Enige tijd geleden is het boek ‘ Ondraaglijk lijden’ verschenen.

Dit boek dat verschenen is met als hoofdredacteur Dr. Lieve Thienpont werd in feite geschreven door 26 auteurs, experten in de aangelegenheid.

Iedereen met zijn verhaal, soms schrijnende verhalen die ons wakker schudden, die ons de realiteit tonen van het ander zijn, het anders door het leven gaan.

De auteurs verwoorden , elk op zijn eigen manier hun gang van anders door het leven gaan, soms met veel vallen en… terug opstaan.

Sommigen die bijna aan het eindpunt van hun leven stonden en de draad van het leven terug opnamen, met veel moed, enorm veel moed en wilskracht.

Sommigen gaven teksten, anderen mailconversaties, nog anderen maakten hun tekening om hun gevoelens kenbaar te maken.

Een gemeenschappelijke drijfveer was het kenbaar maken van de problematiek van het ondraaglijk (psychisch) lijden.

Door de uitgaven van het boek zijn heel wat mensen en instanties wakker geworden.

Veel meer mensen werden plots geïnformeerd, mensen met problemen en vragen inzake levensbeëindiging om ondraaglijk psychisch lijden kregen een lichtpuntje in hun probleemwereld.

Er kon naar hen geluisterd worden. Er bestonden instanties zoals VonkelEenluisterndHuis in Gent waar men over levensbeëindiging, suïcideneiging enz. open en eerlijk kon praten zonder vooroordelen. Niet dat een gedachte of een wens tot levensbeëindiging steeds eindigt met zelfdoding of euthanasie, zeker niet maar de mensen die met deze problematiek worstelen, krijgen de kans om hun drang of verlangen bespreekbaar te maken.

Door het verschijnen van het boek en door de deelnamen van alle auteurs, experten in de materie kan de buitenwereld vat krijgen op de problemen waarmee deze mensen te kampen hebben.

Bespreekbaar maken wil ook zeggen, respectvol, benaderen van de problematiek in al zijn facetten maar vooral luisteren en kuisteren en aandacht schenken, zonder vooroordelen.

De auteurs, stuk voor stuk knappe mensen. Elk met eigen mogelijkheden en talenten slagen ze er in om bevattelijk, elk op zijn manier, uitdrukking te geven de tegenwind die zij ondervinden in het leven, tegenwind die voor menigeen onder hen geen storm maar soms een orkaan was.

Lieve Thienpont en haar team zijn er in geslaagd om op een serene wijze de problemen naar de massa te brengen , de massa die al dan niet begripvol verder met de zaken kan omgaan.

Zeker voor de mensen met autisme of asperger zijn de deuren geopend naar verdere dialoog op weg naar erkenning en waardering voor hun ‘bijzonder’ soms moeilijke levenspad dat hun ten deel is gevallen.

Het boek kost 24 € maar is heel professioneel afgewerkt met prachtige foto’s en tekeningen van onder andere de auteurs.

Het boek kan langs de gewone wegen, internet, boekhandel enz. verkregen worden maar is ook te koop bij  Vonkel Zwijnaardsesteenweg 26A, 9000 Gent tel. 09/ 330 40 51

www.vonkeleenluisterendhuis.be

welkom@vonkeleenluisterendhuis.be

27-07-2012 om 19:17 geschreven door Joseph Hamerlynck  

Als buur van het psychiatrische centrum Sleidinge neem ik deel aan de bijeenkomsten van het overlegplatform en “Kiosk”. Ik engageerde mij ook om in de werkgroep rond kwartier maken, in het teken van de ambulante geestelijke gezondheidszorg, na te denken over het bevorderen van de integratie van de bewoners van het centrum in de buur, ons dorp, onze wijk.
Die werkgroep is druk doende met het voorbereiden van een symposium over kwartier maken dat volgend jaar zal doorgaan.

Ik probeer  u uit te leggen waarom ik een gedeelte van mijn vrije tijd ter beschikking stel van deze groepen.

Ik ken de psychiatrische centra vrij goed daar ik geboren ben in de onmiddellijke omgeving van de centra te Sleidinge. Mijn kinderjaren, mijn jeugd en mijn verder leven stonden regelmatig in verbinding met de centra.

Als kind moesten wij naar de mis in het ‘mannengesticht’, wij haalden kattenkwaad uit in den hof soms tot ergernis van de broeders. Wij zagen de bewoners van de instelling regelmatig in onze buurt en straat zonder ons daar vragen bij te stellen. Er heerste  een goede verstandhouding tussen de broeders en de bewoners van de buurt zodat er bij enige ergernis op problemen direct en goed werd opgetreden.

Geen e-mail of telefoon, direct communiceren met een broeder was voldoende. Iedereen kende de broeders wel gezien zij regelmatig in het dorp aanwezig waren en sociale contacten onderhielden.

De structuur van de instelling veranderde, de cultuur van de buurt en de instelling onderging wijzigingen en de band tussen de instellen en de buurt verwaterde.

Hierdoor ontstonden misverstanden en groeide er hier en daar een zeker ongenoegen tegenover de instelling.

Het moet gezegd dat er bij de buurtbewoners soms enige vooroordelen vast te stellen waren, soms door gebrek aan informatie, soms door het verspreiden van minder juiste gegevens.

Na het oprichten van het overlegplatform was er een verandering vast te stellen in de verstandhouding buurt – psychiatrische centra. Overleg werd prioritair en informatie verstrekken via het overlegplatform en Kiosk waren zaken die duidelijk naar voor kwamen.

Het meldpunt dat werd opgericht bleek een schot in de roos. Buurtbewoners die problemen zagen of betrokken waren in feitelijkheden met residenten van de instelling konden vrij vlug melding maken van de zaken. Op die wijze was en is het voor de mensen van het psychiatrisch centrum ook mogelijk om adequaat en vlug op te treden bij eventuele probleemgevallen.

Bij het nader bekijken van de meldingen, ook op het overlegplatform, bleek dat niet altijd bewoners van het psychiatrisch centrum betrokken waren. Dikwijls maar niet altijd. Bij de meldingen waarbij het psychiatrisch centrum in de mogelijkheid was om op te treden of een oplossing te vinden, werd dit ook gedaan.

Soms kan het voorvallen dat er in het straatbeeld een gebeurtenis plaatsvindt die niet als de norm  beschouwd kan worden. Mensen die anders door het leven gaan, sommige bewoners van de psychiatrische centra leven door hun anders zijn soms in een andere wereld. Dit aanvaarden en begrijpen vergt dikwijls heel wat empathie van de medemensen, en dan nog. Soms kan deze gebeurtenis schokken zijn, soms hilarisch maar ik ben er van overtuigd dat er zelden of nooit blijk gegeven wordt van onwil of kwaad opzet.

Aanvaarden dat mensen anders kunnen zijn, anders kunnen reageren en zich soms anders gedragen is een hele opgave. Dit is echter geen onmogelijke opgave.

Het overlegplatform, Kiosk en de instelling werken voortdurend aan het verbeteren van het nabuurschap.

Op deze wijze ontstaat er een goede verstandhouding tussen enerzijds de bewoners van ons dorp en anderzijds de bewoners van de instelling.

Dat de initiatieven van zowel het overlegplatform als van Kiosk op bijval kunnen rekenen was vast te stellen op de laatste ontmoetingsnamiddag ‘Een hart voor de buurt’ in februari.

Heel wat buurtbewoners kwamen af op dit evenement. Sommige met vragen, anderen met wat verwondering, soms ook bewondering voor het hele gebeuren.

In het kader van de goede buurtwerking “Kwartier maken” zoals in Nederland, werken aan de integratie het psychiatrisch centrum en zijn bewoners  is er nog heel wat werk voor de boeg.

Mensen die veel tegenwind ondervonden in het leven maar die ook de moed vonden om verder te doen, met vallen en opstaan, zich zelfs in zetten voor anderen door hun rijke ervaringen te delen met anderen verdienen onze bijzondere aandacht.

Zeker als dit het goede samenleven in onze buurt, ons dorp onze gemeente ten goede komt.
Een grotere participatie van de buurtbewoners in de werking van Kiosk en het overlegplatform zou welkom zijn.

Deelnemen aan een organisatie die het goede samenleven in onze buurt stimuleert kan enkel voldoening schenken als er voldoende respons is van de buurt, de bewoners en het personeel van de instelling.

Ik doe een warme oproep aan iedereen om de projecten alle kansen te geven door zoveel mogelijk deel te nemen aan de werkgroepen zoals het overlegplatform en Kiosk.

27-07-2012 om 19:14 geschreven door Joseph Hamerlynck  

In hun zoektocht naar begrip worden mensen die zich ernstige vragen stellen over het levenseinde, over uit het leven stappen om ondraaglijk lichamelijk of geestelijk lijden, vaak genegeerd, ook door professionele hulpverleners en instellingen.

Dit zijn zaken die raken.

In plaats van hulp te krijgen, die ze veelal verwachten en verdienen, worden de mensen nog dieper geconfronteerd met hun lijden en daarmee gepaard gaande onmacht.

Mensen met verzuchtingen naar het levenseinde toe moeten begripvol behandeld worden.

Dit kan in de eerste plaats door te luisteren, te luisteren en aandacht te schenken, zonder vooroordeel, zonder bemoeienis. Laat de mensen hun verzuchtingen en verlangens uitspreken en respecteer die uitspraken.

Dan alleen zul je werkelijk hulp-verlenen.

Alleen maar kunnen praten over hun ondraaglijk lijden en vaststellen dat er toch nog mensen zijn die onbevooroordeeld kunnen en willen luisteren doet goed aan het gemoed van de mensen en geeft hun een deel van hun zelfvertrouwen terug.

24-07-2012 om 20:17 geschreven door Joseph Hamerlynck