Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
16-03-2012
BARRANCO DE LAS ANGUSTIAS
Schapenwolkjes en landslides
***
Kenmerken van de "Barranco de Las Angustias" zijn de pijnbomen en de steile hellingen. De bomen spelen een leidende rol in het behoud van de bodem en het water. Daar waar de pijnbomen verdwenen of in het verleden gekapt zijn is er aardverschuivingsrisico. De ravijn is nu reeds lange tijd beschermd gebied en is een geomorfologische eenheid van groot wetenschappelijk waarde. Tijdens de wandelingen in de ravijn kan men genieten van een spectaculair panoramisch zicht op de steile hellingen.
VANDAAG BESCHIKKEN WE NIET OVER VERSE VIS Excuses voor het ongemak
staat er te lezen op de lege vistoog en dit op een eiland in het midden van de oceaan. Honderden vissers die hele dagen en nachten de zee opvaren en niets vangen !! Ik zie de vissers 's morgens vroeg dicht bij het strand sardientjes vangen die later op de dag dienst doen als aas voor het grotere werk dieper de zee op. Maar de laatste jaren zijn er meer en meer dagen dat ze huiswaarts keren zonder vis. De konsument kan op z'n kin kloppen. Er is natuurlijk een overaanbod aan kweekvis, maar dat willen we niet. Wij willen een vers gevangen visje uit de zee voor ons deur maar dat wordt met de jaren zeldzamer. Vroeger kon je in de restaurantjes van El Puerto en El Remo je verse vis uitkiezen alvorens hij werd bereid. Men kon kiezen tussen vieja, sama, bonito, peto, bocinegro, alfonsiño, caballa enz... allemaal stevige Canarische vissen. Nu staat er op de kaart "Verse vis volgens gewicht" of "Verse vis van de dag". En wat gebeurt er, Men zit op een terrasje aan de Atlantische Oceaan te tafelen en te genieten van een mooie zonsondergang met een stuk gekweekte panga uit Vietnam tussen de kiezen! Google maar eens naar "panga kweekvis" of lees hier: http://www.vetvrij.com/documentaire-over-panga-filet-uit-frankrijk.html Je eet het nooit meer.
De laatste foto is natuurlijk een parodie op ""Wij knijpen de zee leeg"
Met woorden uit een woordenschat kun je iets vertellen. Men gebruikt dan een taal en een bepaalde schrijfstijl om iets of een verhaal mede te delen. fotografisch met beelden iets vertellen kan ook. Met een schat aan dingen zo te rangschikken creëert men een beeld waarbij ieder voor zich zijn eigen verhaal bedenkt. Het lijkt een beetje op "scrapbooking". Scrapbooking is meer een creatieve manier van op- of inplakken. Eigenlijk alles wat plat genoeg is om scrapboek of -kaart te versieren, terwijl bij "scrapfotograferen" het de foto is die blijft. De rekwisieten zijn driedimensionaal en worden na het maken van de foto afgebroken en eventueel bewaard.
In het voorbije weekend lag er een tall ship afgemeerd aan de kade in de haven van Tazacorte. Het was de befaamde "Bessie Ellen" een ketch (= tweemaster), zie: http://www.bessie-ellen.com/ship/ en http://www.bessie-ellen.com/project/ Een zeilschip dat gedurende de winter in de Canarische wateren vaart en de eilanden Gomera, La Palma en El Hierro aandoet., zie: http://theonlinetraveljournal.com/editors-choice/bessie-ellen/ Het moet wel een fantastisch avontuur zijn om eens een weekje met zo'n zeilschip op z'n 18e eeuws te varen tussen de eilanden (misschien doe ik het nog wel eens).
Op de laatste foto's zie je dat voor vertrek het dek wordt geschrobt met zoet water door de bemanning samen met de passagiers. De "Bessie Ellen" is gistermorgen vetrokken naar haar thuishaven "Santa Cruz de Tenerife" na een weekje "Whale & Dolphin Watching" in de Canarische wateren. Op 15 maart vertrekt het schip op een "700 mile blue ocean passage" naar de Azoren, een reis van 12 dagen.
CREW OF THE BESSIE ELLEN - II - PUERTO DE TAZACORTE
Dubbellog (2).
De bemanning van de "Bessie Ellen"
***
Gedurende de XIXe eeuw werden er op La Palma meer dan100 schepen gebouwd. Er werd handel gedreven en reizen gemaakt tussen Amerika en Europa waarbij de haven van Santa Cruz de La Palma van groot belang was voor bunkering tijdens tussenstops.
Enkele van de belangrijkste schepen die op La Palma werden gebouwd en van groot belang waren in die tijd zijn de volgende: De Amistad, de San Miguel, La Verdad met haar 40 meter lengte, het belangrijkste zeewaardig schip dat op La Palma gebouwd werd en op haar reizen naar Amerika 400 pasagiers meenam, bemanning niet meegerekend.
Gisteren waren er weer hoge golven op het strand van Tazacorte. Langs de Atlantische kust kunnen er soms heel hoge golven ontstaan. Deze branding noemen wij "Mar de Fondo", zie: http://es.wikipedia.org/wiki/Mar_de_fondo Mijn "Wanenonlie" staat er gefascineerd naar te kijken, zonder vrees want zij weet tot hoe ver de monstergolven rollen over het strand. Als de golven het strand naderen richten zij zich steeds verder op om met een flinke kracht het strand op te rollen. Na drie, vier zulke hoge golven trekt de oceaan zich terug en is het een tijdje rustig en dan onverwachts komen er weer enkele hoge golven aangerold.
Het bananen dorpje Tazacorte ligt er 's morgens nog rustig bij, maar niet voor lang meer .... Het landelijke dorpje krijgt een vierbaanse singel (ringweg) dwars doorheen de bananenplantages. Zoals steeds zijn er voor- en tegenstanders. De Bagañetes (inwoners van Tazacorte) zijn niet geraadpleegd en ondergaan hun lot gelaten.
Op de foto's merkt men dat de graafwerken plaatsvinden tegen een achtergrond die er niet voor bedoeld is en waar niets meer past of klopt en waar het hoge ideaal van de landelijke omgeving verloren gaat. Een nieuwe manier van leven, esthetiek en functie kondigt zich aan voor de bevolking van de gemeente Tazacorte.
Memory stones Geheugensteentjes gaat in hoofdzaak over relaties tussen moeders en dochters. Nell, een 48-jarige Ierse, die in Parijs vinologe is, keert na dertig jaar afwezigheid terug naar Ierland. Toen ze als zestienjarige zwanger werd, vertrok ze naar familie in Engeland om te bevallen. Zelfs bij de begrafenis van haar moeder Agnes liet ze verstek gaan. Nu gaat ze terug naar Ierland, omdat oude vrienden lieten weten dat er iets aan de hand is met haar inmiddels volwassen dochter Ali. Ali reageert achterdochtig en is onvoorspelbaar. Haar man is erg ziek en ze hebben intussen een dochter, Grace, die dolblij is met de komst van haar oma. In het huis vindt Nell de geheugensteentjes van haar moeder terug, strandkeien, waarop zij over bijzondere gebeurtenissen schreef. Een dramatisch moment in haar jeugd was toen zij en haar zusje in het water sukkelden; zij werd door haar moeder gered, haar zusje verdronk. Stilaan worden het verleden en de knopen in de relaties ontward. Geheugensteentjes (originele titel: The Memory Stones) is een roman uit 2003 van de Ierse schrijfster Kae O'Riordan. Bron: Wikipedia _____________________________________________________________________________ De strandkeien zijn verzameld op de stranden aan de westkant van La Palma.
Het woord fotoshoot wordt over het algemeen gebruikt in de mode industrie, waarbij een model poseert voor een fotograaf in een studio. Maar als ik de deur uitga met mijn camera en tijdens de wandeling het landschap fotografeer met de intentie reklame te maken voor dit mooie eiland dan is het voor mij ook een fotoshoot ;-)
Playa La Florida
***
Even ten zuiden van El Remo is er een pad (deels ingestort) doorheen een lavastroom langsheen de kust naar een strand met meerdere baaitjes, dit strand heet nu 'La Florida'. De naam is betrekkelijk nieuw want in de volksmond zijn het de schildpaddenstrandjes. In de zomer werden er namelijk schildpadden gesignaleerd die er hun eieren kwamen leggen. In de winter is het strand moeilijk bereikbaar en zelfs gevaarlijk door de onvoorspelbare branding.
Op de promenade van Puerto Naos (een badplaatsje aan de kust) wacht een hond geduldig op zijn baasje. Van de eiland tamtam heb ik gehoord dat zijn baasje in't gashuis ligt, maar geen nood, de hond krijgt eten en drinken van de restaurants in de omtrek, zelfs toeristen heb ik al hapjes zien meebrengen :)
Rond 1500 ontdekten de Spaanse kolonisten een boom in het Amazonegebied die de Indianen Cahuchu (huilend hout) noemden. Een toepasselijke benaming voor hoe mensen met hun afgedankte autobanden omgaan en hoe men deze op grote schaal illegaal in de natuur dumpt.
Huilende natuur!
Sinds 2004 zijn producenten en importeurs van autobanden verantwoordelijk voor de inname en verweking van afgedankte exemplaren. Sinds de nieuwe regels worden er dus minder autobanden illegaal in de natuur gedumpt.
Ik ben super enthousiast dat ik deze manier van fotograferen heb ontdekt! Het was ook moeilijk om dit leuke project met de Indiaantjes voor mijn "Wanenonlie" geheim te houden. De Indiaantjes zijn gesneden door mijn "Wanenonlie", zij is namelijk een meesteres in het houtsnijden. Ze zijn vervaardigd uit vijgenhout, dikke takken die we gevonden hadden hoog op de berg in Valencia, een van de vele mooie streken op ons geliefd eiland.
Scrapbooking is een methode voor het behoud van dierbare persoonlijke en familiale voorgeschiedenissen in de vorm van een plakboek. Typische souvenirs zijn onder andere foto's, gedrukte media en al wat plat is en geplakt kan worden in een boek. Maar wat doe je met driedimensionale memorabilia. Wel, door de souvenirs en de gevonden voorwerpen, de aandenken en persoonlijke relikwieën op een kunstzinnige wijze te rangschikken en er dan foto's van te maken. Misschien wordt het wel een rage
Zondag. Zonsopgang rondomrond. De dageraad of ochtendgloren is de periode van schemering direct voorafgaand aan zonsopkomst maar de zon is reeds een tijdje oppgekomen in het oosten. Ik bevind mij aan de westkant van het eiland en tussen mij en de zon ligt de Cumbre, het ruggengraatgebergte van La Palma. Het is al wel licht maar het duurt nog even alvorens Lola over de kim komt kijken
De vulkaan Birigoyo is een zandtaart die de vallei van Aridane domineert. Het is mogelijk de top te beklimmen, je moet wel in goede conditie verkeren, het pad stijgt fel en gaat over rollend gesteente. Boven op de top kon je vroeger vertrekken met een parapente, je moest dan wel het 20 kilo zware vrachtje van de parapente op je rug naar boven torsen. De Birigoyo is nu gesloten als startplaats, de berg bevindt zich in een natuurreservaat. Om deze reden zijn er geen starts meer toegelaten. Maar voor piloten met enige vliegervaring is La Palma het hele jaar door hét Mekka. Het eiland is een berg die uit de oceaan oprijst, paragliding is er mooi en uitdagend.
Op de vele mails die ik voorbije week heb gekregen met de vraag; Waar op La Palma kan men leren schermvliegen, moet ik spijtig genoeg negatief antwoorden. Op het eiland is er tot hiertoe geen paraglidingschool (misschien een gat in de markt). Als ik ooit het parapenten onder de knie wil krijgen moet ik van mijn geliefd eiland af ...
Paragliding leer je het best op een licht hellend vlak. Bij Boom, niet ver van Antwerpen in België is er zo'n leshelling. Daar kun je in drie a vier dagen van telkens 4 uur leren hoe je de controle over je scherm houdt. Door de flauwe hellingshoek van het terrein maak je hopjes zoals op de maan, langzamerhand worden je passen langer en kom je helemaal los van de grond zodat je minivluchtjes maakt. Ook leer je hoe veilig te landen.
Daarna wordt er uitgeweken naar Frankrijk, waar vervolmakingscursussen worden gegeven waarbij je leert sturen in de vlucht, hoog en helemaal alleen. Onder radiobegeleiding van een instructeur oefen je bochten en vlieg je naar de landingsplaats.
Wij waren met z'n drieën in de lucht, Luk met mijzelf als tandem en Guy solo. Het was mooi om zien hoe Guy rondom, boven en onder ons evolueerde. Het voegde een dimensie toe aan mijn eerste vlucht samen met tandempiloot Luk van Sand http://www.coolvision.be/ Tijdens zo'n tandemvlucht beleef je het vrije gevoel van een spannende sport en het is leuk het parapenten op een veilige manier te ervaren. Wij zweefden als adelaars door de lucht. Ik raad het iedereen aan die een paar passen kan lopen om het ook eens te proberen.
We zetten langzaam de daling in en vliegen in glijvlucht naar de "Attero" (jargon voor landings- plaats). Dichter bij de kust vliegen we over bananen, (kapotte) tenten en een zonnepanelenparkje. Hier en daar wat (illegale) vuilstortplaatsen en we vliegen laag over villa's met zwemdokken (die hebben ook geen privacy ;-). We passeren links van ons Charco Verde, voor ons El Faro en Bombilla, zakken naast de klif van Puerto Naos in glijvlucht rustig naar de landingsplaats. De benen en voeten wat bewegen om de eventuele stijfheid of tinteling weg te werken en dan "touch down". De gebruikelijke doop foto, genomen door Guy. Weet je over van wat ik ga dromen deze nacht? Vliegen ...
Een parapente of glijscherm is een soepele, uit doek gemaakte vleugel waarmee men kan zweven. Het woord stamt af van de parachute, waar het deel 'chute' vervangen werd door 'pente'. Waar de 'chute' stond voor 'val', staat 'pente' voor 'helling', omdat de glijschermpiloten van berghellingen vertrekken en eromheen vliegen. In tegenstelling tot de 'ronde bol' parachute, die niet bestuurbaar is (enkel een minimum controleerbaar), is een glijscherm (net als een 'square' parachute) goed bestuurbaar. De parapente bestaat uit twee stofdelen, boven- en onderzijde, verbonden door bruggen, hierdoor wordt de vleugelvorm verkregen. Het materiaal is gemaakt van speciaal geweven doek. Het bekendste is nylondoek. Door het glijscherm te vullen met lucht (aan de voorkant is hij open) zal deze de vorm van de vleugel aannemen. De snelheid zal een opwaartse lift genereren die de zwaartekracht tegenbalanceert en het glijscherm zal doen zweven. Zonder verdere bekrachtiging (paramotor) is de verticale verplaatsing nog altijd neerwaarts. Men zal bijgevolg enkel opwaarts kunnen gaan als er thermische (warmte) of dynamische (hellings-) winden zijn. Zonder thermiek of dynamische winden heeft een moderne parapente een glijgetal (de tangens van de glijhoek) van 7.5-11, hetgeen betekent dat hij per 1.000 m neerwaarts zonder wind 7.500 m tot 11.000 m vooruit gaat. De besturing wordt mogelijk gemaakt door de twee stuurlijnen. Hiermee worden de rechter- en linkerkant van de vleugel geremd, waardoor de parapente in richting van het geremde kant vliegt. Verder kan met deze twee stuur- of eigenlijk remlijnen ook de snelheid van het scherm verlaagd worden. Ongeremd vliegt een glijscherm ca. 35-40 km/h en maximaal geremd (kort voor een stall) ca. 20-23 km/h. Bron : Wikipedia.
We zijn los van de grond en vliegen als een vogel. In de verte zie ik een valk, hij vliegt onder ons door. Wat een belevenis! Op mijn camera zie ik dat de horizon scheef staat, zo is het ook. We vliegen en maken bochten hangende aan onze rood-gele vleugel. Kun je dat voorstellen? Alleen in m'n dromen kon ik dat, ik knijp in m'n wangen, ik droom niet, ik vlieg, ik vlieg!! Wat een gevoel van vrijheid! Het heeft iets weg van de oeroude wens van de mens om met eigen vleugels te vliegen. In de verte zie ik waar ik woon en Los Llanos (mijn stad), ginder El Paso en nog veel andere herkenbare dingen ... ik zie dat mijn oude vertrouwde stappers versleten zijn en ik er dringend aan nieuwe toe ben. Niet aan denken nu. Genieten van elke minuut, elke seconde dat we vliegen. We vliegen over het beschermd landschap van Tamanca en kijken langsheen de zuid-westkust van La Palma en zien bijna tot het uiterste puntje van het eiland. En dit zonder het geluid van een motor of het gekraak van een zwever. Heerlijke stilte. Soms hoog, soms laag zien we Guy (ook een Belg) over of onder ons doorvliegen ... Morgen vliegen we verder ... met Luk, zie : http://www.coolvision.be/
In Puerto Naos (het Mekka van de paragliders) zie ik ze regelmatig vliegen ;-). "Het moet een geweldige ervaring zijn" dacht ik. Zweven als een valk hoog in de lucht. Iets in me zei : "Daar ben je te oud voor" tot ik Luc tegenkwam, zie : http://www.coolvision.be/ Ik had al een paar keer overwogen een duovlucht te maken maar vliegen in het Duits of Spaans vond ik niet zo mijn ding. Je zit dan met communicatie problemen omdat je niet de technische woorden in die taal beheerst. En heb je een Spanjaard al eens Engels horen praten :) Niet dat dit voor mij nu direct zo'n probleem is, maar dat Luc een Belg is, was voor mij een uitnodiging en het zetje dat ik nodig had. Vliegen met een nederlandstalig instructeur leek me in ieder geval het meest veilig.
Vanaf de kleine parkeerplaats hoog op de flank van de Cumbre is het nog een kleine honderd meter stijgen langsheen een pad in het bos. De "deco" oftewel glijschermvliegers-startplaats (om het in correct Nederlands te zeggen) is niet ver van de rotsen "Los Campanarios". Terwijl Luk alles klaarmaakt voor de start schiet ik nog wat foto's. We waren er vroeg en moesten nog wachten op de zon die de aarde verwarmt zodat we thermiek kunnen vinden. We willen geen "ploef", dit is jargon voor, vanaf de helling vertrekkend direct naar de landingsplaats glijden, zonder gebruik te maken van stijgwind.
Ik hang vast aan Luk, leun voorover terwijl hij de chute in de lucht trekt, hij kijkt naar boven en checkt of alles in orde is en dan lopen, lopen, lopen, tien misschien vijftien meter... lift off ... We vliegen !! Ik kon van dit gebeuren natuurlijk geen foto's maken maar ik ga nog wel terug om er te schieten van een vriend die opstijgt.
Ik ben Wim del Arte
