25-04-2005 om 14:48 geschreven door Verdano  

De morgen stond
heel mistig op de grond

een frisse bries 
de bladeren ritselen
regen druppels zegen
zeggen de bomen

het park duldt nog geen wandelaars 
de ijzeren poorten zijn nog toegedicht

De muze komt vandaag
heel traag naar boven

een grijze dag
de blaren ritselen
de inkt loopt nog verlegen
zegt de schrijver

het blad duldt nog geen poorten
want houten woorden
maken geen gedicht

---

25-04-2005 om 10:39 geschreven door Verdano  

alleen haar donkere haar
waaiert nog losbandig

hij staart naar een brandpunt
waar rechte lijnen samenkomen

zij ademt schurend zacht
haar stem is moederloos

hij hoort haar niet
bekijkt haar open ogenblik
en haar mond verbeten trek

want ze heeft de moker
in haar buik gevoeld
waardoor ze nu haar ogen
op oneindig richten moet

hij fronst verbeten
rechte lijnen

---

25-04-2005 om 09:56 geschreven door Verdano  

24-04-2005 om 16:36 geschreven door Verdano  

24-04-2005 om 11:53 geschreven door Verdano  

23-04-2005 om 22:25 geschreven door Verdano  

23-04-2005 om 15:15 geschreven door Verdano  

23-04-2005 om 13:25 geschreven door Verdano  

wij mensen houden van zwart wit
en klare kijk in troebel water
we noemen dat beschaving

maar een bedreigde diersoort
eet zijn jongen op en moordt
de kinderen teren op de moeder
wat is melk anders dan wit bloed

en zijn wij niet de hoeder
van de dood, in naam van ...
iets dat ik niet kan benoemen
maar anderen blijkbaar wel

de dood is rood
de hemel blauw
en paars de jaren van de ondergang
de mens is maar een ogenblik
de rest is wit

---

23-04-2005 om 12:36 geschreven door Verdano  

23-04-2005 om 09:53 geschreven door Verdano  

22-04-2005 om 23:40 geschreven door Verdano  

22-04-2005 om 15:17 geschreven door Verdano  

Ik schrijf omdat ik van de taal hou, maar mijn teksten zijn geen kinderen meer. Ze willen als volwassenen behandeld worden.

Het kan misschien raar klinken, ik schrijf mezelf weg in taal en streef er naar perfectie. Een beetje onbereikbaar dus maar dat deert me niet.

Maar misschien stel ik me wel ongenaakbaar op, om tegenwind te krijgen. De mens is immers het grootste raadsel voor zichzelf.

Daarom vind ik bloggen zo interessant, ik schrijf daar veel in zonder echt erover na te denken, in één trek zoals de woorden vallen op een wit blad.
Achteraf pas dringt betekenis tot me door, en dan heb je een mooi moment, je onderbewuste heeft je zinnen toegefluisterd.

---

22-04-2005 om 14:48 geschreven door Verdano  

hij kijkt over schouders
mee en kweelt de koekoek
of liever nog als een pauw
steekt veren in zijn kont

zijn schreeuw klinkt rauw

een zonaanbidder die
de maan aanschouwt
en zichzelf een spiegel
waant en zilvergoud

en als ik me afkeer

dan graven zijn vingers
diepe voren in de aarde
ze dreigen ook met
het scheuren van het hart
en het schokken van
de stem, het handgewring
hij houdt zijn adem in

tot hij blauw ziet

...

22-04-2005 om 10:55 geschreven door Verdano  

(observatie)

hoe rustig ijlt het water
het tekent lang gerekte benen
rond de palen van de steiger
en aan de oevers zijn de stenen
glad, ze glanzen

wervelingen in het water
zie ze dansen
gorgelen af en toe
het bruisen van de stroom
overstemt loom
elke vogelzang

het lijkt alsof ik hier
al eeuwen ben gebleven
ik adem traagheid diep
zodat ik alles kan vergeten
de stroming sleept me mee

er is geen zee vol leven
slechts een rivier
van hier tot daar
zover mijn blik reikt

trouwens

als ik mijn hoofd laat zakken
vult het water al de gangen
van mijn gehoor
en luiden er
slechts de waterklanken

21-04-2005 om 18:16 geschreven door Verdano  

21-04-2005 om 12:39 geschreven door Verdano  

20-04-2005 om 23:49 geschreven door Verdano  

20-04-2005 om 17:45 geschreven door Verdano  

20-04-2005 om 12:12 geschreven door Verdano  

wordt men milder
als men oud is
omdat men vergeet

hij herinnert zich de dagen
van jongbloed en zijn eerste liefde
haar gelaat is blank gebleven
enkel in haar ogen kijkt hij nog

en ook het eerste vadermoment
de schreeuw, het kreunen
van de moeder en vreugde
het trillen van de lege buik

de lange jaren en de sleur
van dagen wroeten tot
het einde van de maand
het was nooit genoeg

nu lopen de dagen trager
en heeft hij de tijd om
het verleden op te halen
en zich af te vragen

waarom?

...

20-04-2005 om 09:20 geschreven door Verdano