Berichtje van Joop:
Dit is een foto van onderduikers in het bos achter het kasteel in de Wildenborch,
v.l.r Johan Kreunen, tuinman van de Wildenborch, dan Leentje Jacobs-Vrankenhuis. Daarnaast zie je Derk Jansen de veehandelaar. Hij was bij de ondergrondse. Dan de dochter Edith Jakobs en helemaal rechts een tante van Edith, Kitty Jansen-Hillersen.
Deze foto heb ik op een paaltje geplaatst in het bos op de plek waar de ondergrondse hut heeft gezeten. Ik weet nog dat we er vroeger in kropen, alhoewel deze was ingezakt.
Ik heb Edith een half jaar geleden gesproken; ze woont in Nijmegen bij de kinderen op een boerderij.
Ik had het adres gekregen van TV Gelderland, die hadden er een uitzending aan gewijd.
De dames hebben eerst op het Kervel in Hengelo gezeten, maar toen werd het te link en zijn ze met hulp van een dominee naar de Wildenborch gebracht. Ze zijn ook daar verraden en op transport gesteld, maar een dag voordat ze zouden vertrekken uit Westerbork zijn ze bevrijd. Het was op 12 April, zo vertelde ze mij, die datum staat bij haar in het geheugen gegrift.
gr. Joop

Bovendien kun je met een klik op de titel meer lezen over de belevenissen van deze familie.

5 april
Na veel schieten over en weer is dan ook Zutphen bevrijd en is er, naar men zegt, in verhouding met andere steden, aardig goed van afgekomen. Er is wel veel glasschade, kogelgaten en trechters in huizen en straten, veroorzaakt door de projectielen.
Deventer is ook net vrij, heeft hierbij ook niet veel schade geleden, maar heeft het er voor die tijd wel van langs gehad door de bombardementen. Men hoort iedere dag verhalen, te veel om op te noemen. En het zou te veel tijd kosten om het allemaal op te schrijven.

5 mei.
Zaterdag om 8 uur hebben ze de wapens neergelegd, behalve dan een paar duizend Hollandse SD-ers die nog doorvochten in de buurt van de Grebbeberg en die de capitulatie niet wilden aanvaarden. Toen werd de Duitse SS er op af gestuurd om hen onschadelijk te maken, want zij waren er aansprakelijk voor. Het werd toch nog een hele schietpartij… hier hoorde je de kanonnen nog bulderen.
’s Avonds werden er in onze omgeving Oranjefeesten gevierd met optochten door de straten en voorop het plaatselijke muziekcorps. Eindelijk veel plezier bij die langverwachte bevrijding die ten slotte zijn intrede heeft gedaan na vijf jaar steeds erger wordende tirannie, een druk die steeds zwaarder werd. Geen wonder van al dat plezier nu men zich weer vrij durfde te vertonen en je kon doen en laten wat je wilde. Zo kwamen dan ook verschillende mensen weer voor de dag waarvan je meende dat ze er niet meer waren, en hadden schik en plezier omdat ze de hunnen weer bij zich hadden.
Maar zolang er nog een gemis is zoals bij ons met Bram, kun je er nog niet helemaal van genieten.