Tante Hanna had veel bewaard. Zelfs de briefjes van haar jongere zusjes en Jan die ze schreven voor deze verjaardag.
Zondag 6 April 1925
Waarde Hanna
De kinderen zijn allemaal zowat bezig met het briefjes schrijven aan Hanna en nu willen wij u ook even schrijven want je bent dunkt mij niet alle dagen jarig, maar morgen toch wel.
Negentien jaar. Moeder had het er van voormiddag nog over dat het zulk warm weer was geweest toen je geboren zijt. Dat was mij ontschoten, maar ik weet nog wel dat we dien dag aan t zoogenaamd kuilen zijn geweest. Dat is als je met 2 paarden ploegt, er onder uit de voor met de schop er nog een spit bij uit haalt. Het wordt nu niet meer gedaan en u zal het ook wel niet meer heugen. Daar kwam dan altijd een man of zes uit de buurt bij te pas.
Ik weet dit nog best dat die manslui toen s namiddags na het werk nog zoo lang in de keuken zaten te drammen en te zwammen en uw moeder was allang niet goed. Ze verlangde zo dat die mensen nu maar gauw naar huis gingen, maar ze wilde hun dat ook nog niet graag zeggen en dit alles is morgen 19 jaar geleden.
Veel is er wel gebeurd in dien tijd. We hebben woeste grond gekocht, Berend en ik, en na een gepolder van een jaar of 5 6 hebben we beiden nu een eigen plaats. Maar t is anders toch net of het verleden jaar pas gebeurd is. Dit komt zeggen sommigen omdat wij de herinneringen van het verleden net bewaren als portretten in een album, zodat we eigenlijk het verleden in ons om dragen en net als met een album, kunnen we het verleden bekijken net waar we willen. En dat we niet alle dingen met dezelfde scherpte kunnen onderscheiden komt dan niet omdat het niet aanwezig is maar omdat dat, zoals men het noemt, is verzakt tot onder de drempel van ons dagbewustzijn.
Dit laatste betekent zooveel als het leven, gebonden aan ons stoflichaam, zodat we later als we weer vrij zijn, alle mogelijke dingen uit ons verleden weer even scherp kunnen onderscheiden alsof we het juist meegemaakt hadden. Dus hoe beter we het in dit leven aanleggen hoe genoeglijker en gelukkiger ons begin in de geestelijke wereld zal wezen.
En ik zou wel willen zeggen.. ga uw leven maar zo door, tenminste in veel opzichten.
Wat verkeerd is in je, wel, het geweten is in u als het gewetene en zal je de consequenties der dingen wel indachtig maken.
Van het kranten sturen is weer niet gekomen. k Heb hem Dika ook nog niet gestuurd. Ze dacht geloof ik dat ze vandaag nog kwam, dan zou ik hem je morgen of zoo nog wel sturen ofschoon moeder zegt dat Hanna niet zooveel meer om dat feuilleton geeft, het wordt ook zo verschrikkelijk lang.
We hebben deze week van Herman 2 brieven gekregen, dinsdag en zaterdag één. Dinsdag schreef hij nog over het loon, dat had Niessink en hij nog weer veranderd. Wanneer Herman minder dan150 dollar maakt van dien grond dan wilde Niessink hem dat bijpassen en als het meer werd dan 300 dollar dat was dan voor Niessink. Dat is dunkt mij lang niet zo mooi als het eerste verdrag en hoe dat nu in mekaar zit weten we ook zoo niet. Ik dacht al zoo of het Niessink ook wat al te bezwaarlijk leek om Herman altijd hoe het ook liep, de opbrengst te beloven van 10 HA.
En Herman moet dan ook nog een boel dingen leren.
In de brief van gisteren schreef Herman ook nog dat hij misschien nog een keer met A Levenkamp met zijn auto naar die ongetrouwde broers in Sioux Center zou gaan. Dan wilde hij meteen Theo Kaeming opzoeken. Wat zal die Theo dan opkijken, t is zon aardige jongen. Dika is net gekomen, ze heeft nog een briefkaart van u meegebracht.
Wat is dat een goedkope hoed die je gemaakt hebt. Maar Hanna, ge zijt morgen jarig dat is zoo en nu weten we op t ogenblik nog niet waar we u een plezier mee kunnen doen. Ik dacht aan een boek. Oostloorn bv of heb je zelf nog een ander in gedachten? Of iets anders? Een mandje op de fiets liever niet, praatte moeder van.
Zeg, weet je wat deern, als we niets horen verder in de week van u dan bestel ik voor u: Oostloorn.
Tandpijn voorgoed weer over? We zullen het maar hopen.
Houd je maar goed en wees maar flink.
Gegroet van uw vader en moeder
Groet juffr. Marche van mij.
De kinderen zingen juist: Ik ga slapen ik ben moe. Wat gaat dat mooi met de kamerdeur dicht.
|
