M’n vader en moeder vonden dat we er maar eens een paar dagen op uit moesten met z’n tweeën. Zij zouden wel op de jongens passen. Ze waren toen 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

We hadden ze net afgeleverd op “De Boomgaard” en zouden Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wilde ik me omdraaien om wat te zeggen…o, nee…daar zit niks. De dag was gezellig en die avond brachten we door bij de verdere Hattemse familie en bleven daar ook slapen.

De volgende dag stond Giethoorn op het programma. Daar had ik goede herinneringen aan toen ik daar jeugdkampen van Youth for Christ meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim was al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna ging het in de file over al die bruggetjes. Tja…hoogseizoen! “Wim, laten we een bootje huren”, zeg ik. ”Moet dat?” “Ja, joh, hartstikke leuk.” Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij had z’n horloge af moeten geven als onderpand. Dat zinde hem dus helemaal niet. Nou en nu…punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik was vergeten welke kant ik op moest duwen met die roerstok. Gevolg was dat ik steeds tegen andere boten aanstuurde. Lach niet… ik kon wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren.  Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen werd ook al een ramp, want er zat geen kiel onder de boot.

Na een paar vergeefse pogingen brachten we de boot weer terug. Ik wist nu in elk geval hoe ik sturen moest. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foets foets foets…

Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begon het spraakwater weer op gang te komen.”Zullen we maar ergens koffie gaan drinken en iets voor de jongens kopen?”

Een paar dagen zonder de jongens…..was ook niet alles!