De Noordzee bruist een lied dat brandt De zeewind draagt het mede Het zingt van vrijheid over 't land Van vreugd' in dorp en stede De zonne vuurt de blijheid aan Langs velden, weiden, stromen Waar steden met hun torens staan Waar woud en heide dromen Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart O schone steden, trots en vroom Vol heilige feestvisioenen O stille dorpkens langs de stroom Waar veld en weide groenen Ik min U, stad vol klokgetril En dorp ik min U beide En 't is er, als ik dromen wil Zo vreedzaam in de heide Daar is 't waar ik geboren werd Waar moeder mij eens wiegde Mijn land is Vlaand'ren, U mijn liefde, U mijn hart
Willem Gijssels (1875 - 1945)
SCHOOLPERIKELEN (Vroeger)
Avonturen met schooldirecties, leerkrachten, ouders, leerlingen, clb'ers. Vertellingen over vroeger en nu. En ook nog een beetje actualiteit met een korreltje zout.
22-03-2014
Waarschuwing voor 11.000 Spijbelaars
Vorig jaar, januari 2013, kregen 10.682 ouders een persoonlijke brief van minister Pascal Smet omdat hun kind te vaak spijbelde. Nu herhaalt zich hetzelfde scenario: er zijn 10.941 waarschuwingsbrieven onderweg naar ouders van spijbelaars. De minister spreekt de ouders persoonlijk aan, tikt hen persoonlijk op de vingers en wijst hen op het slechte schoolgedrag. De waarschuwingsbrief dreigt ook op met een intrekking van de studietoelage in geval van hardnekkig spijbelen.
Dit stond vorig jaar januari 2013 in de kranten te lezen, en vandaag alweer. Het gaf me een déjà-vu-gevoel. Uit ervaring weet ik dat de spijbelpopulatie oververtegenwoordigd is door allochtonen, maar hierover stond er niets te lezen, alsof onze eigen Vlaamse kinderen massaal spijbelen, die indruk wekt het artikel, dat alles wat spijbelt blank en Vlaams is. Niet eerlijk! Met geen enkel vergrootglas kon ik het woord 'allochtoon' bespeuren in de tekst. Krantenmannen verzwijgen bewust de etnische afkomst van spijbelaars. Daarom zal Lieve nu eens uitdrukkelijk herhalen dat onwettige afwezigheden in hoofdzaak een allochtonenprobleem is. Het is bekend dat ze hun eigen geweten hebben, gekneed door hun andere cultuur, hun andere opvattingen over samen-leven. Maar volgens ónze normen missen ze plichtsbewustzijn, hebben ze onvoldoende respect voor onze regels en voorschriften. Ouders van spijbelaars minachten het onderwijs, minachten de inspanningen van leerkrachten, zien niet in dat onderwijs de voorbereiding is op een succesvol volwassen leven.
Ik denk niet dat die ouders volgende week zullen schrikken als ze in hun brievenbus een brief van de minister vinden. Als ze durven toelaten dat hun kinderen overal rondhangen behalve in het klaslokaal, dan zijn ze wel erger gewend. Een waarschuwingsbrief zal afschampen op velen van hen.
Vroeger werd er altijd een mouw gepast aan chronisch spijbelgedrag. Scholen en CLB's waren daar erg bedreven in, in het camoufleren van onwettige afwezigheden. Ook nu zullen ze zoals vroeger wel alles uit de kast halen om te verhinderen dat er financiële schade geleden zal worden. Zeker omdat er zoveel allochtone gezinnen bij betrokken zijn.
Waarschuwen, dreigen, tolerante gesprekjes... het haalt allemaal niets uit, die zachte aanpak. Zie maar naar minister Smet, die is nu al aan zijn tweede serie brieven bezig. Het spijbelprobleem verankert zich in eindeloze gesprekken en waarschuwingen, in dreigementen die nooit uitgevoerd worden... Wanneer komen er eens eindelijke harde straffen, nietsontzienende sancties, wanneer krijgen we een onderwijsminister met haar op zijn tanden, die niet schriftelijk communiceert met ouders maar onmiddellijk ingrijpt, harteloos en meedogenloos, met een aanpak die vruchten afwerpt?!
Ik stel voor dat de schoolplicht onverbiddelijk gekoppeld wordt aan kindergeld, leeflonen, studietoelagen en alle andere financiële voordelen, hun portemonnee is de zwakke plek van allochtone ouders. Schoolbezoek moet genadeloos en krachtdadig afgedwongen worden.
Gezondheid.be kent ofwel geen wetgeving ofwel vermijdt men om het publiek te laten schrikken.
Methylphenidaat valt onder een opiumreglementering, wat inhoudt dat verpakkingen met dit giftig en verdovend middel als waarschuwing een dubbele rode diagonale streep moeten tonen en ook het rode doodskop-etiket: vergif-poison.
Taalachterstand wordt vaak aangehaald als excuus voor schoolproblemen bij allochtonen. Ondertussen zwijgt men over het gekwebbel in hun thuistaal, over de vakanties in hun thuisland, over koranlessen op woensdagnamiddag die huiswerk en lessen onmogelijk maken, over allochtone ouders die het vertikken om thuis Nederlands te spreken met hun kinderen, over islamleraars die in het Turks hun moslimleerlingen ophitsen met koran- en andere wilde verhalen.
Maar er is meer dan alleen die vervelende taalachterstand. Veel meer. Behalve de taalhandicap zijn er nog andere 'bezienswaardigheden' die het schoolrijp-zijn in de weg staan. Men heeft het altijd maar over taalachterstand, over Nederlandsonkundigheid, over verbale mankementen en zo, maar essentiële vaardigheden zoals de vertrouwdheid met potlood en papier, de bereidheid om te presteren, luistervaardigheid, doorzettingsvermogen, vlijt, aandacht, discipline, zelfbeheersing... die dingen, die stopt men liever in de doofpot, en men beperkt zich tot de taalmoeilijkheden van de allochtoon.
Ik kan me goed voorstellen dat scholen liever niets met toeter- en andere testgevallen te maken willen hebben. Kritiek op de kleutertest is in deze tijd erg begrijpelijk. Men wil op een fatsoenlijke manier verlost zijn van een meetinstrument dat bij allochtoontjes niet meet wat het wilt meten. Daarom blijft men zeuren over faalangst en stress bij de testafname, om de aandacht af te leiden van allochtoontjes die niets begrijpen van de testinstructies. De taalhandicap van de kleine vreemdelingetjes verhindert elke betrouwbare prognose naar het eerste leerjaar toe!
In de kleuterklasjes waar het gonst van anderstalige kleutertjes, is een Vlaamse schoolrijpheidstest totaal onbruikbaar. De test meet niet wat ze bedoelt te meten, en de uitslagen zijn zo onbetrouwbaar als een kat in een vogelkooi.
En dan lijkt het alsof onze Vlaamse kleutertjes behept zijn met faalangst, stress, of zo van die nare toestanden. Lezer, laat u niet intimideren, onze Vlaamse kleutertjes zijn oké, maar het zijn de allochtoontjes die in gebreke blijven, die hardnekkig hun thuistaal hanteren en niets anders om zich heen horen dan exotische geluiden.
Ooit heb ik eens een niet-verbale test (test waarbij de taal helemaal geen rol speelt) afgenomen van een groepje allochtone leerlingen. Discriminatie dus, want ze werden apart genoemen, los van hun Vlaamse klasgenootjes, en anders benaderd. Om bondig te zijn: ook op dit soort testen scoorden allochtonen bijzonder laag. Het kan dus niet zijn dat de taalfactor de énige schuldige is aan zwakke prestaties. Aan hun hele attitude schort er iets, hun deelname aan het klasgebeuren is totaal anders dan die van onze Vlaamse kinderen. Zó heb ik het ervaren.
In februari 1980 besloot ik om alle derdekleuterklassertjes te testen op hun schoolrijpheid. Eigen initiatief en eigen risico. Het vroege tijdstip van de testafname moest de kleuterleidsters toelaten om aan gesignaleerde hiaten bij risicokleuters te werken, met aangepaste remediërende oefeningen. Dát was de bedoeling van de eerste testafname in februari. De tweede testafname volgde in juni, een evaluatie waarbij de scores van zwak presterende kleuters vergeleken werden. Zo konden leermoeilijkheden voorspeld worden bij een aantal van hen. Daarom werden in dezelfde maand juni óók de leerkrachten van het eerste leerjaar al ingelicht over hun toekomstige leerlingen.
De schoolrijpheidstest onderzocht lees-, reken- en schrijfvoorwaarden, visuele en auditieve waarneming, geheugen, concentratie, schrijfmotoriek, luistervaardigheid... De testuitslagen werden aangevuld met info van de kleuterleidster die haar oordeel uitsprak over elk kleutertje. Ook de ouders gaven een beschrijving van hun kindje. En de bevindingen van de schoolarts werden ook meegerekend. Deze schoolse, familiale en medische info was minstens zo belangrijk als de schoolrijpheidsscore, waarop men zich soms blind staart.
Het duurde niet lang of er kwam een flinke haar in de boter. Mevrouw L.C., een bazige kleuterinspectrice, kon mijn initiatief niet waarderen. Zij noemde mijn aanpak revolutionair en vond het onverantwoord om kleutertjes in klassikaal verband te onderwerpen aan vastomlijnde opdrachten. Dat kon niet volgens haar. Het moest speels blijven, speels, los en spontaan. Ja, ja, en ook nog vrije opvoeding en zo?... Boos stapte ze naar haar bevriende directeurs en deed haar beklag over mij en mijn werkwijze. Ze was uit op een persoonlijke overwinning. Uiteindelijk slaagde ze er toch niet in om mij te doen stoppen. Ik breidde mijn activiteiten in de derde kleuterklas zelfs uit naar meerdere scholen! Ziezo.
En wat verneem ik nù?! In februari werd de Toetertest afgenomen in vele Vlaamse kleuterscholen. Februari, de maand van de toetertest! Nù blijkt het helemaal legaal te zijn om kleuters in groep te testen om te zien of ze klaar zijn voor het eerste leerjaar, om hen klassikaal te onderwerpen aan gestandaardiseerde opdrachten, wetenschappelijk ondersteunde proeven. Hallo, boze mevrouw L.C., wat is jouw commentaar? Niets meer in de pap te brokken hé, net als vroeger!
"Forse stijging van aantal jongeren met leefloon. Het aantal jongeren dat bij het OCMW moet aankloppen is fors gestegen... Veel jongeren krijgen de wachttijd om een uitkering aan te vragen niet overbrugd... De vakbonden hielden vorige week al een actie om de strengere regels rond de uitkeringen van jongeren aan te klagen. Volgens hen dreigen er volgend jaar nog 55.000 aanvragen van jongeren bij te komen..."
Dit staat recent te lezen in Het Nieuwsblad. Eerder al kwamen de OCMW's in het nieuws: "Dienstverlening OCMW's onder druk door tekorten", "Leeflonen ontoereikend", "OCMW als geldschieter voor leefloners"... De OCMW-ellende zou veroorzaakt worden door vergrijzing, personeelskosten, economische crisis... steeds hetzelfde refreintje wordt er gezongen. Nooit vernemen we iets over de vreemde parasieten die massaal een aanslag plegen op onze ziekenkassen, onze pensioenfondsen, onze sociale zekerheden. Onze moeizaam opgebouwde rijkdom staat op een helling, en na de helling komt de afgrond.
Ik herhaal nu een blogberichtje van precies een jaar geleden, over 'jongeren' die de schoolbanken verlaten.
Jonge leefloners maken een steeds groter deel uit van het OCMW-cliënteel. Vorig jaar kregen 28.400 jongeren onder de 25 jaar een leefloon. Van alle leeflonen krijgen die snotneuzen één derde deel! Terwijl ZIJ de energie en de kracht hebben om alle mogelijke zware werken uit te voeren, wordt er tegenwoordig gezeurd over zestigjarigen die langer moeten werken...
"Heel wat jongeren verlaten de schoolbanken zonder diploma. Zij kunnen niet terecht op de arbeidsmarkt, maar ook niet bij de werkloosheid. De enige instantie waar ze terechtkunnen is het OCMW", aldus Van Geertsom op het VRT-journaal. Deze man was voorzichtig en zweeg over mogelijke verslavingen, mislukte schoolcarrières en familiale conflicten als oorzaken van het aankloppen bij het OCMW... Waarom is men altijd zo voorzichtig als het gaat om profiteurs en parasieten?!
Wat ik me herinner van vroeger, is dat de schoolverlaters zonder diploma allochtonen waren die door hun taal- en leerachterstand ergens in het middelbaar onderwijs waren blijven steken en het voorbeeld van hun vader, de werkloze, wilden opvolgen. Met die ambities gingen die jongemannen naar school. Totaal ongemotiveerd dus. Geen toekomstdromen. Niks. Hoe moet dat soort jongeren begeleid worden? Begeleiding van jongeren, zodat ze vlotter kunnen integreren op de arbeidsmarkt, dat willen de OCMW's door van de overheid terugbetaling te vragen van de leeflonen... Een schip dat gezonken is, kan toch niet meer begeleid worden? Het kost alleen nog maar bergen geld aan de redders!
Met dank aan de heer Haesbrouck voor de bijsturing:
Het paradoxale rustgevend effect komt niet doordat in het ene geval een aandoening zou genezen en in het andere nog zieker maken, maar wel doordat een lage dosering alleen maar opwindt en meer hyperkinetisch maakt (daarom de befaamde testdosering waarmee men ze allemaal hyperkinetisch krijgt) en anderzijds de 'therapeutische' (en veel hogere) dosering, die meteen dwangmatig psychotisch maakt. Een DDD van 30mg/70kg lichaamsgewicht dient om te drogeren en bij ADHD is de kleinste dosering om robotmatig dociel te maken 60mg/70kg. Bovendien worden die hoge doseringen zelfs niet verminderd bij een steeds meer dalend lichaamsgewicht. Ik ontdekte onlangs ook zoiets paradoxaals in het patroon van de butyrofenonen (anti-psychotica - neuroleptica van Janssens Pharmaceutica - haldol-dipiperidon - frenactil enz). Componenten in die patronen ervan bestaan steevast uit psychotica. Dus aan elkaar gekoppelde stoffen die neuronen verwoesten en in hoge doses net als methylphenidaat en Prozac (Strattera) op korte termijn dwangmatig 'rust' verschaffen. Farmacologie begint er stilletjes aan heel simpel uit te zien.
"ADHD bestaat niet". Dat staat vandaag te lezen op: http://blog.seniorennet.be/rilatine, de blog van apotheker Fernand Haesbrouck. Vraag artsen waarom ze geen neurobiologische diagnose stellen van ADHD. Terwijl de onfeilbare diagnose-test bestaat. Vraag artsen waarom geen kat onder hen kan vertellen hoe de succesvolle medicatie werkt. Terwijl ze niettegenstaande die onkunde, wel slim genoeg geacht worden om te vertellen hoe veilig een en ander wel is. Omdat de nevenwerkingen hun bedrijf in stand houden.
Apotheker Haesbrouck: "ADHD is een uitgevonden en onbestaande neurobiologische aandoening. En omdat ze medisch niet bestaat, kan ze ook niet gediagnosticeerd worden... 'Ketterijen' over de werking van rilatinemedicatie, een medicatie voor een onbestaande ziekte... ADHD is een commerciële truc om psychotica te kunnen dealen bij kinderen... Industrieën vechten als duivels om ADHD als ziekte overeind te houden... Rilatine als psychoticum bevat de actieve stof methylfedinaat, een stimulerend middel dat paradoxaal genoeg een rustgevend effect heeft bij kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Omdat een soort roes optreedt, bestaat het gevaar voor verslaving. De schadelijke effecten van rilatine als psychoticum zijn o.m. controleverlies over het gedrag, veranderde perceptie op de realiteit, toename van driftmatige impulsen, algemene ongeremdheid, soms waandenkbeelden... En bij chronisch misbruik zelfs karakterveranderingen... De psychotica geven aanleiding tot gedragsveranderingen, die dan weer op hun beurt met antipsychotica behandeld moeten worden... Het blijft balanceren tussen psychotica en antipsychotica... Er ontstaat een toxicomanie, een zucht naar vergif, naar een kunstmatig paradijs van verdoving, met egocentrische fantasieën en eenzaam opgaan in zichzelf... Bij kwellende onthoudingsverschijnselen komen er psychische noodsituaties... http://www.ond.vlaanderen.be/CLB : hier kan je terecht om legaal met overheidssubsidies jouw toxicomanie in stand te houden (ja, ja, het CLB als dealer, als farmahoer!)... Het klopt niet dat de diagnose van een vermeende neurobiologische aandoening uitbesteed wordt aan lieden die niet medisch geschoold zijn, lieden die bovendien uitblinken in een verregaand pedagogisch onvermogen. Die lieden kunnen strafrechterlijk vervolgd worden omdat ze artsen aanzetten tot het in stand houden van een toxicomanie met cocaïne- en amfetamineproducten, en omdat ze onwettig de geneeskunde uitoefenen..."
Ik heb in de jaren 90 ADHD een rage zien worden, ik heb ADHD zien hypen, ik heb de verering van de rilatinepil euforische vormen zien aannemen. De ADHD-hype en het toenemende rilatinegebruik leken niet afgeremd te kunnen worden... ADHD (attention deficit hyperactivity disorder), de moderne 'ziekte' van kinderen met aandachts- en activiteitsstoornissen... Het viel mij op dat ouders en opvoeders 'toeschouwers' waren van het ADHD-gebeuren die geen raad wisten met hun druktemakertjes. Ze zaten gewoon de uitwerking van de rilatinepil af te wachtenin plaats van zélf in te grijpen. Zoals Haesbrouck het heeft over de pedagogische onbekwaamheid van hen die staan te springen om een ADHD-diagnose te stellen, over hun onvermogen om kinderen op te voeden, over hun luie drang naar pedagogisch comfort. De verheerlijking van rilatine is absurd, want de rapportcijfers van rilatinegebruikertjes heb ik nooit zien verbeteren. Geen rilatine! Wel meer opvoedingskwaliteiten bij ouders en school!
In de scholen kwam rilatine op mij over als een legale drug voor hyperactieve en onaandachtige leerlingen. En in mijn opleiding bracht de professor rilatine in verband met psychische stoornissen. Dus al een hele lange tijd stond de rilatinemedicatie in een slecht daglicht. Het kan niet anders dan dat de machtige farma-industrie er alles mee te maken heeft dat de drug rilatine nu nog altijd legaal en gesubsidieerd toegediend mag worden.
