Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover!

Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de “groenkopjes”, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos .
Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan.
Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.

In Vorden woonde een gezin bij ons in de buurt die ook gek was op cantharellen.
Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig overkomen, dachten ze.
Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden.
Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel.
Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin.
Maar ’s avonds toen ze met z’n allen voor de tv zaten zei één van de kinderen:
"Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!”. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Er zou toch geen giftige tussen gezeten hebben? En bij zo’n klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller.
In allerijl werd de huisarts gebeld. ”We nemen geen risico”, zei die. “Naar het ziekenhuis!”
In Zutphen in het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt.
Dat was geen pretje!
Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn?  In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven?
Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar….tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt.

Maar toch! Ik ga nooit nee.... never zelf paddestoelen zoeken!!