Artikel in het nieuwsblad  'Helft invaliden kan gewoon werken' - 16/08/2013.

 http://www.nieuwsblad.be/article/detail.aspx?articleid=dmf20130816_032

Merkwaardig toch dat een geneesheer specialist een verklaring geeft in de zin van 'Het aantal invaliden zou de helft lager kunnen liggen als er grondig gecontroleerd wordt’.

Wil dit zeggen dat ook hij dingen doet …

Akkoord er zullen mensen zijn die van situaties proberen te profiteren en dat zal van alle tijden zijn. Maar is het niet de taak van de artsen, specialisten en controleartsen en toezichthoudende artsen om de zaak binnen de perken te houden. Als je een bepaald geneesmiddel nodig hebt of een bepaalde behandeling moet krijgen die iets duurder is moet je de hele mallemolen aflopen en dan nog afwachten of je in aanmerking komt voor een tegemoetkoming. Ik kan mij niet inbeelden dat je een invaliditeit zomaar kunt krijgen op verzoek.

Wat de depressies betreft zou ik zeggen schoenmaker blij bij je leest en ga zeker niet veralgemenen. Laat de dokters eerst en vooral eens leren wat een depressie is en nodig hen uit inspanningen te leveren om depressies te herkennen bij patiënten.  Leer artsen communiceren met patiënten die psychisch lijden. Ik ken er nog te veel die machteloos zijn, die niet in staat zijn om een gezonde dialoog aan te gaan met een psychiatrisch patiënt. Bij neiging tot suïcide zit het helemaal mis. Opwel dreigt men met collocatie of het gaat de verkeerde kant op met de begeleiding of therapie. Het taalgebruik in het artikel (mogelijke suïcidaal gevolg van een verkeerde diagnose) geeft blijk van weinig respect tegenover mensen en nabestaanden van mensen die moeten omgaan met suïcide. Het laat bij mij ook een indruk van onmacht na in het omgaan met mensen die anders door het leven gaan.

Men kiest hier duidelijk weer de gemakkelijkste weg om succes te halen op de rug van zwakkeren en minderheden in onze maatschappij, mensen die het zoal niet makkelijk hebben.

16-08-2013 om 19:00 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Volgens een artikel in de media zei Unizo-voorzitter Karel Van Eetvelt dat vijftigplussers te gemakkelijk misbruik kunnen maken van het systeem van langdurige arbeidsongeschiktheid.

 Het artikel spreekt: dat volgens Van Eetvelt veel gevallen van invaliditeit te maken hebben met niet-lichamelijke klachten, zoals depressiviteit. ‘Maar depressies, rugklachten en dergelijke vergelijkbare ziektebeelden zijn veel minder objectief vast te stellen dan pakweg een gezwel of hartziekte’.  http://www.standaard.be/cnt/dmf20130813_047

Hij vergeet wel dat mensen vanaf 50 die reeds 30 of soms 35 jaar meedraaien in het arbeidscircuit anders opgeleid zijn, een andere mentaliteit hebben en zowel fysiek als psychisch anders reageren op veranderingen in de arbeidswereld dan mensen die beginnen aan een loopbaan.

Veelal zie je dat jonge managers en leidinggevenden die zich nog moeten bewijzen te weinig respect betonen voor oudere werknemers. In plaats van de competenties van de oudere werknemers te gebruiken en hen in hun eigen tempo de eigen mogelijkheden en talenten te laten ontplooien, zal men eerder deze mensen uitrangeren en op een zijspoor plaatsen. Dit zal bore-out in de hand werken met alle gevolgen vandien.

Een zaakvoerder met visie zal er voor zorgen dat de competenties, de kennis en de ervaring van de oudere werknemers ten volle kunnen benut worden. Meer zelfs de ervaringen en de kennis kan gedeeld en doorgegeven worden aan nieuwe collega’s en daar kan elk bedrijf maar wel bij varen.

In plaats van de mensen op stang te jagen en hen te viseren zou men beter zoeken hoe men deze werknemers op een zinvolle en voor iedereen draagbare wijze aan de slag kan houden. Iedereen is er mee gebaat als de personeelsleden ook na 50 jaar op een aangename wijze kan blijven functioneren met zijn eigen talenten en mogelijkheden.

Tenslotte wil ik nog wijzen op de stigmatisering die er heerst ten opzichte van mensen met een psychische aandoening, ook wel bij de werkgevers uit de organisatie van Karel van Eetvelt. Mensen met een psychische aandoening, ook al zijn zij hersteld worden nog al te veel men een ongunstig  vooroordeel bekeken en raken moeilijk aan een goede job. Ook al kunnen en willen die mensen werken, ze raken aan geen werk door de vooroordelen van de werkgeverswereld op de arbeidsmarkt.  

Het feit dat mensen op dergelijke wijze denken over zieken en mensen die te veel tegenwind ondervinden op hen levensweg toont m.i. aan dat er aan die grote denkers iets schort en zij zich beter eens zouden herbronnen.

Populariteit halen op de rug van mensen die zich door het leven moeten sleuren en elke dag de moed moeten opdoen om verder te doen, om hun verantwoordelijkheid op te nemen is naar mijn bescheiden mening erg goedkoop.

15-08-2013 om 11:41 geschreven door Joseph Hamerlynck