Onlangs las ik een artikel in de krant met als titel:

"Eén op drie lijdt ooit aan psychische stoornis"  -  "Amper 1 op de 8 patiënten krijgt aangepaste zorg". Zie deze link

We zijn ons veel te weinig bewust van het feit dat ieder van ons kandidaat psychiatrisch patiënt is.

Door ziekte, ongeval, beroerte, stress of oververmoeidheid kan plots de weegschaal doorslaan.

Het onevenwicht tussen draagkracht en draaglast wordt verbroken door soms sluipende onaangekondigde zaken waarvan wij het bestaan niet van vermoeden. 

Soms is ons draagvlak te klein geworden door omstandigheden buiten onze wil en gaan wij aan het wankelen, dreigen wij ons evenwicht te verliezen.
Eenmaal men met een psychische aandoening zit is het moeilijk om de weg naar herstel te vinden, om de weg naar herstel (alleen) aan te vangen.

Mensen staan daar niet bij stil en dat merk je als je in jouw omgeving praat over psychische aandoeningen en mensen die psychisch ziek zijn of ziek geweest zijn. Jammer genoeg worden deze mensen niet alleen getroffen door hun aandoening op zich maar zij moeten ook nog eens opboksen tegen een berg vooroordelen in de maatschappij , tegen stigmatisering van de psychiatrische patiënten enz.

Niet alleen patiënten die voor korte of langere termijn opgenomen worden in een instelling of zelfs gedwongen opgenomen worden hebben het lastig om terug de draad op te nemen in de samenleving.

Ook mensen die ambulant verzorgd worden ondervinden problemen.

Jammer genoeg zal de werkomgeving al te vaak met een wantrouwige blik neerkijken naar een collega die terugkomt na herstel van een psychische aandoening. Ook in een vereniging, gemeenschap op zelfs in de familie terug zijn plaats opnemen is soms moeilijk.

Heel veel instellingen, organisaties en mensen, ook vrijwilligers springen in de bres om integratie in de maatschappij om een vlotte en menswaardige manier mogelijk te maken voor (ex)psychiatrische patiënten.

Dit lukt maar met mondjesmaat. Heel langzaam en voorzichtig.

Terug een beroepsactiviteit opnemen na een lange opname, na een langdurige ziekte is niet evident.

Terug het ritme opnemen, veranderingen in manier van werken, technologische veranderingen maar vooral de mentaliteit van de omgeving, de houding tegenover de psychiatrie in het algemeen en de psychiatrisch patiënt in het bijzonder van de maatschappij zijn hier niet vreemd aan.

De maatschappij moet in de eerste plaats werken aan het beeld en de perceptie die zij hebben van de psychiatrie en de patiënten. Pas dan, als de nodige empathie aan de dag gelegd wordt, als men bewust is dat iedereen potentieel kandidaat is om in de psychiatrie te belanden door een neurologisch of psychiatrische aandoening, pas dan zal de bewustwording  bereikt worden. Dan pas zal verandering in het beeld van de modale burger naar de psychiatrie en zijn mensen veranderen.   

Ik wens hierbij alle lof te brengen aan de spoorleggers die zwoegen en werken bij rehabilitatie  en in herstel van de patiënten  om de mensen verder te helpen.  Eenmaal buiten uit de instelling, na de opname moet er nog meer zijn dan een dak boven het hoofd. Mensen leren leven die anders door het leven gaan is een zaak. Hen verder leren leven is een andere zaak.

Daarom is het nodig om gans de gemeenschap, de familie, de straat de wijk, het dorp te betrekken in het werk van de psychiatrie. Samen dingen doen. Samen op weg gaan in kleine zaken kan een begin zijn van iets groots.

Als de bevolking bewust wordt van de noodzaak van stigmatisering van de psychiatrie zal de arbeidsmarkt misschien volgen en dan is de bal aan het rollen. Maar er is nog een lange weg te gaan. 

Wordt het dan toch een leven lang KWARTIER MAKEN? http://www.kwartiermaken.nl/

In ieder geval heel veel succes gewenst aan alles spoorleggers die werken aan rehabilitatie herstel en integratie. Of zij nu professioneel of vrijwilliger zijn. Ieder stap voorwaarts is er een in de goede richting.

14-07-2013 om 10:32 geschreven door Joseph Hamerlynck