In hun zoektocht naar begrip worden mensen die zich ernstige vragen stellen over het levenseinde, over uit het leven stappen om ondraaglijk lichamelijk of geestelijk lijden, vaak genegeerd, ook door professionele hulpverleners en instellingen.

Dit zijn zaken die raken.

In plaats van hulp te krijgen, die ze veelal verwachten en verdienen, worden de mensen nog dieper geconfronteerd met hun lijden en daarmee gepaard gaande onmacht.

Mensen met verzuchtingen naar het levenseinde toe moeten begripvol behandeld worden.

Dit kan in de eerste plaats door te luisteren, te luisteren en aandacht te schenken, zonder vooroordeel, zonder bemoeienis. Laat de mensen hun verzuchtingen en verlangens uitspreken en respecteer die uitspraken.

Dan alleen zul je werkelijk hulp-verlenen.

Alleen maar kunnen praten over hun ondraaglijk lijden en vaststellen dat er toch nog mensen zijn die onbevooroordeeld kunnen en willen luisteren doet goed aan het gemoed van de mensen en geeft hun een deel van hun zelfvertrouwen terug.