Stratford on Avon en de dametjes met "that little monster".

Op één van onze reizen beginnen we in de buurt van Stratford on Avon. “You will enjoy Stratford, Hetty, with the river and the beautiful swans, the boats and all the lovely houses”, zei Joan al jaren geleden. Het maakt me niet zoveel uit dat Shakespeare er geboren is, maar inderdaad Joan... you were right. De Avon met z’n zwanen met jongen, de kleurig geverfde boten, de performances in het park… het ademt sfeer uit. Het waterpeil in de smalle kanalen is veel hoger dan die in de river Avon. Er moet dus veel geschut worden. Mooi!
Op de camping is Wim zo verdwenen, want ze zijn bezig met bestuurbare vliegtuigjes. Fluitend komt hij na twee uur weer bij de caravan met verhalen over deze vliegtuigfanaten met hun bestuurbare lievelingen.
Op de camping is ook een Engelsman, Bert,( spr. Burt) die geregeld een praatje komt maken. Hij vertelt dat hij op een gegeven moment bewust zijn leven heeft omgegooid van “making money”naar “enjoying your life”. Hij vergelijkt het leven met een wiel met spaken, waarbij iedereen, hoe verschillend ook, even belangrijk is.
Een paar dagen later bezoeken we de Engelse plaats Knaresborough en parkeren bij een mooie oude kerk  met ruïne en prachtig uitzicht op een dal. Op een bankje zitten een paar grijze dametjes  met twee hondjes . Wanneer ik tegen één hondje begin te praten draait het ene dametje zich naar me om en zegt:”You can have him… that little monster”. Ze vertelt dat ze op hem past voor een goede vriendin en voegt er aan toe:”He understands Spanish as well”!
Wanneer we de dag erop de camping verlaten regent het zachtjes en Wim kijkt bezorgd naar de lucht. Een Engelsman troost hem met de opmerking:”Ooo it’s only to keep the dust down”!
Wanneer we eens een verkeerde straat inrijden en achterwaarts terug moeten met caravan… staat er een hele rij Engelsen geduldig te wachten en volgen onze verrichtingen. Als Wim succesvol heeft gekeerd steekt de voorste bestuurder lachend z’n duim op. Daar moet je in Italië eens om komen. Toen we daar eens aan de verkeerde kant een eenrichtingsweg inreden, sloegen de Italianen hun ogen ten hemel.. gooiden hun armen in de lucht en hoorden we alleen maar “Ooh Mama Mia….”!
Al deze kleine ontmoetingen maken onze reisjes door Groot Brittannië bijzonder.