Ik ben Wim del Arte
Ik ben een man en woon in een kartonnen doos onder een brug (( in Parijs)) en mijn beroep is Gepensioneerd clochard.
Ik ben geboren op 00/00/0000 en ben nu dus 2024 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Dat zijn er een pak geweest, te veel om op te noemen.
Het was te koud onder de brug , ben verhuisd, terug naar La Palma.
Schetsblog Niets meer niets minder. Dit blog is een tento met vervolg en bestaat uit een opeenstapeling van stijlen, citaten, beelden, ideeën, motieven en ook soms een fotoke. Voor de bezoeker is het nauwelijks duidelijk waarom dit schetsblog gemaakt is.- Om de invloed van de massamedia op de vorming van het individuele gedrag aan de kaak te stellen, dit door smakeloze, symbolische en tragikomische vervormde schetsen, waarvan de betekenis zelf kan ingevuld worden. - Zo ben ik althans gestart; MAAR EEN BLOG LEEFT EN PAST ZICH AAN... en zo langzamerhand werd het een foto-dagboek van een EILANDER
03-08-2011
PLAYA DE LA VETA - I - ISLA LA PALMA
Men zegt wel eens : "Een booteigenaar is twee dagen een gelukkige bezitter, de dag dat hij de boot koopt en de dag dat hij hem verkoopt". Het was toch de "goede oude tijd" toen ik met Jan van Barbarossa tot tweemaal toe per week ging varen. (Jan is na een 20tal jaren als eilander, terug naar Antwerpen, misschien leest hij dit en laat hij nog eens iets van zich weten. Internet was toen nog niet deel van ons leven). We vertrokken gewoonlijk uit de haven van Tazacorte richting noorden langsheen Cueva Bonita om zo via de Piratenbocht voor anker te gaan bij "Playa de la Veta". Dit is een klein smal zwart strandje met enkele zomerhuisjes, helder blauw water, ideaal om te zwemmen, te snorkelen en kokkels te verzamelen tussen de rotsen aan de kleine aanlegplaats. Vanaf de boot zag ik toen wat een heksentoer je moest uithalen om vanaf hoog op de klif helemaal naar beneden te wandelen om zo het paradijslijk strandje te bereiken. Ik zag hoe de auto's bijna vertikaal naar beneden reden tot aan een kleine parkeerplaats. Nu zoveel jaren later heb ik het ook op deze manier ervaren, en ik moet eerlijk bekennen, met adembenemende vergezichten.
Het doel is niet belangrijk maar de weg er naar toe
***
Wie kent het niet ; Het gevoel van inspiratie te vinden in kleine dingen, een gevoel van ergens helemaal in opgaan, heerlijk bezig zijn en de tijd vergeten. Samen met het maken van de foto's en de feedback van mijn blog is de verwezenlijking van de uitdaging voorbij en sta ik open voor een nieuwe "reis". Niet het doel maar het maken is dan belangrijk. Volgens dit idee begint het tijdens de wandeling op het strand, het vinden van materiaal (dat zelf al een hele reis achter de rug heeft) en de gevonden voorwerpen in je verbeelding een nieuwe identiteit geven tot en met het eindprodukt.
***
" Basically I no longer work for anything but the sensation I have while working" Albert Giacometti. ***
"La grande aventure, c'est de voir surgir quelque chose d' inconnu, chaque jours, dans le même visage. C'est plus grand que tous les voyages autour du monde." Albert Giacometti.
Beeldhouwen is een van de oudste en meest veelzijdige kunstvormen. De uiteindelijke vorm van een plastiek wordt niet uitsluitend bepaald door onderwerp of thema, maar ook door de gebruikte materialen. Het bijeen brengen van verschillende materialen om driedimensionele vormen te creëren en zeker als het gevonden materialen betreft zoals drijfhout, zeeijzer, steen, zeeglas enz... is voor mij een bezigheid die grote voldoening schenkt. Sinds mijn academische tijd heb ik steeds geassembleerd. Dit soort beeldhouwen is niet beperkt tot een bepaalde techniek, dito materiaal. De materialen en technieken worden gecombineerd en bovendien is er nog het strandjutten, het zoeken en verzamelen van allerlei afvalmateriaal, het meesleuren naar het atelier, het bekijken van de (kostbare;-) stukken, sorteren en fantaseren wat men er mee kan "doen" _____________________________________________________________________________
Assemblage; Hoogte 61 cm. Breedte 36 cm. drijfhout (Tea) geschroeid door een kampvuur, zeeglas, lavasteen (natuurlijke zwavelkleur), aangespoeld zeeijzer en porcelein.
Om de atmosfeer van een dorpje in het noorden te ervaren zet je best de auto aan de rand van het gehucht aan de kant. Van sommige boerengehuchten is zelfs de hoofdstraat nog te smal voor een auto. De straat is een geribbeld betonpad waarin je je hielen kunt schrap zetten om stijl naar beneden te gaan. Eerst nam ik een kijkje in de buurtsuper, tevens estaminet (herberg) waar ik ook een koffie heb gedronken en een fles wijn heb gekocht in de hoop de barmoeder met haar vriendinnen op de foto te zetten, maar de dames wilde die dag liever niet gefotografeerd worden. De buurtsuper werd tevens gebruikt als praktijkruimte voor de dokter die eenmaal per maand consult houdt. Het eerstvolgende consult was op 10 augustus 2011. Verderop kwam ik een hond tegen, die zo schuchter was dat hij zich ging verbergen, en een man die groen was gaan snijden voor de geiten, let op de cikkel tussen zijn broeksriem. Ondanks een modern wegennet dat toegang verschaft tot het ruige noorden is in de dorpjes de isolering erg voelbaar. De enorme ravijnen zijn nog steeds een obstakel voor communicatie tussen de huizengroepen onderling. Wat vroeger werd aangevoerd langs slecht begaanbare paden, via zee en ankerplaatsen zoals La Fajana gaat nu over geasfalteerde wegen maar door het geringe aantal bewoners is het economisch niet rendabel. In dit geval, vraag ik me af of het ontsluiten van een achtergesteld gebied zoals het hoge noorden van La Palma en vooropgesteld het karakter van dit gebied te behouden, wel zin heeft.
Wat mij bij een bezoek aan de gehuchten in het hoge noorden van La Palma steeds intrigeert is de levenswijze van de al wat oudere bewoners en hoe deze mensen bewust streven naar zelfvoorziening. Om daar te wonen heb je de behoefte nodig om economisch onafhankelijk te zijn. Toen ik daar rondkeek zag ik hier en daar nog een bewoond huis met kleine akker, groenten, fruitbomen, kippen en twee varkens die net niet in de afgrond konden vallen. Je staat er niet bij stil wat er komt kijken bij het leven in een vergeten paradijsje. Je kunt natuurlijk ook alle dagen twee uur heen en weer rijden om koffie en croissants ;-) maar dat is niet de filosofie van een zelfbedruipend kluizenaar.
Dr. Jekyll and Mr. Hyde. In het voorjaar zag ik valken vliegen boven de bananenplantages en dacht ik: "De bananenboeren worden er zich van bewust dat gif geen oplossing is voor een duurzaam landbouwbeleid". Bananen die groeien met respect voor mens en natuur wordt eindelijk een haalbare zaak. Maar verleden week zijn ze terug begonnen met gif spuiten. Het zichtbare resultaat is dat de valken sterven door het eten van vergiftigde hagedissen, hun hoofdvoedsel.
*** Wat mij steeds heeft gefascineerd aan het dorp Tazacorte was de bananenplantage midden in het dorp, die weliswaar door verdere urbanisatie kleiner wordt maar er toch nog steeds is, en de fel gekleurde stoeptegels. De antieke gekleurde stoepen zijn nu grotendeels verdwenen maar er is nog een straat "Calle Caballos Fufos" waarvan de geribbelde stoepen zich nog in min of meer goede staat bevinden. Hier en daar zijn er nog verbrokkelde resten van de eens zo frivole voetgangerszones. De nieuwe stoepen zijn nu grijs of vaal roze.
CALETA PASO DE LA SOGA Caleta is Spaans voor kleine bocht of inham maar het is ook een plek om geroofd goed te bewaren. - Dar "soga" a una persona - is iemand foppen. In de zestiende eeuw voeren met goud en zilver beladen schepen voorbij La Palma op weg met hun buit naar de katholieke koningen van Spanje. Zeepiraten van allerlei slag lagen in hinderlaag en enterden de rijk beladen schepen. De zeeroverschatten werden geborgen ergens in kleine inhammen of bochten aan de noordwestkust van het eiland. Maar het was dus heel goed mogelijk dat indien je ging zoeken naar de verborgen schat op deze plek, je bedrogen uitkwam, m.a.w. je was gefopt ;-) Vandaar de naam Caleta Paso de la Soga.
***
Caleta Paso de la Soga ligt in het "Monumento de la Costa de Hiscaguán" en is het kustgebied tussen de punt van El Poris de Santo Domingo (Garafia) en Punta del Serradero (Puntagorda). Het is een lang smal uitgestrekt kustgebied met steile kliffen, en mondingen van ravijnen die overgaan in kleine baaien waar men bij rustig water eventueel kan aanleggen met een boot. Op verschillende plaatsen boven op de kliffen kan men geraken met de auto. Er zijn kleine parkings voorzien om de auto achter te laten en van daaruit te voet de daling naar de zee in te zetten. Toen ik na het dalen, stijgen en schatzoeken ;-) terug op de parking kwam en in mijn autootje stapte gutste het zweet over mijn schoenen
*** Reeds een tijdje recycleer ik karton, bv. van pizza's. De binnenkant is lichtgrijs en kan nog wel eens van pas komen als drager voor schetsen (dacht ik zo). Het oppervlak is mat en een beetje ruw, zeer goed geschikt om snel te schetsen en niet in detail te tekenen. Enkele potloden, een slijper en een pak karton in de auto en we zien wel. Met mijn Nikon D40X, reeds een wat ouder model zoals ikzelf (het gaat snel tegenwoordig ;-) gaat het natuurlijk "sneller" maar een schetsje maken in enkele minuten in een krachtige schriftuur met de heftigheid van het 'action expressionisme' is ook leuk om te doen.
Naviera Armas vaart op de Canarische Eilanden. U hebt de keus uit tientallen routes tussen de eilanden. Foto's : De Armas veerboot "Volcan de Tauce" in de haven van Santa Cruz de La Palma wachtend op de inscheping van pasagiers om de reis te maken naar het eiland Tenerife.
HACIENDA DEL CURA - CALDERA DE TABURIENTE - LA PALMA
De Caldera de Taburiente is een van de grootste erosiekraters ter wereld. Binnen zijn loodrecht oprijzende wanden tref je een oerlandschap aan van een kleine 50 km2 groot. De moeilijkheidsgraad om de ketel vanbinnen te voet te bezoeken is groot. De laatste jaren is een aarden ezelspad geasfalteerd en is het mogelijk met een gewone auto naar de Mirador de los Brecitos te rijden. Vandaar uit kun je de krater als een 'nobele wilde' te voet verkennen. Ergens halfweg Los Brecitos kom je voorbij een mystieke plek vol rust en vrede waar verlichte wezens in enkele huizen wonen. Een tiental jaren geleden dacht ik daar anders over, dan had ik meer de indruk dat een of andere groep maatschappelijke bannelingen hier hun rust hadden gevonden. Het is mij steeds een raadsel gebleven welke mensen hier wonen. Terwijl ik kijk hoe de zon achter de bergkam verdwijnt, verschijnen er zonneharpen tussen de gekartelde bergtoppen. Mystiek genoeg op deze plaats die de naam draagt "Hacienda del Cura" (= Landgoed van de Priester of landbezit van de zielverzorger). Cura wil ook zeggen, genezing of herstel maar als zelfstandig naamwoord is het dan vrouwelijk en zou het Hacienda de la Cura zijn in de plaats van Hacienda del Cura..... en zo blijven we aan de gang .... Niemand kon me vertellen wie de priester was of waar hij woonde.
Het natuurmonument Costa de Hiscaguán (2) De kusten in het noorden van La Palma rijzen honderden meters boven de Antlantische Oceaan uit. In de winter beitelt de reusachtige branding monsters uit in de basalt stenen kliffen. In de zomer kan men de meeste schelpvormige strandjes die verscholen liggen tussen de geribbelde kliffen alleen per bootje benaderen.
Het zweet parelde gestaag vanonder mijn hoedrand op het geitenpad tussen de rotswand en de diepte. 200 meter boven de glinsterende zeespiegel stopte het pad. Althans voor mij, want verder durfde ik niet, het pad was afgebrokkeld en gedeeltelijk naar beneden gestort. Ik keek in de diepe afgrond. Voor Palmeros is het hun thuis, een plek om te vissen en op het strand een visje te roosteren tussen twee keien met wat drijfhout als brandstof.
De noordwest kust van het eiland staat bekend om zijn schoonheid en is het resultaat van erosie als gevolg van oceaan, weer en wind. Sommige strandjes zijn alleen in de zomer tijdens een kalme zee breikbaar, andere dan weer via een duizelingwekkend geitenpad, maar hier moest ik terugkeren. Tijdens de klim terug naar boven waar de auto stond zong ik een deuntje, klimmen is nu niet zo direct mijn ding ;-) Toch had ik genoten van mijn tocht en van het weids zicht over de oceaan en de kliffen.
COSTA DE HISCAGUAN - NATUURMONUMENT - ISLA LA PALMA
Natuurmonument Costa Hiscanguán.
Het gebied rond Las Trícias is in tegenstelling tot het aardsparadijs op elke toeristenkaart van La Palma te vinden. De streek met zijn grotten, holen en ruwe kustlijn was het Shangri - La voor de hippies die hier in de jaren '70 van verleden eeuw neerstreken. De alternatievelingen probeerden te overleven buiten de traditionele handelssystemen, ver weg van de op geld gebaseerde economie. Van die groep zijn er nog steeds enkele die zich jeugdig genoeg voelen en met hun kampeervergunning van 8 dagen, jaren zijn blijven hangen. Ze zijn nog steeds tevreden in hun stulpje met uitzicht doorheen de kloof over zee. Er heerst een intens gevoel van vredigheid en rust hier in hun vallei. Ik zit hier een uurtje rustig te genieten, eet een boterhammetje en drink een kop koffie uit de thermos. Om hier te leven, denk ik, heb je die typische hippiecultuur nodig, een spirituele kracht ingegeven door goden en sjamanen (en misschien wat marihuana ;-). Ik krijg kippenvel als ik er aan denk hier zo te "moeten" leven. Ik stap in de auto en vier maal vier de dag verder, mijn eigen "Lost Horizon" tegemoet .....
Voor bergwandelaars is het noorden van La Palma "het einde", maar ook voor gewone mensen is het noorden van het eiland het einde van de wereld. De grote uitdaging is om van dorpje tot gehucht te wandelen door indrukwekkende barranco's langsheen steile geitenpaden. De foto's van het gehucht La Fajana zijn genomen vanaf het dorpje Don Pedro, dat gelegen is op een mini bergplateautje. Het lijkt alsof La Fajana op een steenworp binnen handbereik ligt, niets is minder waar, met de auto dik drie kwartier en te voet met geitenpoten ;-) mag je rekenen op een halve dag.
Ik ben Wim del Arte
