In het witte ledikant rust zijn lichaam
mager, bleek als de dood
Zijn handen plukken aan de lakens
Ze hebben hun schoonheid
hun scheppende kracht verloren...

Zielloos is zijn starend oog
Als zij er in kijkt
ziet zij de verlaten wereld
waarin hij nu woont
Een desolate leegte
waar zij hem niet terugvindt
ondanks wanhopig zoeken...

Zij beseft dat hij niet meer weet
wie zij is,

zij, zijn vrouw,
zijn geliefde van weleer...

In tranen wendt zij zich af,
bang om ook te vergaan,
onmenselijk te sterven
in dat peilloos niets...