Dit is vast op een bruiloft van één van de kleinkinderen. Voor zijn begrafenis had hij bedacht dat hij in de goedkoopste ruwe vurenhouten kist begraven wilde worden, indien mogelijk en dat we allemaal maar een bloem in 't knoopsgat moesten dragen. Dat laatste is niet gebeurd.
Ik heb even in mezelf geglimlacht toen ik het stuk uit 2 Timotheus uitkoos voor vandaag waarin staat: ik heb de goede strijd gestreden. Hij heeft zijn geweldloze strijd inderdaad gestreden, maar dan tegen het geweld, met zoals hij eens schreef slechts met één wapen achter de hand, het geloof. In de naam van Jezus Christus, en wijzend op de Bergrede wees hij iedere vorm van geweld af. In theorie konden velen het met hem eens zijn, maar theorie was hem niet genoeg. Hij daagde je uit het waar te maken, het rond te bazuinen, er politieke consequenties uit te trekken. Hij had meer moed dan velen van ons. Hij was een begenadigd mens, die velen probeerde wakker te schudden, te helpen, de ogen te openen.
Hij en ik, we dachten daar wat anders over, het spiritisme was voor hem belangrijk, voor mij onbekend terrein. Het geeft niet, want wij wisten beiden dat ook de dood nader brengt tot God. Vertrouwen dat God de krans der rechtvaardigheid zal geven aan allen die zijn verschijning hebben liefgehad.
En dat had hij, met hart en ziel en verstand.
Daarom was hij een vriend voor velen,
Een boodschapper van God,
Een begenadigd mens.
Wie was hij dat hij dit doen mocht? Een wijze eenvoudige boer, een geroepene, die juist daardoor de mensen tot hun hart aansprak. Vriend Johan, die meer zag dan een ander, een ziener, vriend van God. Hij deed me vaak aan Henoch denken van wie geschreven staat dat hij wandelde met God. Zo zei hij het zelf: och sinds ik me echt aan God heb overgegeven staat God niet meer tegenover mij, maar naast me. Als mn naaste kameraad. En daarnaast het verlangen Nader tot U. Als ik maar weet dat alles hier mij nader brengt tot U.
Zijn leven is voorbij. Opgeroepen tot Hoger Leven.
Slotwoord
Nu gaan wij Johan Eggink begraven.
Deze samenkomst wilde recht doen aan zijn leven en sterven.
Ik heb niet geprobeerd woorden van troost te spreken, dat hoefde geloof ik niet.
Soms zendt God mensen op ons pad die zelf zo vertroostend in ons leven binnenkomen dat je zelfs aan het eind van hun leven alleen maar dankbaar kan zijn.
Wij besluiten dit samenzijn hier met de woorden van een lied dat ook in zijn boekje stond:
In God rust mijn ziele
Zij leeft en rust in God.
Ik wil mijn aardse leven
In Zijne handen geven
En ginds mijn eeuwig lot.
Zo was Johan Eggink.
Maar meer nog: Zo is God.
ds Barnard 1974, één van opa's vrienden.
Amen
|
