Vrijdagmorgen.
Onder t licht draaien schoot mij een gedichtje door t hoofd. Ik heb het steeds heel mooi gevonden. Het enigste wat er mij aan scheelt dat is dat ik er zo zelden wezenlijk in leef. En dan denk ik: kan ik dat niet of wil ik dat niet, dat is mezelf duister. Maar hier gaat het dan:
Ik schep niet als in vroeger dagen Mijzelf een toekomst meer, Maar leg mijn hopen en mijn trachten In Uwe handen, Heer. Naar grote dingen heeft mijn ziele Gehunkerd en gehaakt, Maar ach, in t grote was geen vrede, Gij hebt mij klein gemaakt. O, laat mij kleiner maar steeds worden, Maar mindren meer en meer, Mijzelf vergetend, U slechts volgen, Ik niets, Gij alles Heer!
Is dat niet mooi? Voor de dichter is het zeker levenservaring geweest.
Friday morning
While I was turning the light __ Ive not exactly an idea what that would be. Perhaps it had to do with something what was used during the war to generate electricity a little poem came into my mind. Its only that Im not living in it most of the time. Than Im thinking about it: Is it that I cannot live in it or is it I dont want to live in it?
So here it is:
I do not create as before A future any more, But lay my hope and trying In Your hands my Lord. My soul has always hankered After great things But ach, no peace I ve found in that, Youve made me small. O, let me become small and smaller, And lessen more and more, Forget myself, only You to follow, Nothing for me, for You its all.
Isnt that wonderful? It must have been life experience for the poet.
|