Tja... toen rookte hij nog.

Even terug naar de Dorpsweg.

Toen de kamer aan de Dorpsweg nog uit een zit- en een eetkamer bestond, was er een bovenraam met glas in lood er tussen. En daar stonden wel 15 flesjes met drank in alle kleuren van de regenboog. De kleuren werden in de loop der tijd steeds lichter. Ik verdenk er een paar van dat die ervan gesnoept hebben en weer bijgevuld met water.
Wim had ze ooit meegebracht ergens uit Italie, net als een kamelenzadel ,gekocht van Alie die ook balletje….balletje speelde in Suez, een tegeltje uit Pisa, houten poppen en rotan stoelen uit Indonesië en een olifantentafel uit Afrika..
Ik heb me laten vertellen dat het telkens groot feest was als Wim weer terug kwam van een reis. Hij bracht van alles voor ze mee.
Iedere reis begon met zeeziekte. Het gekke was dat het al in de trein begon. Nou… als dat dan niet tussen de oren zit!? Later zou het nog erger worden. Toen we getrouwd waren en hij vanaf de Eierdijk richting bus liep kon hij nog net de eerste rij coniferen halen.
Hij kreeg in die eerste tijd ook verkering,… nou ja verkering? Het was een meisje dat binnen de Hattemer grenzen alleen keurig Nederlands sprak, maar zo gauw ze weer in de buurt van Putten, haar thuisland, kwam overging op het Veluws dat toch ook in Hattem gesproken werd. Haar ouders hadden een klein boerderijtje en verder werkte haar vader in een fabriek. Toen moeder en Ben er een keer op bezoek kwamen stelde haar vader voor om allemaal maar even mee te helpen hooien op het land, des te eerder waren ze klaar! En over de gehaktballen die ze aten waren ze nog niet uitgepraat toen ik in beeld kwam. Alles werd daar gekookt en geweckt. Wim heeft ze nooit door de keel kunnen krijgen.
De verkering… nou ja verkering… was toen al uit. Wim had haar ooit eens gevraagd wat hij voor haar mee zou brengen. Toen stelde ze een bontjas voor. Dat had ze nou niet moeten doen. Hij werd op tijd wakker.