De laatste lichting. Hier zijn temninste een paar hennetjes bij.

Met een dubbel gevoel bekijk ik onze kippenfamilie. ’s Morgens worden we wakker gekraaid door vader haan, wat meteen beantwoord wordt door oudste zoon haan, die als enige de vangst van buurman Jans overleefd heeft. Nu is echter de volgende lichting aan de beurt om van puber volwassen te worden. Ze houden zich nu nog rustig, maar als we een maand verder zijn zijn deze zes hanen volwassen en is het gekraai niet van de lucht. Ook hier was geen enkel hennetje bij. Toen Gerald een paar weken terug hier was liet die zien hoe je met het grote net van de vijver met één klap een haan kon vangen. De derde poging lukte en die haan is al via buurman Jans bij tante Jantina in de soep beland.
Natuurlijk ging Wim de dag er op gewapend met het net richting kippenren, want volgens Gerald moest je dat vangen doen tijdens het voeren. Ja… die hanen zijn gek! Op het moment dat Wim er met voer èn net aankwam waren ze al vertrokken. Ik heb later ook nog verschillende pogingen gewaagd, maar ze zien dat net aan die stok meteen.
En dat is nog niet alles. Een nest later- want  die twee hennetjes bleven maar broeds worden- bleek maar één kuiken. Eindelijk is dat een hennetje. Het laatste nest waren weer zeven van die leuke vertederende donsballetjes die fanatiek  door moeder kriel beschermd werden. Hier zijn in elk geval drie hennetjes bij. Als je een beetje meegeteld hebt weet je dat we nu 12 hanen hebben.
Tja… het Twentse spreekwoord: As een boer een henne et is de boer krank of de henne krank klopt denk ik wel. Ik weet dat één van mijn zwagers aanvankelijk niet zo gek op kip was. Wat bleek? Hij is ook van boeren afkomst. Zijn moeder was een geweldige boerin die de touwtjes van hun boerenbedrijf goed in handen had. Als zij  wel eens een kip hadden die wat zielig uitkeek zei ze:”Laow den mor gauw slachten, anders geet e ons nog kepot”.
Die hanen van ons zijn zo fit als een hoentje, maar wie ze kan vangen mag ze allemaal hebben.