Ik ben YESSIE
Ik ben een vrouw en woon in TURNHOUT (BELGIE) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/01/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen-wandelen-sudoku-lezen-eten.
Ik heb een vriend, Guido; hij is 51 jaar en woont in Brecht. We hebben een lat relatie. Ik was een keertje aan het fietsen langs het kanaal, en daar heb ik hem leren kennen Het klikte onmiddellijk, en het gaat goed met ons
Tekstgrootte aanpassen? Klik op + of -
BLOG ZOOM
tijdens wandelingen wordt er druk gefotografeerd
Met de GOLDWING van Medard
Met mijn vriend Guido op een wandeling
een vreemde poes die met mijn koersschoenen komt "vrijen"
natuurfoto's
GUIDO IN BENIDORM
GUIDO IN DINTELOORD (HOLLAND)
MINOU LIKT MIJN IJSJE HELEMAAL OP
dit is TEX, de border collie van onze vriend Medard
AFSCHEIDNEMENVANJEHUISDIER Er komt een dag dat je definitief afscheid moet nemen van je huisdier. Dat verlies van je trouwe gezel is ingrijpend en gaat vaak gepaard met intens verdriet. In 'Afscheid van Mijn Huisdier' bundelt Magda Berman ervaringen van dierenliefhebbers in herkenbare en ontroerende verhalen en gedichten. Ook een aantal bekende deskundigen, zoals Martin Gaus en Midas Dekkers, zetten hun visie uiteen. Dit troostboek van Tirion Uitgevers is verkrijgbaar in de boekhandel en kost 4,95.
Af en toe neem ik eens de tijd om de stapel tijdschriften te doorbladeren die zich op de stapel "nog te lezen" bevinden. Zo ben ik op het boven bijgevoegde artikeltje uit gekomen. Als ik zoiets lees, is het alsof mijn maag omdraait, neen niet van de honger, maar om het feit dat geen enkele dierenliefhebber zijn huisdier ooit wil "af geven". Ik mag er niet aan denken dat mijn lapjeskatje Minou niet meer in de gang zou zitten wachten als ik eens naar de winkel ga of wat ga fietsen. Ze zit dan te wachten op de belong die ze zal krijgen van "het vrouwke" als die terug thuis komt.De beloning waarop ze wacht is de stevige aai op haar buikje die ik haar dan geef. Als ik binnen kom, laat ze zich dan op haar rug vallen, en begint te rollen , alsof ze wil zeggen "streel mij nu maar eens, want je bent lang weg geweest , ik heb lang gewacht op jou en ik heb ook aandacht nodig".En die "knuffel" geef ik haar dan ook met veeeeeeeeeeeeeeel plezier. Ik vind het ook zo prettig als Minou naast mij op het bed ligt te spinnen, het is een geluid dat je tot rust doet komen en het is heerlijk om te horen, dat het gespin ophoudt na een kwartiertje aaien , want dat wil zeggen dat ze zelf al in slaap is gevallen.Als ik maar eens zo snel kon inslapen. Je zou Minou eens moeten kunnen horen als ik haar scholteltje met eten geef. Ik streel haar dan en terwijl ze eet, "praat" ze met mij (sommige mensen wisten de eerste keer niet wat ze hoorden, en moesten er duchtig om lachen)Het is wel spijtig dat wij mensen, de dierentaal niet verstaan. Maar ik veronderstel dat ze dan , op haar manier, "dank u "zegt voor de lekkere maaltijd. Soms denk ik er aan dit tafereeltje eens op film te zetten voor als Minou er niet meer zal zijn , maar misschien doet zoiets alleen maar meer pijn dan goed op dat moment. Je huisdier is toch je tweede kind, je wil haar (want mijn poes is vrouwelijk, alle lapjeskatten trouwens voor zover ik ooit heb gelezen ) voor geen geld missen. Maar ergens weet je dat je poes of hond, je nooit zal overleven (in normale omstandigheden toch op onze leeftijd hé), dus je weet waar je aan begint als je je liefde aan een dier schenkt....maar is dat een reden om geen huisdier te nemen???Neen denk ik, want dan kan je net zomin je liefde voor sommige mensen niet uiten, de kans dat iemand waarvan je houdt, sneller deze wereld moet verlaten, is ook niet onmogelijk...
Hopelijk mag ik ons Minou nog lang verwennen want ik houd van haar , ze geeft me troost als het eens wat moeilijker gaat in het leven.Misschien verwen ik haar een beetje te veel, maar dat verdient ze dubbel en dik...
Ik ben YESSIE
