Ramona

Deze week in de krant: "Moeder wurgt kind met syndroom van Down".

Wat bezielt een moeder om haar kind van 28 jaar om het leven te brengen?

Niemand weet het beter dan zij zelf. Waarom zij tot deze beslissing kwam en of zij bewust deze daad pleegde, enkel de moeder weet daar een antwoord op.

Er zal natuurlijk uitgebreid gespeculeerd worden in de pers en in allerlei artikels over het hoe en het waarom en de gezinstoestand maar of men naar de ware oorzaak gaat zoeken is maar de vraag.

Een moeder die 28 jaar liefdevol zorg droeg voor haar gehandicapte dochter en die uiteindelijk besluit om een fatale daad te plegen daar moet meer achter steken.  Handelde zij uit bezorgdheid en liefde en had zij schrik dat de zorgen te overweldigend zouden worden en koos zij voor deze fatale oplossing?
Werd zij gedreven door hulpeloosheid en hopeloosheid waardoor zij totaal in waanzin een daad stelde die zij bewust niet wou stellen?

Niemand zal hier waarschijnlijk een passend antwoord op kunnen geven. Ook geen college van deskundigen zoals dat in de ons land de laatste jaren genoemd wordt.

Wat wel schrijnend is, is het feit dat hier opnieuw niemand in de omgeving signalen opgevangen heeft dat er iets niet juist was. Signalen dat het niet meer ging, dat de boog te gespannen was en dat was waarschijnlijk wel het geval.

Soms gaat het niet alleen en worden, soms subtiele, signalen uitgezonden. Signalen om aan te geven dat men hulpzoekend is, dat het niet meer gaat, dat de spanning te hoog geworden is.

In deze rationele wereld zij wij meesters in het bedenken van allerlei smoesje als het er op aankomt ons eigen vel te redden of om ons eigen profijt te voldoen.

Als het er op aankomt wat empathie te betonen, iets dat een klein beetje inspanning vergt tegenover anderen, mensen die soms anders door het leven gaan, dan vertonen wij al veel minder meesterschap.

Daarom gebeuren er nog zoveel drama's in onze samenleving. Er is veel te weinig zin voor verantwoordelijkheid, empathisch  denken en medeleven  zonder betutteling. Daarom zijn er nog veel te veel zelfmoorden en gebeuren er nog te veel drama's.

Mensen trekken het zich niet aan wat er naast hun deur aan het gebeuren is. Ze trekken het zich niet meer aan wat er in de familie bezig is ook al kan dit noodlottige gevolgen hebben.

De overheid zwaait met miljoenen euro's om allerlei initiatieven te steunen van oh zovele instanties en verenigingen die allemaal van hun eigen denken dat ze goed werk verrichten en dat zal voor een groot deel wel zo zijn.

Maar waarom gebeuren er toch nog relatief zoveel zelfmoorden en drama's in familiekring , drama's die zouden kunnen vermeden worden door wat meer betrokkenheid en alertheid van de familie, vrienden, buurt, kortom de gemeenschap.

De mobiele teams in de psychiatrie geven misschien voor een deel een antwoord op deze vraag maar die teams zijn nog maar in een beginfase, afwachten dus. Men mag ook niet alles verwachten van die mensen.

Er zal ook een deel participatie van de familie, buurt, overheid en gemeenschap gevraagd moeten worden om tot een coherente samenwerking te komen, om zo het doel te bereiken.

Mensen die heel dicht bij de crisis staan zijn de beste waarnemers, signaalgevers en experten. Zij zijn dan ook de mensen bij uitstek om signalen uit te zenden. Hen de vaardigheden aanreiken om dit te kunnen en willen doen zal naar mijn mening grote een uitdaging zijn.

Ik ken de omstandigheden en de context van deze feiten en dit verhaal helemaal niet.

Ik wil wel verwijzen naar een zin uit het boek van (de soms besproken)  gerechtspsychiater Roger Deberdt 50 jaar gerechtspsychiater  'De gezichten van de misdaad". Hierin schrijft hij over een moeders bij kindermoord na een psychische stoornis die een mislukte zelfmoordpoging hebben gedaan na de doding van hun kind . "Ik heb altijd zeer veel medelijden met zo'n vrouwen. Dat grijpt me aan.

Duidelijk Zaken Die Raken

21-07-2013 om 08:52 geschreven door Joseph Hamerlynck