De hele Amerikaanse familie Eggink.
Waarschijnlijk is de foto gemaakt ter ere van hun 40 of 45 jarig huwelijk.

Het was duidelijk dat ik nog niet genoeg hersteld was om terug te kunnen gaan naar Arizona om te gaan werken aan die school voor Indiaanse kinderen. Ik trok me ook terug uit andere activiteiten.
Die herfst vroeg schoonzoon Curtis wat ik van plan was om nu te gaan doen. Ik zei hem dat ik het niet wist. Hij adviseerde me om te gaan schrijven, net als mijn vader had gedaan toen hij ouder werd. Hij had de band gezien met het interview dat op de Hollandse tv uitgezonden was toen vader al 93 was. Omdat Harold zijn nieuwe melkstal klaar had en de koeien naar zijn eigen farm verhuisd waren, zou ik ook hier bij huis weinig meer te doen hebben.
Nu besloot ik om te gaan schrijven. Ik kocht een typemachine en zocht iemand die me typeles kon geven, maar die was niet te vinden. Daarom moest ik het mezelf aanleren. Een ander probleem was dat ik alleen Nederlands had leren schrijven. Mijn Engelse spelling was daarom wat zwak. Maar ik ging aan de slag met het schrijven van allemaal korte verhalen die te maken hadden met mijn leven.
Zo gauw ik echter weer voldoende hersteld was om wat werk te doen ging ik naar Harolds farm om ’s morgens de kalveren te voeren en wat lichte werkzaamheden te verrichten.

Zo schreef ik in verloop van tijd die serie korte verhalen. En in 1980 vroeg ik mevr. Meryl Stanton, die ook voor verschillende mensen en organisaties schreef, of ze mijn schrijven zou willen bundelen tot een boekje. Dat wilde ze wel. Ze corrigeerde en verzorgde zo 100 boekjes voor 2,50 dollar per stuk. Ik verkocht er wat en gaf er ook een aantal weg aan vrienden en aan diegenen die interesse toonden in het lezen van dit boek.

Toen Herman in 1996 met Harold in Nederland kwam was het voor Harold de eerste keer. De verjaardag van Tante Jo werd in grote kring gevierd in de Wildenborchse Kapel en de familie werd hierbij uitgenodigd. Hier ontmoetten we dus onze neef Harold. Het was zo apart toen we kennismaakten. Het was net of ik met een oudere broer praatte. Het boek van ome Herman kwam ter sprake. Het leek mij best interessant om te lezen wat hij allemaal in zijn leven had meegemaakt en Harold beloofde om er één op te sturen.
Ik weet nog dat het boek in de brievenbus zat en dat ik in de auto onder de kapschuur begon te lezen en dat ik een kwartier later nog in die auto zat te lezen.
Nu ben ik dan begonnen met het vertalen en beleef de Avonturen van Herman Eggink, die Achterhoekse jongen die naar Amerika wilde om boer te worden, weer opnieuw!