]Een vakantie in Canada in 2005 samen met Henry en Tonny.
Hier zitten we gezellig samen in Banff.

Terwijl  de nieuwe emigranten, Henry en Tonny, hoog in de lucht op weg naar Canada zijn krijg ik een heel leeg gevoel. Zo heel vaak zagen we elkaar niet eens, maar wanneer we in Hattem komen gaan we vaak even bij ze langs en worden op allerlei lekkers onthaald. Henry doet de drankjes en Tonny de rest. Ze woonden net als Ben en Niesje vlakbij De Bongerd, het zorgcentrum waar oma  regelmatig even opgezocht werd en vaak werd verrast met een zoute haring, want oma is van de hartige hap. Wanneer je vroeger bij haar op de koffie kwam kreeg je vaak de vraag:Wo’j d’r een stuk kaas  bie’j? Wat dat betreft lijkt Henry op z’n moeder. Die doe je ook geen plezier met gebak of koekjes. Het is eigenlijk al vaste prik dat ik Henry gelijk maar een bordje met stukjes leverworst of kaas  voorzet. Oma is ook niet vies van bessenjenever. Een glaasje rood gaat er bij haar nog goed in. Ook dat hebben haar “venten”  niet van een vreemde. Henry had een wijnkelder waar je U tegen zegt. Wanneer we samen in Canada vakantie vierden werd er ook regelmatig bij een liquorstore gestopt.
De kreet : Doe me nog maar een slupje stamt uit onze laatste vakantie daar en werd geregeld door Jannie geuit.
Nu zullen ze al wel aan de overkant zijn en kunnen straks bijpraten met Gera, Fred en de kinderen.
Hun huis staat te wachten. De verhuiskisten zijn onderweg. Het lijkt me een uitgelezen plek daar in Dickson… vlak bij de golfbaan, dicht bij de kerk en z’n enorme dominee die ook van golf houdt en golfsticks maakt en… het belangrijkste vlakbij de kinderen.