Ik ben YESSIE
Ik ben een vrouw en woon in TURNHOUT (BELGIE) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/01/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fietsen-wandelen-sudoku-lezen-eten.
Ik heb een vriend, Guido; hij is 51 jaar en woont in Brecht. We hebben een lat relatie. Ik was een keertje aan het fietsen langs het kanaal, en daar heb ik hem leren kennen Het klikte onmiddellijk, en het gaat goed met ons
Tekstgrootte aanpassen? Klik op + of -
BLOG ZOOM
tijdens wandelingen wordt er druk gefotografeerd
Met de GOLDWING van Medard
Met mijn vriend Guido op een wandeling
een vreemde poes die met mijn koersschoenen komt "vrijen"
natuurfoto's
GUIDO IN BENIDORM
GUIDO IN DINTELOORD (HOLLAND)
MINOU LIKT MIJN IJSJE HELEMAAL OP
dit is TEX, de border collie van onze vriend Medard
AFSCHEIDNEMENVANJEHUISDIER Er komt een dag dat je definitief afscheid moet nemen van je huisdier. Dat verlies van je trouwe gezel is ingrijpend en gaat vaak gepaard met intens verdriet. In 'Afscheid van Mijn Huisdier' bundelt Magda Berman ervaringen van dierenliefhebbers in herkenbare en ontroerende verhalen en gedichten. Ook een aantal bekende deskundigen, zoals Martin Gaus en Midas Dekkers, zetten hun visie uiteen. Dit troostboek van Tirion Uitgevers is verkrijgbaar in de boekhandel en kost 4,95.
Af en toe neem ik eens de tijd om de stapel tijdschriften te doorbladeren die zich op de stapel "nog te lezen" bevinden. Zo ben ik op het boven bijgevoegde artikeltje uit gekomen. Als ik zoiets lees, is het alsof mijn maag omdraait, neen niet van de honger, maar om het feit dat geen enkele dierenliefhebber zijn huisdier ooit wil "af geven". Ik mag er niet aan denken dat mijn lapjeskatje Minou niet meer in de gang zou zitten wachten als ik eens naar de winkel ga of wat ga fietsen. Ze zit dan te wachten op de belong die ze zal krijgen van "het vrouwke" als die terug thuis komt.De beloning waarop ze wacht is de stevige aai op haar buikje die ik haar dan geef. Als ik binnen kom, laat ze zich dan op haar rug vallen, en begint te rollen , alsof ze wil zeggen "streel mij nu maar eens, want je bent lang weg geweest , ik heb lang gewacht op jou en ik heb ook aandacht nodig".En die "knuffel" geef ik haar dan ook met veeeeeeeeeeeeeeel plezier. Ik vind het ook zo prettig als Minou naast mij op het bed ligt te spinnen, het is een geluid dat je tot rust doet komen en het is heerlijk om te horen, dat het gespin ophoudt na een kwartiertje aaien , want dat wil zeggen dat ze zelf al in slaap is gevallen.Als ik maar eens zo snel kon inslapen. Je zou Minou eens moeten kunnen horen als ik haar scholteltje met eten geef. Ik streel haar dan en terwijl ze eet, "praat" ze met mij (sommige mensen wisten de eerste keer niet wat ze hoorden, en moesten er duchtig om lachen)Het is wel spijtig dat wij mensen, de dierentaal niet verstaan. Maar ik veronderstel dat ze dan , op haar manier, "dank u "zegt voor de lekkere maaltijd. Soms denk ik er aan dit tafereeltje eens op film te zetten voor als Minou er niet meer zal zijn , maar misschien doet zoiets alleen maar meer pijn dan goed op dat moment. Je huisdier is toch je tweede kind, je wil haar (want mijn poes is vrouwelijk, alle lapjeskatten trouwens voor zover ik ooit heb gelezen ) voor geen geld missen. Maar ergens weet je dat je poes of hond, je nooit zal overleven (in normale omstandigheden toch op onze leeftijd hé), dus je weet waar je aan begint als je je liefde aan een dier schenkt....maar is dat een reden om geen huisdier te nemen???Neen denk ik, want dan kan je net zomin je liefde voor sommige mensen niet uiten, de kans dat iemand waarvan je houdt, sneller deze wereld moet verlaten, is ook niet onmogelijk...
Hopelijk mag ik ons Minou nog lang verwennen want ik houd van haar , ze geeft me troost als het eens wat moeilijker gaat in het leven.Misschien verwen ik haar een beetje te veel, maar dat verdient ze dubbel en dik...
Iedere zondagvoormiddag is het hier rommelmarkt in het centrum van de stad. Mijn dochter en ik gaan er graag eens wat rondwandelen en soms ook wel eens op "koopjesjacht".Zo kocht ik vorige zondag een blauw deken met dolfijnenprint.Het is niet van nieuw te onderscheiden: heel zacht en mooi. Het heeft een plaatsje gekregen in de grote lederen zetel in de salon, het voelt lekker warm aan .
Maar ik kijk toch vooral naar de Venetiaanse maskertjes die er soms wel eens te koop worden aangeboden , ik heb er al een twintigtal. Het begon met één lederen masker maar stilaan werd het een soort "verslaving"(beter dan sigaretten roken, ja toch?) Hier zie je een voorbeeld van zo een maskertje dat in de keuken een plaatsje heeft gekregen, tesamen met vele anderen.
Nu zijn we senioren, vroeger bestond die naam niet eens. Toen waren er alleen jonge mensen en oude mensen, de tussenklasse van 50 tot 70 jaar was "noch vis, noch vlees"Als je ziet wat mensen tegenwoordig nog presteren in onze leeftijdsklasse, dan noem je ze eerbiedig "senioren" en zo hoort het ook. We voelen ons misschien 's morgens wel eens "oud", als we met stijve spieren en gewrichten die pijn doen, uit ons bedje springen(of rollen)Ik heb eens horen zeggen dat als je 50 geworden bent, en je voelt niks als je 's morgens uit bed stapt, dat je dan dood bent.....Er klopt wel wat van, maar kijk en vergelijk velen van ons eens met sommige (niet veralgemenen!!!!) jeugdige mensen......doen zij zulke lange wandelingen en fietstochten, zwemmen zij regelmatig????Neen hoor, de pc is veeeeel interessanter, lekker spelletjes spelen van 's morgens tot 's avonds, liefst met de nodige portie geweld er in. Enne.....hoe noemen ze onze generatie ook alweer tegenwoordig, de "spaghetti-generatie" als ik mij niet vergis: er wordt van ons verlangd dat we de nodige tijd vrij maken voor onze ouders (als die nog leven en hulp nodig hebben) , maar ook onze kinderen willen de nodige aandacht (wat ook hun goed recht is)...als zij moeten uit werken gaan, en geen oppas hebben , moet er natuurlijk iemand zijn om op hun kinderen te passen. Goed dat dit mij tot op heden nog gespaard blijft, mijn dochter heeft (nog) geen plannen om kinderen te hebben.En zo voel ik mij nog tamelijk jong, want geef toe "bomma" of "oma" genoemd worden , het drukt je toch een beetje met de neus op de feiten: "je wordt ouder mama(papa)"Laat mij nog maar even genieten :wandelen, fietsen, zwemmen, ....ik verveel me nooit.
Vandaag wil ik het eens hebben over onze goede vriend Medard CLAES uit Neerpelt (Limburg). Hij heeft een beetje een spaans uiterlijk, en een wat zuiders temperament. Maar achter dat temperament, gaat een man schuil die graag helpt waar hij kan. In de winter zien we hem niet veel in België , dan wil hij naar het zuiden (wie niet....)Aan de kanten van Benidorm gaat hij graag verpozen in alle rust en vrede en natuurlijk fietsen in de bergen. Het weer is dan te vochtig en te koud voor hem hier in ons apenlandje . Hij is een prima wielrenner, nog steeds , al is hij reeds 56 geworden (als ik mij niet vergis, God sta mij bij als ik er een jaartje bij doe want dat zal hij zeker niet graag hebben , want zoals alle wielrenners is hij tamelijk ijdel jaja)Vooral in de bergen rond Benidorm moet hij zeker de omgeving niet verkennen, hij vertrekt "op de wilden boef" en vindt altijd zijn weg terug: zonder map, zonder kompas.....".rijden maar" is zijn leuze. Vroeger was hij een beroemde mountainbiker, lang voordat mountainbiken echt "in" was....Hij is ook twee maal Belgisch kampioen geweest. Verleden jaar reed hij nog mee in de wielerwedstrijd Mendig-Budel( zie www.swac.nl), waar hij a propos als 55 jarige, als eerste over de meet ging. Daar heeft hij ze allemaal een "poepke laten ruiken" haha.(en dat vindt hij nog leuk ook...) Zie hem fier op de foto staan met zijn beker. Zo zie ja maar, als je je conditie onderhoudt, kan er nog veel gepresteerd worden, ook als SENIOR.
Op 29 december 2007, nog juist voordat het nieuwe jaar begon, hadden Guido en ik een uitstapje gepland met de twee dochters,Rinda en Tina. Om geen van ons op te zadelen met "het rijden met de auto"besloten we om met de trein te gaan want er was een speciaal tarief voor "DeYssculpturen in Brugge". We vertrokken al heel vroeg want we wilden ook een wandeling maken en de sfeer wat opsnuiven van dit oude stadje. Ondanks het koude weer was het een erg drukke bedoening in Brugge.De kerstmarkt stond er nog steeds en de kraampjes keken ons uitnodigend aan. Er was ook een reuzerad waarin je hoog boven Brugge kon uitkijken.Maar de prijs van zulke attracties is de laatste jaren zo de spuigaten uit gelopen , dat we besloten ons geld aan wat beters uit te geven.Na enkele uurtjes te hebben rond gelopen, en gegeten te hebben, werd het stilaan tijd om naar de sculpturen te vertrekken.Daar aangekomen zagen we dat het nog minstens anderhalf uur zou duren voordat we binnen zouden zijn, maar we waren voor dit evenement nu eenmaal vroeg opgestaan, dus namen we toch plaats helemaal achteraan de lange rij wachtenden. Onze"oude" rug begon pijn te doen maar we beten op onze (oude)tanden en na twee uur wachten, werden we dan eindelijk beloond met een enorm mooi spectakel.Wat een bewondering hadden we voor mensen die zo iets kunnen verwezelijken, echt wondermooi. Ook kabouter Plop stond in het paleis te schitteren, en er was zelfs een heuse dranktoog gebeiteld in ijs. Je keek je ogen uit, dit was echte kunst. Het enige nadeel van het paleis was de koude, het vroor er een tiental graden maar achteraf bekeken was het de moeite waard : het wachten, de koude....Op de terugweg in de trein , vielen de ogen van onze dochters al dicht, het was een vermoeiende maar fantastische ervaring, misschien wel voor herhaling vatbaar....
http://www.youtube.com/watch?v=72r4-_zAO0I&NR=1 Als je op deze link klikt, krijg je een videootje van mijn favoriete, overleden zanger te zien. Ik hoop dat hij jullie bevalt. Je kan ook klikken op de andere video's, beluister vooral de liedjes "guns and roses" en "it's not easy", je kan zo een beetje een gedacht krijgen welke ambiance er heerste op zijn optredens. YESSIE
En hier zie je weer één van mijn lievelingsdieren, het is het hondje van mijn zus en schoonbroer. Zijn naam is BRAM en hij is een heel speciale hond, hij houdt namelijk niet zo van wandelen als hij zelf moet stappen. Hij vindt het wel heel plezant als je met hem gaat wandelen en hij zelf niks moet doen dan kijken en eens blaffen als hij wat ziet dat hem niet zint of als mensen te dicht bij zijn "buggy" komen. Mijn zus heeft er namelijk een karretje voor gekocht , waar hij languit kan in liggen zodat hij kan slapen als hij mee mag. Hij glundert als je het woord "kar " al maar uitspreekt.En als hij in zijn karretje ligt, kijkt hij tevreden als een koning op zijn troon. Als mijn zus op verlof gaat, dan ga ik "dogsitten" bij hem en ga ik er elke dag mee wandelen.Dogsitten is hetzelfde als babysitten maar dan bij een hond natuurlijk. Eigenlijk ga ik liever "dogsitten" dan "babysitten"....
Dit is de mooie hond van mijn vriend Guido ( en zijn dochter Tina). Hij heet KAZAN en is een labrador. Enkele jaren geleden heeft hij een attackje gehad zoals ze dat zeggen , en nadien was zijn motoriek niet meer hetzelfde als voorheen. Maar desondanks kon hij vorig jaar in de zomer nog goed zwemmen, hij was wel kort van adem maar hij was de koning te rijk als hij mee mocht naar een plaats waar hij kon zwemmen en waar ook andere hondjes waren zodat hij kon spelen met hen. Als hij wat te veel hooi op zijn vork neemt en te lang loopt, is hij buiten adem en dat geeft wel eens bange momenten, hij hijgt dan heel hard en zakt soms door zijn poten. Wij hopen dat hij nog lang mag leven want hij is zo lief , als je in de zetel gaat zitten, komt hij direct kusjes geven en bij je liggen En als hij een papiertje hoort ritselen, weet hij heel goed dat hij wat lekkers krijgt.Van dieren krijg je zo een onvoorwaardelijke liefde, dat kan je van veel mensen niet verwachten...
Enkele weken geleden zat er een duif aan de achterdeur van mijn huis, ze leek niet zo bang, dus dacht ik dat het een vliegduifje was dat even de wijde wereld in wilde in plaats van te wachten tot ze mocht vliegen van de "duivenmelker".Het eerste wat ik deed, was kijken of ze geringd was. Dat was niet het geval, dus kon ik al geen contact opnemen met de eigenaar van het beestje. Ze vloog niet weg toen ik dichter bij haar kwam, dus ofwel was ze gekwetst, ofwel was ze echt wel heel gewoon geweest aan mensen in haar omgeving Omdat ik in de tuin waar ze zat, toch elke dag eten strooide voor de vogels (vetbollen, boterhammen, zakje met nootjes) wist ze al vlug dat ze hier niet zou verhongeren. Het was een lust, te zien hoe ze iedere dag haar buikje vol zat te eten. Het huisje dat in de tuin hangt, palmde ze al vlug in , het was nu "haar huisje". 's Morgens als ik nu buiten kom, zit ze nog steeds in haar warme nestje en maakt dan even plaats door op de omheining te gaan zitten, dan weet ze dat ze weer een nieuwe maaltijd krijgt..ik denk niet dat ze nog vlug op zoek zal gaan naar een nieuw "baasje", ze heeft hier immers al wat haar hartje (en buikje) lust en een dakje boven haar hoofd voor de nacht., ze ziet er heel gezond uit ,wel wat "struis" maar daar heeft ze duidelijk geen last van want ze vliegt heel charmant boven de daken uit... Van mij mag ze blijven, het is nu "mijn duifje", zolang zij zelf wil... .
Vandaag heb ik speciaal gedacht aan twee mensen die mij heel dierbaar waren maar die zijn gestorven . De eerste persoon is mijn vader, hij zou vandaag verjaard zijn als hij niet gestorven was vijf jaar geleden ,op de leeftijd van 87 jaar. Hij had de Ziekte van Parkinson en de Ziekte van Alzheimer. De laatste negen maanden van zijn leven lag hij op de geriatrie van het ziekenhuis in Turnhout. Hij kreeg veel bezoek, vooral van ons, zijn twee kinderen.Mijn moeder lag in hetzelfde ziekenhuis toen mijn vader stierf. Ik denk aan hem terug met dank voor de goede vader die hij voor ons is geweest, en ook een goede echtgenoot voor mijn moeder. Hij kloeg of zaagde nooit, altijd was alles goed voor hem. Ik mis hem nog steeds....
De tweede persoon is mijn favoriete zanger uit Zuid Afrika, LUCKY DUBE; Hij werd vorig jaar in oktober vermoord in een "zogezegde car-jacking". Hij was een zeer goed reggae-artiest. Als ik de kans had, ging ik naar zijn concerten, waar de sfeer vanaf de eerste SECONDE altijd super was.En dan moest je zijn danseressen zien, pure klasse. Hij zong over de problemen in de wereld (apartheid, corruptie, misbruik van macht bij de regering in zijn land , liefde enz...)Mensen die mij goed kenden, zegden wel eens dat ik een ander persoon werd als ik voor het podium mee stond te zingen en te dansen.Ik ben blij dat deze personen mij dat gevoel hebben gegund, ik heb er zo van genoten en mis het allemaal wel . Nooit zal hij nog een album kunnen uit brengen, hij was nog zo jong, waarom werd hij vermoord, wie zal het zeggen....Mensen kunnen soms zo ongevoelig zijn, Lucky zong er ook over, hij heeft het zelf met zijn leven bekocht....Als je zijn muziek niet hebt gekend, heb je iets gemist....het enige wat ik over houd, zijn al zijn albums, mooie, heel mooie gevoelige teksten.... Ik mis hem ook.
Ja zeg, worden jullie ook allemaal een beetje chagrijnig door het slechte weer van de voorbije dagen? Vandaag heb ik mijn moeder bezocht in het rustoord, zij is 82 jaar en een beetje "vergeetachtig" zoals men dat in beleefde taal uitdrukt (dement is een beter woord, dat verstaat ook iedereen). Soms word je echt moe om steeds maar te antwoorden op dezelfde vragen. Tien maal op enkele minuten moet je uitleggen waar je "die mooie schoenen "gekocht hebt. Mijn vader is vier jaar geleden overleden, ook dat is ze vergeten , de tijd is blijven stil staan toen ze een herseninfarct heeft gehad.....maar ach , misschien staat ons dat ook nog te wachten ooit, iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn .... Maar als ik dan terug thuis ben, ben ik blij dat ik haar weer wat verpozing heb kunnen geven, want elke keer als ik binnen kom bij haar zegt ze "nu ben ik zoooooo blij dat ik je nog eens zie". Toch is het soms best inspannend , we zijn maar met twee kinderen thuis zodat we ook maar met twee kunnen afwisselen om haar te bezoeken (de afspraken wanneer wie naar haar gaat vallen best mee, we komen goed overeen) Soms wil je effe niet gaan, dan wil je JEZELF eens lekker verwennen met een reisje naar hier of ginder. Een weekje Spanje of iets dergelijks... Het blijft nu nog wat bij dromen van voorbije reisjes van verleden jaar april want er is nog geen tijd om echt te gaan reizen nu, de trap moet nog geschilderd worden, kasten moeten nog op orde gelegd worden en gepoetst (en dan ook wat klederen weg doen natuurlijk, anders blijf je geen ruimte hebben in je kleerkast, wat zijn vrouwen toch eigenaardige wezens haha). Nog even geduld en dan wordt het weer lente, als de bomen weer in bloei staan, en het zonnetje schijnt, kunnen we weer lekker buiten gaan fietsen en wandelen, nog even.... Ondertussen zal het bij dromen blijven, ik voeg er enkele foto's bij van vorige lente in Spanje (Benidorm).
Hiermede heet ik jullie allemaal welkom op mijn blog . Ik hoop echt dat ik goed bezig ben, want ik heb nog wat "drempelvrees" om deze dingen uit te testen. Het is nog wat koud misschien voor de meeste van jullie om al aan fietsen of wandelen te denken, maar voor mij is het een hobby voor alle seizoenen, dus als jullie goede wandelingen weten (10 à 15 km) of fietsroutes doorheen heel veel groene natuur (mag tot 150 km per dag zijn), laat het mij dan weten, ik zal jullie heel dankbaar zijn. Laat maar reacties los ook over de manier van het opmaken van deze blog, want ik ben echt een "beginneling", dus fouten mag je zeker melden......
Ik ben YESSIE
AFSCHEIDNEMENVANJEHUISDIER Er komt een dag dat je definitief afscheid moet nemen van je huisdier. Dat verlies van je trouwe gezel is ingrijpend en gaat vaak gepaard met intens verdriet. In 'Afscheid van Mijn Huisdier' bundelt Magda Berman ervaringen van dierenliefhebbers in herkenbare en ontroerende verhalen en gedichten. Ook een aantal bekende deskundigen, zoals Martin Gaus en Midas Dekkers, zetten hun visie uiteen. Dit troostboek van Tirion Uitgevers is verkrijgbaar in de boekhandel en kost 4,95.
Iedere zondagvoormiddag is het hier rommelmarkt in het centrum van de stad. Mijn dochter en ik gaan er graag eens wat rondwandelen en soms ook wel eens op "koopjesjacht".Zo kocht ik vorige zondag een blauw deken met dolfijnenprint.Het is niet van nieuw te onderscheiden: heel zacht en mooi. Het heeft een plaatsje gekregen in de grote lederen zetel in de salon, het voelt lekker warm aan .
Dit is de mooie hond van mijn vriend Guido ( en zijn dochter Tina). Hij heet KAZAN en is een labrador. Enkele jaren geleden heeft hij een attackje gehad zoals ze dat zeggen , en nadien was zijn motoriek niet meer hetzelfde als voorheen. Maar desondanks kon hij vorig jaar in de zomer nog goed zwemmen, hij was wel kort van adem maar hij was de koning te rijk als hij mee mocht naar een plaats waar hij kon zwemmen en waar ook andere hondjes waren zodat hij kon spelen met hen.
Vandaag heb ik speciaal gedacht aan twee mensen die mij heel dierbaar waren maar die zijn gestorven . 
