De paar jaren die nu volgden heb ik als een beetje dubbel ervaren. Aan de ene kant was het heerlijk om met de kinderen te tuttelen, te spelen  en te knuffelen, bij Anda op de koffie en zij bij mij, naar het Hertenkamp met z’n allen. Och, dat waren nog eens tijden, zou je zo zeggen!

Maar het huishouden…… lag me niet zo. Iedere dag hetzelfde..de afwas, stofzuigen en vooral dat eeuwige opruimen lag me niet.

 Op een dag was Anda gezellig bij me op de koffie. Ik was net xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />Rick aan’t verschonen op de grond, toen de bel ging. Wims moeder uit Hattem stond op de stoep. Ze had mee kunnen rijden met een kennis die die dag in Twente moest zijn.

Anda vertelde later, dat ik in paniek niet wist wat ik het eerste of laatste moest grijpen, de poepbroek van Rick of wat anders. Nu lachen we erom.

Tot ik op een dag op een vrouwengroep me liet ontvallen dat ik best af en toe weer eens zou willen invallen op een school. Diezelfde week belde al een hoofd van een school en ging ik met Mark op pad. Mark was toen 3 en meestal dropte ik hem bij de kleuters of nam ik hem met z’n tasje met auto’s mee in de klas. Hij zette zich dan meestal aan het bureau, stalde z’n auto’s uit en speelde. Niemand keek er van op! Het was een verademing om weer de schoolsfeer te proeven. En als je nou denkt dat het wel erg druk moest zijn met 3 kleine kinderen  èn invallen?!Het gaf me gewoon weer energie. De jongens kregen allemaal een taak(je), van even naar de Migro op de hoek tot opruimen, afdrogen of zelfs stofzuigen.Er hing een lijstje aan het prikbord. En Wim was natuurlijk altijd al handig.

Ze hebben me verzekerd dat ze er geen trauma aan overgehouden hebben!