Misschien is dít wel heimwee, dat ik nog heimelijk blijf vechten om iets dat al lang verloren is
notities voor een gedicht Aardewaartse zinnen, een soort inkeer, het zoeken naar een zin en het woord in een zin en de zin van een woord.
27-04-2005
Een andere visie
Vaarwel aan mijn vader door zijn ogen te sluiten heeft hij de handen weggewuifd en onze lippen op elkaar geperst zo denkt hij de geluiden en de pijn in de kiem te hebben gesmoord morgen zal er niet meer zijn vandaag voor hem althans daarom dat ik aan gisteren denk zodat er nog een ochtend komt het lijkt alsof hij mijn gedachten heeft gehoord en glimlacht ---
27-04-2005 om 15:09
geschreven door Verdano
bewolkt met opklaringen
Onweerachtig het wit gebergte waar de zon vertoeft blijft glanzend doof en schuift onverstoord landinwaarts verder de donkere onderzijde braakt de stortregens die zeewaarts keren de aarde verdraagt mijn lentestormen tot aan de bergen toe ---
27-04-2005 om 11:06
geschreven door Verdano
Traagheid
(1e herwerking) luister hoe het water reikt en rustig in zijn bedding ijlt het plooit de benen lang gerekt rond de palen van een steiger en aan de oevers zijn de stenen glad, ze glanzen langs het water schilfert licht het lijkt alsof ik hier al eeuwen heb verbleven ik adem er de traagheid diep dan blijkt alsof ik alles ben vergeten, zelfs de dagen en de stroming sleept me mee er is geen zee in zicht slechts een bewolkte lucht van hier tot daar zover mijn blik reikt en als ik uiteindelijk mijn hoofd laat zakken vult het water al de gangen en in mijn gehoor luiden er gedempte waterklanken ---
27-04-2005 om 10:41
geschreven door Verdano
26-04-2005
Eenzaat
met geen ogen heb ik handen weggewuifd mijn mond gesloten en denk ik het geluid in de kiem gesmoord ik heb Jotie 't Hooft gelezen en ontmoet een of andere éénzaat een verloren dromendanser Ein Einzelgänger, man nennt ihn auch Traumtänzer und Eigenbrötler. ---
26-04-2005 om 20:48
geschreven door Verdano
Uitvaart
ik lach soms als de schapen met een grijns van mijlen ver en roep dan ook wat harder dan de wolven in het bos ze huilen supersonisch soms mijn hond die kan dat ook vooral als de sirenes weer oorverdovend zingen dan huilt hij mee in koor of als de klokken luiden als er weer een uitvaart in het straatbeeld komt ---
26-04-2005 om 12:40
geschreven door Verdano
straatrumoer
een blauw oog dat kan je krijgen zodat je achteraf alle kleuren tegelijk kan zien of, ga maar al liggen bloeden dan kom ik straks wel af hey lieve man zegt het hoertje ik vroeg me af ze bekijkt me wel uitzonderlijk vriendelijk, waar heb ik dat nu aan verdiend ik lach maar terug en even vriendelijk zeg ik haar gedag ze komt wat dichter en een knipoog later wordt mijn argwaan toch gewekt ik gebaar een hand een afstand later en mijn wandeling wordt voort gezet achter mij klinkt weer haar lokroep die deze keer niet meer voor mij is bestemd kijk uit je doppen ouwe vent
26-04-2005 om 12:31
geschreven door Verdano
Donderpreek
ik erger me aan theatrale toespraken en emotioneel krakeel dat rond de oren vliegt en donderpreken want het wit gebergte waar de zon vertoeft blijft glanzend doof en schuift onverstoord landinwaarts verder ze dragen ongehoord hun malse regenvloed naar genegen bergen
26-04-2005 om 11:29
geschreven door Verdano
rommel op dinsdag
Nu vandaag schijnt de zon verlegen ze heeft een regenkleed gekregen Vannacht De maan is mijn geliefde die altijd op een afstand mijn ogen toekijkt Soms sleurt zij donker de gordijnen dicht dekt ze sterren toe maar meestal praat zij honderdduizend zinnen en laat ze wentelen langs de melkwegzee Monotoon grijs motorengedaver rollende wielen hondengeblaf stilte weer een auto die voorbij gromt een uurwerk klingelt stilte dan open ik de terrasdeur en hoor ik vaag geraas van autostrades gedempte geluiden een vrouwenstem, schel, fel nogmaals hondengeblaf de merels bepikken het gazon en duiven scharrelen aan de randen een verloren meeuw schreeuwt naar de zee eksters zoeken naar kadavers niet hier maar daar op autostrades een vingeroefening, toonladders op en af. ---
26-04-2005 om 09:11
geschreven door Verdano
herinneringen
dank je voor het scherpe mes je hand die vat het wel het stak, ik scheurde los de afstand die je vroeg werd bloederig breed het kan wel jaren duren voor ik het heb verteerd --- wit heet het mes het stak, nu jaren later heb ik eelt gekweekt een glazen panster uit wit glazuur mijn pen gedoopt in blauwzuur schrijft over dromen van het bloed dat maar bleef stromen uit mijn gemoed ---
25-04-2005 om 14:48
geschreven door Verdano
Ochtend mijmering
De morgen stond heel mistig op de grond een frisse bries de bladeren ritselen regen druppels zegen zeggen de bomen het park duldt nog geen wandelaars de ijzeren poorten zijn nog toegedicht De muze komt vandaag heel traag naar boven een grijze dag de blaren ritselen de inkt loopt nog verlegen zegt de schrijver het blad duldt nog geen poorten want houten woorden maken geen gedicht ---
25-04-2005 om 10:39
geschreven door Verdano
Piéta
alleen haar donkere haar waaiert nog losbandig hij staart naar een brandpunt waar rechte lijnen samenkomen zij ademt schurend zacht haar stem is moederloos hij hoort haar niet bekijkt haar open ogenblik en haar mond verbeten trekwant ze heeft de moker in haar buik gevoeld waardoor ze nu haar ogen op oneindig richten moet
hij fronst verbeten rechte lijnen ---
25-04-2005 om 09:56
geschreven door Verdano
24-04-2005
siertuin
de siertuin aangekleed met gouden regen en groene struiken zat de randen afgezoomd en glad geschoren gras want wildgroei wordt er niet gedoogd je kortgeknipte haar en strenge oogopslag heeft alles nauwgezet maar zelf zou ik je liever vleugels geven zodat je bonte vlinders volgen kan en struiken mag bezoeken die buiten strakke tuinen staan zo mooi te wezen ---
24-04-2005 om 16:36
geschreven door Verdano
Dambruggestraat (II)
hij sleept traag zijn winkelwagen heeft op zijn minst een ligplaats onder roestig ijzer en slaapt soms in een bijenkorf
24-04-2005 om 11:53
geschreven door Verdano
23-04-2005
Coninckxplein
Een driehoek straten en een tramweg een vervallen casino en een stenen striptent parfum van pitta en bier, veel bier bij beken, 's nachts
23-04-2005 om 22:25
geschreven door Verdano
Dambruggestraat
ik haat de woorden van de straat, de vloeken als de stenen weer eens kantelen en het water spat de rauwe schreeuw van 't hoertje als een pooier haar betrapt het dronkenmansgelal van een zuipschuit die te water wordt gelaten door een bende kraaien en de sirenenzang als er weer een zonderling de wereld heeft verlaten ---
23-04-2005 om 15:15
geschreven door Verdano
Afkering
hermetisch hij stopt aaibaarheid achter fronsen en een grimas zijn geluid is het breken van de stem, het knarsen van de scheve tanden in zijn te grote mond zijn haar klit samen zijn baard verzamelt resten van een hongermaaltijd hij bevuilt spijt op zijn hurken en een bierblik zijn hoofdstuk hebben voorbijgangers verworpen met goed koper op de grond ---
23-04-2005 om 13:25
geschreven door Verdano
Ik vraag mij af
wij mensen houden van zwart wit en klare kijk in troebel water we noemen dat beschaving maar een bedreigde diersoort eet zijn jongen op en moordt de kinderen teren op de moeder wat is melk anders dan wit bloed en zijn wij niet de hoeder van de dood, in naam van ... iets dat ik niet kan benoemen maar anderen blijkbaar wel de dood is rood de hemel blauw en paars de jaren van de ondergang de mens is maar een ogenblik de rest is wit ---
23-04-2005 om 12:36
geschreven door Verdano
Ervaringen uit een ver verleden
hij ramt jongens in mekaar met harde hand met een ijzeren vuist slaat hij op tafel en buldert stoer de vloeken van zijn vader mannen wil hij maken uit rauwe klei met de ploegschaar van de boer zijn vader en als hij al eens teder was dan walgde ik zover heeft hij mij nooit gekregen zijn handen waren te gretig zijn zwarte kleed tot op de grond had mij misleid ik roep nu nog "hou je poten bij" ik bulder ook zo stoer de vloeken van zijn vader ---
23-04-2005 om 09:53
geschreven door Verdano
22-04-2005
Hoe ik aan de naam tovertaling kwam
Hij drijft in kleur en waardig en tweedelig als het windstil is hij maakt mijn kinderziel zo dronken aan het water met zijn rare tovertaal en af en toe gesnater Vroeger in mijn jeugd, woonde ik in de stad Antwerpen, in de buurt van de dierentuin. Mijn ouders waren toen gelukkige (voor mij althans) bezitters van een toegangspas, zo kon ik er bijna dagelijks wandelen. Altijd bewaarden we oud brood, voor de olifanten, de kruimels voor de eenden in de vijvers. Het was een wonderlijke tijd in de ogen van een kind, die zag hoe op een dag een olifant de hele mand naar boven tilde en genoegzaam kauwde op het riet. Toen de meid met ons de eenden voederde, haar tas omkieperde om de laatste restjes uit te schudden, tot het pasje in het water viel. Met mijn grootouders heb ik eveneens vele malen door de tuinen gestruind, en op een dag wou ik een draaideur uitproberen, ik kon niet meer terug, en tot mijn grootste spijt zijn we dan maar naar huis gegaan.
22-04-2005 om 23:40
geschreven door Verdano