|
Gisteren, woensdag 21 maart 2018, Internationale Dag tegen Racisme en Discriminatie.
Op deze heuglijke dag nam ik mijn pen ter hand om de lezer kond te doen van mijn ergernis over de toverwoorden 'racisme' en 'discriminatie'. Want dan denken we onwillekeurig in de richting van migranten, vluchtelingen, losers en andere marginalen, arme drommels die eindeloos geviseerd, gestigmatiseerd en gediscrimineerd worden. Wat er met onszelf gebeurt kan niemand wat schelen, we cijferen onszelf weg en sloven ons uit om het de vreemde medemensen naar hun zin te maken, hen gelijkwaardig te behandelen, hen gelijke kansen te geven, even gelijk aan die van ons - zo hoort het politiek correct - ook al hebben ze die kansen niet verdiend of laten ze die kansen links liggen. Kansen links laten liggen!
"Ik behandel iedereen gelijkwaardig" was de leuze gisteren. Iedereen gelijkwaardig? Klinkt ongerijmd omdat niet iedereen gelijkwaardig is. En ik behandel mijn evennaaste zoals ik hem beoordeel op zijn waarde.
Beste lezer, ik wil u graag bevrijden van de schuldgevoelens die u aangewreven worden als u beticht wordt van racisme en discriminatie. Een dag zoals gisteren is bedoeld om u mea culpa te doen kloppen op de borst. Maar dat is voor niets nodig. Allochtonen discrimineren zichzelf wel. Hoe komen ze aan het stigma van outcast, van minderwaardig volk? Omdat ze zélf die reputatie opgebouwd hebben. En daar beginnen ze al aan te knutselen op de schoolbanken. En zo groeien allochtoontjes op tot minderwaardige allochtonen.
In de dierenwereld bestaat er geen dag tegen racisme en discriminatie. Alleen in de mensenwereld wordt gestreefd naar gelijkwaardigheid van iedereen en naar samen elkaar helpen om dan met z'n allen den afgrond in te donderen... Beestjes accepteren moeiteloos soort- en rassenonderscheid. Er zijn superieure en inferieure exemplaren. Spontaan maken ze een onderscheid tussen meerwaardigheid en minderwaardigheid. Een heel natuurlijke gang van zaken in de dierenwereld. Iedereen is er niét gelijk. Er is de sterke leeuw en het bange muisje, de veelkleurige pauw en de grijze vleermuis. Door hun verknochtheid aan de eigen soort laten beestjes zich niet vertrappelen of overdonderen door andersoortigen die een graantje willen meepikken van de weelde die eigensoortigen met moeite opgebouwd hebben... Wat is het leven toch eenvoudig in een dierenwereld zonder complexen.
|
