ook al raakt haar ziel
mij van nabij
waar ogen zich
naar mij toe wenden

geen moment
is zij bij mij
noch wil ze maar
iets verzenden

ze woont in haar blik
aan de rand van het bestaan
schouwt eerder naar binnen;
hetgeen wij nimmer
zullen verstaan

ze is de dode schoonheid
die nog telkens roept
vertoevend in een
tere waardigheid

een enkele vinger is het
die de onaantastbare
overbrugging begeleidt

11-04-2013 om 16:06 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

hoe meer ik de chaos zie
als opsomming van diversiteit
waarin antwoorden
uit het geheel
liggen besloten

is de weg die mij
door onzekerheid leidt
de juiste de gang
naar ontspruitende loten

als ik de massa
een weg door de trechter gun
en mijn ademen daar op richt
dan zal een nieuw antwoord,
ook al is de straal nog zo dun,

einde,
eigenlijk voor even weliswaar,
de aanvaarding beschijnen,
een wijle vernieuwd zicht;

op datgene waarnaar ik me
in de voortschrijdende verandering
telkens weer dood staar

11-04-2013 om 16:06 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

gister
herleeft in elke dag
met telkens de vraag
of ik ooit eens “morgen”
als zuiver beleven mag

iedere keer opnieuw
plak ik de verscheurde krant
om te zien of oud nieuws
eens zal verjaren
of het verleden een keer verzandt
al was het maar dat zwarte inkt
in een grijze tint op zou klaren

als ik op mijn kussen
de ogen open
zoek ik als van zelve
naar de verdreven echo
weet inmiddels dat ik
even na het waken
de laatste bladzijde herinner
om daarna gewichtloos
met ademen de zon moet raken

soms slaap ik door
en verdampt de herinnering
of is hoop sterker dan het vlees
dan waan ik me even gelukkig
als ik in de dichtbij zijnde verte
over deze ochtend lees

11-04-2013 om 16:05 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

jij die is
en verder wordt
onzichtbaar mens
in prille lente
van een warmtebron

nog ver van onbewust
wiegend in een zon
en toch in alle overgave
de vruchtbare donkerte kust

jij die is
en steeds verder wordt
geeft aan verbeelding
een pure kracht

al heet het nog kort,
voor je schepping,
ongekend voor mij,
is al aan je gedacht

en dragen woorden
de trilling van je bestaan
alleen de verte nochtans beslist
hoe het waarachtig zal gaan

11-04-2013 om 16:04 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik ga maar
moet jij gedacht hebben
en jij vond achter iedere kraam
ogen die zochten naar jou
de regen huilde met je mee
en de stille dood verliep in kou

verdwaald
vocht je jouw weg naar buiten
maar telkens die dove roep
terwijl de diepte verdween
en de aarde enkel
afmeren kende
het bracht je verder heen

11-04-2013 om 16:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de pink glijdt schoorvoetend
nochtans gaande
over een niet gekende weg

mijn innerlijke stem
vult het komend niets

en ik, ja ik ben het
die die dobber
uit de stroming dreg
en deze schraap langs
de wachtende vezels, een voor een

in een taal,
veel later dan t’oude Diets
maar wel degelijk vermaagschapt
en met veel daaruit te leen

zo bouwt mijn schrijven
als het waren
een Escher ets, getrapt
zonder nog het einde
te kunnen verklaren

11-04-2013 om 16:03 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

mijn ziel spiegelt zich
aan hedendaags licht
van de verloren oceaan

in den beginne was er zicht
wazig weliswaar
nu, scherper

doch vaker en dieper
ervaar ik
de kleur van nieuwe maan

ook al is de aarde
vol van monden,
kent het ontelbare
wouden met handen

een mens wordt
ongevraagd heengezonden,
is aldoor verdwaald

en als enkeling,
ontegenzeglijk,
aan zichzelf gebonden

11-04-2013 om 16:02 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

haar hoofd
rust zacht op mijn herfst
droomt van een lange zomer
waar ik nog jaag,
ren langs het strand
en om een glimlach vraag,
zij om een reikende hand

de afstand lijkt steeds groter
het slapen dieper dan ooit
seizoenen nerven mijn vel
jonkheid verdwijnt,
mijn toekomst dooit

haar wang
verraadt verte
de ogen spiegelen
mijn hart
de grens wordt
steeds meer verlegd;
sterven groeit hard

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik dwaal soms
stap voor stap
op zoek naar
verleden verten

of betreed de trap
waar nog meer
doodse vuren wachten;
op welke wenk moet ik letten


ik schuif muren voor me uit
ben gekleed in ijzeren tralies
mijn ogen bereiken doven
die mijn stijve lippen
van geluid beroven;

of is het zo
dat ik ongevraagd voor
onzichtbaarheid kies

*

het pad met
gevallen loof
loopt dood

wie vertelde ooit
van de moederschoot

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik jouw ogen niet mag zien
schuilt je ziel in de schaduw
dat je daar voor kiest
jezelf zodoende voor mij bevriest
wil je mij het liefst ontwijken
of ben je ongrijpbaar schuw

in ieder geval trek je de nacht
verder naar je toe
ik die naar je lacht
botst tegen een “ duistere” macht
die zegt, laat me met rust;
“ Ik toon je niets “

enkel jouw schaduw
onbegrijpelijk,
onverwacht

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

12-11-2012 om 16:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als verdriet verdwaalt
tussen vreemde stemmen
en nacht het licht bestraalt
lijkt de ziel niet te gewennen
aan wat in wezen
toekomst bepaalt

taal zonder spraak
kerft bleke wangen
drijft los van enig baken
duidt vooral op
dood verlangen

als van naturen
aan de einder geknaagd
doven ademende vuren,
de wereld wordt belaagd

als verdriet
de aarde tint,
en de weg naar buiten
bevlekt is verbannen
word ik enkel nog
door de schaduw bemind

12-11-2012 om 16:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik vul dag en nacht
met dromen
misschien wel

tot overmorgen laat

maar dan kan ik
niet meer komen
spoedig zal de eeuwige
niet meer schromen
je hart telt weldra
de laatste maat

je wist wat ik ging zeggen
“ ik weet wat je bedoelt ”,
zei jij
de stilte nam het over
je was doodmoe
al haast weg bij mij

nog even
en je bent verlost
van je benauwde cel

de buitenlucht
die je immer zocht
vind je dan
in overvloed

elders
dat wel




aan Jack

12-11-2012 om 16:32 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

dualiteit tussen echt en onecht
tussen verstoten en zelfrecht
binnen, buiten
trachten een wereld te omsluiten

leven in de overlevering
die vandaag naar morgen heet
wonen in kastelen van karton
of tussen tochtige muren
zeker ook onder het blauw
een glimlach in de zon

waar men ademt tussen
keuze en leuzen
van verzamelde levensbrokken

de verjaagde mens
of juist de gekozen eigen weg
vertaald in unieke kleuren van bestaan
die in geest en lijf
zweven van wens naar grens

en ogen
gedreven door de ziel
het zoekend pad begaan

12-11-2012 om 16:32 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik liefkoos vanaf vandaag
echter wel gedurende
een overzichtelijke termijn
de karos uit het oosten

het blik verliest
zijn geboortelijnen
strepen als notenbalken

lijken van voor naar achter
op blauw en grijs
voort te deinen

glooiende flanken
ogen als het waren
naar binnen gezogen

mijn dadendrang
heeft zich onwillekeurig
door de tijd heen
over zijn uiterlijk gebogen

deze scheppende kunst
door de natuur aan mij geschonken
drijft op paaltjes en muren
waarbij ik vorm en tegelijk ook
de nieuwe afbeelding
schoon kan schuren

de ontluistering
van het mode beeld
door roest
en verlies van sierlijke delen
nopen mij
mijn schaamteloosheid
tijdelijk om te zetten
in ambachtelijk vervelen

12-11-2012 om 16:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

nog even dan
spreken mijn ogen
nog niet in staat
tot rusten te neigen
ze staart mij immers aan
zou ze mij mogen
met mij willen slapen gaan

ze zal zeker ruiken
naar late herfstrozen
en haar borsten
willen een lentebloesem tonen
het zijn mijn lippen
die naar tederheid dorsten,
kon ze maar in mij wonen

zo draagt mijn grijs
nog een jeugd op handen
al is het ademen
steeds minder diep getint

toch zal mijn liefde
in haar hemelse schoot belanden
het is immers de eeuwige droom
die ieder waarachtig bemint

12-11-2012 om 16:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

raad niet mijn gedachten
als ik naar buiten tuur
vaak is het ook voor mij wachten
zwijgen lijkt dan mijn beste buur

overbruggen van diepte
naar een heldere klank
is meestentijds afhankelijk
van een onzichtbare kracht

meestal wordt het beheerst
door eenvoud op zoek naar macht
of chaos die door aderen jaagt
en hard wil vertalen naar zacht

ook dagen dag en nacht mij uit
helder licht te kweken
doch als mijn tong op onwil stuit
ligt er over het verwachten
nog een mistige barensdeken

12-11-2012 om 16:30 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

raad niet mijn gedachten
als ik naar buiten tuur
vaak is het ook voor mij wachten
zwijgen lijkt dan mijn beste buur

overbruggen van diepte
naar een heldere klank
is meestentijds afhankelijk
van een onzichtbare kracht

meestal wordt het beheerst
door eenvoud op zoek naar macht
of chaos die door aderen jaagt
en hard wil vertalen naar zacht

ook dagen dag en nacht mij uit
helder licht te kweken
doch als mijn tong op onwil stuit
ligt er over het verwachten
nog een mistige barensdeken

12-11-2012 om 16:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

eens is er de tijd
dat mijn huid het lijkwit baart
aan de dood gelijk
en onveranderlijk dan is van aard

nog steeds kleur ik naargelang
ik ruik en de ander mij proeft
of de ander kijkt

terwijl mijn geest
soms in een doolhof
vertoeft

de caleidoscoop
van de verandering
onvermijdelijk besloten
in mijn vlees
wordt voortdurend
vaak onwillekeurig
overgoten

het maakt mij telkens wees

12-11-2012 om 16:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

eens is er de tijd
dat mijn huid het lijkwit baart
aan de dood gelijk
en onveranderlijk dan is van aard

nog steeds kleur ik naargelang
ik ruik en de ander mij proeft
of de ander kijkt

terwijl mijn geest
soms in een doolhof
vertoeft

de caleidoscoop
van de verandering
onvermijdelijk besloten
in mijn vlees
wordt voortdurend
vaak onwillekeurig
overgoten

het maakt mij telkens wees

12-11-2012 om 16:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm