mijn ziel spiegelt zich
aan hedendaags licht
van de verloren oceaan

in den beginne was er zicht
wazig weliswaar
nu, scherper

doch vaker en dieper
ervaar ik
de kleur van nieuwe maan

ook al is de aarde
vol van monden,
kent het ontelbare
wouden met handen

een mens wordt
ongevraagd heengezonden,
is aldoor verdwaald

en als enkeling,
ontegenzeglijk,
aan zichzelf gebonden

11-04-2013 om 16:02 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

haar hoofd
rust zacht op mijn herfst
droomt van een lange zomer
waar ik nog jaag,
ren langs het strand
en om een glimlach vraag,
zij om een reikende hand

de afstand lijkt steeds groter
het slapen dieper dan ooit
seizoenen nerven mijn vel
jonkheid verdwijnt,
mijn toekomst dooit

haar wang
verraadt verte
de ogen spiegelen
mijn hart
de grens wordt
steeds meer verlegd;
sterven groeit hard

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik dwaal soms
stap voor stap
op zoek naar
verleden verten

of betreed de trap
waar nog meer
doodse vuren wachten;
op welke wenk moet ik letten


ik schuif muren voor me uit
ben gekleed in ijzeren tralies
mijn ogen bereiken doven
die mijn stijve lippen
van geluid beroven;

of is het zo
dat ik ongevraagd voor
onzichtbaarheid kies

*

het pad met
gevallen loof
loopt dood

wie vertelde ooit
van de moederschoot

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als ik jouw ogen niet mag zien
schuilt je ziel in de schaduw
dat je daar voor kiest
jezelf zodoende voor mij bevriest
wil je mij het liefst ontwijken
of ben je ongrijpbaar schuw

in ieder geval trek je de nacht
verder naar je toe
ik die naar je lacht
botst tegen een “ duistere” macht
die zegt, laat me met rust;
“ Ik toon je niets “

enkel jouw schaduw
onbegrijpelijk,
onverwacht

11-04-2013 om 16:01 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

12-11-2012 om 16:35 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

als verdriet verdwaalt
tussen vreemde stemmen
en nacht het licht bestraalt
lijkt de ziel niet te gewennen
aan wat in wezen
toekomst bepaalt

taal zonder spraak
kerft bleke wangen
drijft los van enig baken
duidt vooral op
dood verlangen

als van naturen
aan de einder geknaagd
doven ademende vuren,
de wereld wordt belaagd

als verdriet
de aarde tint,
en de weg naar buiten
bevlekt is verbannen
word ik enkel nog
door de schaduw bemind

12-11-2012 om 16:33 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik vul dag en nacht
met dromen
misschien wel

tot overmorgen laat

maar dan kan ik
niet meer komen
spoedig zal de eeuwige
niet meer schromen
je hart telt weldra
de laatste maat

je wist wat ik ging zeggen
“ ik weet wat je bedoelt ”,
zei jij
de stilte nam het over
je was doodmoe
al haast weg bij mij

nog even
en je bent verlost
van je benauwde cel

de buitenlucht
die je immer zocht
vind je dan
in overvloed

elders
dat wel




aan Jack

12-11-2012 om 16:32 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

dualiteit tussen echt en onecht
tussen verstoten en zelfrecht
binnen, buiten
trachten een wereld te omsluiten

leven in de overlevering
die vandaag naar morgen heet
wonen in kastelen van karton
of tussen tochtige muren
zeker ook onder het blauw
een glimlach in de zon

waar men ademt tussen
keuze en leuzen
van verzamelde levensbrokken

de verjaagde mens
of juist de gekozen eigen weg
vertaald in unieke kleuren van bestaan
die in geest en lijf
zweven van wens naar grens

en ogen
gedreven door de ziel
het zoekend pad begaan

12-11-2012 om 16:32 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik liefkoos vanaf vandaag
echter wel gedurende
een overzichtelijke termijn
de karos uit het oosten

het blik verliest
zijn geboortelijnen
strepen als notenbalken

lijken van voor naar achter
op blauw en grijs
voort te deinen

glooiende flanken
ogen als het waren
naar binnen gezogen

mijn dadendrang
heeft zich onwillekeurig
door de tijd heen
over zijn uiterlijk gebogen

deze scheppende kunst
door de natuur aan mij geschonken
drijft op paaltjes en muren
waarbij ik vorm en tegelijk ook
de nieuwe afbeelding
schoon kan schuren

de ontluistering
van het mode beeld
door roest
en verlies van sierlijke delen
nopen mij
mijn schaamteloosheid
tijdelijk om te zetten
in ambachtelijk vervelen

12-11-2012 om 16:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

nog even dan
spreken mijn ogen
nog niet in staat
tot rusten te neigen
ze staart mij immers aan
zou ze mij mogen
met mij willen slapen gaan

ze zal zeker ruiken
naar late herfstrozen
en haar borsten
willen een lentebloesem tonen
het zijn mijn lippen
die naar tederheid dorsten,
kon ze maar in mij wonen

zo draagt mijn grijs
nog een jeugd op handen
al is het ademen
steeds minder diep getint

toch zal mijn liefde
in haar hemelse schoot belanden
het is immers de eeuwige droom
die ieder waarachtig bemint

12-11-2012 om 16:31 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

raad niet mijn gedachten
als ik naar buiten tuur
vaak is het ook voor mij wachten
zwijgen lijkt dan mijn beste buur

overbruggen van diepte
naar een heldere klank
is meestentijds afhankelijk
van een onzichtbare kracht

meestal wordt het beheerst
door eenvoud op zoek naar macht
of chaos die door aderen jaagt
en hard wil vertalen naar zacht

ook dagen dag en nacht mij uit
helder licht te kweken
doch als mijn tong op onwil stuit
ligt er over het verwachten
nog een mistige barensdeken

12-11-2012 om 16:30 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

raad niet mijn gedachten
als ik naar buiten tuur
vaak is het ook voor mij wachten
zwijgen lijkt dan mijn beste buur

overbruggen van diepte
naar een heldere klank
is meestentijds afhankelijk
van een onzichtbare kracht

meestal wordt het beheerst
door eenvoud op zoek naar macht
of chaos die door aderen jaagt
en hard wil vertalen naar zacht

ook dagen dag en nacht mij uit
helder licht te kweken
doch als mijn tong op onwil stuit
ligt er over het verwachten
nog een mistige barensdeken

12-11-2012 om 16:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

eens is er de tijd
dat mijn huid het lijkwit baart
aan de dood gelijk
en onveranderlijk dan is van aard

nog steeds kleur ik naargelang
ik ruik en de ander mij proeft
of de ander kijkt

terwijl mijn geest
soms in een doolhof
vertoeft

de caleidoscoop
van de verandering
onvermijdelijk besloten
in mijn vlees
wordt voortdurend
vaak onwillekeurig
overgoten

het maakt mij telkens wees

12-11-2012 om 16:29 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

eens is er de tijd
dat mijn huid het lijkwit baart
aan de dood gelijk
en onveranderlijk dan is van aard

nog steeds kleur ik naargelang
ik ruik en de ander mij proeft
of de ander kijkt

terwijl mijn geest
soms in een doolhof
vertoeft

de caleidoscoop
van de verandering
onvermijdelijk besloten
in mijn vlees
wordt voortdurend
vaak onwillekeurig
overgoten

het maakt mij telkens wees

12-11-2012 om 16:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

de zee verwacht mij vandaag
om mijn liefde te strelen
als ik haar daar naar toe draag
kunnen blonde lokken spelen

er kleeft zand aan mijn voeten
kruipend omhoog, ziltig gehecht
kom eb en vloed even groeten
opdat het woord wordt gezegd

op de grens van mijn land
beweegt even de horizon
gedachten hebben het bemand
maar ruikt zij,
net als ik,
ook even aan de eeuwige bron

die rijkdom schenkt,
vaak met het licht in de ogen
ook wel, vaak te gelijk,
word ik door de schaduw gewenkt,
het zicht naar binnen gezogen

12-11-2012 om 16:28 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

soms voelt ruimte
aan als leegstand
en zie ik ieder ander
niet meer als verwant

verblijf dan in de stoet
van zwijgende ogen
schuifelend meegezogen

en waar de richting
er niet meer toe doet

het duidt op dwalen
in stuurloos denken
ik even niets meer
in woorden kan vertalen
waarbij gevoelens ook
nog eens onduidelijk wenken

in deze schemering
is men des te meer
de geboren eenling

zo de mens eigen
keer op keer

12-11-2012 om 16:27 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

mijn hand raakt het kozijn
terwijl ik het ijzer beroer
duw buiten weg, weg van mij

die bedompte lucht
van een gesloten cel
waarmee ik avondrood voer

het is hopen op koelte
wanneer de dag is verdreven
en de stilte haar diepte zoekt

het geruis in mijn lijf
neemt tijd om te zweven.

indrukken zoeken een bed

willen met een geheel
worden verweven

daar de schemering
op mij heeft gewed

12-11-2012 om 16:27 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

ik loop deze dagen
door de geest
van een getraliede cel
gevuld met dove oren
doch met leegte het meest

verwijl in het gewicht
van een aangekleed skelet

ogen op niets gericht,
een ongeschreven wet,
die verdwalen in
een vergezicht

van water en brood
dat sprakeloosheid
als horizon kent

het is de
wederkerige schaduw
waar binnen en buiten
nimmer aan elkaar went

12-11-2012 om 16:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

een dichter dichtbij
de ziel
bemiddelde met
vragende poëtische
woorden

ook al had hij weet
van het wiel

't leven vertelde hem
dat een zuiver antwoord
nooit beviel
in de werkelijkheid
die niet aan ons behoord'

12-11-2012 om 16:26 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm

in de eeuwigheid geplaatst
is de dood van een dichter
de echo die op zijn woorden aast

*

een hart geraakt wel zoveel lichter
immers bij leven taal verbouwen
aan een zware plicht getrouwe

met lippen zo fraai in poëzie gestemd
en gehuld in een bul als levend beeld

*

zo iemand zal blijvend worden gedeeld

12-11-2012 om 16:25 geschreven door julius dreyfsandt zu schlamm