Ach die opoe… hier met een jong hondje op de arm en geflankeerd door haar dochters Coba en Hermien. Tante Riek was in die tijd- ik schat 1935- de deur al uit om ergens in Harfsen of het Joppe bij een rijke familie te gaan “dienen”. Opoe was niet sterk, had chronische astmatische bronchitis en in die tijd was daar nog weinig aan te doen. Van pufjes had niemand nog gehoord. Het enige wat we later regelmatig voor haar moesten meebrengen waren de homeopathische Drosera-pilletjes in zo’n klein bruin flesje. Maar ook dat was een lapmiddel. Ze sliep ook bijna halfzittend met een peluw en twee kussens . Ze was misschien lichamelijk niet sterk, maar ze wist het gezin in goede harmonie te houden. Diny en ik waren erg op haar gesteld. We hadden meer lieve opoe’s: opoe uut Barchem, later opoe uut Mossel( moeder van vader Hein), opoe Kornegoor (moeder van tante Hanna, de eerste vrouw van vader Hein) en opoe Bruins, eigenlijk de opoe van de Bijenhofjes uit De Wildenborch. Maar opoe Bijenhof was het meest eigen. Daar woonden we bij. Ze was er altijd! Die troostte je als je tandpijn had, gaf een kusje op de zere plek als je gevallen was en was samen met opa Bijenhof de grote steun voor mama toen ze alleen kwam te staan.
Het gekke was dat een jaar terug opoe ter sprake kwam bij mijn andere nichtjes. Die hadden een iets ander beeld van opoe. Opoe kon ook dominant zijn en enigszins kritisch.. Wanneer ze in De Wildenborch met een verjaardag op bezoek kwam met de dresseerkar of koetsje was tante Janna wat nerveus, want stel je voor dat net vandaag de pudding klontjes had. Gerrie werd nog eens extra de nek gewassen. Die was al bruin van zichzelf. Stel je voor dat opoe zou zeggen:”Wat is Gerrie zwat in de nekke”. Zij woonden samen met opoe Bruins. En wat wij met “onze”opoe hadden had zij weer met “haar” opoe. Ook Gerke had andere gevoelens bij opoe. Die trok weer meer met opoe Aartsen op die vlakbij woonde en waar ze vaak uit school naar toe ging. Zo zie je maar weer dat het voor iedereen anders is.