen hebben', zegt één van de broers al vrij vroeg in de voorstelling. Ik denk dat het Raf was, al kan het ook de ander zijn....

 Breekbaar en eerlijk, zo stellen de twee zich op, en ook dat speelt ongetwijfeld mee. Maar waarom naar een oorzaak zoeken? Als de man op de rij voor mij terwijl hij hard zit te applaudisseren tot drie keer toe roept: Ongelooflijk. Ongelooflijk mooi. Ongelooflijk. En de vrouw naast hem beaamt met ,Ik ben zo blij dat ik dit gezien heb.'

Samen met de rest van de zaal bleven ze zo lang applaudisseren, dat de broers toch nog eens terugkwamen, ook al waren alle zaallichten al aan, en waren er al een aantal toeschouwers die de zaal verlaten hadden. Die misten dan alvast een nummer dat ogenschijnlijk over een heel dikke vrouw leek te gaan, maar eigenlijk over iets helemaal anders ging. En ze misten ook hoe Raf en Mich er in slaagden de hele zaal op een vrolijke toon de niet zo vrolijke boodschap ,allemaal de pijp uit' te doen zingen.

Ah ja, en hoe zat dat nu weer met dat luciferdoosje? En de vraag hoe je een volwassen man in zo'n doosje krijgt? Wie heel goed opgelet heeft zal op het einde van de voorstelling merken dat het antwoord halfweg de voorstelling al heel eventjes geformuleerd werd. Maar maak u daar tijdens de voorstelling vooral niet druk om. Raf en Mich Walschaerts geven u wel genoeg andere redenen om op het puntje van uw stoel te gaan zitten.

Kommil Foo ging afgelopen weekeind in première en toert nu door Vlaanderen. Tijdens de Gentse Feesten staan ze van 18 tot en met 21 juli in de Capitole in Gent. Ticketinfo viawww.capitolegent.be en 0900-69.900

Wij hadden geen herdenkingsconcert nodig om aan Rudy te denken', schrijft Filip Verneert, directeur Muziekmozaiek in het voorwoord van de programmabrochure ,want velen van ons denken nog dagelijks aan hem. Rudy was de man die ons verbond. Hij heeft velen van ons latenluisteren naar klassieke muziek, filmmuziek en jazz.'

Bovenop het groot symfonisch orkest van de Academie voor Podiumkunsten treden ook nog andere artiesten die een speciale band met Rudy hadden: Ilse Duyck is er met haar Groovy Sisters, Popkoning Jean-Pierre Maeren treedt op, en Lady Linn Lien De Greef, die van Rudy les kreeg. Rudy speelde ook nog mee met Lady Linn.

Naar aanleiding van het huldeconcert vroegen wij een reactie aan muzikante Ilse Ducyk van onder meer De Groovy Sisters en aan popkoning Jean-Pierre Maeren.

Jean-Pierre Maeren: ,Rudy was een ongelooflijke muzikant en een ongelooflijk mens. Ik heb met hem samengewerkt voor de musical over Romain De

Rudy had een onwaarschijnlijk talent om mensen aan te zetten om muziek te spelen.

Met een fijne dosis humor wist hij leerlingen en leerkrachten te ontdooien en hun onderliggende emotie, muzikaliteit aan te spreken.

Zonder veel woorden heeft Rudy mij als pedogoog en muzikant altijd gesteund en vertrouwen gegeven. Hij was fier op zijn symfonisch orkest en op zijn afdeling lichte muziek en jazz waarvan hij pionier was binnen de Gentse academies.

My Groovy Sisters groeide uit diezelfde kracht. Vriendschap en zin voor muziek laten spreken op een podium. Onze samenwerking was er één uit de duizend.