Op de camping met mijn klas op brugklaskamp.

Tot ze daarbij ook nog verlamd raakt.
Sjef  koopt zo’n “pausemobiel”, je weet wel zo’n vierkante auto met een verhoogd achterstuk.
Zo kan hij Bernadien  mèt rolstoel toch iedere week ophalen om  even weer thuis te zijn.
Bernadien is ondertussen al 8 jaar ziek en krijgt steeds meer klachten. Terwijl Sjef haar diezelfde week nog even  naar huis had gehaald, overlijdt ze aan het eind van die week, 55 jaar oud. De begrafenis is indrukwekkend. Alle oud-gedienden van de voormalige Rk- LTS De Zuidoosthoek zijn er. Ze ligt opgebaard in een blauwe gesloten kist, haar lievelingskleur. Op de kist staat een groot portret van Bernadien zoals we ons haar maar moeten herinneren met haar vrolijke lach en haar grote bos krullend haar.
Hun oudste zoon leest een ontboezeming van Sjef voor over Bernadien, over hoe ze elkaar op de Mulo al ontdekt hadden, hun relatie en hun huwelijk. Over de tijd dat ze in Nijmegen woonden en later in Emmen en ook over de moeilijke tijd toen hij besefte dat hij de Bernadien die hij kende voorgoed kwijt was. Heel ontroerend! Ook een zus en later een nichtje vertellen over hun zus en tante Bernadien… precies zoals ze was.
Sjef en Bernadien zijn  beiden van huis uit wel Rooms- Katholiek, maar voelden zich daar niet meer bij betrokken en daarom wil Sjef ook geen kerkdienst.
Een waardig afscheid van Bernadien, een onvergetelijke collega en vriendin.