Van l naar r. opoe Kornegoor, opoe uut Mossel, ome Jan en - waarschijnlijk- opa Kornegoor.

Waarom moet ik steeds aan Wimke denken? De hele morgen komt ieder keer die naam voorbij in m'n hoofd. Ken je dat? En gelijk het beeld van opoe uit Mossel, de moeder van vader Hein. Misschien wel omdat we op de Boomgaard zijn en er meer herinneringen boven komen.
Vader Hein had een jonger broertje. Ze woonden op een boerderij onder Kasteel Het Medler. Toen had je nog echt koude winters en werd er vaak geschaatst. Hoe het kwam weet ik niet, maar Wimke is tijdens het spelen door het ijs gezakt in een sloot. Hij kreeg daarop longontsteking en na 10 dagen is het vaak erop of eronder. Wimke heeft dat niet overleefd. Peniciline kenden ze in de jaren twintig nog niet.
Als je mocht denken dat vroeger alles beter was... dan gaat dat niet altijd op. Ook de vader van  vader Hein kreeg eens blindedarmontsteking en werd door de huisarts op de keukentafel ter plekke geopereerd. Hij heeft dat wel overleefd. Opa Eggink was tuinman op het Medler en heeft veel van zijn kennis op Hein overgebracht. De baron vond Hein een goeie paardenknecht omdat hij zo goed met paarden kon omgaan, maar pa had geen zin om "onder" de baron te gaan werken en begon met  Hanna Kornegoor in 1938 zelf een boerderij... ja hier op "De Boomgaard".
Opoe woonde later bij haar dochter Aaltje en haar man Bertus in Mossel op boerderij "De Prinsenhoeve". Ze had ook groene vingers. Nergens zag je in die tijd een mooiere vensterbank met bloemen. Ze was vrij lang en slank en vaak zat ze bij ons aan het Lindese end in de kerk. Zingen kon ze niet. Dat was meer een schor gepiep. Bij alle verjaardagen zat ze met de andere opoe's en opa's gezellig te keuvelen, samen met opoe Kornegoor, opoe Bruins, opa uit Barchem en onze eigen opa en opoe Bijenhof. Een echt dagje uit.