“Wie gaat er weer mee naar Italië?” “Jaaaaaaaaa”, klinkt het eenstemmig. We kiezen iets uit de Neckerman gids: Peschiera aan het Gardameer.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nu rijden we dus via Oostenrijk. Ik ben helemaal onder de indruk van de fraaie Alpen. Dit had ik m’n hele leven nog niet gezien. En daar rijden we  floep…doorheen. Het is daar nog heel koud . We zijn de grens nog niet over of een enorme hitte overvalt ons. In één dag van 0º tot tegen de 40º. Airco hebben we dan nog nooit van gehoord, hooguit in een Amerikaans romannetje. Dan blijkt ook nog dat onze huisjes niet beschikbaar zijn. “Oooh….Neckerman!”, wordt daar gezucht. Maar we krijgen vervangende appartementjes die prima zijn. En……jongens….een heerlijk zwembad. Peschiera ligt eigenlijk in een dal en het heetste plekje van het Gardameer. Heb ik weer. We zitten ’s avonds om half 12 nog in bikini te puffen. Ik dan, want de rest schijnt er weinig last van te hebben. Maar het went.

Deze vakantie wordt er fanatiek gevist. Alleen krijgen de jongens van die kleine roofvisjes aan hun haak. Met één hap zit de haak zo’n beetje in de ingewanden. Krijg zo’n visje maar eens levend van de haak! Bloederig dus!

Maar er zijn mooie markten, we zien wedstrijden met boten waarin staande geroeid wordt, we bezoeken Verona. Die avond is de opera afgelast en hoeven we ook niet te beslissen of we er wel of niet heen gaan. Ook een dagje Venetië staat op het programma. We zijn te laat voor de vismarkt, het museum zit dicht, maar de entourage ,de gondels en het plein en de brug der Zuchten ,waar Dick behoorlijk aanschouwelijk over weet te vertellen, maakt alles goed.

Er wordt wel van alles georganiseerd op ons vakantiepark! Assistente B loopt heel gewichtig te doen. Bij de zwemwedstrijden doen behalve Gerhard ook Mark en Ernst mee, allebei fanatiek. Maar op het uno..due…tres duikt Mark 2x bij tres  in het water. Pas bij het geweerschot mocht je vertrekken. Ernst wint de race… Tja, je kunt niet alles hebben, Mark. Stefan doet waarempel mee met hardlopen. Terwijl iedereen op de volwassenen let en wie van hun het snelst is heeft volgens onze telling Stefan gewonnen. Breng die Italianen dat maar eens aan hun verstand.

Ik ben nogal onder de indruk van de Italiaanse slager die heel zwierig een lapje kalfsvlees voor me inpakt alsof het een cadeautje is, ook nog met een takje rozemarijn erop. Als er betaald moet worden ben ik opnieuw onder de indruk….3x zo duur als in Nederland!!

Op de terugweg maken we voor het eerst kennis met de beruchte files bij München. We hangen zo’n beetje met de benen uit het raam,…….zo heet. Bij Pommersfelden is een kasteel/hotel waar Anda’s tante placht te overnachten en Anda verzekert:”Als die het o.k. vindt dan is het o.k. èn niet te duur. Het blijkt een gouden greep. Lekker eten, goede bedden, zwembadje erbij. We eten kip en Ernst heeft blijkbaar nog niet vaak een kippenpoot mogen kluiven en ,kijkend naar de spieren en pezen, vraagt enigszins verbijsterd:”Zijn dat z’n darmen?” Stefan heeft ondertussen zo’n spierpijn van de hardloopwedstrijd dat hij niet meer gewoon kan lopen, maar ik heb hem niet echt horen klagen. Er is nog een stukje film van! We hebben het met elkaar geweldig gehad, maar of het volgend jaar weer Italië wordt?